Wyrok SN - WKN 31/01
Izba: | Izba Wojskowa |
Sygnatura: | WKN 31/01 |
Typ: | Wyrok SN |
Data wydania: | 2001-12-14 |
POSTANOWIENIE Z DNIA 23 STYCZNIA 2001 R.
( WKN 31/2000 )
Nie można zasadnie przyjąć, że rażące naruszenie prawa materialnego
przez błędne nakazanie w wyroku liczenia biegu orzeczonego zakazu
prowadzenia pojazdów od dnia popełnienia czynu, zamiast od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia, miało istotny wpływ na treść wyroku
w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k., jeżeli naruszenie to niewiele zmieniło
dolegliwość tego środka na korzyść oskarżonego.
Przewodniczący : sędzia SN płk B. Rychlicki
Sędziowie SN : płk A. Kapłon ( sprawozdawca ), płk Z. Stefaniak
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej : ppłk J. Żak
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2001 r. sprawy Sławomira
W., oskarżonego o popełnienie wykroczenia określonego w art. 86 § 2 k.w.
w zw. z art. 9 § 1 k.w. z powodu kasacji, wniesionej przez Zastępcę Prokuratora
Generalnego - Naczelnego Prokuratora Wojskowego - na niekorzyść od
wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w W. z dnia 13 czerwca 2000 r.,
o d d a l i ł k a s a c j ę
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w W. z dnia 13 czerwca
2000 r., Sławomir W. został uznany za winnego tego, że w dniu 16 stycznia
2000 r. około godz. 16 30 w miejscowości S.K. prowadząc samochód marki Fiat
126 p, nr rej. BPK 0287, stanowiący własność Adama W., znajdując się w stanie
nietrzeźwości - 2, 25 ? alkoholu w wydychanym powietrzu i nie posiadając
uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi spowodował zagrożenie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że najechał na tył jadącego
przed nim pojazdu marki Fiat 126 p, nr rej. SDZ 8996, stanowiącego własność
i prowadzonego przez Tomasza S., uszkadzając ten pojazd na kwotę 4900
złotych, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w.,
za co skazany został na karę 400 złotych grzywny.
Nadto sąd orzekł, na podstawie art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w.
środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów silnikowych na okres
3 lat, licząc bieg terminu zakazu od daty zaistnienia zdarzenia.
Wyrok ten uprawomocnił się w pierwszej instancji.
Od tego wyroku kasację wywiódł Zastępca Prokuratora Generalnego -
Naczelny Prokurator Wojskowy, zarzucając ,, rażące naruszenie materialnego
prawa wykroczeń, a to przepisu art. 29 § 3 k.w., mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, a polegające na określeniu biegu terminu orzeczonego środka
karnego zakazu prowadzenia pojazdów - od daty zaistnienia zdarzenia, tj.
wbrew nakazowi wynikającemu z treści art. 29 § 3 k.w., zgodnie z którym zakaz
prowadzenia pojazdów obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia. "
W konkluzji autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w W.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje :
Kasacja nie jest zasadna.
Pozostaje poza sporem, iż w sprawie niniejszej sąd meriti dopuścił się
uchybienia w postaci naruszenia prawa materialnego, a to art. 29 § 3 k.w., który
statuuje zasadę, iż orzeczony środek karny - zakaz prowadzenia pojazdów
mechanicznych należy liczyć od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
Jedyny wyjątek tak sformułowanej zasady przewidziano, jak słusznie
wywodzi autor kasacji w jej motywach, w art. 29 § 4 k.w., obligującym do
zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu
uprawniającego do prowadzenia pojazdu.
Dotyczy to, rzecz jasna, wyłącznie osoby, która posiadała prawo jazdy lub
inny tego rodzaju dokument, a przypomnieć się godzi, iż Sławomir W. tego
rodzaju dokumentów nie posiadał, nie posiadając uprawnień do prowadzenia
pojazdów mechanicznych.
Wobec tego, iż w motywach zaskarżonego wyroku brak jest odniesienia
do orzeczonego tamże sposobu liczenia biegu terminu środka karnego - zakazu
prowadzenia pojazdów silnikowych, nie jest możliwa jakakolwiek polemika w
tej kwestii.
Niezależnie jednak od powyższego zasadną wydaje się konstatacja, iż w
sprawie niniejszej owo niewątpliwe naruszenie prawa materialnego nie miało
istotnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia, a co za tym idzie nie ma
konieczności jego uchylenia.
W pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż uchybienie nie przyniosło
niekorzystnych skutków dla oskarżonego, zaś kasacja została wniesiona na jego
niekorzyść, a nie ulega wątpliwości, że środki zaskarżenia prawomocnych
orzeczeń sądowych powinny być przede wszystkim skierowane na usuwanie
takich wadliwości, które wyrządzają krzywdę osobie skazanej.
Wola ustawodawcy w tym kierunku została przecież zaakcentowana, jako
wyraz gwarancyjnego aspektu prawomocności orzeczenia w art. 524 § 3 k.p.k.
( zob. S. Zabłocki - Nowela kpk z dnia 20 lipca 2000 r. - komentarz, str. 202,
Warszawa 2000; wyrok SN z dnia 8 maja 1996 r., IV KKN 20/96,
niepublikowany; J. Grajewski, L. Paprzycki - Kodeks postępowania karnego z
komentarzem, teza 9 do art. 523 k.p.k., str. 788, Sopot 2000; zob. także wyrok
SN z dnia 3 kwietnia 1996 r., II KKN 2/96, OSNKW 1996 r., z. 7 - 8, poz. 42,
szczególnie str. 37 i 38 ).
Natomiast przechodząc na grunt realiów sprawy niniejszej uprawnione
jawi się zauważenie, iż środek karny został przez sąd pierwszej instancji
orzeczony na okres maksymalny przewidziany w art. 29 § 1 k.w., a błędne
orzeczenie biegu terminu tegoż środka karnego miało realny skutek w zakresie
niespełna sześciu miesięcy.
A zatem reasumując stwierdzić należy, iż in concreto, wobec kierunku
kasacji na niekorzyść oskarżonego, niewielkiego wpływu uchybienia wobec
okresu orzeczenia środka karnego, na realny wymiar i dolegliwość tegoż środka,
nie można zasadnie przyjąć, iż niewątpliwe naruszenie prawa materialnego
miało istotny wpływ na treść orzeczenia w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
( WKN 31/2000 )
Nie można zasadnie przyjąć, że rażące naruszenie prawa materialnego
przez błędne nakazanie w wyroku liczenia biegu orzeczonego zakazu
prowadzenia pojazdów od dnia popełnienia czynu, zamiast od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia, miało istotny wpływ na treść wyroku
w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k., jeżeli naruszenie to niewiele zmieniło
dolegliwość tego środka na korzyść oskarżonego.
Przewodniczący : sędzia SN płk B. Rychlicki
Sędziowie SN : płk A. Kapłon ( sprawozdawca ), płk Z. Stefaniak
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej : ppłk J. Żak
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2001 r. sprawy Sławomira
W., oskarżonego o popełnienie wykroczenia określonego w art. 86 § 2 k.w.
w zw. z art. 9 § 1 k.w. z powodu kasacji, wniesionej przez Zastępcę Prokuratora
Generalnego - Naczelnego Prokuratora Wojskowego - na niekorzyść od
wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w W. z dnia 13 czerwca 2000 r.,
o d d a l i ł k a s a c j ę
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Wojskowego Sądu Garnizonowego w W. z dnia 13 czerwca
2000 r., Sławomir W. został uznany za winnego tego, że w dniu 16 stycznia
2000 r. około godz. 16 30 w miejscowości S.K. prowadząc samochód marki Fiat
126 p, nr rej. BPK 0287, stanowiący własność Adama W., znajdując się w stanie
nietrzeźwości - 2, 25 ? alkoholu w wydychanym powietrzu i nie posiadając
uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi spowodował zagrożenie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że najechał na tył jadącego
przed nim pojazdu marki Fiat 126 p, nr rej. SDZ 8996, stanowiącego własność
i prowadzonego przez Tomasza S., uszkadzając ten pojazd na kwotę 4900
złotych, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w.,
za co skazany został na karę 400 złotych grzywny.
Nadto sąd orzekł, na podstawie art. 87 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w.
środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów silnikowych na okres
3 lat, licząc bieg terminu zakazu od daty zaistnienia zdarzenia.
Wyrok ten uprawomocnił się w pierwszej instancji.
Od tego wyroku kasację wywiódł Zastępca Prokuratora Generalnego -
Naczelny Prokurator Wojskowy, zarzucając ,, rażące naruszenie materialnego
prawa wykroczeń, a to przepisu art. 29 § 3 k.w., mające istotny wpływ na treść
orzeczenia, a polegające na określeniu biegu terminu orzeczonego środka
karnego zakazu prowadzenia pojazdów - od daty zaistnienia zdarzenia, tj.
wbrew nakazowi wynikającemu z treści art. 29 § 3 k.w., zgodnie z którym zakaz
prowadzenia pojazdów obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia. "
W konkluzji autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
w całości i przekazanie sprawy Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w W.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje :
Kasacja nie jest zasadna.
Pozostaje poza sporem, iż w sprawie niniejszej sąd meriti dopuścił się
uchybienia w postaci naruszenia prawa materialnego, a to art. 29 § 3 k.w., który
statuuje zasadę, iż orzeczony środek karny - zakaz prowadzenia pojazdów
mechanicznych należy liczyć od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
Jedyny wyjątek tak sformułowanej zasady przewidziano, jak słusznie
wywodzi autor kasacji w jej motywach, w art. 29 § 4 k.w., obligującym do
zaliczenia okresu zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu
uprawniającego do prowadzenia pojazdu.
Dotyczy to, rzecz jasna, wyłącznie osoby, która posiadała prawo jazdy lub
inny tego rodzaju dokument, a przypomnieć się godzi, iż Sławomir W. tego
rodzaju dokumentów nie posiadał, nie posiadając uprawnień do prowadzenia
pojazdów mechanicznych.
Wobec tego, iż w motywach zaskarżonego wyroku brak jest odniesienia
do orzeczonego tamże sposobu liczenia biegu terminu środka karnego - zakazu
prowadzenia pojazdów silnikowych, nie jest możliwa jakakolwiek polemika w
tej kwestii.
Niezależnie jednak od powyższego zasadną wydaje się konstatacja, iż w
sprawie niniejszej owo niewątpliwe naruszenie prawa materialnego nie miało
istotnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia, a co za tym idzie nie ma
konieczności jego uchylenia.
W pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż uchybienie nie przyniosło
niekorzystnych skutków dla oskarżonego, zaś kasacja została wniesiona na jego
niekorzyść, a nie ulega wątpliwości, że środki zaskarżenia prawomocnych
orzeczeń sądowych powinny być przede wszystkim skierowane na usuwanie
takich wadliwości, które wyrządzają krzywdę osobie skazanej.
Wola ustawodawcy w tym kierunku została przecież zaakcentowana, jako
wyraz gwarancyjnego aspektu prawomocności orzeczenia w art. 524 § 3 k.p.k.
( zob. S. Zabłocki - Nowela kpk z dnia 20 lipca 2000 r. - komentarz, str. 202,
Warszawa 2000; wyrok SN z dnia 8 maja 1996 r., IV KKN 20/96,
niepublikowany; J. Grajewski, L. Paprzycki - Kodeks postępowania karnego z
komentarzem, teza 9 do art. 523 k.p.k., str. 788, Sopot 2000; zob. także wyrok
SN z dnia 3 kwietnia 1996 r., II KKN 2/96, OSNKW 1996 r., z. 7 - 8, poz. 42,
szczególnie str. 37 i 38 ).
Natomiast przechodząc na grunt realiów sprawy niniejszej uprawnione
jawi się zauważenie, iż środek karny został przez sąd pierwszej instancji
orzeczony na okres maksymalny przewidziany w art. 29 § 1 k.w., a błędne
orzeczenie biegu terminu tegoż środka karnego miało realny skutek w zakresie
niespełna sześciu miesięcy.
A zatem reasumując stwierdzić należy, iż in concreto, wobec kierunku
kasacji na niekorzyść oskarżonego, niewielkiego wpływu uchybienia wobec
okresu orzeczenia środka karnego, na realny wymiar i dolegliwość tegoż środka,
nie można zasadnie przyjąć, iż niewątpliwe naruszenie prawa materialnego
miało istotny wpływ na treść orzeczenia w rozumieniu art. 523 § 1 k.p.k.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
Izba Wojskowa - inne orzeczenia:
dokument | data wyd. | [IW] WKN 36/01 Wyrok SN |
2002-02-05 | [IW] WKN 28/01 Wyrok SN |
2001-10-23 | [IW] WKN 18/01 Postanowienie SN |
2001-11-20 | [IW] WKN 13/01 Wyrok SN |
2001-06-19 | [IW] WKN 10/01 Wyrok SN |
2001-05-25 |