36

POSTANOWIENIE

z dnia 16 lutego 2000 r.

Sygn. Ts 135/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska - sprawozdawca

Marek Safjan

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogusława S.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Bogusława S., sporządzonej 18 września 1999 r. postawiono zarzut niezgodności art. 124k. ust. 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. Nr 88, poz. 400, ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 124n ustawy o PSP z art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

Skarżący wskazał, iż stosując art. 124k. ust. 3 powołanej ustawy, Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej postanowieniem z 26 marca 1999 r. (sygn. akt OKD-0060/1/99) oddaliła jego wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego zakończonego orzeczeniem wydanym w postępowaniu odwoławczym przez Komendanta Wojewódzkiego PSP w K. 2 marca 1993 r.

Natomiast odnośnie drugiego przedmiotu wnioskowanej w niniejszej sprawie kontroli konstytucyjności, tj. art. 124n. ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej, pełnomocnik skarżącego nie wskazał, iżby na podstawie tego przepisu doszło do wydania orzeczenia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach konstytucyjnych skarżącego.

Postanowieniem z 11 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając, iż została ona złożona ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to złożył zażalenie pełnomocnik skarżącego, stwierdzając, iż w kwietniu 1999 skarżący uzyskał telefoniczną informację z Biura Trybunału Konstytucyjnego o możliwości sporządzenia skargi konstytucyjnej. Skarga ta sporządzona osobiście przez skarżącego została złożona 4 maja 1999 r. Zdaniem pełnomocnika skarżącego w świetle powyższych okoliczności należy przyjąć, iż skarżący bez własnej winy nie dochował ustawowych terminów do złożenia skargi konstytucyjnej. Ponadto w piśmie z 26 października 1999 r. uzupełniając uzasadnienie zażalenia pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż urzędnik udzielający stronie informacji ma obowiązek wyraźnie wskazać na ryzyko wiążące się z zaplanowanymi przez tę stronę działaniami.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, za ostateczne orzeczenie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarżący uważa postanowienie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej z 26 stycznia 1999 r. (sygn. akt OKD-0060/1/99). Postanowienie to zostało doręczone skarżącemu 12 kwietnia 1999 r. Pismem z 28 kwietnia 1999 r. skarżący złożył do Trybunału Konstytucyjnego skargę, która wszakże nie została sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, a w związku z tym nie mogła zostać uznana za skargę konstytucyjną. Osobiście zredagowane przez skarżącego pismo nie mogło także wywołać żadnych skutków procesowych związanych w szczególności z zawieszeniem lub przerwą biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Skarżący został o tym poinformowany pismem Biura Trybunału Konstytucyjnego z 17 maja 1999 r., do którego dołączono szczegółowe informacje o warunkach, jakie spełniać musi skarga konstytucyjna. Niezrozumiały jest więc w tym kontekście zarzut zawarty w zażaleniu, jakoby skarżący nie uzyskał pełnej informacji o warunkach, jakie spełniać musi skarga konstytucyjna lub też, by informacje te wprowadziły go w błąd.

Z uwagi na to, iż postanowienie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej z 26 stycznia 1999 r. zostało skarżącemu doręczone w 12 kwietnia 1999 r., termin do złożenia skargi konstytucyjnej upływałby 12 czerwca 1999 r. Na jeden dzień przed upływem tego terminu skarżący złożył w Sądzie Rejonowym w S. wniosek o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nastąpiło zawieszenie biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej do czasu rozstrzygnięcia wymienionego wniosku i wyznaczenia radcy prawnego Adama K. pełnomocnikiem z urzędu. Po rozstrzygnięciu wniosku skarżącego ustał okres zawieszenia. Skoro po ustaniu zawieszenia termin biegnie w dalszym ciągu jest oczywiste, że skarżącemu pozostał tylko jeden dzień do ostatecznego upływu dwumiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Skarga została złożona 21 września 1999 r. Z samego zestawienia daty sporządzenia skargi przez pełnomocnika z datą jej nadania w urzędzie pocztowym wynika, że została ona złożona już po upływie terminu. Skarga konstytucyjna bowiem została sporządzona 18 września 1999 r. (jak wynika z umieszczonej na niej daty), natomiast nadana w urzędzie pocztowym dopiero trzy dni później. Nie został przeto dochowany termin do złożenia tej skargi.

W tym stanie rzeczy, podtrzymując stanowisko zawarte w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 1999 r. należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.