58

POSTANOWIENIE

z dnia 3 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 74/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz - przewodniczący

Marek Safjan - sprawozdawca

Jadwiga Skórzewska-Łosiak

na posiedzeniu niejawnym po rozpoznaniu na podstawie art. 36 ust. 6 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) zażalenia z 18 czerwca 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Józefa K., w sprawie zgodności art. 3 ust. 3 oraz art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) z art. 75 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Józefa K. sporządzonej 30 kwietnia 1998 r. zarzucono niezgodność art. 3 ust. 3 oraz art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) z art. 75 ust. 2 konstytucji. Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy nie gwarantują pełnej ochrony praw lokatorskich.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 9 czerwca 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznając, że skarga nie spełnia warunków do jej merytorycznego rozpoznania określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zarówno wyrok Sądu Wojewódzkiego w K. z 7 sierpnia 1996 r., jak i wyrok Sądu Apelacyjnego w G. z 24 kwietnia 1997 r. wydane zostały w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego. Powyższe orzeczenia nie odwołują się ani bezpośrednio, ani pośrednio do zaskarżonych przepisów ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych. Uniemożliwia to merytoryczne rozpoznanie skargi, gdyż zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie taki akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Trybunał Konstytucyjny wskazał także, iż skarżący nie dopełnił warunku zawartego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, ponieważ nie wyczerpał przysługującego mu toku instancji, skoro nie zaskarżył wymienionych wyżej orzeczeń w trybie skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego. Ponadto skarga konstytucyjna została wniesiona po upływie dwumiesięcznego terminu, określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 r. skarżący złożył zażalenie z 18 czerwca 1998 r. podnosząc, iż przekroczenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej było spowodowane niedokładną znajomością przepisów ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione. W uzasadnieniu nie wskazano żadnych powodów, które uzasadniałyby niespełnienie przez złożoną skargę konstytucyjną warunków formalnych określonych w art. 79 ust. 1 konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie taki akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga warunku tego nie spełnia, gdyż wskazane w niej orzeczenia Sądu Wojewódzkiego w K. i Sądu Apelacyjnego w G. nie zostały wydane w oparciu o zaskarżone przepisy. Tym samym istnieje istotny brak formalny skargi, który uniemożliwia jej merytoryczne rozpoznanie.

Ponadto należy uznać, że upłynął dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, gdyż wyrok Sądu Apelacyjnego w G. z 24 kwietnia 1997 r. został doręczony skarżącemu 17 maja 1997 r. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Ze względu na to, iż ustawa o Trybunale Konstytucyjnym weszła w życie 17 października 1997 r., przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał mogą być w praktyce wyłącznie te sprawy, w których prawomocny wyrok, ostateczna decyzja lub inne ostateczne rozstrzygnięcie zostały doręczone skarżącemu po 17 sierpnia 1997 r. Tylko bowiem w takim przypadku istnieje możliwość dochowania dwumiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Nie istnieje też jednocześnie jakakolwiek podstawa normatywna, która uzasadniałaby, w stosunku do rozstrzygnięć doręczonych stronom na długo przed wejściem w życie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, uznanie, że termin do wniesienia skargi zaczyna biec dopiero od 17 października 1997 r., a więc od wprowadzenia do polskiego systemu prawnego instytucji skargi konstytucyjnej. Stanowisko to znalazło swoje potwierdzenie w dotychczasowych orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego (postanowienie TK z 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 21; postanowienie TK z 28 stycznia 1998 r., sygn. Ts 21/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 23).

W tym stanie rzeczy należy uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 roku.