Wyrok z dnia 29 stycznia 2008 r.
II PK 143/07

Podstawą określenia wysokości wynagrodzenia pracownika powracają-
cego do pracy po urlopie wychowawczym nie jest wynagrodzenie pobierane
przez niego przed urlopem, lecz wynagrodzenie przysługujące w dniu podjęcia
pracy na stanowisku, które zajmował przed urlopem (§ 14 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wychowaw-
czych, Dz.U. Nr 60, poz. 277 ze zm., w stanie prawnym sprzed 1 stycznia 2004 r.
i art. 1864 k.p. w aktualnym stanie prawnym).

Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Jolanta
Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 stycznia
2008 r. sprawy z powództwa Anny J. przeciwko Wojciechowi J. o wynagrodzenie za
pracę, na skutek skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Jeleniej Górze z dnia 8 grudnia 2006 r. [...]

1) o d d a l i ł skargę kasacyjną,
2) zasądził od Wojciecha J. na rzecz Anny J. kwotę 900 zł (dziewięćset zło-
tych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 27 września 2006 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kamiennej
Górze zasądził od pozwanego Wojciecha J. na rzecz powódki Anny J. kwotę
11.132,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem wyrównania wynagrodzenia za
okres od września 2001 r. do czerwca 2003 r. Z ustaleń tego Sądu wynikało, że po-
wódka była zatrudniona u pozwanego w prowadzonej przez niego kancelarii komor-
niczej od dnia 31 lipca 1989 r., początkowo na podstawie umowy o pracę z dnia 31
lipca 1989 r. i od 30 października 1989 r. pełniła obowiązki sekretarza. Z uwagi na
zmianę przepisów regulujących ustrój komorników sądowych, pozwany rozwiązał w
dniu 31 października 1997 r. łączącą go z powódką umowę o pracę za wypowiedze-
niem, a następnie w dniu 1 listopada 1997 r. strony zawarły nową umowę o pracę na
czas nieokreślony. W 1998 r. powódka zaszła w ciążę i chorowała w ostatnim kwar-
tale tego roku aż do urodzenia dziecka w 1999 r. Później korzystała z urlopu macie-
rzyńskiego, a w okresie od 15 września 1999 r. do 15 września 2001 r. przebywała
na urlopie wychowawczym, po czym powróciła do pracy u pozwanego. Przed pój-
ściem na urlop wychowawczy powódka miała ustalone wynagrodzenie miesięczne w
kwocie 1.026,80 zł.
Od sierpnia 1998 r. pozwany zatrudnił w swojej kancelarii Małgorzatę Ł., po-
czątkowo na podstawie kolejnych umów zlecenia, a od grudnia 1999 r. - na podsta-
wie umowy o pracę, na stanowisku sekretarza za wynagrodzeniem w wysokości
1.171,71 zł. Od stycznia 2000 r. jej wynagrodzenie wynosiło natomiast kwotę
1.471,71 zł. Małgorzata Ł. wykonywała te same czynności, co powódka przed jej nie-
obecnością związaną z ciążą i urlopem wychowawczym, do czasu, gdy przejęła je w
2004 r. Alicja G. Ponadto zajmowała się zakładaniem i rejestrowaniem spraw o na-
leżności sądowe oznaczone symboliką ,,Kms". Pracodawca oceniał jej pracę bardzo
dobrze, czego konsekwencją było podwyższenie z dniem 1 lipca 2001 r. wynagro-
dzenia do kwoty 1.778,77 zł brutto miesięcznie.
W okresie od 1 września 2000 r. do 30 września 2001 r. w biurze komornika
zatrudniona była również Joanna Ł. Jej obowiązki polegały na zakładaniu, sklejaniu i
układaniu akt Km i Kmp, wpisywaniu ich do repertoriów, wyliczaniu roszczeń, pod-
kładaniu korespondencji do akt i dokonywaniu adnotacji w repertoriach oraz sporzą-
dzaniu wezwań o zaliczki i zawiadomień o wszczęciu egzekucji.
Po powrocie powódki do pracy z urlopu wychowawczego, pozwany polecił jej
wykonywanie czynności, które do tej pory należały do obowiązków Joanny Ł., to jest
zakładanie akt egzekucyjnych, przyjmowanie korespondencji i podkładanie jej do akt
oraz sporządzanie pism o wszczęciu egzekucji. Powódka otrzymała wynagrodzenie
za wrzesień 2001 r. w wysokości 527,60 zł, za październik 2001 r. - 832,26 zł, od
listopada 2001 r. wynosiło ono 1.298,09 zł, zaś od października 2002 r. - 1.306,83 zł.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że przepis § 14 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wychowawczych (Dz.U. Nr
60, poz. 277 ze zm.), obowiązującego w dacie powrotu powódki do pracy, nakładał
na pozwanego obowiązek dopuszczenia jej do pracy na stanowisku równorzędnym z
zajmowanym przed urlopem lub na innym stanowisku odpowiadającym jej kwalifika-
cjom zawodowym, za wynagrodzeniem nie niższym od wynagrodzenia za pracę
przysługującego w dniu podjęcia pracy na stanowisku zajmowanym przed urlopem.
W ocenie Sądu, przepis ten nie uzależniał wysokości należnego pracownikowi wyna-
grodzenia od dodatkowych kryteriów, takich jak: zaangażowanie, odpowiedzialność,
czy też kompetencje pracownika. Pełnił funkcję gwarancyjną i ochronną, bo miał na
celu zabezpieczyć osobę powracającą z urlopu wychowawczego przed dyskrymina-
cją w dziedzinie wynagrodzenia za pracę. Z tych względów Sąd Rejonowy uznał, że
roszczenie powódki o zasądzenie wyrównania wynagrodzenia za okres od września
2001 r. do czerwca 2003 r. do kwoty uzyskiwanej miesięcznie przez Małgorzatę Ł.
zasługuje na uwzględnienie, bowiem porównanie obowiązków tej pracownicy z zada-
niami wykonywanymi przez powódkę przed urlopem wychowawczym, uprawnia do
uznania tożsamości obu tych stanowisk pracy.
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Jeleniej Górze wy-
rokiem z dnia 8 grudnia 2006 r. oddalił apelację pozwanego od tego wyroku, akcep-
tując w całości ustalenia faktyczne, jak również dokonaną przez Sąd Rejonowy ich
ocenę prawną. W szczególności Sąd drugiej instancji podkreślił, że § 14 rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wycho-
wawczych obligował pracodawcę do zapewnienia osobie powracającej z urlopu wy-
chowawczego pracy na wskazanych w nim stanowiskach, ale za wynagrodzeniem
nie niższym od wynagrodzenia przysługującego w dniu podjęcia przez nią pracy na
stanowisku, jakie zajmowała przed tym urlopem. Sąd Okręgowy wskazał również, że
trafnie Sąd Rejonowy przyjął, iż w stanie faktycznym tej sprawy, miernikiem wysoko-
ści wynagrodzenia, jakie powinna uzyskać powódka, jest wynagrodzenie przysługu-
jące pracownicy zatrudnionej na stanowisku, które zajmowała Anna J. przed okre-
sem jej nieobecności.

Pozwany wywiódł skargę kasacyjną od tego wyroku, opierając ją na podstawie
naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię § 14 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wychowawczych, tj.
poprzez przyjęcie, iż pozwany zobowiązany był dopuścić powódkę, po zakończeniu
urlopu wychowawczego do pracy, na tym samym stanowisku pracy, za wynagrodze-
niem w wysokości równej wynagrodzeniu, które otrzymywał inny pracownik wykonu-
jący pracę za powódkę na zajmowanym uprzednio przez nią stanowisku. Formułując
taki zarzut, pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekaza-
nie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o
kosztach procesu za wszystkie instancje.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że dokonana przez Sąd Okręgowy wy-
kładnia § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlo-
pów i zasiłków wychowawczych jest nieprawidłowa, albowiem gwarancja zachowania
wynagrodzeń pracowników powracających z urlopów wychowawczych jest w zasa-
dzie stale obecna w systemie prawa pracy i dotychczas była rozumiana jednoznacz-
nie jako gwarancja zachowania poziomu wynagrodzenia tego indywidualnie określo-
nego pracownika, który przebywał na urlopie wychowawczym. Do żadnych innych
wniosków nie prowadzi wykładnia porównawcza, przeprowadzona przez Sąd drugiej
instancji, albowiem zmiana redakcyjna i uzupełnienie przepisu zawarte w aktualnie
obowiązującym art. 1864 k.p. nie pozostawiają wątpliwości, że punktem odniesienia
do minimalnego wynagrodzenia jest wysokość świadczenia przysługującego temu
pracownikowi, który przebywał na urlopie wychowawczym. W ocenie skarżącego,
przyznanie pracownikowi powracającemu z urlopu wychowawczego prawa do wyna-
grodzenia, na którego wysokość złożyła się wydajność i zaangażowanie innej osoby,
sprzeczne jest z elementarnym poczuciem sprawiedliwości, wobec czego nie można
zgodzić się ze stanowiskiem Sądu drugiej instancji, który ukształtował wynagrodze-
nie powódki poprzez odniesienie do wynagrodzenia osoby trzeciej - innego pracow-
nika kancelarii, którego zakres zadań jedynie w części pokrywał się z zakresem za-
dań powódki.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwanego, pełnomocnik powódki wniósł
o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego we-
dług norm przepisanych.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Nie budzi wątpliwości, że w zakresie szeroko pojmowanej ochrony uprawnień
pracowników wykonujących funkcje rodzicielskie mieści się założenie, iż korzystanie
z przysługujących im w tym zakresie praw nie może prowadzić do pogorszenia ich
sytuacji zawodowej. Możliwość skorzystania z urlopu celem opieki nad małym dziec-
kiem zagwarantowana została w krajowym porządku prawnym po raz pierwszy
uchwałą nr 158 Rady Ministrów z dnia 24 maja 1968 r. w sprawie bezpłatnych urlo-
pów dla matek pracujących, opiekujących się małymi dziećmi (M.P. Nr 24, poz. 154).
W myśl tej uchwały, urlop taki mógł być udzielony w wymiarze do jednego roku do
czasu ukończenia przez dziecko dwóch lat życia. Dalsze rozszerzenie uprawnień
pracowników w tym zakresie nastąpiło na mocy kolejnej uchwały nr 13 Rady Mini-
strów z dnia 14 stycznia 1972 r. w sprawie bezpłatnych urlopów dla matek pracują-
cych opiekujących się małymi dziećmi (M.P. Nr 5, poz. 26), zgodnie z którą wymiar
urlopu został przedłużony do trzech lat, a możliwość skorzystania z niego pracownica
zachowywała do ukończenia przez dziecko czwartego roku życia. Obie uchwały gwa-
rantowały pracownicy ochronę trwałości stosunku pracy w okresie korzystania z
urlopu bezpłatnego i przysługiwanie po powrocie do pracy wszelkich uprawnień
związanych z zachowaniem ciągłości pracy.
Kodeks pracy, z chwilą jego wejścia w życie, usankcjonował ustawowo w art.
186 § 1 prawo kobiety pracującej do urlopu bezpłatnego z tytułu opieki nad małym
dzieckiem. Poczynając od dnia 1 stycznia 1976 r. szczegółowe zasady udzielania
urlopów bezpłatnych oraz inne kwestie związane z korzystaniem z takiego urlopu
regulowało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 listopada 1975 r. w sprawie
bezpłatnych urlopów dla matek pracujących, opiekujących się małymi dziećmi (Dz.U.
Nr 43, poz. 219), które następnie zostało zastąpione rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 17 lipca 1981 r. w sprawie urlopów wychowawczych (jednolity tekst:
Dz.U. z 1990 r., Nr 76, poz. 454 ze zm.). Oba te akty prawne gwarantowały pracow-
nicy ochronę stosunku pracy w trakcie korzystania z urlopu, a po powrocie do pracy -
zachowanie dotychczasowej pozycji zawodowej, zarówno w zakresie zajmowanego
stanowiska, jak i uzyskiwanego za pracę wynagrodzenia. Tak z przepisu § 2 ust. 1
rozporządzenia z dnia 29 listopada 1975 r., jak i z przepisu § 17 rozporządzenia z
dnia 17 lipca 1981 r. wynikało bowiem, że zakład pracy jest obowiązany zatrudnić
pracownicę po zakończeniu urlopu na stanowisku równorzędnym lub na innym sta-
nowisku odpowiadającym jej kwalifikacjom, za wynagrodzeniem nie niższym od po-
bieranego przed urlopem.
W kolejnym rozporządzeniu regulującym kwestię urlopów wychowawczych, tj.
rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków
wychowawczych (Dz.U. Nr 60, poz. 277 ze zm.), które obowiązywało do 31 grudnia
2003 r., wobec czego miało zastosowanie do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (po-
wódka korzystała z urlopu wychowawczego od 15 września 1999 r. do 15 września
2001 r.), obowiązki pracodawcy wobec pracownika powracającego do pracy po za-
kończeniu urlopu wychowawczego określono jako konieczność dopuszczenia do
pracy na stanowisku równorzędnym z zajmowanym przed rozpoczęciem urlopu lub
na innym stanowisku odpowiadającym jego kwalifikacjom zawodowym, za wynagro-
dzeniem nie niższym od wynagrodzenia za pracę przysługującego w dniu podjęcia
pracy na stanowisku zajmowanym przed tym urlopem (§ 14). Wykładnia językowa
tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że o ile gwarancje co do stanowiska, na
jakim powinien być zatrudniony pracownik powracający z urlopu wychowawczego nie
uległy żadnym zmianom w porównaniu z poprzednim stanem prawnym, o tyle kwe-
stia przysługującego mu wynagrodzenia została uregulowana w odmienny sposób.
Powinność pracodawcy zapewnienia takiej osobie wynagrodzenia nie niższego od
pobieranego przez nią przed urlopem została zastąpiona obowiązkiem przyznania
wynagrodzenia nie niższego od wynagrodzenia za pracę przysługującego w dniu
podjęcia pracy na stanowisku zajmowanym przed urlopem. Punktem odniesienia do
ustalenia wysokości wynagrodzenia za pracę dla osoby powracającej z urlopu wy-
chowawczego ustawodawca uczynił zatem nie zarobki tej osoby przed skorzysta-
niem z prawa do urlopu, lecz stan istniejący w chwili podjęcia przez nią pracy wyra-
żający się wysokością wynagrodzenia, jakie przysługuje w tej dacie na stanowisku
zajmowanym przez nią przed urlopem. Jeżeli zatem w trakcie korzystania przez
pracownika z urlopu doszło do zmian płacowych dotyczących tego stanowiska, to
zmiany te miały znaczenie dla określenia wysokości wynagrodzenia tego pracownika
po powrocie z urlopu. Inaczej mówiąc, niezależnie od tego, jakie ostatecznie stano-
wisko zajął pracownik po powrocie z urlopu, wynagrodzenie, jakie na nim uzyskiwał,
nie mogło być niższe od wynagrodzenia przysługującego u danego pracodawcy ak-
tualnie na stanowisku, które ten pracownik zajmował przed urlopem.
Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i
zasiłków wychowawczych ustawodawca bez wątpienia zatem wzmocnił ochronę pra-
cowników korzystających z urlopów wychowawczych przed pogorszeniem ich sytu-
acji zawodowej w związku z przerwą w zatrudnieniu wynikającą z opieki nad małym
dzieckiem przez zagwarantowanie wynagrodzenia na takim poziomie, jakie by uzy-
skiwał, gdyby taka przerwa nie nastąpiła. Przeciwne stanowisko skarżącego nie ma
żadnych usprawiedliwionych podstaw, bowiem nie znajduje oparcia ani w wykładni
językowej analizowanego przepisu, ani też w wykładni porównawczej, skoro, jak wy-
kazano wyżej, na przestrzeni lat można zaobserwować stałą tendencję do rozsze-
rzania uprawnień pracowników związanych z rodzicielstwem, w tym gwarancji za-
chowania odpowiedniej pozycji zawodowej przez osoby korzystające z tych upraw-
nień, czego wyrazem jest również nadanie rangi ustawowej przepisom dotyczącym
urlopu wychowawczego, które od 1 stycznia 2004 r. znalazły swoje miejsce w Ko-
deksie pracy (art. 1861 - 1867). Odpowiednikiem analizowanego § 14 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie urlopów i zasiłków wychowawczych
jest aktualnie art. 1864 k.p., zgodnie z którym pracodawca dopuszcza pracownika po
zakończeniu urlopu wychowawczego do pracy na dotychczasowym stanowisku, a
jeżeli nie jest to możliwe, na stanowisku równorzędnym z zajmowanym przed rozpo-
częciem urlopu lub na innym stanowisku odpowiadającym jego kwalifikacjom zawo-
dowym, za wynagrodzeniem nie niższym od wynagrodzenia za pracę przysługują-
cego pracownikowi w dniu podjęcia pracy na stanowisku zajmowanym przed tym
urlopem. Nietrudno zauważyć, że pomimo nieco innej redakcji, przepis ten utrzymuje
gwarancje co do wysokości wynagrodzenia, przewidziane poprzednio obowiązują-
cym rozporządzeniem, wzmacniając je dodatkowo w zakresie pozycji zawodowej
pracownika. Regułą czyni bowiem obowiązek pracodawcy zatrudnienia pracownika
powracającego z urlopu wychowawczego na dotychczasowym stanowisku, a dopiero
wówczas, gdy nie jest to możliwe - na stanowisku równorzędnym lub innym odpo-
wiadającym jego kwalifikacjom. Brak jest zatem podstaw do zaakceptowania stano-
wiska skarżącego, jakoby przepis art. 1864 k.p. potwierdzał jego stanowisko o nie-
prawidłowej wykładni § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r.,
dokonanej przez Sąd Okręgowy, bowiem nie ma możliwości stwierdzenia, że w aktu-
alnym stanie prawnym gwarancje wysokości wynagrodzenia pracownika powracają-
cego z urlopu wychowawczego odnoszą się do wynagrodzenia, jakie pobierał przed
urlopem.
Powyższe stanowisko, odnośnie uprawnień pracowników powracających z
urlopów wychowawczych, znajduje także potwierdzenie w normach prawa Wspólnoty
Europejskiej. Kwestię urlopów rodzicielskich reguluje dyrektywa Rady z 19 czerwca
1996 r. (96/34/WE) - Porozumienie ramowe dotyczące urlopu rodzicielskiego zawarte
przez UNICE, CEEP i ETUC, powoływana dalej jako ,,porozumienie". Z klauzuli 2.5
tego porozumienia wynika, że po zakończeniu urlopu rodzicielskiego pracownicy
mają prawo powrotu do pracy na to samo miejsce pracy, lub jeżeli nie jest to możli-
we, do pracy równorzędnej lub podobnej, zgodnej z umową o pracę lub stosunkiem
zatrudnienia. Natomiast w myśl klauzuli 2.6 porozumienia, uprawnienia nabyte lub
nabywane przez pracownika w chwili rozpoczęcia urlopu rodzicielskiego zachowane
są w niezmienionej formie do zakończenia urlopu rodzicielskiego. Po zakończeniu
urlopu rodzicielskiego uprawnienia te mają zastosowanie, ze wszystkimi zmianami
wynikającymi z prawa krajowego, układów zbiorowych pracy lub praktyki. Uwzględ-
nienie przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy powyższych uregulowań, wynikających z
prawa Wspólnoty Europejskiej znajduje oparcie w podzielanym przez Sąd Najwyższy
w obecnym składzie i wyrażonym już we wcześniejszych orzeczeniach poglądzie, że
przepisy prawa krajowego powinny być interpretowane z uwzględnieniem prawo-
dawstwa wspólnotowego, choćby stan faktyczny sprawy dotyczył zdarzeń sprzed
przystąpienia Polski do Unii Europejskiej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8
stycznia 2003 r., III RN 239/01 i III RN 240/01, OSNP 2004 nr 3, poz. 42; z dnia 17
lutego 2004 r., I PK 386/03, OSNP 2005 nr 1, poz. 6; z dnia 12 sierpnia 2004 r., III
PK 38/04, OSNP 2005 nr 4, poz. 55; z dnia 29 listopada 2005 r., II PK 100/05, OSNP
2006 nr 19 - 20, poz. 299). Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyżej
wyroku z dnia 17 lutego 2004 r., podstawę tego twierdzenia stanowi, wynikający z
Układu Europejskiego z 16 grudnia 1991 r. (Dz.U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38 ze zm.),
obowiązek Polski dostosowania swojego prawa wewnętrznego w dziedzinie ochrony
pracownika w miejscu pracy do poziomu ochrony podobnego do istniejącego we
Wspólnocie, w ramach ogólnego obowiązku zbliżania istniejącego i przyszłego usta-
wodawstwa Polski do ustawodawstwa istniejącego we Wspólnocie (art. 68 i 69). Na-
leży jednak zauważyć, że do dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii
Europejskiej nie miała zastosowania zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego,
zgodnie z którą prawo krajowe może być stosowane jedynie w zakresie, w jakim nie
jest sprzeczne z normami wspólnotowymi. Z tego względu, wskazany wyżej obowią-
zek prowspólnotowej wykładni przepisów prawa polskiego, stosowanego do stanów
faktycznych opartych na zdarzeniach zaszłych przed dniem akcesji, nie może pro-
wadzić do skutku contra legem w stosunku do obowiązujących w tym czasie przepi-
sów polskich lub niestosowania tych przepisów, nawet gdyby były one niezgodne z
treścią i celami aktów wspólnotowych. Stwierdzenie to nie zmienia jednak opartego
na treści art. 68 Układu Europejskiego zasadniczego nakazu wykładni prowspólno-
towej w odniesieniu do przepisów stosowanych do ustalonych wyżej stanów faktycz-
nych, wskazując jedynie granice tej wykładni. W rozpoznawanej sprawie treść odno-
śnych przepisów prawa polskiego była zbliżona do przytoczonej klauzuli 2.6 porozu-
mienia ramowego, w związku z czym ich wykładni uwzględniającej cel i treść norm
wspólnotowych nie można postawić zarzutu wykładni contra legem.
W konsekwencji za prawidłowe uznać należy stanowisko Sądu Okręgowego,
że pozwany powinien zagwarantować powódce po powrocie z urlopu wycho-
wawczego wynagrodzenie nie niższe od tego, jakie przysługiwało w dniu podjęcia
przez nią pracy na stanowisku, które zajmowała przed urlopem. Trafnie także za
punkt odniesienia Sąd drugiej instancji przyjął zarobki pracownicy zajmującej w dniu
powrotu powódki do pracy na to samo stanowisko, co Anna J. przed urlopem, albo-
wiem wobec braku u pozwanego przepisów regulujących zasady wynagradzania,
uwzględnić należało, tak jak stanowi klauzula 2.6 porozumienia, zmiany uprawnień
(w przedmiotowej sprawie prawa do wynagrodzenia w określonej wysokości) wyni-
kające z praktyki, stanowiące w takiej sytuacji jedyny wzorzec do porównań. Toż-
samość stanowisk: zajmowanego przez powódkę przed urlopem, a Małgorzatę Ł. w
dniu powrotu Anny J. do pracy, nie może być zaś przez skarżącego kwestionowana,
skoro należy do ustaleń faktycznych, którymi w sytuacji oparcia skargi jedynie na
podstawie naruszenia prawa materialnego Sąd Najwyższy jest związany (art. 39813 §
2 k.p.c.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39814 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie art. 39821
k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c. i w związku art. 98 i 99 k.p.c.
========================================