15

POSTANOWIENIE

z dnia 28 stycznia 2000 r.

Sygn. Ts 80/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - przewodniczący

Janusz Trzciński - sprawozdawca

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 września 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Henryka W.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Henryka W. zarzucono, iż art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) jest niezgodny z art. 8 ust. 2 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja, nie przewidując zażalenia na zarządzenie przewodniczącego sądu drugiej instancji w przedmiocie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a zwłaszcza wpisu od kasacji, narusza zasadę prawa do sądu.

Skarżący wskazał, iż zarządzeniem przewodniczącego Sądu Wojewódzkiego w S. z 9 października 1998 r. (sygn. akt II Ca 487/98) został wezwany do uiszczenia opłaty sądowej od kasacji. Zażalenie skarżącego na to zarządzenie podnoszące błędne ustalenie wysokości tej opłaty, zostało odrzucone postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w S. z 22 października 1998 r. (sygn. akt II Ca 487/98). Z kolei zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w P. z 24 listopada 1998 r. (sygn. akt IACz 1240/98). Ostatecznie Sąd Najwyższy postanowieniem z 29 kwietnia 1999 r. (sygn. akt I CKN 120/99) odrzucił kasację skarżącego z uwagi na to, iż w terminie nie została od niej uiszczona opłata.

Postanowieniem z 14 września 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając iż skarżący nie łączy zarzutu naruszenia konstytucji z aktualnym brzmieniem zakwestionowanego w skardze przepisu, lecz przyczynę naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych upatruje w braku stosownej regulacji prawnej przewidującej środek odwoławczy od zarządzeń przewodniczącego wydziału określających wysokość opłaty od kasacji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej wykracza poza granice przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, w istocie bowiem sprowadza się do skargi na zaniechanie ustawodawcy.

Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie, stwierdzając w nim, iż z zakwestionowanego w skardze konstytucyjnej przepisu a contrario wynika zakaz składania zażalenia na zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie wyznaczenia wpisu od kasacji. Zakaz ten stanowi efekt wykładni art. 22 ust. 2 i 3 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i dlatego skarga konstytucyjna odnosiła się do tych przepisów.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 1999 r. skarżący został wezwany do dokładnego wskazania, którą część art. 22 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej, zarzucając jej niezgodność z konstytucją.

W odpowiedzi na to wezwanie skarżący pismem z 6 lipca 1999 r. stwierdził, iż za niezgodny z Konstytucją RP uznaje brak w art. 22 ust. 3 ustawy postanowień o odpowiednim stosowaniu przepisu ust. 1 w wypadku zarządzenia przewodniczącego w przedmiocie uiszczenia kosztów sądowych (wpisu od kasacji).

Tak sprecyzowany przedmiot skargi konstytucyjnej jednoznacznie wskazywał na to, iż zarzut niekonstytucyjności skarżący łączy z brakiem w ustawie o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosownej normy przewidującej wprost możliwość złożenia zażalenia na zarządzenie przewodniczącego sądu drugiej instancji, wzywające do uiszczenia wpisu od kasacji. Dopiero w zażaleniu skarżący podniósł, iż z art. 22 ust. 2 i 3 wyprowadza on zakaz składania takiego zażalenia i tenże zakaz traktuje jako przedmiot skargi konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie stanowiły podstawy wydania orzeczeń sądowych, z którymi skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych. W rzeczywistości bowiem Sąd Wojewódzki w S. oparł swoje rozstrzygnięcie o treść art. 394 § 1 w związku z art. 392 § 1 oraz 393¹⁸ kodeksu postępowania cywilnego, w żadnym zakresie nie odwołując się do zakwestionowanych przez skarżącego regulacji ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Tymczasem zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej dopuszczalne jedynie jest wówczas, gdy zakwestionowany w tej skardze akt normatywny stanowił podstawę wydania orzeczenia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. W przypadku, gdy brak jest takiego związku, Trybunał Konstytucyjny nie może oceniać zgodności zakwestionowanego aktu normatywnego z konstytucją.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 września 1999 r. i nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.