Wyrok z dnia 25 lutego 1998 r.
III RN 133/97


Utworzenie rady uczestników scalenia oraz pełnione przez nią kompe-
tencje opiniodawcze mają charakter strukturalnych elementów tego postępo-
wania i wprowadzone zostały obok (a nie zamiast ) indywidualnego uczestnic-
twa zainteresowanych podmiotów (art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985
r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości - jednolity tekst:
Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm. oraz § 6 i §10 rozporządzenia Rady Minis-
trów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie zasad i trybu ustalania granic gruntów
przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne, scalania i
podziału nieruchomości na działki budowlane oraz kosztów i opłat z tym zwią-
zanych, Dz.U. Nr 72, poz. 312 ze zm.).

Przewodniczący SSN: Andrzej Wasilewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Józef Iwulski, Adam Józefowicz.


Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 1998 r. sprawy ze skargi
Henryka K. na uchwałę Rady Miejskiej w B.P. z dnia 29 lutego 1996 r. [...] w przed-
miocie ustalenia granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo
jednorodzinne - Osiedle K. II na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego
Sądu Administracyjnego w Warszawie [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 27 czerwca 1997 r. [...]


u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Ad-
ministracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Henryk K. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę w trybie
art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (jednolity tekst:

- 2 -

Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.) na uchwałę [...] Rady Miejskiej w B.P. z dnia
29 lutego 1996 r. w sprawie ustalenia granic gruntów przeznaczonych pod skoncen-
trowane budownictwo jednorodzinne - Osiedle ,,K. II" w B.P. W skardze tej zarzucił
rażące naruszenie art. 14 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i
wywłaszczaniu nieruchomości (jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze
zm.) przez objęcie zaskarżoną uchwałą należącej do niego działki zabudowanej [...] o
powierzchni 0,4623 ha bez uzyskania zgody właściciela, przez wybiórcze ustalenie
granic gruntów objętych zaskarżoną uchwałą i włączenie do nich więcej niż 50%
gruntów niezgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz
przez samowolne odstąpienie organów administracji publicznej od powołania rady
uczestników scalenia i w rezultacie także zaniechania opiniowania wniosków i zas-
trzeżeń uczestników scalenia przez taką radę (art. 15 ust. 3 i ust. 4 powołanej
ustawy). Ponadto w skardze zarzucono naruszenie art. 16 powołanej ustawy przez
zabranie z areału gruntów należących do skarżącego części gruntów i przyznanie
tych gruntów wraz z drzewostanem owocowym innej osobie, wbrew zasadzie, w myśl
której dotychczasowy właściciel winien otrzymać całość swojej nieruchomości.
Wreszcie w skardze zarzuca się naruszenie w toku postępowania przepisów art. 7 -
art. 10, art. 35 - art. 36 i art. 73 KPA oraz art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie terytorialnym (jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.).
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie-Ośrodek Zamiejscowy w Lubli-
nie wyrokiem z dnia 27 czerwca 1997 r. [...] oddalił skargę Henryka K. W uzasadnie-
niu tego wyroku podniesiono w szczególności, że dyspozycja art. 14 ust. 2 ustawy z
dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości za-
kazuje objęcia uchwałą o ustaleniu granic gruntów przeznaczonych pod skoncentro-
wane budownictwo jednorodzinne zabudowanych części nieruchomości bez zgody
właściciela lub użytkownika wieczystego natomiast wynika (a contrario) z niej, że
uchwałą taką może być objęta bez zgody właściciela lub użytkownika wieczystego
niezabudowana część nieruchomości, na której usytuowany jest budynek. Zdaniem
Sądu, taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie i nie narusza obowią-
zujących w tym względzie przepisów prawnych. Ponadto, zdaniem Sądu, kwestiono-
wana uchwała nie narusza także ustaleń miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, albowiem teren, którego ona dotyczy, położony jest w granicach

- 3 -

gruntów objętych opracowaniem miejscowego planu ogólnego zagospodarowania
przestrzennego miasta B.P., który zatwierdzony został uchwałą [...] Miejskiej Rady
Narodowej w B.P. z dnia 28 lutego 1990 r. Sąd nie zgodził się także z zarzutem, że
ustalenie granic gruntów objętych zaskarżoną uchwałą nastąpiło w wyniku wybiór-
czego wskazania określonych nieruchomości, bowiem na podstawie art. 14 ust. 1
powołanej ustawy ustalenie granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane
budownictwo jednorodzinne należy do kompetencji rady gminy i nie może być sku-
tecznie kwestionowane, o ile spełniony zostanie warunek określony w art. 14 ust. 4
tej ustawy, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. Bowiem, jak podniesiono
w uzasadnieniu wyroku, przedstawiona w niniejszej sprawie dokumentacja dowodzi,
że oświadczenia o przystąpieniu do scalenia osiedla ,,K. II" złożyły osoby, którym
przysługiwało prawo do 7,6356 ha na łączną powierzchnię 13 ha gruntów objętych
scaleniem i podziałem. Wynika stąd, że wniosek o wszczęcie postępowania o scale-
nie złożyły osoby posiadające ogółem ponad 50% areału gruntów objętych granicami
nieruchomości przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne, a
to jest zgodne z wymogiem art. 14 ust. 4 powołanej ustawy. Sąd stwierdził także, że
brak powołania tzw. rady uczestników scalenia nie stanowi uchybienia ze strony or-
ganu prowadzącego postępowanie, ale jest wynikiem braku stosownej inicjatywy
samych zainteresowanych (art. 14 ust. 5). Zdaniem Sądu, uchwała ta nie narusza
także art. 16 powołanej ustawy. Wprawdzie przepis ten stanowi, że dotychczasowym
właścicielom lub użytkownikom wieczystym nieruchomości należy w miarę możliwo-
ści przyznać działki wydzielone w całości lub w części z ich nieruchomości, tym nie-
mniej przepis ten nie może być interpretowany jako nakaz, lecz jako postulat. Sąd
uznał także, że podniesiony w skardze zarzut naruszenia zasad procesowych jest
gołosłowny i nie jest poparty żadnymi dowodami. W szczególności, w opinii Sądu,
Zarząd Miasta wykonał ciążące na nim obowiązki w zakresie zawiadomienia zainte-
resowanych osób o zebraniu informacyjnym (§ 6 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie zasad i trybu ustalania granic gruntów przeznaczo-
nych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne, scalania i podziału nieru-
chomości na działki budowlane oraz kosztów i opłat z tym związanych, Dz.U. Nr 72,
poz. 312 ze zm.) oraz gdy chodzi o obowiązek wyłożenia projektu uchwały do wglądu
zainteresowanych osób na okres 21 dni (art. 15 ust. 2 powołanej ustawy).

- 4 -

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego pismem z dnia 18 grudnia 1997
r. [...] złożył rewizję nadzwyczajną od powyższego wyroku, zarzucając mu rażące
naruszenie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie
Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) oraz interesu Rzeczypospolitej
Polskiej i na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego roz-
poznania Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w
Lublinie. Równocześnie w rewizji nadzwyczajnej wniesiono o rozpoznanie niniejszej
sprawy łącznie z rewizjami nadzwyczajnymi wniesionymi od wyroków wydanych
przez Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 27
czerwca 1997 r. [...]. W uzasadnieniu rewizji nadzwyczajnej podniesiono w szcze-
gólności, że wbrew stanowisku Sądu, analiza zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego wskazuje na to, że postępowanie o ustalenie granic gruntów pod skon-
centrowane budownictwo jednorodzinne przeprowadzone zostało z naruszeniem
obowiązujących przepisów prawnych. Wyrok wydano w oparciu o niepełny i niejasny
materiał przedstawiony przez organ administracyjny, bowiem na podstawie tej doku-
mentacji nie sposób ustalić podstawy wszczęcia i prowadzenia postępowania o
ustalenie granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jedno-
rodzinne (art. 14 ust. 4 pkt 1 powołanej ustawy). W aktach sprawy brak jest doku-
mentów świadczących o przeprowadzeniu przez Radę Miasta analizy warunków
uzasadniających podjęcie postępowania, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 - pkt 5, §
4 i § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie zasad i trybu
ustalania granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo
jednorodzinne, scalania i podziału nieruchomości na działki budowlane oraz kosztów
i opłat z tym związanych. Istotnym uchybieniem było także niepowołanie rady
uczestników scalenia (§ 7 i § 10 powołanego rozporządzenia), bowiem organ admi-
nistracyjny prowadzący postępowanie nie poinformował jego uczestników o potrzebie
powołania takiej rady i jej kompetencjach (art. 14 - art. 15 powołanej ustawy), przez
co rażąco naruszył art. 9 KPA. W rewizji nadzwyczajnej podniesiono przy tym, że w
orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego tego typu uchybienia pos-
tępowania scaleniowego stanowią podstawę dla stwierdzenia niezgodności z pra-
wem podejmowanych w tych sprawach uchwał (przykładowo świadczy o tym wyrok

- 5 -

Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 1995 r., SA/Łd 66-67/95,
ONSA 1996 nr 4 poz. 154). W tej sytuacji, zdaniem rewizji nadzwyczajnej, zaskarżo-
ny wyrok zapadł z rażącym naruszeniem art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym
Sądzie Administracyjnym, tym bardziej że stosownie do postanowienia art. 59 ustawy
o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, w postępowaniu przed tym Sądem należy
przestrzegać odpowiednio także zasad prawnych, o których mowa w art. 7 - art. 9
KPA. Ponadto w rewizji nadzwyczajnej podniesiono, że zaskarżony wyrok narusza
również interes Rzeczypospolitej Polskiej, a to ze względu na konstytucyjną zasadę
ochrony własności. Skoro bowiem postępowanie prowadzone w trybie art. 14 i
następnych ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości z istoty
swej zmierza do zmiany stanu własności i posiadania nieruchomości, to organ pro-
wadzący takie postępowanie powinien tym bardziej przestrzegać wszelkich obowią-
zujących w tym względzie zasad prawnych.
Rada Miejska w B.P. w odpowiedzi na rewizję nadzwyczajną wniosła o jej
oddalenie, podnosząc w uzasadnieniu, że nie jest zasadny zarzut jakoby w oparciu o
zebrane w sprawie dokumenty nie można było ustalić liczby osób, które złożyły
wnioski o wszczęcie postępowania o ustalenie granic gruntów podlegających scale-
niu. Natomiast podzieliła ona pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż brak
powołania rady uczestników scalenia nie stanowi uchybienia ze strony organu pro-
wadzącego postępowanie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nadzwyczajna jest zasadna.
Stosownie do postanowienia art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r.
o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (jednolity tekst: Dz.U. z 1991
r. Nr 30, poz. 127 ze zm. - powoływana nadal jako : ustawa) rada gminy upoważnio-
na została do ustalania w drodze uchwały granic gruntów przeznaczonych pod
skoncentrowane budownictwo jednorodzinne, na obszarach przeznaczonych na ten
cel w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie, biorąc
pod uwagę skutki prawne tego typu uchwały, które dotyczą także stosunków włas-
nościowych na terenie objętych nią gruntów (art. 14 ust. 3, art. 16 i art. 17 ustawy),

- 6 -

ustawa określiła szczegółowe zasady i tryb postępowania w sprawie ustalenia granic
gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne (art. 14
ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 15 i art. 18 ustawy, a także rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie zasad i trybu ustalania granic gruntów
przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne, scalania i
podziału nieruchomości na działki budowlane oraz kosztów i opłat z tym związanych,
Dz.U. Nr 72, poz. 312 ze zm. - powoływane nadal jako: rozporządzenie). Przepisy te
stanowią w szczególności, że wszczęcie takiego postępowania, niezależnie od tego
czy następuje ono na wniosek właścicieli lub użytkowników wieczystych
nieruchomości (art. 14 ust. 4 pkt 1 ustawy), czy też z urzędu (art. 14 ust. 4 pkt 2
ustawy), powinno być poprzedzone zawsze przeprowadzeniem stosownych czynno-
ści wstępnych, mających na celu analizę warunków uzasadniających podjęcie takie-
go postępowania (§ 3 rozporządzenia), w tym także analizę dotychczasowej struktury
władania na obszarze przeznaczonym pod budownictwo jednorodzinne (§ 3 ust. 1
pkt 4 rozporządzenia). Analiza ta powinna opierać się na wynikach badań ksiąg wie-
czystych i zbiorów dokumentów oraz innych dokumentów stwierdzających prawo
własności nieruchomości (§ 5 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia). Zgromadzona w tym try-
bie dokumentacja umożliwić ma między innymi powiadomienie wszystkich zaintere-
sowanych osób o terminie zebrania informacyjnego dla uczestników scalenia, w
czasie którego wybierają oni ze swego grona tzw. radę uczestników scalenia (art. 14
ust. 5 ustawy oraz § 6 rozporządzenia), która w toczącym się postępowaniu pełni
funkcję organu opiniodawczego (art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy oraz § 10 rozporządze-
nia). W konsekwencji, rada gminy podejmując uchwałę ustalającą granice gruntów
przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne jest obowiązana
między innymi zapoznać się z opinią rady uczestników scalenia dotyczącą zarówno
projektu tej uchwały, jak i wniosków, uwag i zastrzeżeń dotyczących tego projektu, a
zgłoszonych przez zainteresowane osoby (art. 15 ust. 4 w związku z art. 15 ust. 2 i
ust. 3 ustawy). Wskazuje to wyraźnie na szczególną pozycję prawną tzw. rady
uczestników scalenia, która w toczącym się postępowaniu reprezentuje opinię ogółu
uczestników tego postępowania wobec podejmowanych przez radę gminy czynności
i przygotowywanych projektów rozstrzygnięć.
Zgromadzony w rozpoznawanej sprawie materiał dowodowy daje wystar-

- 7 -

czające podstawy dla stwierdzenia, że Rada Miejska w B.P. zarówno wszczęła pos-
tępowanie w sprawie ustalenia granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane
budownictwo jednorodzinne - Osiedle K. II, jak i prowadziła je w sposób rażąco na-
ruszający obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa. Zarówno dokumentacja
znajdująca się w aktach sprawy, jak i oświadczenia przedstawicieli Rady Miejskiej w
B.P. złożone w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, dowodzą, że postępowanie
w niniejszej sprawie wszczęte zostało w trybie art. 14 ust. 4 pkt 1 ustawy (na wniosek
właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości) bez przeprowadzenia
wszystkich prawem wymaganych i niezbędnych czynności wstępnych, w tym w
szczególności bez uprzedniego przeprowadzenia stosownych badań ksiąg wie-
czystych, zbiorów dokumentów lub innych dokumentów stwierdzających prawo włas-
ności nieruchomości objętych tym postępowaniem, co pozwoliłoby na jednoznaczne
ustalenie czy wnioskodawcy posiadają niezbędną legitymację prawną dla występo-
wania z wnioskiem o wszczęcie takiego postępowania, a tym samym czy wniosko-
dawcy będący właścicielami lub użytkownikami wieczystymi nieruchomości posiadają
łącznie więcej aniżeli 50% powierzchni gruntów położonych w granicach gruntów
przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne. Zaniechanie
dokonania tego typu ustaleń dotyczących prawa własności nieruchomości objętych
prowadzonym postępowaniem stanowiło zarazem rażące naruszenie obowiązków
Zarządu Miasta w B.P. w zakresie sporządzenia dokumentacji prawnej dotychcza-
sowego stanu nieruchomości, o których mowa § 4 pkt 2 oraz § 5 pkt 1 i pkt 2 rozpo-
rządzenia. W konsekwencji zaś doprowadziło to do sytuacji, w której nie sposób
stwierdzić czy o tzw. zebraniu informacyjnym uczestników scalenia Zarząd Miasta w
B.P. zawiadomił wszystkie zainteresowane osoby (§ 6 rozporządzenia). Niezależnie
od tego, w dokumentacji prowadzonego postępowania, w tym także w protokołach z
zebrania informacyjnego, brak jest jakiejkolwiek pisemnej wzmianki o tym, że obecny
na tym zebraniu przedstawiciel Zarządu Miasta w B.P. poinformował zebranych
uczestników scalenia o obowiązku wybrania tzw. rady uczestników scalenia oraz jej
kompetencjach w toczącym się postępowaniu (art. 14 ust. 5 i art. 15 ust. 2 - ust. 4
ustawy oraz § 10 rozporządzenia). Tymczasem, zgodnie z zasadą pisemności,
wszelkie tego typu istotne z punktu widzenia toczącego się postępowania czynności
organu administracji publicznej powinny być protokołowane (por. art. 67 - art. 68

- 8 -

KPA, które należy w tym wypadku stosować per analogiam). Dlatego złożone w
imieniu Rady Miejskiej w B.P. w odpowiedzi na rewizję nadzwyczajną oświadczenie,
że ,,Gmina Miejska uczyniła starania mające doprowadzić do wyboru rady scalenio-
wej, między innymi informując o potrzebie wyboru takiej rady, jej kompetencjach i
trybie działania", nie może sanować zaistniałego w tym względzie naruszenia, skoro
brak jakiejkolwiek wzmianki na ten temat w samym protokole z odbytego zebrania
informacyjnego. Z kolei podniesiony w odpowiedzi na rewizję nadzwyczajną argu-
ment, że zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy tzw. rady uczestników scalenia nie powołuje
organ gminy, lecz wybierają ją ze swego grona uczestnicy tego postępowania, jest
oczywiście trafny. Natomiast pogląd, że w przypadku, gdy nie zostaje zgłoszony
skład takiej rady, nie pozbawia się uczestników prawa opiniowania projektu uchwały
oraz możliwości nadzoru nad wszelkimi pracami scaleniowymi, bowiem: ,,W zaist-
niałej sytuacji wszyscy uczestnicy scalenia stanowili jego radę", jest oczywiście nie-
słuszny. Otóż należy podkreślić, że art. 14 ust. 5 zdanie drugie ustawy stanowi wy-
raźnie, że: ,,Liczebność rady powinna być uzależniona od liczby uczestników scale-
nia, nie powinna jednak wynosić więcej niż 10 osób", a jedynie w wypadku, gdy
liczba uczestników scalenia wynosi mniej niż 10 osób (co nie dotyczy jednak sytuacji
zaistniałej w rozstrzyganej sprawie), tzw. rady uczestników scalenia w ogóle się nie
wybiera (art. 14 ust. 5 zdanie ostatnie ustawy). A ponadto należy mieć na uwadze, że
omawiane przepisy prawne dotyczące zasad i trybu postępowania scaleniowego
wyraźnie wskazują, iż utworzenie tzw. rady uczestników scalenia oraz pełnione przez
nią kompetencje opiniodawcze mają charakter strukturalnych elementów tego typu
postępowania, wprowadzone zostały przez ustawodawcę obok (a nie zamiast)
indywidualnego uczestnictwa zainteresowanych podmiotów (art. 15 ust. 4 ustawy)
oraz służyć mają, niezależnie od wniosków, uwag lub zastrzeżeń zgłaszanych indy-
widualnie przez uczestników postępowania, wypracowaniu i poznaniu zbiorowej
opinii uczestników tego postępowania o projektowanych rozstrzygnięciach (art. 14
ust. 2 oraz ust. 3 zdanie ostatnie ustawy oraz § 10 rozporządzenia), co w rezultacie
ma umożliwić radzie gminy podjęcie optymalnej uchwały w sprawie (art. 15 ust. 4
ustawy). Na gruncie obowiązującego stanu prawnego pojawia się rzeczywiście
istotne zagadnienie prawne, czy i w jaki sposób należy prowadzić postępowanie w
sprawie ustalenia granic gruntów przeznaczonych pod skoncentrowane budownictwo

- 9 -

jednorodzinne w sytuacji, gdy na zebraniu informacyjnym zainteresowanych osób
uczestnicy tego zebrania nie dokonają wyboru tzw. rady uczestników scalenia (art.
14 ust. 5 ustawy), pomimo że zarząd gminy prawidłowo poinformuje uczestników
postępowania scaleniowego o prawnej potrzebie dokonania wyboru tego typu
reprezentacji. Należy jednak podkreślić, że w rozpoznawanej sprawie poszukiwanie
odpowiedzi na tak sformułowane pytanie byłoby przedwczesne, wobec stwierdzo-
nych i opisanych wyżej rażących naruszeń obowiązujących przepisów prawnych. Co
więcej, naruszenia przepisów prawa w postępowaniu będącym przedmiotem rozpoz-
nawanej sprawy mogły mieć wpływ na sytuację prawną właścicieli i użytkowników
wieczystych gruntów objętych scaleniem, a tym samym kwalifikują się one równo-
cześnie jako istotne naruszenia gwarancji prawa własności, które podlega szczegól-
nej ochronie konstytucyjnej (art. 64 w związku z art. 21 Konstytucji).

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 236 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz.
483) oraz art. 10 ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania
cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo
o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr
43, poz. 189) w związku z art. 39313 KPC orzekł, jak w sentencji.
========================================