WYROK Z DNIA 28 LISTOPADA 2007 R.
WA 42/07


W sprawie wieloosobowej, w której zachodzi sytuacja określona w
art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., w stosunku do współoskarżonych, którzy nie wnie-
śli środków odwoławczych a zostali uniewinnieni, uchylenie z tego powodu
orzeczenia na podstawie art. 435 k.p.k. nie jest dopuszczalne, gdyż nie by-
łoby to działaniem na ich korzyść.

Przewodniczący: sędzia SN A. Tomczyk.
Sędziowie SN: M. Buliński, Z. Stefaniak (sprawozdawca).
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk J. Balcerak.

Sąd Najwyższy w sprawie: ppłk. rez. Marka K., oskarżonego z art.
296 § 3 k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz z art. 231 §
1 k.k.; Henryka W., oskarżonego z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.; Kry-
styny K., oskarżonej z art. 296 § 3 k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. oraz z art. 276 k.k., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na roz-
prawie w dniu 28 listopada 2007 r., sprawy z powodu apelacji wniesionych
przez prokuratora na niekorzyść ppłk. rez. Marka K. i Krystyny K. oraz
obrońców oskarżonych, od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z
dnia 17 maja 2007 r.;

u c h y l i ł zaskarżony wyrok wobec: ppłk. rez. Marka K., Henryka W.,
Krystyny K. w części dotyczącej uznania jej za winną popełnienia czynu
opisanego w pkt. J, stanowiącego przestępstwo z art. 296 § 3 k.k. w zw. z
art. 296 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz na podstawie art. 435 k.p.k. w

stosunku do płk. Zbigniewa R., płk. Tomasza R., mjr. Andrzeja D. I mjr. rez.
Witolda Z. i sprawę w tym zakresie p r z e k a z a ł Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania.


U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 17 maja
2007r.,
- uniewinniono: ppłk. rez. Janusza D. od popełnienia czynu z art. 231 § 1
k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz Krystyną K. od czynu opisanego w pkt. ,,K", tj.
od przestępstwa z art. 276 k.k.,
- umorzono postępowanie wobec mjr. rez. Witolda Z., a to na podstawie
art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., o czyn z art. 231 § 1 k.k.,
- warunkowo umorzono postępowanie wobec: płk. Zbigniewa R., płk. To-
masza R., mjr. rez. Andrzeja D. o czyny z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 12
k.k., na okres próby roku, orzekając przy tym od każdego z nich, świadcze-
nie pieniężne w kwocie 5 000 zł na rzecz Domu Dziecka w W.,
- uznano za winnych:
a) ppłk. rez. Marka K. popełnienia czynu:
1. z art. 296 § 3 k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to,
skazano go na karę 3 lat pozbawienia wolności,
2. z art. 231 § 1 k.k. i za to, skazano go na karę 6 miesięcy pozbawienia
wolności. Jednocześnie w miejsce kar jednostkowych wymierzono mu karę
łączną 3 lat pozbawienia wolności, a ponadto orzeczono solidarne (z Kry-
styną K.) naprawienie szkody przez wpłatę na rzecz Sił Powietrznych kwoty
963 535,54 zł,
b) Henryka W. popełnienia przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. w zw. z
art. 12 k.k. i za to, skazano go na karę roku pozbawienia wolności z warun-

kowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, grzywnę w roz-
miarze 246 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda, orzeczono
obowiązek naprawienia szkody przez wpłatę na rzecz Piotra B. kwoty
1 244,80 zł,
c) Krystynę K. popełnienia czynu z art. 296 § 3 k.k. w zw. z art. 296 §
1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazano ją na karę roku pozbawienia
wolności oraz orzeczono solidarne (z ppłk.rez. Markiem K.) naprawienie
szkody przez wpłatę na rzecz Sił Powietrznych kwoty 963 535,54 zł.
W składzie orzekającym w powyższej sprawie zasiadał delegowany
do pełnienia obowiązków sędziowskich w Wojskowym Sądzie Okręgowym
w W., sędzia Wojskowego Sądu Garnizonowego w S. - mjr Rafał K.
Wydane temu sędziemu na podstawie art. 26 § 1 i 2 oraz art. 70 § 1
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych
(Dz. U. Nr 117, poz. 753 ze zm.) w zw. z art. 46 § 1 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze
zm.), dwie ostatnie delegacje podpisywali: z upoważnienia Ministra Spra-
wiedliwości - podsekretarz stanu, a z upoważnienia Ministra Obrony Naro-
dowej - Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego.
Od powyższego wyroku apelacje wnieśli:
- prokurator, na niekorzyść ppłk. rez. Marka K. i Krystyny K., co do kar im
orzeczonych,
- obrońcy oskarżonych: ppłk. Marka K., Krystyny K. oraz Henryka W..
W ślad za apelacjami, w dniu 24 września 2007 r. do Izby Wojskowej
Sądu Najwyższego wpłynęło pismo z Naczelnej Prokuratury Wojskowej, w
którym podniesiono, że delegację sędziego Wojskowego Sądu Garnizono-
wego w S. mjr. Rafała K. do pełnienia obowiązków sędziowskich w Woj-
skowym Sądzie Okręgowym w W., podpisał podsekretarz stanu w Minister-
stwie Sprawiedliwości oraz Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa
Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej i w związku z tym, Prokurator

Naczelnej Prokuratury Wojskowej wniósł o odroczenie rozpoznania sprawy
do czasu podjęcia przez Sąd Najwyższy uchwały w przedmiocie należyte-
go umocowania sędziego delegowanego. Jednocześnie do pisma tego do-
łączył kopie czterech delegacji sędziego mjr. Rafała K., a mianowicie:
- z dnia 24 października 2005 r., o delegacji sędziego w okresie od dnia 6
listopada 2005 r. do dnia 6 maja 2006 r., podpisanej z upoważnienia Mini-
stra Sprawiedliwości przez podsekretarza stanu i przez Ministra Obrony
Narodowej,
- z dnia 20 kwietnia 2006 r., o delegacji sędziego w okresie od dnia 7 maja
2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r., podpisanej z upoważnienia Ministra
Sprawiedliwości przez sekretarza stanu i przez Ministra Obrony Narodowej,
- z dnia 29 listopada 2006 r., o delegacji sędziego w okresie od dnia 1
stycznia 2007 r. do dnia 30 czerwca 2007 r., podpisanej z upoważnienia
Ministra Sprawiedliwości przez podsekretarza stanu, w porozumieniu z
upoważnionym przez Ministra Obrony Narodowej - Dyrektorem Departa-
mentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego,
- z dnia 30 maja 2007 r. o delegacji sędziego w okresie od dnia 1 lipca
2007 r. do dnia 31 grudnia 2007 r., podpisanej z upoważnienia Ministra
Sprawiedliwości przez podsekretarza stanu, w porozumieniu z upoważnio-
nym przez Ministra Obrony Narodowej - Dyrektorem Departamentu Kadr i
Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej.
W uwzględnieniu wniosku prokuratora Sąd Najwyższy Izba Wojsko-
wa, w toku rozprawy apelacyjnej w dniu 11 października 2007 r. postano-
wił, rozpoznanie apelacji odroczyć i jednocześnie dopuścić dowód ,,w
przedmiocie upoważnienia Dyrektora Departamentu Kadr Ministerstwa
Obrony Narodowej do podpisywania w imieniu Ministra Obrony Narodowej,
pism o delegowaniu sędziego mjr. Rafała K. do pełnienia obowiązków sę-
dziowskich w Wojskowym Sądzie Okręgowym w W.".

Z pisma Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa
Obrony Narodowej z dnia 23 października 2007 r. wynika, że Dyrektor De-
partamentu Kadr uzgadniając delegowanie sędziego mjr. Rafała K., działał
na podstawie upoważnienia Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 czerwca
2006 r., ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym MON z 2006 r. Nr 12, poz.
163. Upoważnienie to wydał Minister Obrony Narodowej na podstawie art.
268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania admini-
stracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 107 ze zm.) w zw. z § 2 pkt 14
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1996 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. Nr 94, poz.
426) i w ten właśnie sposób, upoważnił Dyrektora Departamentu Kadr i
Szkolnictwa Wojskowego do ,,podpisywania decyzji w przypadkach, o któ-
rych mowa w art. 26 § 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o
ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 117, poz. 753 z późn. zm.)".
W dniu 14 listopada 2007 r. pełny skład Sądu Najwyższego podjął
uchwałę, że: ,,Ustawowe uprawnienie Ministra Sprawiedliwości do delego-
wania sędziego do pełnienia obowiązków sędziego w innym sądzie (art. 77
§ 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych,
Dz. U. Nr 97, poz. 1070 ze zm.),może być w jego zastępstwie (art. 37 ust. 5
ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów, tj. Dz. U. z 2003 r. Nr
24, poz. 199 ze zm.) albo z jego upoważnienia (art. 37 ust. 1 ustawy z dnia
8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów, tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199
ze zm.) wykonywane przez sekretarza lub podsekretarza stanu".
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Sprawa oskarżonych, o których mowa w apelacjach, jak również
współoskarżonych z nimi we wspólnym postępowaniu, a to: płk. Zbigniewa
R., płk. Tomasza R., mjr. rez. Andrzeja D., mjr. rez. Witolda Z. oraz płk. rez.
Janusza D., rozpoznana została przez sąd nienależycie obsadzony, bo w
jego składzie orzekał sędzia Wojskowego Sądu Garnizonowego w S. mjr

Rafał K., delegowany do orzekania w Wojskowym Sądzie Okręgowym w
W. z naruszeniem wymogów art. 26 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. -
Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 117, poz. 753 ze zm.) -
zwanej dalej w skrócie u.s.w. To właśnie uchybienie, należące do kategorii
bezwzględnych przyczyn odwoławczych z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. przesą-
dza o konieczności uchylenia zaskarżonego orzeczenia i to nie tylko wobec
osób, które wniosły apelacje, lecz z uwagi na treść art. 435 k.p.k., również
w stosunku do współoskarżonych, którzy wprawdzie nie wnieśli środków
odwoławczych, ale wobec których te same względy przemawiają za taką
decyzją.
W przedmiocie delegacji sędziów wypowiadał się i to wielokrotnie
Sąd Najwyższy podkreślając, że sędzia orzekający bez ważnej delegacji,
jest generalnie uprawniony do orzekania, ale nie jest uprawniony do orze-
kania w sądzie, niebędącym jego stałą siedzibą (vide: uchwała Sądu Naj-
wyższego z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 28/01, OSNKW 2002, z. 1-2,
poz. 3; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2005 r., I KZP
43/05, OSNKW 2005, z. 12, poz. 115; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3
lipca 2002 r., III KKN 489/99, OSPriPr. 2003, nr 1, poz. 18; postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2004r., III KO 40/03, LEX 110551).
W przypadku, gdy w następstwie wadliwej delegacji w składzie orze-
kającym brał udział sędzia wojskowego sądu garnizonowego, niemający
przez wadliwy akt delegowania uprawnień do orzekania w wojskowym są-
dzie okręgowym, to mamy do czynienia z uchybieniem o bezwzględnym
charakterze z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Uchybienie takie powstaje nie tylko
wtedy, gdy sędzia nie ma w ogóle delegacji do orzekania w danym sądzie,
lecz również wówczas, gdy jego delegacja nie spełnia ustawowych wymo-
gów warunkującyh ważność i skuteczność aktu delegowania. Właśnie z
tym ostatnim uchybieniem mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie.

Sędzia Wojskowego Sądu Garnizonowego w S. mjr Rafał K., wyrażał
zgody na delegowanie go na okresy dłuższe niż 3 miesiące i w związku z
tym, na podstawie art. 26 § 1 i 2 oraz art. 70 § 1 u.s.w. w zw. z art. 46 § 1
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.
U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) był on na takie okresy delegowany do pełnie-
nia obowiązków sędziowskich w Wojskowym Sądzie Okręgowym w W., z
prawem przewodniczenia w sprawach rozpoznawanych przez ten sąd w
pierwszej instancji, w składzie jednego sędziego i dwóch ławników albo w
składzie jednego sędziego.
Przepis art. 26 § 1 u.s.w. pozwala Ministrowi Sprawiedliwości w poro-
zumieniu z Ministrem Obrony Narodowej na delegowanie sędziego. Taka
stylistyczna redakcja tego przepisu wskazuje jednoznacznie, że współ-
uczestniczenie Ministra Sprawiedliwości i Ministra Obrony Narodowej ma
polegać na osiągnięciu porozumienia w sprawie treści aktu i stąd zwrot
,,Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej".
Brak porozumienia między tymi podmiotami, tj. brak zgody między
nimi powoduje, że delegacja sędziego nie dochodzi do skutku.
W komentarzu do § 74 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z
dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie ,,Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U.
Nr 100, poz. 908), w:] J. Warylewski red., T. Bąkowski, P. Bielski, K. Ka-
szubowski, J. Stelina, G. Wierczyński: Zasady techniki prawodawczej, Ko-
mentarz, Warszawa 2000 - w tezie 7 zwrócono uwagę, że ,,dokonanie cze-
goś w porozumieniu z kimś innym oznacza wyrażenie zgody na coś, bądź
zrobienie czegoś za zgodą tej drugiej osoby". Takie rozumienie powoduje,
że pozycje podmiotów uczestniczących w delegowaniu sędziego, a to Mini-
stra Sprawiedliwości jako organu upoważnionego do wydania delegacji sę-
dziemu oraz Ministra Obrony Narodowej, jako organu upoważnionego do
współuczestnictwa w procesie delegowania, są równorzędne.

Zasada równorzędności przesądza, że uprawnienia Ministra Obrony
Narodowej, w ramach współuczestnictwa w procesie delegowania sędzie-
go, na podstawie art. 26 § 1 u.s.w. muszą być podobne, jak Ministra Spra-
wiedliwości.
Przywołane w uchwale pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 14
listopada 2007 r. przepisy - art. 37 ust. 5 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 8
sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów, a odnoszące się do Ministra Sprawie-
dliwości, są kompatybilne z przepisem art. 3 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 14
grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej (Dz. U. z 1996 r. Nr
10, poz. 56), wskazującym: że ,,Minister Obrony Narodowej kieruje działal-
nością Ministerstwa i Sił Zbrojnych bezpośrednio oraz przy pomocy Szefa
Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, sekretarza (...) lub podsekretarzy
stanu" oraz, że: ,,W razie nieobecności Ministra Obrony Narodowej jego
obowiązki pełni sekretarz stanu lub wyznaczony podsekretarz stanu w ra-
mach pełnomocnictwa udzielonego przez Ministra".
Uprawnienia szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w odnie-
sieniu do sędziów, zostały precyzyjnie ustawowo określone i dotyczą jedy-
nie wydawania rozkazów personalnych o powołaniu do zawodowej służby
wojskowej kandydatów na stanowiska sędziów, asesorów i aplikantów, a to
na podstawie art. 22a § 4 i 5 oraz art. 49 § 4 u.s.w. Są to więc jedyne
czynności, jakie Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ma prawo
podejmować wobec kandydatów na sędziów. To też przesądza, że Minister
Obrony Narodowej nie może w drodze upoważnień zmienić tych jego
uprawnień, np. przez udzielenie pełnomocnictwa Szefowi Sztabu General-
nego WP do podpisywania w jego imieniu delegacji sędziów, w ramach po-
rozumienia, o którym mowa w art. 26 § 1 u.s.w.
Takich ograniczeń Minister Obrony Narodowej nie ma, gdy chodzi o
sekretarzy i podsekretarzy stanu i w związku z tym można stwierdzić, że
uprawnienie Ministra Obrony Narodowej do delegowania sędziego do peł-

nienia obowiązków w innym sądzie (art. 26 § 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych, Dz. U. Nr 117, poz. 753
ze zm.), może być w zastępstwie (art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia
1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej, tj. Dz .U. z 1996 r. Nr 10,
poz. 56 ze zm.) albo z jego upoważnienia (art. 3 ust. 1 powołanej ustawy)
wykonywane przez sekretarza stanu ani podsekretarza stanu. Powyższe
pozostaje w pełnej zgodzie z treścią uchwały pełnego składu Sądu Naj-
wyższego z dnia 14 listopada 2007 r. W kontekście powyższego - Dyrektor
Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Obrony Naro-
dowej nie ma uprawnień do uczestnictwa w delegowaniu sędziów, bowiem
nie jest on sekretarzem ani podsekretarzem stanu. Stąd też Minister Obro-
ny Narodowej nie miał prawa upoważniać go do podpisywania w trybie art.
26 u.s.w delegacji sędziów.
Upoważnienie Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 czerwca 2006 r.,
ogłoszone w Dzienniku Urzędowym MON z 2006 r. Nr 12, poz. 163, fak-
tycznie wydane zostało bez podstawy prawnej, bo nie stanowi jej § 2 pkt 14
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 lipca 1996 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu działania Ministra Obrony Narodowej mówiący o tym, że:
,,Minister Obrony Narodowej realizuje ponadto zadania w zakresie wyda-
wania decyzji i innych dokumentów wynikających z zakresu działania Mini-
stra Obrony Narodowej", czy też w art. 268a k.p.a., że: ,,organ administracji
publicznej, może w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej
jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym
zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, po-
stanowień i zaświadczeń".
Do delegowania sędziego na podstawie art. 26 § 1 u.s.w. wymagana
jest, w ramach porozumienia z Ministrem Sprawiedliwości, jedynie ,,zgoda"
Ministra Obrony Narodowej na delegowanie, a nie decyzja administracyjna,
postanowienie, zaświadczenie lub jakieś inne dokumenty.

Treść art. 26 § 1 u.s.w. przesądza, że to uprawnienie Ministra Obrony
Narodowej nie może być przekazywane innemu organowi, może jednak
być ono wykonywane przez biorących bezpośredni udział w wykonaniu za-
dań Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu.
Skoro jednak delegacje mjr. Rafała K. podpisywał, z upoważnienia
Ministra Obrony Narodowej, Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa
Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej, to akty te przez podpisy nie-
należycie upoważnionej osoby, nie spełniały ustawowych wymogów wa-
runkujących ważność i skuteczność aktów delegowania, i to właśnie do-
prowadziło do zaistnienia uchybień z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Powyższe
przesądziło o kierunku rozstrzygnięcia.
Jednocześnie w rozpoznawanej sprawie zaistniała sytuacja, że za-
skarżonym wyrokiem uniewinnieni zostali: ppłk rez. Janusz D., od popeł-
nienia czynu z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz Krystyna K. od czy-
nu opisanego w pkt. "K" aktu oskarżenia, tj. z art. 276 k.k., lecz w tym za-
kresie orzeczenie uprawomocniło się w pierwszej instancji. Wprawdzie pro-
kurator wniósł środek odwoławczy na niekorzyść Krystyny K., lecz tylko w
zakresie orzeczonej wobec niej kary za czyn przypisany, tj. z art. 296 § 3
k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a uniewinnienia z art.
276 k.k. nie skarżył.
W tym miejscu przypomnieć należy, że przepis art. 435 k.p.k. przewi-
duje możliwość uchylenia lub zmiany orzeczenia wyłącznie na korzyść
współoskarżonych, choćby nie wnieśli oni środka odwoławczego (...). Stąd
też w rozpoznawanej sprawie, sięgnięcie po art. 435 k.p.k. z uwagi na
ujawnienie, bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2
k.p.k., działającej nie tylko wobec skarżących, ale i innych współoskarżo-
nych, w ich prawomocnie zakończonej uniewinnieniem sprawie, byłoby
działaniem wbrew wymogom tego przepisu, jako że uchylenie lub zmiana
wyroku na ich korzyść nie następowałaby, a wręcz przeciwnie, byłoby to

działanie na ich niekorzyść. Dlatego też skład orzekający w niniejszej
sprawie wyraża pogląd, że zastosowanie art. 435 k.p.k. wobec współoskar-
żonych, którzy nie wnieśli środków odwoławczych a zostali uniewinnieni, w
sytuacji zaistnienia przyczyny z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. jest niedopuszczal-
ne, bo nie byłoby to działanie na ich korzyść.
Jednocześnie skład ten nie podziela poglądu wyrażonego w posta-
nowieniu Izby Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2007 r., WZ
25/07 (niepubl.), że Minister Obrony Narodowej miał prawo upoważnić Dy-
rektora Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego w Ministerstwie
Obrony Narodowej do podpisywania w trybie art. 26 § 1 i 2 u.s.w. pism w
sprawie delegacji sędziów, a to z powodów wyżej podanych.