61

POSTANOWIENIE

z dnia 3 sierpnia 1998 r.

Sygn. Ts 69/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann - przewodniczący

Marek Safjan - sprawozdawca

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

na posiedzeniu niejawnym po rozpoznaniu na podstawie art. 36 ust. 6 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) zażalenia z 2 lipca 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 czerwca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Józefa Z., w sprawie zgodności art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (Dz.U. z 1995 r. Nr 30, poz. 154) z art. 2, art. 24, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Józefa Z., sporządzonej 30 kwietnia 1998 r. zarzucono niezgodność art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (Dz.U. z 1995 r. Nr 30, poz. 154) z art. 2, art. 24, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 22 czerwca 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych w wyznaczonym terminie. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 maja 1998 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi, poprzez wskazanie, w jaki sposób art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin narusza art. 2, art. 24, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 Konstytucji RP. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarżący w piśmie procesowym z 20 maja 1998 r. nie uzupełnił powyższych braków formalnych, gdyż nie przedstawił żadnych argumentów uzasadniających zarzut naruszenia przez zakwestionowany przepis wskazanych wyżej wzorców konstytucyjnych. Ponadto Trybunał Konstytucyjny uznał, że “ani z art. 2, ani z art. 24 nie wynikają konstytucyjne prawa podmiotowe dla obywateli, przeto w tym zakresie skarga jest również oczywiście bezzasadna”.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 czerwca 1998 r. skarżący złożył zażalenie z 2 lipca 1998 r. wskazując, że argumenty uzasadniające zarzut naruszenia przez art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin przepisów konstytucyjnych zostały zawarte w skardze konstytucyjnej z 30 kwietnia 1998 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione. Zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i piśmie procesowym z 20 maja 1998 r. skarżący nie wykazał, że regulacja art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin prowadzi do naruszenia jego praw lub wolności konstytucyjnych. Zarzuty przedstawione przez skarżącego należy uznać za oczywiście bezzasadne.

Skarżący nie określił w szczególności, zgodnie z wymaganiem art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w jaki sposób zaskarżony przepis może prowadzić do naruszenia wymienionych praw i wolności konstytucyjnych. Ocena wymagań formalnych skargi nie może być utożsamiana z merytorycznym rozpoznaniem przedstawionych zarzutów, jednakże argumentacja podniesiona przez skarżącego musi wskazywać co najmniej na możliwość zaistnienia kolizji pomiędzy zakwestionowanym przepisem a normą konstytucyjną. Wymaga to zatem wykazania istnienia iunctim pomiędzy danym przepisem a normą konstytucyjną, w tym przynajmniej znaczeniu, że istnieje choćby częściowa tożsamość przedmiotu regulacji w obu przypadkach (na różnym poziomie szczegółowości). Temu służy wymaganie ustalone w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Tymczasem skarżący nie wskazał nawet potencjalnej możliwości zaistnienia konfliktu normy ustawowej i zasad konstytucyjnych wymienionych w skardze. Z tej racji przychylić się należy do stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, że nie zostały spełnione konieczne przesłanki formalne. Ze względu na rodzaj uchybienia formalnego po stronie skarżącego związanego z niezachowaniem wymagań z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a więc niewskazaniem związku pomiędzy normą art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin a wskazanymi przepisami konstytucyjnymi, podstawą nieuwzględnienia zażalenia jest jednocześnie oczywista bezzasadność skargi.

W związku z powyższym należy uznać, iż Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 22 czerwca 1998 r. słusznie wskazał, że skarżący nie przedstawił żadnych argumentów, które uzasadniają sprzeczność zaskarżonego przepisu z zasadą zaufania obywateli do państwa, zasadą sprawiedliwości społecznej, zasadą ochrony pracy, zasadą równości wobec prawa oraz z prawem do zabezpieczenia społecznego.

Ponadto zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji skarga konstytucyjna może dotyczyć tylko takiego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach, prawach albo obowiązkach skarżącego. Zaskarżony przepis nie stanowił podstaw do wydania ostatecznego orzeczenia. Przedmiotem orzeczenia były bowiem uprawnienia skarżącego do renty, a nie do wcześniejszego przejścia na emeryturę.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin był uwzględniony przez sądy jedynie dla oceny hipotetycznej sytuacji skarżącego w związku z koniecznością ustalenia wielkości poniesionego przez niego uszczerbku. Ocena ta była dokonywana przede wszystkim według zasad określonych w art. 441 * 2 kc związanych z ustaleniem renty wyrównawczej. Przepis art. 10 ust. 1, stanowiąc w przedmiotowej sprawie jedną z przesłanek oceny wielkości szkody, nie znalazł w konsekwencji zastosowania jako podstawa ostatecznego rozstrzygnięcia w takim znaczeniu, w jakim zostało ono wskazane w skardze.

W tym stanie rzeczy należy uznać za zasadną odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu i nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 czerwca 1998 roku.