Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 1999-05-24 - Ts 150/98
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 150/98
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 1999-05-24
Publikacja w Z.U.Z.U. 1999 / 4 / 90

90

POSTANOWIENIE

z dnia 24 maja 1999 r.

Sygn. Ts 150/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki - przewodniczący

Lech Garlicki - sprawozdawca

Wiesław Johann

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 marca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza K.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że § 63 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 1987 r. - Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. Nr 38, poz. 218) jest niezgodny z art. 47 § 2 kpc oraz, że narusza wynikające z art. 77 ust. 2 Konstytucji RP prawo skarżącego do sądu. Skarżący podnosi, iż działając w oparciu o zaskarżony przepis rozporządzenia oraz art. 16 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110) przewodniczący wydziału Sądu Wojewódzkiego w W. zarządzeniem dokonał zwrotu wniesionego przez niego pozwu. Na powyższe zarządzenie skarżący złożył skargę do Prezesa Sądu Wojewódzkiego w W. Skarga ta została uznana za zażalenie, które zostało odrzucone postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w W. z 14 czerwca 1994 r. Następnie skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której wnosił o stwierdzenie obowiązku wydania zarządzenia o zwrocie pozwu przez przewodniczącego składu w trybie procesowym, a nie przez przewodniczącego wydziału w trybie administracyjnym. Skarga ta została odrzucona przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 24 czerwca 1998 r. ze względu na brak właściwości. Zdaniem skarżącego postanowienia o zwrocie pozwu, zgodnie z art. 47 § 2 kpc może wydawać jedynie przewodniczący składu rozpoznającego konkretną sprawę, a nie przewodniczący wydziału, jak to wynika z brzmienia § 63 zaskarżonego rozporządzenia. Zaskarżony przepis wykracza więc tym samym poza delegację ustawową. Skarżący uważa, że zarządzenie przewodniczącego wydziału jest wydawane w trybie administracyjnym, a nie procesowym, jednakże nie jest możliwe zaskarżenie takich zarządzeń w trybie administracyjnym. Niemożność wzruszenia rozstrzygnięć administracyjnych w trybie administracyjnym oznacza w konsekwencji niemożność dochodzenia swoich praw przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, co zdaniem skarżącego, jest sprzeczne z art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 22 marca 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego na zarządzenie o zwrocie pozwu, o którym mowa w art. 130 § 2 kpc przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji na podstawie art. 394 § 1 pkt 1 kpc. Zażalenie jest środkiem procesowym, w którym należy kwestionować wszelkie nieprawidłowości mające miejsce przy wydawaniu zarządzenia o zwrocie pozwu. Odnosi się to również do nieprawidłowości polegających na wydaniu zarządzenia przez niewłaściwy podmiot, co zarzuca skarżący. Tak więc skarżący stawiając zarzut wydania zarządzenia przez niewłaściwy podmiot powinien tego dokonać w trybie art. 394 § 1 kpc. Tymczasem nie wyczerpał toku instancyjnego, gdyż nie złożył w sposób prawem przewidziany zażalenia na zarządzenie o zwrocie pozwu. Nie został uiszczony wpis i nie doszło do rozpatrzenia zażalenia przez Sąd Apelacyjny. Skarżący nie wykorzystał przysługujących mu środków procesowych, tym samym nie doszło do wyczerpania toku instancyjnego, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, co było powodem nie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W zażaleniu z 13 kwietnia 1999 r. na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej podniesiono, że ze względu na wydanie zarządzenia o zwrocie pozwu w trybie administracyjnym prezes sądu miał obowiązek wzruszyć to rozstrzygnięcie w trybie administracyjnym. Ze względu na administracyjny charakter rozstrzygnięcia, zdaniem skarżącego, przysługiwała mu też skarga do NSA. W zażaleniu podniesiono, że prawomocne orzeczenie NSA pozbawiło skarżącego prawa do sądu na podstawie § 63 zaskarżonego rozporządzenia oraz, że rozporządzenie to wykracza poza dyspozycję ustawową z art. 47 § 2 kpc. Zdaniem skarżącego w świetle powyższych argumentów powołanie się przez Trybunał Konstytucyjny na art. 46 ust. 1 ustawy o TK jest chybione.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

W myśl art. 47 § 2 kpc postanowienia oraz zarządzenia poza rozprawą wydaje przewodniczący, przez co należy rozumieć przewodniczącego składu sędziowskiego. Jeżeli sąd rozpatruje sprawy w składzie jednego sędziego, sędzia ten jest również przewodniczącym składu sędziowskiego w rozumieniu art. 47 § 2 i art. 130 § 2 kpc. Treść § 63 zaskarżonego rozporządzenia trzeba odczytywać w zgodzie ze wskazanymi wyżej przepisami, co prowadzi do wniosku, że § 63 przedmiotowego rozporządzenia stanowi konkretyzację art. 47 § 2 i art. 130 kpc. W myśl tej konkretyzacji w razie wpłynięcia pisma procesowego do sądu, w tym również pozwu, decyzję o jego przyjęciu lub zwrocie podejmuje przewodniczący wydziału będący równocześnie przewodniczącym działającego jednoosobowo sądu. Następuje tu zawężenie podmiotowe cytowanych przepisów kpc, polegające na tym, że przewodniczącym sądu może być tylko przewodniczący wydziału. Trzeba jednak podkreślić, że zawężenie to nie powoduje zmiany charakteru organu rozstrzygającego o zwrocie pozwu z procesowego na administracyjny. Tak więc przewodniczący wydziału jest przewodniczącym sądu orzekającego jednoosobowo o zwrocie pozwu; mamy w tym przypadku do czynienia z organem procesowym podejmującym rozstrzygnięcie w trybie procesowym. Jeżeli powód z jakichkolwiek powodów kwestionuje powyższe rozstrzygnięcie może to robić w trybie i za pomocą środków przewidzianych w art. 394 kpc, na co wskazał Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu odmawiającym nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W niniejszej sprawie skarżący nie wykorzystał przysługujących mu środków odwoławczych, co zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skutkować musi nie nadaniem skardze dalszego biegu. Wskazana w tym przepisie formalna przesłanka wyczerpania toku instancyjnego, konieczna dla przyjęcia skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania, wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej od takich prawomocnych wyroków, ostatecznych decyzji lub innych ostatecznych rozstrzygnięć, które stały się prawomocne lub ostateczne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu sądowym (postanowienie z 5 grudnia 1997 r., sygn. Ts 1/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 17, s. 110). W niniejszej sprawie przesłanka ta nie została spełniona, gdyż skarżący nie złożył w sposób prawem przewidziany zażalenia na zarządzenie o zwrocie pozwu.

Na uwzględnienie nie zasługuje również podniesiony w zażaleniu zarzut naruszenia praw skarżącego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 czerwca 1998 r. wydanym, zdaniem skarżącego, na podstawie § 63 zaskarżonego rozporządzenia. Postawą prawną powyższego postanowienia nie był § 63 przedmiotowego rozporządzenia, tym samym postanowienie to nie zostało wydane na podstawie przepisu stanowiącego przedmiot skargi konstytucyjnej.

Wobec powyższego należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: