36

POSTANOWIENIE

z dnia 20 maja 1998 r.

Sygn. Ts 36/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stefan J. Jaworski - przewodniczący

Krzysztof Kolasiński - sprawozdawca

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Henryka W. z 4 maja 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 5 marca 1998 roku

p o s t a n a w i a:

1) nie uwzględnić zażalenia;

2) pozostawić bez rozpoznania wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 5 marca 1998 r. skarżący zarzucił, iż wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z 24 lipca 1997 r. jest sprzeczny z ustawą z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz o niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, z ustawą z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, z ustawą z 8 marca 1983 r., której nazwy pełnomocnik skarżącego nie podał oraz z rozporządzeniem Rady Ministrów z 1 grudnia 1956 r. w sprawie świadczeń rentowych dla osób niesłusznie pozbawionych wolności.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 21 kwietnia 1998 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wskazując, iż skarga konstytucyjna złożona została ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie z 4 maja 1998 r., zarzucając Trybunałowi Konstytucyjnemu literalną wykładnię oraz kwestionując ratio legis rozwiązań ustawowych w kwestii terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie mogło zostać uwzględnione. Zażalenie to nie zawiera bowiem żadnych zarzutów merytorycznych, odnoszących się do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r., a jego istota sprowadza się do oceny ratio legis przepisów ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Pełnomocnik skarżącego nie odniósł się do przytoczonych przez Trybunał argumentów uzasadniających pogląd, iż w sprawach, w których kończące postępowanie orzeczenie doręczono skarżącemu przed wejściem w życie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r., zamknięta jest droga do rozpoznania skargi konstytucyjnej. Pogląd ten Trybunał Konstytucyjny nadal podtrzymuje.

Należy nadto podkreślić, iż zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. nie mogło zostać uwzględnione także i z tej przyczyny, że w wyznaczonym do tego terminie pełnomocnik skarżącego nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej, co stanowi już wystarczającą przesłankę do odmówienia nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W szczególności mimo wyraźnego wezwania, pełnomocnik skarżącego nie wskazał przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją. Natomiast w piśmie z 27 marca 1998 r. wymienił tylko te przepisy, które jego zdaniem zostały naruszone w postępowaniu odnoszącym się do praw skarżącego. Pełnomocnik skarżącego zdaje się więc nie dostrzegać, iż zasadniczym przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niezgodności z konstytucją ustawy lub innego generalnego aktu normatywnego. Brak sformułowania w skardze konstytucyjnej takiego zarzutu uniemożliwia jej merytoryczne rozpoznanie.

W związku z powyższym należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. Przesądza to równocześnie o konieczności pozostawienia bez rozpoznania wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, ponieważ skarga ta nie spełnia warunków umożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie.