POSTANOWIENIE

z dnia 12 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 7/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki - przewodniczący

Teresa Dębowska-Romanowska - sprawozdawca

Stefan J. Jaworski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z 13 kwietnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana P., w sprawie:

zgodności art. 2 pkt 5 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 z 1996 r. ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n o w i ł:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana P. z 13 stycznia 1998 r. zarzucono niezgodność art. 2 pkt 5 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z dołączonych do skargi konstytucyjnej dokumentów wynika, że skarżący był pracownikiem Przedsiębiorstwa Budowy Kopalń (obecnie spółka z o.o.) wchodzącego w skład KGHM Polska Miedź S.A. i w związku z tym złożył pismo reklamacyjne w sprawie nieodpłatnego nabycia akcji przedsiębiorstwa. Reklamacja ta została rozpatrzona przez zarząd PBK sp. z o.o. na niekorzyść skarżącego, ponieważ nie spełnił on warunków uprawniających do nieodpłatnego nabycia akcji, określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw (Dz.U. Nr 118, poz. 561 ze zm.) oraz w wydanym na jej podstawie zarządzeniu nr PZ/18/97 Prezesa Zarządu KGHM Polska Miedź S.A.

Zgodnie z * 7 ust. 2 in fine rozporządzenia Ministra Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu nabywania akcji przez uprawnionych pracowników (Dz.U. Nr 33, poz. 200) rozpatrzenie reklamacji wyczerpuje tok postępowania reklamacyjnego. Jednakże wyczerpanie trybu reklamacji, związanej z ustaleniem przesłanki nabycia uprawnienia, nie zamyka skarżącemu sądowej drogi dochodzenia jego praw. Prawa te mogą być dochodzone w postępowaniu przed sądem powszechnym. Stanowisko takie wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w W., który w postanowieniu z 18 lutego 1998 r. (sygn. III SA 1783/97) uznał brak swojej właściwości do rozpoznania skargi na negatywne rozpatrzenie reklamacji w sprawie nieumieszczenia pracownika na liście uprawnionych do nieodpłatnego nabycia akcji przedsiębiorstwa i wskazał, że roszczeń tych można dochodzić przed sądami powszechnymi. Podobny pogląd wyraził w tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w G. w postanowieniu z 15 stycznia 1998 r. (sygn. III SA/Gd 1722/97).

Dlatego zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 lutego 1998 r. wezwano do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dołączenie

wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia organu władzy publicznej, w którym orzeczono ostatecznie o prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji wraz z podaniem daty doręczenia go skarżącemu.

Z pisma procesowego złożonego przez pełnomocnika skarżącego 18 marca 1998 r., po wezwaniu do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, nie wynikało żeby skarżący podjął jakiekolwiek działania w celu dochodzenia swych praw przed sądem powszechnym.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 1 kwietnia 1998 r. odmówił zatem nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wskazując, iż została złożona zanim skarżący skorzystał ze środków prawnych przysługujących mu w toku instancji, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym wskazał, że w istocie złożona skarga, z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, miała charakter wniosku o zbadanie zgodności z konstytucją zakwestionowanego przez skarżącego przepisu aktu normatywnego. Pełnomocnik skarżącego podniósł ponadto, iż uważa za niecelowe dochodzenie na drodze sądowej praw majątkowych skarżącego, przysługujących mu z tego tytułu, bowiem w obecnym stanie prawnym jest przekonany, że przegrałby sprawę. Stąd uważa, że wniesiona skarga konstytucyjna powinna być przedmiotem merytorycznego rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Przedstawione w zażaleniu zarzuty nie mogą być uwzględnione. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach przysługujących skarżącemu. Brak takiego orzeczenia wyklucza możliwość rozpoznania zarzutów przedstawionych w skardze konstytucyjnej.

Pełnomocnik świadomy tego faktu sam zresztą przyznaje w zażaleniu, iż pismo skierowane do Trybunału “nie miało charakteru skargi (...) miało natomiast charakter wniosku o zbadanie zgodności kwestionowanego przez skarżącego przepisu z Konstytucją”.

Pełnomocnik skarżącego stwierdza nadto, iż żaden organ władzy publicznej nie orzekał jeszcze o konstytucyjnych prawach skarżącego stosując art. 2 pkt 5 lit. c ustawy z 30 sierpnia

1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. W istocie takie oświadczenie potwierdza zasadność wydania przez Trybunał Konstytucyjny 1 kwietnia 1998 r. postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na niespełnienie warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Z treści wniesionego zażalenia wynika, iż pełnomocnik skarżącego nie ma pełnego rozeznania co do istoty i przesłanek rozpoznawania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej, w szczególności zaś tych spośród nich, które bezpośrednio wynikają z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Wydaje się, iż stanowi to główny powód, dla którego warunek wydania w sprawie skarżącego orzeczenia sądowego uznaje on za “co najmniej dziwny”.

Należy nadto stwierdzić, iż potraktowanie przedłożonej skargi konstytucyjnej jako wniosku o zbadanie konstytucyjności ustawy z 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych musiałoby prowadzić do pozostawienia go bez rozpoznania z uwagi na to, iż art. 191 ust. 1 Konstytucji RP w sposób enumeratywny wylicza podmioty uprawnione do złożenia takiego wniosku. Zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 6 osoba fizyczna może go złożyć wyłącznie w formie skargi konstytucyjnej i to w zakresie wskazanym w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, a więc tylko wówczas, jeżeli o przysługujących jej prawach lub wolnościach konstytucyjnych orzekł ostatecznie sąd lub inny organ władzy publicznej.

W tym stanie rzeczy zażalenie skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie mogło zostać uwzględnione.