Wyrok SN - II PK 273/05
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:II PK 273/05
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/9-10/129
Data wydania:2006-05-11

Wyrok z dnia 11 maja 2006 r.
II PK 273/05

Uchwała rada gminy o odwołaniu sekretarza gminy ze stanowiska jest
jednocześnie aktem rozwiązującym stosunek pracy z powołania (art. 70 k.p. w
związku z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym, jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka, Sędziowie: SN Katarzyna Gonera,
SA Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 maja
2006 r. sprawy z powództwa Janiny R. przeciwko Urzędowi Gminy w P. o ustalenie i
zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Jeleniej Górze z dnia 29 kwietnia 2005 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2004 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Jeleniej Górze oddalił powództwo Janiny R. o zasądzenie od pozwa-
nego Urzędu Gminy w P. kwoty 10.594 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za sier-
pień i wrzesień 2001 r. żądanego wraz z ustawowymi odsetkami.
Sąd ten ustalił, że Rada Gminy P. powołała powódkę z dniem 1 listopada
1999 r. na stanowisko sekretarza tej gminy. Dnia 11 kwietnia 2001 r., na wniosek
wójta, rada podjęła uchwałę o odwołaniu Janiny R. z zajmowanego stanowiska. W
dniu 12 kwietnia 2001 r. Wójt Gminy P. doręczył powódce pisemne oświadczenie o
rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowie-
dzenia, czego przyczyną miało być odwołanie jej ze stanowiska wcześniejszą
uchwałą rady. Dnia 1 czerwca 2001 r. strona pozwana wydała powódce świadectwo
pracy stwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy z dniem 31 maja 2001 r. na
podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p.
Sąd Rejonowy ustalił nadto, że wyrokiem z dnia 3 marca 2004 r. Wojewódzki
Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy P. w
przedmiocie odwołania sekretarza gminy, wskazując równocześnie, że uchwała ta
nie może być wykonana. Powołując się na ten wyrok, powódka w dniu 14 czerwca
2004 r. zwróciła się do strony pozwanej o rozwiązanie stosunku pracy za porozumie-
niem stron i złożyła jednocześnie rezygnację z funkcji sekretarza gminy. W odpowie-
dzi na ten wniosek pozwana poinformowała powódkę, iż nie znajduje podstaw do
uznania, ażeby strony po dniu 31 maja 2001 r. łączył stosunek pracy.
Oceniając w świetle tak ustalonego stanu faktycznego zasadność roszczenia
powódki, Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. Wykluczył bo-
wiem możliwość zaakceptowania stanowiska powódki, iż nie doszło do rozwiązania
stosunku pracy, co stanowiło podstawę domagania się przez nią wynagrodzenia za
pracę stanowiącego przedmiot sporu w niniejszej sprawie. W szczególności za
błędny Sąd ten uznał pogląd Janiny R. dotyczący podmiotu uprawnionego do złoże-
nia jej oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy, jakim według powódki była
wyłącznie rada gminy. Sąd Rejonowy stwierdził, że art. 4 ustawy z dnia 22 marca
1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz.
1593) w brzmieniu obowiązującym w dniu 11 kwietnia 2001 r. wskazywał na kom-
petencję przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego do podej-
mowania w imieniu pracodawcy czynności w zakresie stosunku pracy wobec pra-
cowników samorządowych zatrudnionych w urzędach i biurach wymienionych w art.
1 tej ustawy, czyli także wobec sekretarza gminy. Sąd Rejonowy powołał się też na
art. 31 § 1 k.p., zgodnie z którym za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną
czynności w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzają-
cy tą jednostką, albo inna wyznaczona do tego osoba i przenosząc te uregulowania
na grunt rozpoznawanej sprawy podniósł, że wójt gminy był uprawniony do zarzą-
dzania urzędem gminy, a do jego kompetencji należało także uprawnienie do rozwią-
zywania z sekretarzem gminy stosunku pracy, obejmujące wybór trybu tego rozwią-
zania. W ocenie Sądu Rejonowego, czynnością prawną rozwiązującą z powódką
stosunek pracy było zatem pisemne oświadczenie wójta z dnia 12 kwietnia 2001 r., a
nie uchwała rady gminy z 11 kwietnia 2001 r., która stanowiła jedynie podstawę do
złożenia przez wójta oświadczenia woli rozwiązującego stosunek pracy. W takiej sy-
tuacji stwierdzenie nieważności tej uchwały wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego pozostaje bez znaczenia dla konieczności stwierdzenia, że z dniem 31
maja 2001 r. stosunek pracy został rozwiązany, a tym samym powództwo opierające
się na odmiennym założeniu uwzględnione być nie może.
Apelację powódki od tego wyroku oddalił Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2005 r. Sąd drugiej
instancji za trafne uznał stanowisko Sądu Rejonowego, iż Wójt Gminy P. był upraw-
niony do złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy z powódką, wyra-
żając jednocześnie pogląd, że nie ma to przesądzającego znaczenia dla rozstrzy-
gnięcia sprawy. Jeśli bowiem nawet uznać, że czynnością prawną prowadzącą do
rozwiązania stosunku pracy była uchwała Rady Gminy P., to i tak brak jest podstaw
do stwierdzenia, iż stosunek pracy pomiędzy stronami trwa nadal. Prawo pracy nie
przewiduje bowiem nieważności z mocy prawa czynności prawnej prowadzącej do
rozwiązania stosunku pracy. Czynność taka wywołuje zatem wyrażony w niej skutek
także wtedy, gdy jest niezgodna z prawem, o ile skutek ten nie zostanie zniesiony
restytucyjnym orzeczeniem sądu pracy, wydanym wskutek uwzględnienia odwołania
wniesionego przez pracownika. Stosunek pracy istniejący pomiędzy stronami został
więc rozwiązany z dniem 31 maja 2001 r., a tym samym nie było przesłanek do
uwzględnienia roszczenia powódki o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozosta-
wania w gotowości do pracy, wywodzącego się z założenia, iż po dniu 31 maja 2001
r. strony pozostawały nadal w stosunku pracy.
Sąd Okręgowy zwrócił uwagę także na to, że art. 69 pkt 2 k.p. w brzmieniu
obowiązującym w dniu 11 kwietnia 2001 r., stanowiąc o stosowaniu do stosunku
pracy na podstawie powołania przepisów dotyczących umowy o pracę na czas nie-
określony, wyłączał jednocześnie możliwość stosowania przepisów regulujących roz-
patrywanie sporów w części związanej z orzekaniem o bezskuteczności wypowie-
dzeń, o odszkodowaniu przewidzianym w razie wypowiedzenia umowy o pracę oraz
o przywracaniu do pracy. W świetle tego uregulowania powódce nie przysługiwało w
stosunku do pracodawcy żadne roszczenie z tytułu odwołania jej ze stanowiska w
sposób równoznaczny z wypowiedzeniem umowy o pracę. Tym samym stwierdzenie
w postępowaniu administracyjnym nieważności uchwały o odwołaniu powódki z zaj-
mowanego stanowiska nie wywołało żadnych skutków w sferze stosunku pracy po-
między nią, a jej pracodawcą. Skutki takie mogłoby wywołać jedynie orzeczenie sądu
pracy, o ile ustawodawca przewidziałby jego materialne podstawy. Sąd drugiej in-
stancji opowiedział się za stanowiskiem, że wobec wyłączenia przez ustawodawcę
możliwości domagania się przez pracowników powołanych określonych roszczeń w
związku z rozwiązaniem tego stosunku pracy, dochodzenie przed sądem pracy
stwierdzenia nieważności czynności prawnej prowadzącej do rozwiązania tego sto-
sunku byłoby sprzeczne z przepisami prawa pracy.
W związku z powyższym, żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz wynagro-
dzenia za okres po dniu 31 maja 2001 r. nie znajdowało, w ocenie Sądu Okręgowe-
go, żadnych podstaw.
Powódka wniosła od wyroku Sądu Okręgowego skargę kasacyjną, opierając ją
na podstawie art. 3983 § 1 pkt 1 k.p.c. i zarzucając naruszenie przepisów prawa ma-
terialnego - art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) w związku z art. 70 §
2 k.p. i 58 k.c. w związku z art. 300 k.p. oraz art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 22 marca
1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz.
1593 ze zm.), poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, że uchwała
Rady Gminy P. nie jest czynnością prawną wywołującą skutek w postaci rozwiązania
stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania oraz że wójt posiada upraw-
nienia do nawiązania i rozwiązania stosunku pracy z powołania. Wskazując na takie
zarzuty, skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w całości i o jego
zmianę poprzez uwzględnienie powództwa.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt
3 ustawy o samorządzie gminnym organem wyłącznie właściwym do nawiązywania i
rozwiązywania stosunku pracy na podstawie powołania na stanowisku sekretarza
gminy jest rada gminy. Art. 70 § 2 k.p. stanowi zaś, że odwołanie jest równoznaczne
z wypowiedzeniem, a zatem do rozwiązania stosunku pracy wystarcza sam akt od-
wołania. Tym samym twierdzenia sądu drugiej instancji, jakoby odwołanie sekretarza
gminy miało charakter dwuetapowy są nieuprawnione. Podstawy dla takiego poglądu
nie można upatrywać, zdaniem skarżącej, w art. 4 pkt 4 ustawy o pracownikach sa-
morządowych w brzmieniu obowiązującym w kwietniu 2001 r. (aktualnie art. 4 pkt 2a
tej ustawy). Przepis ten nie znajduje bowiem zastosowania do nawiązania i rozwią-
zania stosunku pracy z sekretarzem gminy, a to wobec wyraźnego przyznania kom-
petencji w tym zakresie wyłącznie radzie gminy. Oświadczenie Wójta Gminy P. było
zatem czynnością zbędną, w związku z czym nie mogło wywołać skutku w postaci
rozwiązania stosunku pracy z powódką. Do takiego skutku nie doprowadziła również
uchwała rady gminy w przedmiocie odwołania powódki ze stanowiska, ponieważ była
czynnością nieważną, co stwierdził wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny.
Skarżąca wskazała, że przepisy Kodeksu pracy nie regulują zagadnienia sankcji wa-
dliwych czynności prawnych i dlatego w tym zakresie z mocy art. 300 k.p. znajdują
odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 58
k.c. Stanowisko Sądu Okręgowego, jakoby w stosunkach pracy nie miały zastosowa-
nia te sankcje, w tym nieważność bezwzględna, skarżąca uznała za nietrafne, po-
wołując się na aktualne poglądy doktryny (glosy do wyroku Sądu Najwyższego z 27
marca 2000 r. w sprawie, której sygnatury nie oznaczono w uzasadnieniu skargi) i
wyraziła pogląd, że art. 58 k.c. powinien znaleźć w niniejszej sprawie zastosowanie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie może być uwzględniona, bowiem zaskarżony wyrok od-
powiada prawu, choć nie można odmówić trafności tym zarzutom skarżącej, które
dotyczą nieprawidłowego uznania przez Sąd Okręgowy kompetencji wójta gminy do
rozwiązania z sekretarzem gminy stosunku pracy.
Stosownie do treści art. 68 k.p. stosunek pracy nawiązuje się na podstawie
powołania w przypadkach określonych w odrębnych przepisach. Takie przepisy za-
wiera ustawa z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych, która w art. 2
pkt 3 stanowi, że sekretarz gminy jest pracownikiem samorządowym zatrudnianym
na podstawie powołania. Powołanie jest zaś jednostronnym aktem umocowującym
daną osobę za jej zgodą w charakterze określonego organu i jednocześnie nawią-
zującym stosunek pracy. Nie ma zatem podstaw do stwierdzenia, że do nawiązania
stosunku pracy na tej podstawie konieczne jest, poza aktem właściwego organu o
powołaniu na stanowisko, jakiekolwiek inne oświadczenie pochodzące od pracodaw-
cy, czy organu bądź osoby reprezentującej pracodawcę. Z art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym wynika, że powoływanie i odwoływa-
nie sekretarza gminy należy do wyłącznej właściwości rady gminy. Uchwała rady
gminy powołująca daną osobę na stanowisko sekretarza gminy prowadzi więc jedno-
cześnie do nawiązania stosunku pracy na podstawie powołania. Podobnie odwołanie
ze stanowiska jest jednocześnie rozwiązaniem stosunku pracy nawiązanego na
podstawie powołania, przy czym skutek rozwiązujący może nastąpić albo niezwłocz-
nie, albo po upływie okresu równego okresowi wypowiedzenia, w zależności od przy-
czyn odwołania. Co do zasady odwołanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem
umowy o pracę (art. 70 § 2 k.p.), chyba że nastąpiło z przyczyn określonych w art. 52
lub 53 k.p., bowiem wówczas jest równoznaczne z rozwiązaniem umowy o pracę bez
wypowiedzenia (art. 70 § 3 k.p.).
Wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, art. 4 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o
pracownikach samorządowych nie jest przepisem szczególnym w stosunku do art.
70 k.p. Określa bowiem jedynie organy bądź osoby uprawnione do dokonywania
czynności w sprawach z zakresu prawa pracy za pracodawców samorządowych
wobec oznaczonego tam kręgu pracowników, podczas gdy powołanie i odwołanie
sekretarza gminy jest zastrzeżone dla organu niebędącego pracodawcą tego pra-
cownika, co jest charakterystyczne dla stosunku pracy nawiązywanego na takiej
podstawie. Skoro zaś, jak wskazano wyżej, powołanie na stanowisko jest równo-
znaczne z nawiązaniem, a odwołanie ze stanowiska - z rozwiązaniem stosunku
pracy, to dla tych czynności sposób reprezentacji pracodawcy samorządowego po-
zostaje bez znaczenia. Nie ma bowiem możliwości stwierdzenia, że uprawnienia
wójta do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy wobec sekretarza gminy
wyłkluczją wyłączną właściwość rady gminy do powołania i odwołania sekretarza
gminy, a tylko w takiej sytuacji pogląd Sądu Okręgowego mógłby być uznany za
prawidłowy.
Rację ma zatem skarżąca, że czynnością prowadzącą do rozwiązania z nią
stosunku pracy mogła być jedynie uchwała rady gminy o odwołaniu ze stanowiska, a
nie oświadczenie woli wójta powołujące się na tę uchwałę i że w związku z tym prze-
ciwny pogląd Sądu Okręgowego narusza prawo materialne w postaci art. 18 ust. 2
pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, art. 70 § 2 k.p. i art. 4
pkt 4 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych w brzmieniu
obowiązującym do dnia 26 października 2002 r. Nie prowadzi to jednak do możliwo-
ści uwzględnienia skargi kasacyjnej, bowiem stwierdzenie, że czynnością rozwiązu-
jącą stosunek pracy była uchwała rady gminy odwołująca powódkę ze stanowiska
nie pozostaje w sprzeczności z poglądem Sądu drugiej instancji o rozwiązaniu tego
stosunku pracy z dniem 31 maja 2001 r. W szczególności brak jest podstaw do za-
negowania stanowiska tego Sądu o względnej skuteczności czynności z zakresu
prawa pracy rozwiązujących stosunek pracy. Z utrwalonego w tym zakresie dorobku
judykatury wynika bowiem, że rozwiązanie stosunku pracy - nawet sprzeczne z pra-
wem lub nieuzasadnione - nie jest nieważne z mocy prawa (por. wyrok Sądu Naj-
wyższego z 16 maja 1997 r., I PKN 170/97, OSNAPiUS 1998 nr 8, poz. 239, wyrok
Sądu Najwyższego z 10 marca 2005 r., I PKN 241/04, OSNP 2005 nr 24, poz. 393).
Z konstrukcji i treści odpowiednich przepisów Kodeksu pracy (np. art. 44 i 45 k.p.,
czy art. 56 k.p.) wynika bowiem, że zarówno nieuzasadnione, jak i sprzeczne z pra-
wem wypowiedzenie, czy rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę jest skuteczne
i prowadzi do ustania stosunku pracy, a skutek ten może być zniwelowany jedynie z
woli pracownika (wyrażonej przez wniesienie pozwu do sądu pracy) orzeczeniem
sądu o bezskuteczności wypowiedzenia, czy przywróceniu do pracy. Czynność
prawna pracodawcy zmierzająca do rozwiązania stosunku pracy, chociażby oczywi-
ście wadliwa prawnie, jest więc skuteczna. Przepisy Kodeksu pracy nie przewidują w
żadnej sytuacji nieważności takiej czynności prawnej. Sprzeczne z prawem wypo-
wiedzenie pracownikowi umowy o pracę prowadzi do rozwiązania umowy (por. wy-
tyczne Sądu Najwyższego dotyczące wykładni art. 45 k.p. i praktyki sądowej stoso-
wania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej
na czas nieokreślony; uchwała pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r., III PZP 10/85, OSNCP 1985 nr
11, poz. 164). Stwierdzenie wadliwości prawnej takiej czynności prawnej może na-
stąpić jedynie w orzeczeniu o jej bezskuteczności, o przywróceniu pracownika do
pracy, a także w orzeczeniu zasądzającym na jego rzecz odszkodowanie, jeżeli pra-
cownik nie żąda przywrócenia do pracy albo jeżeli nie może domagać się przywró-
cenia do pracy. Skoro zaś przepisy prawa pracy normują skutki sprzecznych z pra-
wem czynności prawnych pracodawcy, zmierzających do rozwiązania z pracowni-
kiem umowy o pracę, nie jest dopuszczalne w tej mierze stosowanie - wbrew treści
art. 300 k.p. - art. 58 § 1 i § 2 k.c. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z
21 września 1989 r., III PZP 41/89, OSNCP 1990 nr 9, poz. 111).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego konsekwentnie prezentowany jest zatem
pogląd, że przepisy prawa pracy nie dają podstaw do stwierdzenia nieważności
czynności rozwiązujących stosunek pracy z mocy samego prawa, a skarżąca nie
przedstawiła żadnych argumentów, które mogłyby podważyć trafność tego stanowi-
ska, co czyni jej zarzuty w tym zakresie nieuzasadnionymi. Brak jest zatem przesła-
nek do stwierdzenia, że do rozstrzygnięcia tej sprawy powinien być zastosowany art.
58 k.c. w związku z art. 300 k.p. Na taką konstatację nie ma przy tym wpływu oko-
liczność, że uchwała rady gminy o odwołaniu powódki ze stanowiska została uznana
za nieważną wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Jak już bowiem
wyżej wskazano, powołanie i odwołanie ze stanowiska wywołuje jednocześnie skutki
w dwóch sferach, bo dotyczy umocowania danej osoby w charakterze organu i na-
wiązania bądź rozwiązania z nią stosunku pracy. Sądy administracyjne sprawują
kontrolę działalności administracji publicznej poprzez orzekanie w sprawach skarg na
(miedzy innymi) akty organów jednostek samorządu terytorialnego podejmowane w
sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. Nr 153,
poz. 1270 ze zm.). Nawiązanie i rozwiązanie stosunku pracy jest czynnością z za-
kresu prawa pracy, podejmowaną w przypadku stosunku pracy z powołania przez
organ działający na rzecz pracodawcy i wywołującą określone skutki w tej dziedzinie,
która ma bez wątpienia charakter cywilnoprawny zobowiązaniowy. Wyrok Woje-
wódzkiego Sądu Administracyjnego nie mógł zatem rozstrzygać o istnieniu pomiędzy
pracownikiem a pracodawcą stosunku pracy. Jego skutki dotykające sfery publiczno-
prawnej nie mogą być bowiem przenoszone na stosunek o charakterze cywilnopraw-
nym zobowiązaniowym, jakim jest stosunek pracy. Podobne stanowisko zajął już Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 9 grudnia 2004 r., I PK 100/04 (OSNP 2005 nr 14, poz.
212), trafnie podnosząc w uzasadnieniu, iż przyjęcie w takiej sytuacji nieważności
odwołania wywołujący skutek również w dziedzinie stosunku pracy prowadziłoby do
efektów niemożliwych do zaakceptowania. Trzeba by było bowiem uznać, że w tym
samym czasie to samo stanowisko zajmowały dwie osoby lub że wszystkie czynności
podejmowane przez kolejną osobę powołaną na to stanowisko były nieważne. Rea-
sumując, skutki wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie rozciągają się
na sferę prawa pracy, a zatem również na tej podstawie nie można stwierdzić nie-
ważności czynności rozwiązującej stosunek pracy z powódką.
Słusznie Sąd Okręgowy zanegował także możliwość dochodzenia przez pra-
cownika odwołanego ze stanowiska przez uprawniony organ roszczenia o ustalenie
nieważności takiego odwołania, a tego rodzaju przesądzenia domagała się w istocie
skarżąca opierając żądanie zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania w go-
towości do pracy na twierdzeniu, że w związku z nieważnością uchwały rady gminy
nie doszło do rozwiązania stosunku pracy. Roszczenia, jakie może zgłosić pracownik
odwołany ze stanowiska w związku z nieuzasadnionym lub niezgodnym z prawem
rozwiązaniem stosunku pracy określa Kodeks pracy. Wynikające z art. 69 k.p. ogra-
niczenie uprawnień pracowników zatrudnionych na podstawie powołania w związku z
ich odwołaniem ze stanowiska, przez wyłączenie w szczególności stosowania prze-
pisów dotyczących orzekania o bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę i o
przywracaniu do pracy, powodują konieczność stwierdzenia, iż zgodnie z wolą usta-
wodawcy nie jest możliwa restytucja takiego stosunku pracy niezależnie od wadliwo-
ści czynności go rozwiązującej. Roszczenie o ustalenie nieważności odwołania,
zmierzając wprost do kontynuowania stosunku pracy, prowadziłoby zatem do obej-
ścia tych ograniczeń. Trafnie zatem Sąd Okręgowy uznał, że takie roszczenie pra-
cownikowi odwołanemu nie przysługuje, a stanowisko to znajduje pełne oparcie w
dotychczasowym orzecznictwie (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 września
1989 r., III PZP 41/89, OSNCP 1990 nr 9, poz. 111 i z dnia 23 marca 1993 r., I PZP
1/93, OSNCP 1993 nr 12, poz. 210).
Podsumowując powyższe rozważania należy zatem stwierdzić, że brak jest
podstaw do uznania wadliwości uchwały rady gminy odwołującej powódkę za powo-
dującą nieważnością czynności prawnej prowadzącej do rozwiązania stosunku
pracy, a tym samym na akceptację zasługuje pogląd Sądu drugiej instancji o rozwią-
zaniu łączącego strony stosunku pracy z dniem 31 maja 2001 r. Jak już bowiem
wskazano, również wadliwe czynności prawne dotyczące rozwiązania stosunku
pracy są skuteczne, w tym sensie, że prowadzą do ustania stosunku pracy. Rosz-
czenie powódki o zasądzenie wynagrodzenia za okres po dniu 31 maja 2001 r. nie
mogło być więc uwzględnione, bowiem stron nie łączył już wówczas stosunek pracy.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy uznał, że zaskarżony wyrok od-
powiada prawu, wobec czego na podstawie art. 39814 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] II PK 160/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/97
2008-02-07 
[IA] II PK 156/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/96
2008-02-06 
[IA] II PK 153/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/95
2008-02-05 
[IA] II PK 150/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/94
2008-02-05 
[IA] II PK 148/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/93
2008-02-05 
  • Adres publikacyjny: