P O S T A N O W I E N I E

z dnia 17 marca 1998 r.

Sygn. akt Ts 11/97

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

sędzia TK Zdzisław Czeszejko-Sochacki - przewodniczący

sędzia TK Teresa Dębowska-Romanowska - sprawozdawca

sędzia TK Lech Garlicki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 36 ust. 6 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) zażalenia z dnia 15 grudnia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 grudnia 1997 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej

Pana Mirosława R.

postanowił

nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie

W skardze konstytucyjnej z dnia 17 listopada 1997 r. podniesiono, iż orzeczenia Sądu Wojewódzkiego w Ł. z dnia 23 października 1996 r. (sygn. akt VII P 50/96) oraz Sądu Apelacyjnego w Ł. z dnia 30 stycznia 1997 r. (sygn. akt II Apa 1/97) naruszają art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 listopada 1997 r. wezwano do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, w stosunku do których, skarżący domaga się stwierdzenia ich niezgodności z Konstytucją. Pismem procesowym z dnia 28 listopada 1998 r. pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż przy wydaniu zaskarżonych orzeczeń naruszono art. 132 i 233 * 1 Kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 735 *1 Kodeksu cywilnego.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 3 grudnia 1997 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wskazując, iż w wyznaczonym do tego terminie nie uzupełniono braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności zaś nie określono jej przedmiotu przez wskazanie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją.

Na postanowienie to zostało wniesione zażalenie, w którym wskazano, iż w piśmie procesowym pełnomocnika skarżącego z dnia 28 listopada 1997 r. skonkretyzowano przepisy naruszone przez orzekające sądy w trakcie rozpatrzenia sprawy. Jednocześnie jednak pełnomocnik skarżącego przyznał, iż wskazane w owym piśmie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego oraz Kodeksu cywilnego nie uważa za sprzeczne z Konstytucją, natomiast jego zdaniem “działanie sądów przy rozpatrywaniu sprawy oraz ferowanie wyroków naruszyło przepisy określone w w/w ustawach”.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Przedstawione w zażaleniu zarzuty nie mogą być uwzględnione. Pomimo wyraźnych wskazówek zawartych w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 listopada 1997 r. wzywającym do uzupełnienia braków formalnych, pełnomocnik skarżącego nie określił przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, którym stawia zarzut sprzeczności z Konstytucją. Sam zresztą to przyznaje w złożonym do Trybunału Konstytucyjnego zażaleniu stwierdzając, iż rzeczywistym przedmiotem sporządzonej przez niego skargi konstytucyjnej są orzeczenia sądów naruszające, jego zdaniem, obowiązujące prawo, tj. Kodeks cywilny i Kodeks postępowania cywilnego.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie akt normatywny, na podstawie którego orzeczono ostatecznie o określonych w Konstytucji prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego, w sposób je naruszający.

Rozpatrując zażalenie skarżącego Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że do wszczęcia postępowania na skutek skargi konstytucyjnej konieczne jest spełnienie warunków określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji i skonkretyzowanych w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym. Do tych warunków należy nie tylko samo powołanie się na naruszenie konstytucyjnych wolności lub praw, ale wskazanie jakie konkretnie wolności lub prawa, i wyjaśnienie w jaki sposób - zdaniem skarżącego - zostały naruszone ( art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym ). Akt normatywny, na podstawie którego zapadło rozstrzygnięcie sądu lub organu administracji publicznej w konkretnej sprawie, i w stosunku do konkretnej osoby, upoważnia do uruchomienia procedury skargi konstytucyjnej w celu obrony przed ingerencją w jej konstytucyjnie chronioną sferę wolności i praw. Dlatego też rzeczą skarżącego jest wskazanie w jaki sposób został on osobiście i bezpośrednio dotknięty naruszeniem jego wolności lub praw określonych w Konstytucji.

W rozpatrywanej sprawie, te warunki nie zostały spełnione i dlatego Trybunał Konstytucyjny nie mógł nadać skardze biegu w celu zbadania zgodności z Konstytucję aktu normatywnego.

W tym stanie rzeczy zażalenie skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 grudnia 1997 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie mogło zostać uwzględnione.