38

POSTANOWIENIE

z dnia16 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 40/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan - przewodniczący

Andrzej Mączyński - sprawozdawca

Ferdynand Rymarz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Henryka W. z 4 maja 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 23 marca 1998 roku

p o s t a n a w i a:

1) nie uwzględnić zażalenia,

2) pozostawić bez rozpoznania wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 12 marca 1998 r. zakwestionowano art. 1 * 1 dekretu z dnia 4 marca 1953 r. o wzmożeniu ochrony własności społecznej (Dz.U. Nr 17, poz. 68), art. 9 dekretu z 29 października 1962 r. oraz art. 1 ust. 1 i 4, a także art. 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149) zarzucając im niezgodność z art. 32, art. 41, art. 42, art. 65 oraz art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego, stosując powyższe przepisy Sąd Wojewódzki w C. postanowieniem z 15 czerwca 1992 r. oddalił wniosek skarżącego o uznaniu za nieważne wyroku Sadu Rejonowego w C. z 20 kwietnia 1964 r. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Apelacyjny w K. postanowieniem z 11 sierpnia 1992 r. Orzeczenia te naruszyły zasadę równości wobec prawa, wina skarżącego nie została udowodniona, naruszono wolność wyboru i wykonywania zawodu, a także wynikające z art. 77 konstytucji prawo skarżącego do odszkodowania za niezgodne z prawem skazanie.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 21 kwietnia 1998 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu stwierdzając, iż została ona złożona ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie z 4 maja 1998 r. zarzucając Trybunałowi Konstytucyjnemu literalną wykładnię przepisów prawa oraz kwestionując ratio legis rozwiązań ustawowych w kwestii terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie mogło zostać uwzględnione. Zażalenie to nie zawiera bowiem żadnych zarzutów merytorycznych odnoszących się do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. Kwestionując dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny wykładnię art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym pełnomocnik skarżącego nie odniósł się do przytoczonych przez Trybunał argumentów uzasadniających pogląd, iż w sprawach, w których kończące postępowanie orzeczenie doręczono skarżącemu przed wejściem w życie konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r., zamknięta jest droga do rozpoznania skargi konstytucyjnej. Pogląd ten Trybunał Konstytucyjny nadal podtrzymuje.

Niezależnie od faktu, iż w zażaleniu z 4 maja 1998 r. nie przedstawiono żadnych merytorycznych zarzutów wskazujących na wadliwość postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 21 maja 1998 r., zażalenie to nie mogło zostać uwzględnione także i z tej przyczyny, że w przedłożonej skardze konstytucyjnej nie wskazano, na czym miałaby polegać niezgodność wymienionych w skardze przepisów ustawy z konstytucją. Zgodnie zaś z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedstawienie zarzutu niekonstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego stanowi podstawowy przedmiot skargi konstytucyjnej. Nie jest w tym zakresie wystarczające stwierdzenie w skardze konstytucyjnej, iż określone przepisy ogólnie naruszają konstytucję.

Z pisma pełnomocnika skarżącego z 1 kwietnia 1998 r. można natomiast wywnioskować, iż w istocie skarżący ograniczył się do sformułowania zarzutu naruszenia konstytucji przez orzeczenia organów władzy publicznej wydanych w jego sprawie. Tymczasem brak określenia w skardze konstytucyjnej, na czym zdaniem skarżącego polega sprzeczność zakwestionowanych przepisów ustawowych z Konstytucją RP, uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie skargi.

Także więc i z tych powodów należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględniać zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. Przesądza to równocześnie o konieczności pozostawienia bez rozpoznania wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, ponieważ skarga ta nie spełnia warunków umożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie.