56

POSTANOWIENIE

z dnia 31 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 65/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński - przewodniczący

Ferdynand Rymarz - sprawozdawca

Marek Safjan

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Tadeusza S. z 10 czerwca 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 2 czerwca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu jego skardze konstytucyjnej z 20 kwietnia 1998 roku.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 20 kwietnia 1998 r. zakwestionowano art. 1 ust. 1, art. 10 ust. 1 i art. 12 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.), zarzucając im niezgodność z art. 68 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy oraz z art. 65 ust. 1 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 2 czerwca 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na to, iż odnoszący się do praw skarżącego wyrok został mu doręczony na długo przed tym, zanim do polskiego porządku prawnego wprowadzona została instytucja skargi konstytucyjnej. Art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wyznacza natomiast dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie z 10 czerwca 1998 r. twierdząc, iż skarga konstytucyjna złożona została w terminie, bowiem niezwłocznie po wejściu nowej konstytucji w życie zwrócił się do Sądu Rejonowego w B. o ustanowienie dla niego adwokata, celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Nadto, zdaniem skarżącego, przepisy przejściowe i końcowe zawarte w rozdziale XIII Konstytucji RP nie przewidują zakazu wnoszenia skarg na orzeczenia wydane przed jej wejściem w życie.

Trybunał zważył co następuje:

Instytucja skargi konstytucyjnej, nieznana poprzednio obowiązującemu systemowi prawnemu, została ustanowiona w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. i weszła w życie po upływie 3 miesięcy od daty ogłoszenia, tj. 17 października 1997 r. Dopiero od tego momentu powstała możliwość wnoszenia skargi konstytucyjnej. Art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wyraźnie stwierdza, iż skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia odnoszącego się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych. Należy zatem uznać, że w świetle tej regulacji mogła by być ona kierowana do Trybunału jedynie w takiej sprawie, w której po wyczerpaniu toku instancyjnego, prawomocny wyrok, ostateczna decyzja lub inne ostateczne rozstrzygnięcie zostało skarżącemu doręczone po 17 sierpnia 1997 r. Argumentacja ta znalazła się także w postanowieniu Trybunału z 2 czerwca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu tej skardze konstytucyjnej. Należy podkreślić, iż brak jest jakichkolwiek regulacji, które wykluczałyby konieczność spełnienia tego warunku, polegającego na dochowaniu dwumiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w stosunku do orzeczeń doręczonych skarżącemu przed wprowadzeniem do polskiego systemu prawnego instytucji skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę także na fakt, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP prawo do wniesienia skargi konstytucyjnej ma realizować się na zasadach określonych w ustawie, a termin wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym ma charakter takiej właśnie zasady.

Trybunał Konstytucyjny podtrzymując pogląd wyrażony w postanowieniu z 2 czerwca 1998 r. uznał odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej za zasadną i w związku z tym nie uwzględnił zażalenia wniesionego na to postanowienie.

Na postanowienie o nieuwzględnieniu zażalenia w myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie przysługuje środek odwoławczy.