Wyrok z dnia 22 lutego 1996 r.
III ARN 67/95

Na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Wię-
ziennej (jednolity tekst: Dz. U. z 1984 r., Nr 29, poz. 149 ze zm.) oraz § 7 ust. 3
zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 marca 1990 r. w sprawie opinio-
wania funkcjonariuszy służby więziennej (Dz. Urzęd. M. S. Nr 3, poz. 19 ze zm.)
organ odwoławczy może - w miejsce zmiany opinii - zlecić właściwemu przełożo-
nemu wydanie nowej opinii.

Przewodniczący SSN: Walery Masewicz, Sędziowie SN: Adam Józefowicz, Jerzy
Kwaśniewski, Janusz Łętowski (sprawozdawca), Andrzej Wróbel,

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 1996 r. sprawy ze skargi
Roberta B. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 września 1993 r., [...] w
przedmiocie przedłużenia okresu służby przygotowawczej w Służbie Więziennej, na
skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 1995 r., [...]

o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.


U z a s a d n i e n i e

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł w dniu 22 września 1995 r. rewizję
nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10
lutego 1995 r. [...] oddalającego skargę Roberta B. na decyzję Ministra Sprawiedliwości
z dnia 27 września 1993 r. [...] w przedmiocie przedłużenia okresu służby przygo-
towawczej w Służbie Więziennej.
Powyższemu wyrokowi rewidujący zarzucił naruszenie interesu Rzeczypospolitej
Polskiej oraz rażące naruszenie prawa przez obrazę:
1) art. 1 i art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
2) art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej (Dz. U.

z 1984 r., Nr 29, poz. 149 ze zm.) w związku z art. 9 ust. 2 tej ustawy,
3) art. 207 § 1 i § 2 pkt 1 i 3 k.p.a. oraz z art. 206 k.p.a., w związku z art. art. 8,
11, 107 § 1 i § 3 k.p.a., a także z wyżej powołanymi przepisami ustawy o Służbie
Więziennej,
wnosząc w konsekwencji o jego uchylenie, jak również o uchylenie poprzedzającej go
decyzji Ministra Sprawiedliwości.
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Decyzją z dnia 27 września 1993 r., wydaną na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy z
dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 1984 r., Nr 29, poz. 149 ze zm.),
Minister Sprawiedliwości przedłużył skarżącemu okres służby przygotowawczej do 30
września 1994 r.
W skardze do NSA skarżący domagał się uchylenia tej decyzji i zobowiązania
ministra do mianowania go na stałe na stanowisko lekarza Szpitala Rejonowego
Aresztu Śledczego w K. Zdaniem skarżącego decyzja została wydana z naruszeniem
art.4 ust. 4 wymienionej ustawy i przepisów zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
1 marca 1990 r. w sprawie opiniowania funkcjonariuszy Służby Więziennej (Dz. Urz. MS
Nr 3, poz. 19 ze zm.), ponieważ przedłużenie służby przygotowawczej mogło nastąpić
w razie otrzymania przez niego ujemnej oceny służbowej wydanej zgodnie z trybem
przewidzianym w powyższym zarządzeniu, lecz warunki te nie zostały spełnione. W
szczególności zarzucił on, że jego odwołanie od opinii służbowej z dnia 9 września 1993
r. sporządzonej przez Dyrektora Szpitala przy Areszcie Śledczym w K., gdzie odbywał
dwuletnią służbę przygotowawczą, nie było rozpatrzone w trybie określonym w
zarządzeniu, a nowa opinia z dnia 13 października 1993 r. powtarzała negatywne
stwierdzenia zawarte w opinii poprzedniej, w której nie stwierdzono jego
"nieprzydatności do służby ani też niewywiązywania się (...) z obowiązków służbowych".
Skarżący w dalszym ciągu nie godził się z postawionymi mu w obu opiniach zarzutami i
sformułowana na ich podstawie oceną stopnia wywiązywania się z obowiązków
służbowych.
Minister wniósł o oddalenie skargi i wyjaśnił, że po rozpatrzeniu odwołania skar-
żącego od opinii z dnia 9 września 1993 r. została wydana druga opinia z dnia 13
października 1993 r., będąca w rozumieniu § 7 ust. 3 zarządzenia nową opinią, od któ-
rej nie wniósł on odwołania. Negatywna opinia służbowa mogła nawet uzasadniać
zwolnienie skarżącego ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 1 ustawy, jednak
przyjęto rozwiązanie alternatywne, umożliwiające mu wyeliminowanie uchybień w służ-
bie i przedłużono o rok okres służby przygotowawczej. Zdaniem Ministra w powyższych
okolicznościach nie doszło do naruszenia prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę Roberta B., stwierdził co
następuje:
Artykuł 4 ust. 4 omawianej ustawy stanowi: "Jeżeli funkcjonariusz otrzymał
ujemną opinię służbową, Minister Sprawiedliwości może mu przedłużyć okres służby
przygotowawczej, nie dłużej jednak niż o jeden rok". Z kolei § 7 ust. 3 i 4 zarządzenia
mają następujące brzmienie: "3. Wyższy przełożony może nie uwzględnić odwołania i
opinię utrzymać w mocy (od decyzji tej odwołanie nie przysługuje), zmienić opinię lub
zlecić właściwemu przełożonemu wydanie nowej opinii. 4. W przypadku ponownego
odwołania się funkcjonariusza od nowej opinii (ust. 3) wyższy przełożony może powołać
komisję w celu zbadania zasadności opinii".
Dyrektor szpitala był zatem w świetle § 4 ust. 1 pkt 7 zarządzenia przełożonym
właściwym do wydania opinii służbowej i sporządził ją 9 września 1993 r. Odwołanie od
tej opinii mogło być rozpatrzone w trojaki sposób przewidziany w § 7 ust. 3: przez jej
utrzymanie w mocy, zmianę lub zlecenie właściwemu przełożonemu wydania nowej
opinii. Naczelnik Rejonowego Aresztu Śledczego w K. wykorzystał trzeci sposób i w
rezultacie nową opinię wydał dyrektor szpitala będący właściwym przełożonym. Z braku
odwołania się od nowej opinii z dnia 13 października 1993 r. na niej zakończyła się
procedura opiniowania skarżącego. Z uwagi na zawarte w nich stwierdzenie, że
skarżący "jest nieprzydatny do Służby Więziennej" wyprowadzone z analizy jego
postępowania w służbie przygotowawczej, Minister uprawniony był w świetle art. 4 ust.
4 wymienionej ustawy do przedłużenia o rok tej służby.
Biorąc to pod uwagę Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 § 5
k.p.a. oddalił skargę na powyższą decyzję Ministra Sprawiedliwości.
Rewidujący nie zgodził się z powyższymi argumentami NSA i wywodził, co nas-
tępuje:
Robert B. decyzją personalną [...] z dnia 27 września 1991 r. [...] Naczelnika
Rejonowego Aresztu Śledczego w K. został przyjęty z dniem 1 października 1991 r. do
służby więziennej na okres służby przygotowawczej. W dniu 9 września 1993 r.
zaznajomił się z ujemną opinią służbową o sobie. W dniu 22 września 1993 r. od tej
opinii wniósł odwołanie drogą służbową do Naczelnika Rejonowego Aresztu Śledczego
w K. Odwołanie to zostało uwzględnione decyzją z dnia 7 października 1993 r. w ten
sposób, że organ odwoławczy polecił organowi, który wydał opinię sporządzenie nowej
opinii, co było zgodne z § 7 ust. 3 cyt. zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1
marca 1990 r. w sprawie opiniowania funkcjonariuszy Służby Więziennej. Nowa opinia
została wydana 13 października 1993 r.
W dniu 27 września 1993 r. działający w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości
Podsekretarz Stanu w Ministerstswie Sprawiedliwości decyzją personalną [...] przed-
łużył Robertowi B. okres służby przygotowawczej do 30 września 1994 r. z powołaniem
się na art. 4 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej. Decyzji tej nie towarzyszyło jednak
merytoryczne uzasadnienie.
W oparciu o powyższe okoliczności rewidujący stwierdza, że Minister Sprawied-
liwości przedłużył Robertowi B. okres służby przygotowawczej nie dysponując
prawomocną ujemną opinią służbową. Stanowi to - jego zdaniem - istotne naruszenie
art. 4 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej w związku z art. 9 ust. 2 tej ustawy, który gwa-
rantuje opiniowanemu funkcjonariuszowi prawo kwestionowania wydanej mu opinii w
trybie odwoławczym. Przepisy nie określają bezpośrednio, jakie skutki rodzi wniesienie
odwołania od ujemnej opinii służbowej, w szczególności czy mimo to może ona być
uznana za wiążącą, czy też dopiero po rozpoznaniu odwołania z wynikiem negatywnym.
Biorąc jednak pod uwagę, iż od ujemnych opinii służbowych nie istnieją żadne inne
środki odwoławcze poza odwołaniem z art. 9 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej, a
także mając na uwadze daleko idące konsekwencje ujemnej opinii służbowej
przewidziane nie tylko w art. 4 ust. 4 wymienionej ustawy, ale i w jej art. 60 ust. 2 pkt 1
(możliwość zwolnienia ze służby w okresie służby przygotowawczej), należy przyjąć, że
wiążące decyzje personalne odwołujące się do ujemnej opinii służbowej mogą być
podejmowane tylko wówczas, gdy organ podejmujący decyzję personalną dysponuje
prawomocną (ostateczną) ujemną opinią służbową.
Działający w zastępstwie Ministra Sprawiedliwości Podsekretarz Stanu w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości, podejmując w stosunku do Roberta B. w dniu 27 września
1993 r. decyzję personalną na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej, nie
dysponował jednak prawomocną ujemną opinią służbową, ani nawet stanowiskiem
organu odwoławczego. W tym stanie rzeczy obowiązkiem organów Służby Więziennej
było - zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej - mianowanie Roberta B. z
dniem 1 października 1993 r. na stałe.
W procedurach przyjmuje się, iż wniesienie w terminie odwołania - traktowanego
jako tzw. zwykły środek zaskarżenia - czyni rozstrzygnięcie, od którego wpłynęło
odwołanie nieprawomocnym (nieostatecznym), które nie powinno być wykonywane,
chyba że co innego wynika z wyraźnego przepisu prawa (np. art. 173 k.p.a. w sprawach
podatkowych).
Rewidujący stwierdza dalej, iż zarzucając wyrokowi NSA (i pośrednio poprze-
dzającej ten wyrok decyzji Ministra Sprawiedliwości) naruszenie interesu Rzeczypos-
politej Polskiej, poprzez obrazę w szczególności art. 1 i art. 67 ust. 1 Konstytucji RP,
opiera się na założeniu, iż w demokratycznym państwie prawnym obywatel może
oczekiwać, że negatywne dla niego rozstrzygnięcia władz państwowych nie będą po-
dejmowane w oparciu o nieprawomocne opinie, czy inne stanowiska wymagane przez
prawo. Obywatel ma prawo oczekiwać, iż zwłaszcza negatywne dla niego rozs-
trzygnięcia przyjmujące kształt decyzji administracyjnych będą uzasadniane. Brak
uzasadnienia decyzji - a takim brakiem odznacza się decyzja Ministra Sprawiedliwości -
w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego jest zazwyczaj traktowany jako
istotne naruszenie przepisów o postępowaniu administracyjnym, mające wpływ na
wynik sprawy (art. 207 § 2 pkt 3 k.p.a.), co prowadzi zwykle do uchylenia decyzji
odznaczającej się takim brakiem (por. np. znane orzeczenia NSA uchylające uchwały
Krajowej Rady Sądownictwa o odmowie wyrażenia zgody na dalsze zatrudnienie
sędziego po przekroczeniu 65 roku życia).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, Sąd Najwyższy uchyla prawomocny wyrok
NSA jedynie wówczas, gdy wyrok ten rażąco narusza prawo. Nie chodzi tu zatem o
"zwykłe" naruszenie prawa, lecz o naruszenie kwalifikowane, a więc takie, którego
istnienie nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości, a przy tym tak znaczne, iż
utrzymywanie zaskarżonego wyroku w mocy byłoby nie do pogodzenia z podstawowymi
zasadami praworządności. Przypadkiem wyjątkowym jest stwierdzenie, iż
kwestionowany wyrok narusza nie tylko prawo, lecz także interes Rzeczypospolitej
Polskiej, co uzasadnia podważenie go w każdym czasie. Z samej natury rzeczy będą to
jednak wypadki sporadyczne. W orzecznictwie SN kilkakrotnie wyrażono już krytyczne
poglądy w stosunku do nadużywania przez podmioty wnoszące rewizje nadzwyczajne
klauzuli dotyczącej "naruszenia interesu Rzeczypospolitej Polskiej" i powoływania jej dla
podważania prawomocnych wyroków sądowych również wówczas, gdy sprawa w
istocie rzeczy ma indywidualny, jednostkowy charakter, a naruszenie prawa nie ma
nawet "rażącego" charakteru. Tak właśnie jest w rozpoznanej przez NSA sprawie i
wydanym przez ten Sąd wyroku.
Podstawowym zarzutem rewizji nadzwyczajnej co do meritum jest stwierdzenie,
iż decyzja Ministra Sprawiedliwości o przedłużeniu skarżącemu okresu służby
przygotowawczej o rok (do czego organ ten był uprawniony w oparciu o art. 4 ust. 4
ustawy o Służbie Więziennej) podjęta została o kilkanaście dni wcześniej, niż rozstrzyg-
nięte zostało (w sposób negatywny) odwołanie skarżącego od niekorzystnej dla niego
opinii służbowej. Zdaniem organu administracji, owo negatywne rozstrzygnięcie w
drugiej instancji sprawy treści opinii służbowej wydanej skarżącemu w pełni uza-
sadniałoby i dopuszczałoby w świetle prawa natychmiastowe zwolnienie skarżącego ze
służby (art. 60 ust. 2 pkt 1 ustawy). Jednak przyjęto rozstrzygnięcie łagodniejsze i
umożliwiające mu wyeliminowanie stwierdzonych uchybień w służbie. Naczelny Sąd
Administracyjny nie stwierdził, by w tego rodzaju przypadku doszło do naruszenia
prawa i skargę oddalił. Rewidujący wywodzi natomiast, iż skoro Minister Sprawied-
liwości nie dysponował w dniu 27 września 1993 r. prawomocną negatywną opinią
służbową, gdyż pojawiła się ona kilkanaście dni później, to jedynym rozstrzygnięciem,
jakie mógł w takiej sytuacji podjąć, było - zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy - mianowanie
skarżącego na stałe. Wszelkie inne rozstrzygnięcia musiałyby być potraktowane jako
rażąco naruszające prawo, a nieuchylenie przez NSA rozstrzygnięcia o przedłużeniu
pełnienia okresu służby przygotowawczej na rok powinno być uznane za tak rażące
naruszenie prawa, że można je identyfikować z naruszeniem interesu Rzeczypospolitej
Polskiej. Z tego rodzaju poglądem zgodzić się jednak nie można.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę przyjął systemową wykładnię
całokształtu przepisów art. 4 ustawy o Służbie Więziennej, a także cytowanego
wykonawczego zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 marca 1990 r. (...). Z
dokonanej przez ten Sąd analizy wynika trafny - zdaniem Sądu Najwyższego - wniosek,
iż postępowanie w sprawach opiniowania funkcjonariuszy Służby Więziennej ma
charakter służbowy, a zapadające w nim decyzje są decyzjami uznaniowymi. Wstępując
do Służby Więziennej pracownik świadom jest tej szczególnej sytuacji prawnej i należy
przyjmować, że na taką sytuację się godzi. Skarżący dobrze zdawał sobie z tego
sprawę, iż stanowisko organów przełożonych co do jego rezultatów pracy i przydatności
w Służbie Więziennej jest negatywne. Otrzymał też negatywną opinię wydaną przez
właściwego przełożonego. Od tej opinii odwołał się. Zgodnie z obowiązującymi w takich
wypadkach proceduralnymi przepisami (§ 7 ust. 3 zarządzenia), Naczelnik Rejonowego
Aresztu Śledczego sam nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie, lecz zlecił
właściwemu przełożonemu (dyrektorowi szpitala) wydanie nowej opinii. Powziąwszy
wiadomość o tym, że również ta nowa opinia będzie dla skarżącego negatywna,
Minister Sprawiedliwości podjął - jeszcze przed jej formalnym wydaniem - decyzję o
przedłużeniu skarżącemu służby przygotowawczej o rok, mimo, iż mógł - w oparciu o
drugą negatywną opinię - wydać decyzję o zwolnieniu go ze służby. W przedstawionej
sytuacji była to więc decyzja korzystna dla skarżącego. W tej sytuacji pogląd NSA, iż
powyższa decyzja nie ma cech decyzji naruszającej prawo należy uznać za trafny.
Wniosek zaś rewidującego,iż w tego rodzaju sytuacji obowiązkiem Ministra
Sprawiedliwości było mianowanie skarżącego na stałe, a wszelkie inne decyzje podjęte
w tej sprawie mają charakter tak rażącego naruszenia prawa, że równocześnie
naruszają interes Rzeczypospolitej Polskiej, powinien być uznany za ekscesywny, jako
idący zbyt daleko, wobec służbowego i uznaniowego charakteru, jaki ustawa nadaje
całemu postępowaniu w sprawach funkcjonariuszy Służby Więziennej.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Sąd Najwyższy w oparciu o przepis
art. 421 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

=======================================