11

POSTANOWIENIE

z dnia 8 lutego 2000 r.

Sygn. Ts 64/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska - przewodniczący

Lech Garlicki - sprawozdawca

Krzysztof Kolasiński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana F.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana F. zarzucono, iż art. 1 ustawy z 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189) oraz przepisy ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 21, art. 32, art. 45, art. 64, art. 79, art. 80, art. 87 oraz art. 208 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, niezgodność ta polega na pozbawieniu Rzecznika Praw Obywatelskich uprawnienia do wnoszenia nadzwyczajnego środka odwoławczego o charakterze rewizji nadzwyczajnej, jak również na braku przepisów wyznaczających Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu termin wydania wyroku.

Postanowieniem z 1 lipca 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż w sprawie skarżącego nie zapadło jeszcze ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, w szczególności nie zostało jeszcze zakończone postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Na postanowienie to zażalenie złożył skarżący zarzucając w nim, iż Trybunał Konstytucyjny aprobuje brak sprawności w działaniach organów administracji państwowej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego a także taki sposób postępowania, który nie zapewnia ochrony prawa własności.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 maja 1999 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej w szczególności poprzez wskazanie orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego na podstawie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów. Braki te nie zostały przez skarżącego usunięte w wyznaczonym terminie, co zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym w pełni uzasadniało odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Złożone przez skarżącego zażalenie nie odnosi się natomiast w swojej treści do przyczyn tej odmowy wskazanych w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r.

W tym stanie rzeczy, uznając za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.