Money.plPrawoOrzecznictwo

Trybunał Konstytucyjny

Postanowienie-Zażalenie z dnia 1998-04-29 - Ts 8/98
Repertorium:Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - do rejestrowania skarg konstytucyjnych podlegających wstępnemu rozpoznaniu.
Sygnatura:Ts 8/98
Tytuł:Postanowienie-Zażalenie z dnia 1998-04-29
Publikacja w Z.U.Z.U. 1998 / 3 / 38

38

POSTANOWIENIE

z dnia 29 kwietnia 1998 r.

Sygn. Ts 8/98

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Ferdynand Rymarz - przewodniczący

Marek Safjan - sprawozdawca

Andrzej Mączyński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z 17 marca 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 lutego 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Walentego S. w sprawie zgodności art. 117 ust. 1 w związku z art. 94 ustawy z dnia 31 maja 1962 r. - Prawo wynalazcze (Dz.U. Nr 33, poz. 156) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej z 22 stycznia 1998 r. uzupełnionej pismem procesowym skarżącego z 16 lutego 1998 r. zarzucono niezgodność art. 117 ust. 1 w związku z art. 94 ustawy z dnia 31 maja 1962 r. - Prawo wynalazcze (Dz.U. Nr 33, poz. 156) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej podnosząc, iż stosowanie wyżej wymienionych przepisów prawa wynalazczego przez sądy powszechne doprowadziło do zawężenia przysługującego skarżącemu prawa do wynagrodzenia za efekty ekonomiczne z tytułu stosowania jego wynalazku, a nadto, iż naruszone zostało prawo skarżącego do pełnego rozpatrzenia sprawy przez sąd.

Skarżący dochodził swoich praw do wynagrodzenia z tytułu wynalazku w postępowaniu przed Sądem Wojewódzkim w W., który w wyroku z 28 września 1995 r. oddalił powództwo. Od orzeczenia tego skarżący wniósł rewizję, która wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 12 marca 1996 r. także została oddalona.

Skarżący wniósł następnie podanie do Ministra Sprawiedliwości o złożenie rewizji nadzwyczajnej w jego sprawie. Podanie to zostało rozpatrzone negatywnie, podobnie jak złożone przez skarżącego odwołanie od tego rozstrzygnięcia. W związku z powyższym skarżący wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na ponowną odmowę złożenia przez Ministra Sprawiedliwości rewizji nadzwyczajnej (kasacji). Postanowieniem z 28 października 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę uznając ją za niedopuszczalną z tego powodu, iż odmowa wniesienia przez Ministra Sprawiedliwości kasacji do Sądu Najwyższego nie ma charakteru decyzji administracyjnej, podlegającej kontroli sądu administracyjnego.

19 lutego 1998 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując w szczególności na fakt, iż prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w W., przesądzający o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia, które zdaniem skarżącego narusza jego konstytucyjne prawa, został mu doręczony około 15 kwietnia 1996 r. Skarga konstytucyjna została więc złożona z przekroczeniem dwumiesięcznego terminu wyznaczonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Nadto Trybunał Konstytucyjny uznał, iż ani negatywne rozpoznanie przez Ministra Sprawiedliwości wniosku skarżącego o złożenie rewizji nadzwyczajnej (kasacji), ani postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego odrzucające skargę na odmowę złożenia kasacji nie mają charakteru rozstrzygnięć, od których zależał ostateczny charakter wyroku Sadu Wojewódzkiego w W. z 28 września 1995 roku.

Na to postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniesiono zażalenie z 17 marca 1998 r., w którym podniesiono, iż w dniu ogłoszenia wyroku Sądu Apelacyjnego w W., tj. 12 marca 1996 r. w polskim prawie nie znana była instytucja skargi konstytucyjnej, skarżący nie mógł więc wówczas z niej skorzystać. Nadto ponownie wskazano, iż zdaniem skarżącego ostateczną decyzją przesądzającą o jego prawach była odmowa Ministra Sprawiedliwości złożenia rewizji nadzwyczajnej (kasacji) w jego sprawie.

Zarzuty podniesione w zażaleniu nie mogą zostać uwzględnione. Negatywne rozpatrzenie wniosku o złożenie kasacji (dawniej rewizji nadzwyczajnej) w żadnej mierze nie rozstrzyga o prawach lub wolnościach wnioskodawcy. Odmowa taka w niczym również nie zmienia ostatecznego charakteru orzeczenia sądowego, które walor ten uzyskuje na skutek wyczerpania przewidzianych w prawie środków odwoławczych, bądź upływu terminu do ich złożenia. W tym stanie rzeczy słuszny był pogląd Trybunału Konstytucyjnego wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, iż o prawach skarżącego przesądził wyrok Sądu Wojewódzkiego w W. z 28 września 1995 r., który nabrał ostatecznego charakteru po wydaniu wyroku przez Sąd Apelacyjny w W. z 12 marca 1996 r. Wyrok ten został doręczony skarżącemu w kwietniu 1996 r., a więc na długo przed wprowadzeniem do polskiego systemu prawnego instytucji skargi konstytucyjnej.

Art. 79 ust. 1 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r., przewidujący możliwość złożenia skargi konstytucyjnej wszedł w życie 17 października 1997 r. Szczegółowe warunki, którym musi odpowiadać skarga konstytucyjna, normuje ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Ustawa ta w art. 46 ust. 1 wyraźnie stanowi, że skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancji, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Określenie początku biegu dwumiesięcznego terminu w wymienionym przepisie nie może, zdaniem Trybunału, budzić wątpliwości. Żaden przepis konstytucji ani ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie pozwala na taką interpretację wspomnianego art. 46 ust. 1, która pozwalałaby przyjąć, iż termin dwumiesięczny będzie liczony od dnia wejścia w życie konstytucji w stosunku do wszelkich ostatecznych rozstrzygnięć zapadłych przed tą datą. Zatem należy uznać, tak jak zostało to zapisane w wymienionym przepisie, że termin ten biegnie od doręczenia stronie wyroku, decyzji lub rozstrzygnięcia, które przesądza o ostatecznym charakterze merytorycznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Słuszne są więc ustalenia dokonane przez Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu z 23 lutego 1998 r., że skarga konstytucyjna może być kierowana do Trybunału jedynie w sprawie, w której po wyczerpaniu toku instancyjnego, prawomocny wyrok, ostateczna decyzja lub inne ostateczne rozstrzygnięcie zostało doręczone skarżącemu po 17 sierpnia 1997 roku.

Z dokonanej analizy art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika zatem, że skarga konstytucyjna nie przysługuje skarżącemu w badanej sprawie, z uwagi na przekroczenie dwumiesięcznego terminu zakreślonego w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy zażalenie skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 lutego 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie mogło zostać uwzględnione.

Ts | Repertorium Trybunału Konstytucyjnego - inne orzeczenia:
dokumentpublikacja
Ts 93/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-02
 
Z.U. 2012 / 1B / 132
Ts 93/11   Postanowienie z dnia 2011-07-04
 
Z.U. 2012 / 1B / 131
Ts 9/11   Postanowienie-Zażalenie z dnia 2012-02-15
 
Z.U. 2012 / 1B / 107
Ts 9/11   Postanowienie z dnia 2011-04-14
 
Z.U. 2012 / 1B / 106
Ts 85/11   Postanowienie z dnia 2011-12-05
 
Z.U. 2012 / 1B / 130
  • Adres publikacyjny: