23

POSTANOWIENIE

z dnia 13 maja 1998 r.

Sygn. Ts 28/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jadwiga Skórzewska-Łosiak - przewodnicząca

Ferdynand Rymarz - sprawozdawca

Wojciech Sokolewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Kazimierza R. z 15 kwietnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 marca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 30 stycznia 1998 roku.

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 30 stycznia 1998 r. skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności art. 172 * 2 kodeksu cywilnego w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321), z art. 21, art. 23 oraz art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie zaskarżonego przepisu Sąd Rejonowy w K. postanowieniem z 2 lutego 1995 r. oddalił wniosek o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości z uwagi na to, iż nie upłynął jeszcze termin określony w znowelizowanym art. 172 * 2 kodeksu cywilnego.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 marca 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych przedłożonej skargi, poprzez podanie daty doręczenia postanowienia Sądu Rejonowego w K. z 2 lutego 1995 r. oraz daty doręczenia orzeczenia sądu odwoławczego, utrzymującego to postanowienie w mocy. W piśmie z 17 marca 1998 r. pełnomocnik skarżącego przesłał odpis postanowienia Sądu Rejonowego w K. z 2 lutego 1995 r., nie podając wszakże daty doręczenia tego postanowienia skarżącemu. Nie została również podana data doręczenia orzeczenia sądu odwoławczego. W tym stanie rzeczy, z uwagi na to, że braki formalne nie zostały usunięte w terminie, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 30 marca 1998 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie z 15 kwietnia 1998 r. podkreślając, iż spełnienie wymogów zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego nie było możliwe w formie w zarządzeniu tym przewidzianej. Jednocześnie jednak, pełnomocnik skarżącego wskazał na datę 7 marca 1995 r., jako dzień doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Rejonowego w K. wraz z uzasadnieniem. Pełnomocnik skarżącego podał równocześnie, iż 20 maja 1995 r. minęło 7 dni od daty doręczenia skarżącemu orzeczenia sądu odwoławczego o odrzuceniu rewizji. Należy stąd wnosić, iż orzeczenie to doręczono przed tą datą.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione. Mimo wyraźnego wezwania pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, braki te w terminie nie zostały uzupełnione, czego zresztą pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje w zażaleniu z 15 kwietnia 1998 r. W skierowanym do Trybunału Konstytucyjnego piśmie z 17 marca 1998 r. pełnomocnik skarżącego nawet nie odniósł się do kwestii będących przedmiotem zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 3 marca 1998 r. Jednocześnie trudno przyjąć, iż wykonanie tego zarządzenia było niemożliwe, skoro w zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, pełnomocnik skarżącego określił daty doręczeń orzeczeń sądowych, odnoszących się do praw skarżącego. Podanie tych dat nastąpiło wszakże po upływie terminu wyznaczonego do uzupełnienia braków formalnych skargi, a w związku z tym decyzja Trybunału Konstytucyjnego odmawiająca nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej była w świetle art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym w pełni uzasadniona.

Niezależnie od bezpodstawności zarzutów podniesionych w zażaleniu z 15 kwietnia 1998 r. Trybunał Konstytucyjny zważył, iż merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej możliwe jest wyłącznie w przypadku, gdy skarżący wyczerpał przysługujące mu w ramach toku instancji środki odwoławcze. Jak wynika natomiast z treści zażalenia, warunek ten nie został spełniony przez skarżącego. Nie doszło bowiem do merytorycznej oceny rewizji od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z 2 lutego 1995 r. Samo zaś złożenie środka odwoławczego, który następnie został odrzucony z uwagi na niedopełnienie przez skarżącego wymagań formalnych, nie może być traktowane jako spełnienie warunku wyczerpania toku instancji w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Także więc z tych powodów należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględniać zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego.