Wyrok SN - II PK 247/06
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:II PK 247/06
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/11-12/163
Data wydania:2007-04-03

Wyrok z dnia 3 kwietnia 2007 r.
II PK 247/06

W rozumieniu art. 31 § 1 k.p. za osobę zarządzającą jednostką organiza-
cyjną nie może być uznany członek organu zarządzającego.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn (sprawoz-
dawca), Roman Kuczyński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 kwietnia
2007 r. sprawy z odwołania Zbigniewa L. przeciwko N. Bank Polska N.L. SA w W. o
odszkodowanie, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okrę-
gowego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2006 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy, na skutek apelacji powoda, zmienił
pkt I wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 21 lutego
2005 r., oddalającego powództwo, w ten sposób, że zasądził na rzecz powoda od
pozwanego 94.818,96 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowie-
dzenie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami, oddalił apelację w pozostałym
zakresie i rozstrzygnął o kosztach postępowania.
W pozwie powód Zbigniew L. żądał ostatecznie zasądzenia odszkodowania za
niegodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Pozwany MHB Bank P. SA,
który w toku postępowania zmienił nazwę na N. Bank Polska N.L. SA (powoływany
dalej jako ,,Bank"), wniósł o oddalenie powództwa.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód został zatrudniony w pozwanym Banku od 1
sierpnia 2001 r., na stanowisku członka zarządu, na czas nieokreślony. W trakcie
trwania stosunku pracy kwestie organizacyjne, dotyczące stanowiska pracy powoda,
były bezpośrednio zatwierdzane przez prezesa pozwanego Banku, który zatwierdzał,
między innymi, urlopy wypoczynkowe powoda. Również powód niejednokrotnie pod-
pisywał się pod wnioskami urlopowymi innych członków zarządu. W związku z wal-
nym zgromadzeniem akcjonariuszy Banku, zatwierdzającym sprawozdanie z działal-
ności w roku obrotowym i sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy pełnienia
funkcji przez członków zarządu za rok 2002, powód otrzymał wypowiedzenie umowy
o pracę powodujące jej rozwiązanie 31 sierpnia 2003 r. Oświadczenie o wypowie-
dzeniu umowy o pracę zostało podpisane przez prezesa zarządu pozwanego Banku.
W Banku nie było osoby wyznaczonej bezpośrednio do czynności w sprawach z za-
kresu prawa pracy na podstawie art. 31 § 1 k.p. Reprezentacja spółki była dwuoso-
bowa. Powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z 16
czerwca 1999 r., l PKN 117/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 646, Sąd stwierdził, że
wypowiedzenie umowy o pracę powoduje jej rozwiązanie także wtedy, gdy oświad-
czenie to złożył niewłaściwy organ osoby prawnej, zwłaszcza gdy pracodawca po-
dejmuje później czynności potwierdzające ustanie stosunku pracy. Ponadto, zacho-
wanie pozwanego w trakcie postępowania, a więc: złożenie odpowiedzi na pozew
przez pełnomocnika ustanowionego w sposób określony w statucie i rejestrze przed-
siębiorców oraz konsekwentne wnoszenie o oddalenie powództwa, świadczy o tym,
że pozwany potwierdza czynność prawną dokonaną przez nieuprawnioną osobę.
Tym samym wywiera ona skutki prawne w niej określone. W rezultacie Sąd, na pod-
stawie art. 32 § 1 pkt 3 i § 2 k.p., uznał wypowiedzenie powodowi umowy o pracę
dokonane przez prezesa zarządu za skuteczne i zgodne z prawem, mimo że w świe-
tle zasad reprezentacji prezes nie był uprawniony do reprezentacji pozwanego pra-
codawcy.
Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając wyrok w części
oddalającej powództwo, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną
jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 31 § 1 i art. 45 § 1 k.p. Wnoszący
apelację nie kwestionował, że wypowiedzenie umowy o pracę jest skuteczne. Nie
podzielił natomiast stanowiska Sądu, że było ono zgodne z prawem. Skoro repre-
zentacja spółki była dwuosobowa, to pozwany przy wypowiadaniu umowy o pracę w
sposób rażący naruszył art. 31 § 1 k.p., co uzasadnia jego roszczenie o odszkodo-
wanie na podstawie art. 45 § 1 k.p. w związku z wadliwym prawnie rozwiązaniem
umowy. Wskazał również, że 20 maja 2003 r. walne zgromadzenie akcjonariuszy
pozwanego Banku udzieliło pokwitowania z wykonania obowiązków członkom zarzą-
du Banku. Z tym dniem wygasł jego mandat jako członka zarządu. Wypowiedzenie
umowy o pracę zostało mu złożone 23 maja 2003 r., już jako byłemu członkowi za-
rządu, przez osobę nieuprawnioną do jednoosobowego składania oświadczeń woli w
imieniu Banku. W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.
Sąd Okręgowy podzielił stanowisko powoda, że zaskarżony wyrok został wy-
dany z naruszeniem art. 31 § 1 i 45 § 1 k.p., przez przyjęcie, że dokonane przez pre-
zesa zarządu wypowiedzenie umowy o pracę, mimo że w świetle zasad reprezentacji
nie był on uprawniony do reprezentacji pozwanego pracodawcy, należy uznać za
skuteczne i zgodne z prawem. Sąd wskazał, że w myśl art. 31 § 1 k.p. za pracodawcę
będącego jednostką organizacyjną czynności w sprawach z zakresu prawa pracy
dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką albo inna wyznaczona do tego
osoba. W pozwanej spółce, jak wynika z Kodeksu spółek handlowych, organem za-
rządzającym jest zarząd. W świetle złożonych w sprawie dokumentów, tj.: odpisu z
Krajowego Rejestru Sądowego, statutu, regulaminu pracy zarządu, regulaminu orga-
nizacyjnego, regulaminu pracy, ,,w dacie wręczania powodowi wypowiedzenia w
spółce obowiązywała dwuosobowa reprezentacja, tj. działających łącznie prezesa
zarządu z wiceprezesem lub członkiem zarządu, dwóch osób działających łącznie
spośród pozostałych członków zarządu". Akty wewnętrzne spółki nie zawierały umo-
cowania dla prezesa zarządu do jednoosobowej reprezentacji spółki w sprawach z
zakresu prawa pracy. Wobec braku wyznaczenia prezesa zarządu na podstawie art.
31 § 1 k.p. do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy, organem właściwym
do dokonania wypowiedzenia umowy powodowi był zarząd, do którego kompetencji,
zgodnie z § 16 regulaminu pracy zarządu należą wszystkie sprawy nie zastrzeżone
w Kodeksie spółek handlowych lub statucie Banku dla innych organów. W tej sytuacji
złożenie powodowi oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę jedynie przez
prezesa zarządu pozwanej spółki oznacza, że zostało ono dokonane przez osobę
nieuprawnioną. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego nie powoduje to jednak
nieważności lub nieskuteczności wypowiedzenia. Jednostronne czynności prawne
pracodawcy zmierzające do rozwiązania umowy o pracę mogą bowiem być podwa-
żone jedynie w drodze odpowiedniego powództwa i nie mogą być uznane za nie-
ważne na podstawie art. 58 k.c., gdyż byłoby to sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Wypowiedzenie umowy o pracę nawet sprzeczne z prawem lub nieuzasadnione nie
jest nieważne z mocy prawa. Nie można też uznać, że wypowiedzenie umowy o
pracę jest nieskuteczną (nieistniejącą) czynnością prawną w tym znaczeniu, że nie
prowadzi do rozwiązania umowy o pracę, w sytuacji gdy oświadczenie to złożył nie-
właściwy organ osoby prawnej. Dotyczy to zwłaszcza stanu faktycznego, w którym
po rozwiązaniu umowy o pracę, choćby przez niewłaściwy organ, pracodawca po-
dejmuje czynności potwierdzające jej rozwiązanie, takie jak wydanie świadectwa
pracy, a zwłaszcza, gdy nie dopuszcza pracownika do pracy w przekonaniu, że zło-
żył mu oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy. Skuteczność dokonanego wypowie-
dzenia umowy o pracę nie oznacza jednak, że wyłączone są roszczenia pracownika
związane z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę. Zgodnie z art. 45 § 1 k.p., w
razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest
nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd - stosow-
nie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli
umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich
warunkach albo o odszkodowaniu. W przypadku powoda, uwzględniając wysokość
jego wynagrodzenia, odszkodowanie to wynosi 94.818,96 zł. Sąd Okręgowy uznał
również, że wbrew twierdzeniom pozwanego, żądanie powoda nie nosiło cech nad-
użycia prawa w rozumieniu art. 8 k.p. i nie było sprzeczne ze społeczno-gospodar-
czym przeznaczeniem prawa podmiotowego określonego w art. 44 k.p. oraz zasa-
dami współżycia społecznego. Powód skorzystał z uprawnienia przysługującego mu
na podstawi art. 44 k.p., a wypowiedzenie umowy o pracę zostało złożone z naru-
szeniem przepisów prawa pracy. Przyczyną wypowiedzenia umowy było wygaśnięcie
mandatu członka zarządu w trybie art. 368 § 4 k.s.h. W toku postępowania pozwana
nie powoływała się na żadne nieprawidłowości w wykonywaniu obowiązków przez
powoda, ani też na inne okoliczności, które mogłyby stanowić przyczynę wypowie-
dzenia lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.
W skardze kasacyjnej pozwana spółka zaskarżyła w całości wyrok Sądu
Okręgowego zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, przez błędną wykładnię
i niewłaściwe zastosowanie art. 31 k.p., prowadzące do przyjęcia, że prezes jej za-
rządu nie był upoważniony do samodzielnego dokonywania czynności z zakresu
prawa pracy; art. 45 § 1 k.p., powodujące przyjęcie, że oświadczenie o wypowiedze-
niu umowy o pracę złożone zostało powodowi z naruszeniem przepisów o wypowia-
daniu umów o pracę; art. 44 w związku z art. 8 k.p., przez przyjęcie, że powodowi
przysługiwało prawo złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, podczas
gdy w przedmiotowej sytuacji było ono niedopuszczalne, jako noszące cechy nad-
użycia prawa i nakierowane wyłącznie na uzyskanie nieuzasadnionej korzyści mate-
rialnej. Skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w całości i przeka-
zanie sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi lub o orzeczenie co do istoty
sprawy i rozstrzygnięcie o kosztach procesu.
W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej wskazał, że zgodnie z art. 31 k.p. wła-
ściwą do dokonywania czynności prawnych z ramienia pracodawcy w sprawach z
zakresu prawa pracy, jest osoba zarządzająca lub organ zarządzający. Określenie
,,organ zarządzający" bez wątpienia odnosi się do zarządu osób prawnych, natomiast
,,osoba zarządzająca" stanowi określenie niesformalizowane, mogące odnosić się
zarówno do jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, osób
fizycznych jak i osób prawnych. Przepis art. 31 k.p. stanowi lex specialis w stosunku
do art. 205 k.s.h. i wobec tego ma pierwszeństwo w stosowaniu. Oznacza to, że w
przypadku spółek, dla których do podejmowania zobowiązań wymagana jest łączna
reprezentacja, czynności prawne w zakresie prawa pracy mogą być podejmowane
jednoosobowo. W odniesieniu zatem do zarządów kolegialnych, dla dokonania czyn-
ności prawnej ze stosunku pracy wystarcza jej dokonanie przez prezesa takiego za-
rządu lub inną osobę przez ten zarząd wyznaczoną. Sąd Okręgowy dokonał również
błędnej oceny regulacji wewnętrznych pozwanej spółki, z których wynika prawo pre-
zesa zarządu do dokonywania jednoosobowo czynności z zakresu prawa pracy.
Uzasadniając twierdzenie o naruszeniu w zaskarżonym wyroku art. 45 § 1
k.p., skarżąca podniosła, że naruszenie przepisów o wypowiadaniu umów o pracę
przejawia się w uchybieniu procedurze wypowiadania, wskazanej w art. 30 - 43 k.p.
a, jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 22 kwietnia 1998 r.,
I PKN 58/98, OSNAPiUS 1999 nr 8, poz. 280, ,,naruszenie przepisów o wypowiedze-
niu dotyczy niezachowania wymaganego trybu. Nie obejmuje natomiast swą treścią
wadliwości podmiotowych". Tym samym wyrok Sądu pierwszej instancji winien zo-
stać utrzymany w mocy. Błędna wykładnia art. 45 § 1 k.p. polega na tym, że Sąd do-
konał rozszerzającej interpretacji formalnych wadliwości wypowiedzenia, rozciągając
je na kwestie prawidłowości umocowania osoby, która wypowiedzenia dokonuje. Jest
to niezgodne z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, zakładającą możliwość wypo-
wiedzenia przez każdą osobę działającą z ramienia pracodawcy, pod warunkiem
późniejszego podtrzymania tego oświadczenia woli. Zgodnie z orzecznictwem Sądu
Najwyższego, czynności dotyczące rozwiązania stosunku pracy ma prawo dokony-
wać każdy podmiot, którego kompetencja do dokonywania takich czynności nie zo-
stała jednoznacznie wyłączona (wyrok Sądu Najwyższego z 16 czerwca 1999 r., I
PKN 117/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 646, z 22 kwietnia 1998 r., I PKN 58/98,
OSNAPiUS 1999 nr 8, poz. 280, z 9 grudnia 1999 r., I PKN 440/99, OSNAPiUS 2001
nr 10, poz. 333).
W kwestii zarzutu naruszenia art. 44 w związku z art. 8 k.p. skarżąca wskaza-
ła, że istniała obiektywna i uzasadniona przyczyna rozwiązania z powodem stosunku
pracy oraz zachowana została procedura wypowiadania umów. Wobec tego brak
było podstaw do skorzystania przez powoda z prawa podmiotowego określonego w
tym przepisie. Wytoczenie w tej sytuacji powództwa i oparcie go na zarzucie niepra-
widłowości wypowiedzenia nosi cechy nadużycia prawa. Powód musiał bowiem być
świadomy tego, że po wygaśnięciu mandatu nie było żadnej podstawy prawnej do
jego dalszego zatrudnienia i takiego zatrudnienia nie mógł oczekiwać. Dlatego, zda-
niem skarżącej, zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego, przez zgłoszenie
roszczenia w sytuacji, gdy ono nie przysługuje i jest nakierowane wyłącznie na uzy-
skanie nieuzasadnionej korzyści materialnej, jest uzasadniony.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu, ponieważ nie ma uzasadnionych pod-
staw. W podstawie skargi nie powołano przepisów prawa, pozwalających Sądowi
Najwyższemu na ocenę prawidłowości wykładni przez Sąd Okręgowy aktów we-
wnętrznych pozwanej spółki (statutu, regulaminu pracy zarządu, regulaminu organi-
zacyjnego, regulaminu pracy) w kwestii przyjętego w niej podziału kompetencji w
sprawach z zakresu prawa pracy. Wobec tego, pomimo kwestionowania tej wykładni
w uzasadnieniu skargi, Sąd Najwyższy związany jest ustaleniem, że akty wewnętrz-
ne pozwanej spółki nie zawierały umocowania dla prezesa zarządu do jednoosobo-
wej reprezentacji spółki w sprawach z zakresu prawa pracy. Należy jednak ubocznie
wskazać, że kwestia ta została przez Sąd Okręgowy obszernie, dokładnie i wnikliwie
rozważona, a wyprowadzone z tej oceny wnioski są przekonujące i pokrywają się
wcześniejszą oceną Sądu pierwszej instancji.
Nietrafne okazały się zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 31 i 45 § 1 i 44
w związku z art. 8 k.p. Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 31 k.p. należy wskazać,
że zarówno w petitum skargi kasacyjnej, jak i w uzasadnieniu jej podstaw pełnomoc-
nik skarżącej konsekwentnie wskazuje cały ten artykuł, podczas, gdy składa się on z
dwóch paragrafów, stanowiących różne przepisy prawa mogące być podstawą skargi
kasacyjnej, regulujących reprezentację pracodawcy w sprawach z zakresu prawa
pracy odrębnie w stosunku do pracodawców będących jednostkami organizacyjnymi
i odrębnie w stosunku do pracodawców będących osobami fizycznymi. W związku z
tym należy przypomnieć, że powołanie w całości artykułu ustawy, składającego się z
kilku mniejszych jednostek systematyzacyjnych normujących odmienne kwestie, nie
spełnia zasadniczego wymogu stawianego kasacji, jakim jest przytoczenie podstaw
kasacyjnych (art. 3984 § 1 pkt 2 k.p.c.), zwłaszcza, gdy uszczegółowienie w tym
zakresie nie nastąpi w uzasadnieniu skargi. Sąd Najwyższy działając jako sąd kasa-
cyjny nie jest bowiem uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów lub
też stawiania hipotez co do tego, jakiego przepisu dotyczy podstawa skargi kasacyj-
nej (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2002 r., III CKN 760/00,
LEX nr 53138). Już z tej przyczyny zarzut naruszenia art. 31 k.p. należy uznać za
bezpodstawny. W tej sytuacji, jedynie na marginesie oceny rozpatrywanego zarzutu,
należy wskazać, że proponowana w skardze wykładnia pojęcia ,,osoba zarządzająca"
(użytego w art. 31 § 1 k.p.) nie zasługuje na akceptację. W szczególności błędne jest
twierdzenie, że w przypadku zarządów kolegialnych, osobą zarządzającą w rozumie-
niu tego przepisu jest każdy z członków zarządu. Zgodnie z art. 31 § 1 k.p. ,,za pra-
codawcę będącego jednostką organizacyjną czynności w sprawach z zakresu prawa
pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką albo inna wyznaczona do
tego osoba." W świetle powołanego przepisu wykładnia prezentowana w skardze
kasacyjnej jest nie do przyjęcia, choćby z tego względu, że w jej wyniku, prawo re-
prezentacji pracodawcy posiadającego zarząd kolegialny (jak np. pozwana spółka),
przysługiwałoby równolegle, niezależnie od siebie i w tym samym zakresie zarówno
zarządowi, jako organowi zarządzającemu, oraz członkowi zarządu, jako osobie za-
rządzającej. Tymczasem organ zarządzający i osoba zarządzająca wykluczają się
tym sensie, że osoba zarządzająca nie może być członkiem organu zarządzającego
w rozumieniu rozważanego przepisu. Taki wniosek, niezależnie od pewnych wątpli-
wości wynikających z użycia przez ustawodawcę w art. 31 § 1 k.p. alternatywy łącz-
nej (,,osoba lub organ zarządzający") ma mocne oparcie w genezie rozważanego
przepisu oraz w jego wykładni systemowej i celowościowej. Należy przypomnieć, że
rozpatrywany przepis, wprowadzony ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy
- Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.), za-
stąpił art. 4 Kodeksu pracy, który stanowił, że ,,kierownik zakładu pracy reprezentuje
zakład pracy wobec załogi i działa w jego imieniu - zgodnie z zasadą jednoosobowe-
go kierownictwa." Celem tej zmiany było dostosowanie systemu reprezentacji praco-
dawców do struktur zarządzania zakładami pracy w systemie społeczno-gospodar-
czym powstałym po przełomie roku 1989. Pojęcia ,,organ zarządzający" i ,,osoba za-
rządzająca" w art. 31 § 1 k.p. zastąpiły określenie ,,kierownik zakładu pracy". Z tego
między innymi względu oznaczają one organ lub osobę stanowiące pierwszy szcze-
bel zarządzania w jednostce organizacyjnej będącej pracodawcą i posiadające
ogólną kompetencję do zarządzania taką jednostką. O tym, kto wystąpi w roli organu
zarządzającego, decydują przepisy prawa lub statuty, regulujące ustrój danej jed-
nostki organizacyjnej. Organ może mieć charakter jednoosobowy (np. dyrektor
przedsiębiorstwa państwowego) lub kolegialny (np. zarząd spółki akcyjnej). Kon-
strukcja osoby zarządzającej odnosi się natomiast do jednostek organizacyjnych,
które z różnych względów nie mają organu. Osobą zarządzającą jest np. kierownik
wewnętrznej jednostki organizacyjnej osoby prawnej, będącej pracodawcą w rozu-
mieniu art. 3 k.p., kurator, syndyk, likwidator osoby prawnej, zarządca majątku upa-
dłego powoływany w razie ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu, a na
mocy art. 31 § 2 k.p. również zarządca zakładu pracy ustanowiony przez pracodawcę
będącego osobą fizyczną, która nie dokonuje osobiście czynności w sprawach z
zakresu prawa pracy. Wykładnię tę potwierdzają inne przepisy Kodeksu pracy. W
szczególności, art. 128 § 2 pkt 2, definiując pojęcie ,,pracownik zarządzający" na
potrzeby regulacji czasu pracy, rozróżnia objętych tym pojęciem ,,pracowników kie-
rujących jednoosobowo zakładem pracy", którzy są osobami zarządzającymi w ro-
zumieniu art. 31 k.p. zatrudnionymi na podstawie stosunku pracy, od ,,pracowników
wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy", którzy
takimi osobami nie są. Należy zatem stwierdzić, że, wbrew twierdzeniu skargi kasa-
cyjnej, prezes pozwanej spółki, jako członek jej zarządu nie mógł być osobą zarzą-
dzającą tą spółką w rozumieniu art. 31 § 1 k.p. Nie był on również inną wyznaczoną
osobą w rozumieniu tego przepisu. Jak bowiem wyżej wskazano, Sąd Okręgowy
ustalił, że akty wewnętrzne pozwanej spółki nie zawierały umocowania dla prezesa
zarządu do jednoosobowej reprezentacji spółki w sprawach z zakresu prawa pracy.
Nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia art. 45 § 1 k.p. Istotą tego za-
rzutu jest twierdzenie, że przepis ten przewiduje sankcje za naruszenie przepisów o
wypowiadaniu umów, co nie obejmuje wadliwości wypowiedzenia wynikających z
nieprawidłowego umocowania osoby, która wypowiedzenia dokonuje. Wobec tego
zasądzenie odszkodowania na rzecz powoda na podstawie tego przepisu stanowiło
jego naruszenie. Zdaniem pełnomocnika skarżącej - autora skargi kasacyjnej, zarzut
ten znajduje oparcie w ,,linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, zakładającej możliwość
wypowiedzenia przez każdą osobę działającą z ramienia pracodawcy, pod warun-
kiem późniejszego podtrzymania tego oświadczenia woli", a ponadto, jak podkreśla
autor skargi, w uzasadnieniu powołanego już wyżej wyroku z 22 kwietnia 1998 r. (I
PKN 58/98). Sąd Najwyższy przyjął, że ,,naruszenie przepisów o wypowiedzeniu do-
tyczy niezachowania wymaganego trybu, nie obejmuje natomiast swą treścią wadli-
wości podmiotowych". Co więcej, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego,
czynności dotyczące rozwiązania stosunku pracy ma prawo dokonywać każdy pod-
miot, którego kompetencja do dokonywania takich czynności nie została jednoznacz-
nie wyłączona. Należy stwierdzić, że opisany wywód skargi kasacyjnej opiera się na
niedokładnym rozważeniu orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego przedmio-
towej kwestii. Nie było i nie ma ,,linii orzeczniczej" zakładającej możliwość lub nawet
prawo dokonania w imieniu pracodawcy wypowiedzenia przez nieuprawnioną osobę.
Istnieje natomiast ukształtowane orzecznictwo uznające, że niezgodność z prawem
rozwiązania umowy o pracę wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy
przy jej wypowiadaniu, nie powoduje nieważności wypowiedzenia, lecz w takim przy-
padku sąd, na żądanie pracownika, może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia,
przywróceniu pracownika do pracy lub odszkodowaniu - art. 45 k.p. (zob. np. wyroki
Sądu Najwyższego: z 22 kwietnia 1998 r. - już wyżej powołany; z 16 czerwca 1999 r.,
I PKN 117/99, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 646; z 11 maja 1999 r., I PKN 662/98,
OSNAPiUS 2000 nr 14, poz. 539; z 9 maja 2006 r., II PK 270/05, niepublikowany).
Do takiego wniosku doszedł Sąd Najwyższy także w uzasadnieniu powołanego w
skardze kasacyjnej wyroku z 22 kwietnia 1998 r. Sąd Najwyższy w obecnym składzie
podziela w pełni stanowisko wyrażone w powołanych wyżej orzeczeniach.
Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut naruszenia 44 w związku z art. 8
k.p. Przede wszystkim w skardze nie wskazano zasady współżycia społecznego,
którą naruszył powód korzystając z uprawnienia określonego w art. 44 k.p. W tej sy-
tuacji można jedynie ogólnie zauważyć, że trafnie Sąd Okręgowy wskazał, że sko-
rzystanie przez powoda, któremu pozwana nie zarzuca żadnych nieprawidłowości w
wykonywaniu obowiązków pracowniczych, z uprawnienia przysługującego pracowni-
kowi na podstawie art. 44 k.p., w sytuacji, w której wypowiedzenie umowy o pracę
zostało złożone z naruszeniem przepisów prawa pracy, nie stanowi nadużycia prawa
podmiotowego w rozumieniu art. 8 k.p. Należy dodać, że sam ustawodawca przewi-
dział sankcje określone w art. 45 § 1 k.p. także za formalne uchybienia przepisom
prawa przy wypowiadaniu stosunku pracy. Wysoka kwota odszkodowania wynika
zaś z wysokości wynagrodzenia uzgodnionego między pozwaną spółką a powodem.
Nie można zatem podzielić opinii skarżącej, że roszczenie zostało zgłoszone w sytu-
acji, gdy ono nie przysługuje i było nakierowane wyłącznie na uzyskanie nieuzasad-
nionej korzyści materialnej. Z tych względów Sąd Najwyższy nie znajduje podstaw do
uznania rozpatrywanego zarzutu.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy, na podstawie 39814 k.p.c. orzekł jak w
sentencji.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] II PK 160/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/97
2008-02-07 
[IA] II PK 156/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/96
2008-02-06 
[IA] II PK 153/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/95
2008-02-05 
[IA] II PK 150/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/94
2008-02-05 
[IA] II PK 148/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/93
2008-02-05 
  • Adres publikacyjny: