Wyrok z dnia 3 sierpnia 2005 r.
I UK 373/04

Orzeczeniem o uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 46 ustawy z
dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) jest każde
orzeczenie (w tym również decyzja organu rentowego), w którym rozstrzy-
gnięto kwestię uszczerbku, nawet wówczas, gdy nie stwierdzono jego wystą-
pienia.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Roman Kuczyński, Andrzej Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2005 r. sprawy
z odwołania Krzysztofa Ś. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddzia-
łowi w B. o jednorazowe odszkodowanie, na skutek kasacji ubezpieczonego od wy-
roku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 19 października 2004 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok w części ograniczającej ustalenie wysokości
uszczerbku na zdrowiu do 80% (osiemdziesięciu %) i przyznanie jednorazowego od-
szkodowania do kwoty 29.920 (dwadzieścia dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzie-
ścia) złotych, a także w części orzekającej o kosztach postępowania (punkt I i III) i w
tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w
Białymstoku, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania kasa-
cyjnego.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Suwałkach wyrokiem
z dnia 26 listopada 2003 r. na skutek wniesienia odwołania przez Krzysztofa Ś. od
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w B. z dnia 27 sierpnia 2001 r.
odmawiającej mu jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu
doznanego w wyniku wypadku przy pracy z 17 lutego 2001 r. zmienił zaskarżoną
decyzję i ustalił, że w wyniku tego wypadku odwołujący się Krzysztof Ś. doznał stałe-
go lub długotrwałego 90 % uszczerbku na zdrowiu i z tego tytułu przyznał mu jedno-
razowe odszkodowanie w kwocie 40.068 zł.
Sąd Okręgowy ustalił, iż w dniu 17 lutego 2001 r. Krzysztof Ś. uczestniczył
jako pasażer samochodu ,,Jelcz" w wypadku komunikacyjnym w trakcie wykonywania
obowiązków pracowniczych. Doznał silnego stłuczenia po wyrzuceniu z kabiny sa-
mochodu. Od 19 lutego rozpoczął leczenie z rozpoznaniem stłuczenia okolicy podło-
patkowej lewej. Zgłosił się też 21 lutego 2001 r. do lekarza okulisty, twierdząc że go-
rzej widzi na prawe oko. Oko lewe było upośledzone od czasu urazu doznanego w
szkole w 1977 r. Z tytułu zaćmy pourazowej oka lewego, częściowego uszkodzenia
źrenicy oka lewego i dwojenia pourazowego oka lewego do listopada 1998 r. był
uznany przez lekarza Orzecznika ZUS za częściowo niezdolnego do pracy. Od 1999
r. ubiegał się o rentę z powodu dolegliwości kręgosłupa, a w 2001 r. z powodu stanu
narządu wzroku po urazie oka prawego. Wniosek o jednorazowe odszkodowanie z
tytułu uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku z 17 lutego 2001 r. złożył 18 lipca
2002 r., motywując go stanem narządu ruchu (dolegliwościami kręgosłupa). Lekarz
orzecznik po badaniu 13 sierpnia 2001 r. orzekł, iż mimo występujących u ubezpie-
czonego schorzeń uszczerbek na jego zdrowiu wynosi 0%. Sąd Okręgowy przepro-
wadził dodatkowo dowód z opinii biegłego z zakresu neurologii, który uznał, że roz-
poznanie, jak i procentowa ocena uszczerbku na zdrowiu dokonana przez lekarza
orzecznika jest prawidłowa. Wobec dołączenia dokumentacji medycznej, z której wy-
nikało, że ubezpieczony ma pourazowy zanik obu nerwów wzrokowych, Sąd Okrę-
gowy przeprowadził także dowód z opinii biegłego okulisty. Biegła Bożena S. stwier-
dziła zaniki proste nerwów wzrokowych obu oczu i stan po ranie perforującej rogówki
oka lewego w 1977 r. i uznała, że przebyty 17 lutego 2001 r. uraz mógł spowodować
uszczerbek na zdrowiu w postaci ograniczenia pola widzenia oka prawego do 50%,
co stanowi 45% uszczerbku na zdrowiu (według poz. 31 załącznika do rozporządze-
nia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych). Wobec zastrzeżeń organu rentowego
Sąd Okręgowy zażądał także pełnej dokumentacji leczenia przed wypadkiem i dopu-
ścił dowód z dodatkowej opinii, w której biegła stwierdziła, że nie uwzględniono w
opinii podwójnego widzenia, bo w badaniu nie stwierdzono podstaw do takiego stanu
i zaproponowała uzupełnienie dokumentacji przez powtórzenie badań w warunkach
klinicznych i wykonanie badania elektrofizjologicznego nerwów wzrokowych. Wyniki
tych badań ubezpieczony złożył w lutym 2003 r. W kolejnej opinii uzupełniającej bie-
gła stwierdziła znaczne pogorszenie pola widzenia oka prawego i stwierdziła, że nie
można wykluczyć związku przyczynowego między urazem z 17 lutego 2001 r. a za-
nikiem nerwów wzrokowych obu oczu. Uszczerbek oszacowała na 85%, wskazując
na potrzebę wydania opinii przez innego biegłego z zakresu okulistyki. Sąd dopuścił
dowód z opinii innej biegłej - Joanny Barbary K. Biegła rozpoznała u ubezpieczonego
pourazowy zanik nerwu wzrokowego oka prawego, ślepotę pourazową oka lewego i
stan po urazie głowy 17 lutego 2001 r. Mimo intensywnego leczenia po urazie od
tego dnia ostrość wzroku obu oczu uległa pogorszeniu. Uszczerbek na zdrowiu okre-
śliła na 90%. Sąd pierwszej instancji rozważył, że obie biegłe jednoznacznie wska-
zywały na szybkie pogorszenie narządu wzroku wywołane zanikiem nerwów wzro-
kowych obu oczu i zgodnie wskazywały na związek przyczynowy między zdarzeniem
z 17 lutego 2001 r. a aktualnym stanem wzroku. Ubezpieczony od 21 lutego 2001 r.
był leczony z powodu pogorszenia się widzenia w prawym oku. Biegła Bożena S.,
która wydała pierwszą opinię, stwierdziła brak etiologii schorzenia innej niż uraz z 17
lutego 2001 r. Na tej podstawie Sąd Okręgowy ustalił, iż w wyniku wypadku przy
pracy z 17 lutego 2001 r. ubezpieczony doznał 90% stałego uszczerbku na zdrowiu.
Podstawę orzekania o wysokości uszczerbku na zdrowiu stanowiło rozporządzenie
Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych
zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępo-
wania przy ustaleniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego
odszkodowania (Dz.U. Nr 234, poz. 1974) wydane na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy
z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673). Zgodnie z art. 46 tej ustawy w
sprawie mają zastosowanie przepisy nowe, gdyż do wniosków o jednorazowe od-
szkodowanie zgłoszonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy
obowiązujące w dniu wydania orzeczenia o uszczerbku na zdrowiu. Z załącznika do
wskazanego rozporządzenia wynika, że przy obniżeniu ostrości wzroku lub utracie
jednego lub obojga oczu uszczerbek dla parametrów ustalonych przy badaniu przez
biegłą Joannę Barbarę K. dla oka prawego wynosi 90%. Nie ma zatem podstaw do
uwzględnienia stanu oka lewego sprzed wypadku. Wysokość jednorazowego od-
szkodowania Sąd ustalił zgodnie z art. 49 ust. 2 ustawy z 30 października 2003 r. o
ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w
oparciu o stawki obowiązujące w grudniu 2002 r. Za każdy procent uszczerbku kwota
odszkodowania wynosiła 445, 20 zł, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 8
sierpnia 1998 r. w sprawie podwyższania niektórych świadczeń z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 29, poz. 199 ze zm.).
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku w wy-
niku rozpoznaniu apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 19
października 2004 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i poprzedzającą
go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z 21 sierpnia 2001 r. w
ten sposób, że ustalił, iż w wyniku wypadku przy pracy z dnia 17 lutego 2001 r.
Krzysztof Ś. doznał stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 80% i z tego tytułu
przyznał mu jednorazowe odszkodowanie w kwocie 29.920 zł (pkt I), oddalił apelację
w pozostałym zakresie (pkt II) oraz orzekł o kosztach postępowania (pkt III).
Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe przeprowadzone przed
Sądem pierwszej instancji w zakresie potrzebnym dla oceny uszczerbku w narządzie
wzroku ubezpieczonego do dnia 17 lutego 2001 r. (kwestia uszczerbku na zdrowiu
doznanego w wyniku urazu z 1977 r.) i wpływu na aktualny uszczerbek na zdrowiu
powstały na skutek wypadku z dnia 17 lutego 2001 r. W opinii wydanej przez biegłe
łącznie, stwierdzono, że ,,aktualnie stan narządu wzroku powoduje 90 % uszczerbek
na zdrowiu w związku z wypadkiem w pracy w dniu 17 lutego 2001 r.". Biegłe podkre-
śliły, że uraz z 1977 r. dotyczył tylko oka lewego, oko prawe było całkowicie sprawne.
Przy założeniu, że badany widziałby dobrze na oboje oczu (tj. gdyby nie było urazu z
1977 r.) to urazy odniesione w wypadku z 17 października 2001 r. mogłyby w znacz-
nym stopniu upośledzić widzenie obu oczu i wówczas mogło to stanowić 80%
uszczerbku na zdrowiu. Sąd Apelacyjny podzielił tę opinię, uznając ją za wszech-
stronną, fachową i należycie uzasadnioną. Sąd Apelacyjny nie podzielił argumentów
organu rentowego, że jednorazowy uszczerbek na zdrowiu z tytułu wypadku przy
pracy z 17 lutego 2001 r. powinien być pomniejszony o 30% jednorazowy uszczer-
bek na zdrowiu z tytułu urazu z 1977 r. Sąd ten uznał, że ubezpieczonemu przysłu-
guje jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy powodującego
uszczerbek na zdrowiu w wysokości 80%, przy uwzględnieniu stawki 374 zł, za
każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, tj. w kwocie 29.920
zł. Stawka wskazana przez Sąd Apelacyjny wynika z obwieszczenia Ministra Gospo-
darki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie wysokości kwot
jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej
(M.P. Nr 13, poz. 217). Powołując się na art. 46 ustawy z dnia 30 października 2002
r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
(Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.). Sąd Apelacyjny przyjął, iż w sprawie mają zasto-
sowanie przepisy obowiązujące w dniu wydania orzeczenia o uszczerbku na zdro-
wiu, to jest z daty wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny. Wysokość jednorazowego
odszkodowania została ustalona zgodnie z art. 12 wskazanej ustawy. Za wadliwe
uznał Sąd Apelacyjny zastosowanie przez Sąd Okręgowy art. 48 z uwagi na upływ
przewidzianego w nim terminu, jak i art. 49, który dotyczył wypadków w drodze do
pracy lub z pracy.
Ubezpieczony wniósł kasację od powyższego wyroku zaskarżając go w
punktach I i III, czyli w zakresie w jakim zmienił on wyrok Sądu pierwszej instancji i
poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz w zakresie orze-
czenia o kosztach. Kasację opierał na naruszeniu przepisów postępowania, które
mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 382
k.p.c., przez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i ustaleniach
sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Podnosił także
naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie art. 46
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypad-
ków przy pracy i chorób zawodowych, ,,gdzie zastosowany winien być art. 49a cyto-
wanej ustawy" oraz wskazywał na niewłaściwe zastosowanie § 11 ust. 2 rozporzą-
dzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czyn-
ności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 162,
poz. 1349 ze zm.) w miejsce § 11 ust. 5 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 przytoczonego
powyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości.
W uzasadnieniu kasacji skarżący podnosił, że ustalenie 80 % uszczerbku na
zdrowiu oparte było jedynie na fragmencie opinii biegłych. Jest to ocena wybiórcza.
Biegłe oceniły uszczerbek na 90 % i uznały go za konsekwencję wypadku z 17 lute-
go 2001 r. Stwierdzenie, że uszczerbek ,,mógłby wynosić 80%" wyrażone zostało w
trybie przypuszczającym.
Zdaniem skarżącego, w rozpoznawanej sprawie powinna mieć zastosowanie
ustawa wcześniejsza z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy
pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 36, poz. 144 ze zm.).
Za bezpodstawne uznał przyjęcie - dla ustalenia wysokości odszkodowania - stawek
obowiązujących w dacie orzekania przez Sąd drugiej instancji. Natomiast wysokość
kosztów zastępstwa procesowego winna być ustalona na podstawie § 11 ust. 1 pkt 5
a nie § 11 ust. 2 wskazanego w kasacji rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r., czyli wynosić 1.200 a nie 120 zł.
Kasacja zawiera wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjne-
go w Białymstoku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy temu Sądowi do po-
nownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania kasacyjnego, w
tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie zmianę wyroku Sądu Apelacyj-
nego i oddalenie apelacji organu rentowego w całości i zasądzenie kosztów postę-
powania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Kasacja ma usprawiedliwione podstawy. Na obecnym etapie postępowania
pozostały sporne dwie kwestie. Pierwsza to rozmiar uszczerbku na zdrowiu będą-
cego rezultatem wypadku przy pracy, któremu uległ ubezpieczony. W tej kwestii Sąd
Apelacyjny poczynił własne ustalenia, częściowo odmienne od pierwszoinstancyj-
nych, jednakże - jak słusznie zarzucono w kasacji - nie są one oparte na wnikliwej i
wszechstronnej analizie dowodów, a zatem doszło do naruszenia art. 233 § 1 k. p. c.
Chodzi zwłaszcza o opinię biegłych lekarzy okulistów. Uszczerbek na zdrowiu sta-
nowiący podstawę roszczenia o jednorazowe odszkodowanie stanowi takie następ-
stwo wypadku przy pracy, które pozostaje z nim w normalnym związku przyczyno-
wym. Z opinii biegłych wynika, że ubezpieczony doznał w wyniku wypadku przy
pracy pourazowego zaniku prostego nerwów wzrokowych obu oczu. Oko lewe było
uszkodzone przed tym wypadkiem (od 1977 r.) , skutkiem czego ostrość widzenia w
tym oku była już obniżona. Upośledzenie ostrości widzenia - jak wynika z opinii bie-
głych - nie jest jedynym efektem urazu. Stwierdziły one u ubezpieczonego również
ograniczenie pola widzenia w prawym oku. Ustalenie uszczerbku wynoszącego 80 %
Sąd Apelacyjny oparł na końcowym fragmencie opinii sformułowanym w trybie przy-
puszczającym i pozostającym w sprzeczności z wyrażonym wcześniej stwierdzeniem
o związku z wypadkiem przy pracy 90 % uszczerbku. Przypuszczenia co do 80%
uszczerbku biegłe odniosły tylko do ostrości widzenia, pomijając ograniczenie pola
widzenia. Wszystkie te okoliczności sprawiają, że ustalenie rozmiaru uszczerbku na
zdrowiu w wysokości 80 % nie ma dostatecznych podstaw w materiale dowodowym.
Druga kwestia sporna odnosi się do prawa materialnego, a ściślej do proble-
mu prawa, jakie winno być zastosowane w celu wyliczenia należnego odszkodowa-
nia. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny powołał art. 46 ustawy z dnia 30
października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i
chorób zawodowych. Sąd nie odniósł się przy tym do art. 49a ust 1 tej ustawy, zgod-
nie z którym jej przepisy stosuje się do spraw o świadczenia z tytułu wypadków przy
pracy, które nastąpiły począwszy od dnia 1 stycznia 2003 r. Przepis ten został doda-
ny do ustawy z dniem 1 lipca 2004 r. ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz.U. Nr 121, poz. 1264). Zatem do oceny skutków wypadku przy
pracy, któremu uległ ubezpieczony 17 lutego 2001 r., mają zastosowanie przepisy
ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i
chorób zawodowych. Problem sporny sprowadza się w istocie nie do tego, która
ustawa ma zastosowanie, lecz jakie stawki winny stanowić podstawę wyliczenia od-
szkodowania. Stawki stosowane dla tego celu uległy bowiem istotnemu obniżeniu
(poczynając od 1 kwietnia 2003 r.) w porównaniu do zastosowanych przez Sąd Okrę-
gowy stawek z grudnia 2002 r. Poprzednio obowiązująca ustawa nie zawierała od-
powiednika art. 46 ustawy z 2002 r., zgodnie z którym do wniosków o jednorazowe
odszkodowanie zgłoszonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepi-
sy obowiązujące w dniu wydania orzeczenia o uszczerbku na zdrowiu. Wzajemna
relacja art. 46 i art. 49a ustawy stwarza trudności. Dysharmonia powstała niewątpli-
wie na skutek nowelizacji. W art. 46 wyrażona została zasada wynikająca poprzednio
z § 5 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 1988 r. w sprawie
podwyższania niektórych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodo-
wych (Dz.U. Nr 29, poz. 199 ze zm.), wydanego na podstawie art. 47 ustawy wypad-
kowej z 1975 r., wielokrotnie nowelizowanego. W myśl tego przepisu podwyższone
kwoty jednorazowych odszkodowań mają zastosowanie do wniosków o jednorazowe
odszkodowanie, jeżeli uszczerbek na zdrowiu spowodowany wypadkiem przy pracy
został stwierdzony począwszy od dnia ogłoszenia podwyższonych kwot jednorazo-
wych odszkodowań w Monitorze Polskim. Przepis art. 46 aktualnie obowiązującej
ustawy wypadkowej przejął tę zasadę (chociaż z pewnymi modyfikacjami), nadając
jej rangę ustawową, co nastąpiło z uwagi na utratę mocy obowiązującej przez rozpo-
rządze wraz z uchyleniem ustawy zawierającej upoważnienie do jego wydania.
Wnioski wypływające z wykładni historycznej pozwalają na przyjęcie, że art. 46 doty-
czy jedynie stawek stanowiących podstawę wyliczenia wysokości jednorazowego
odszkodowania, natomiast art. 49a - wszelkich innych przesłanek prawnych potrzeb-
nych do oceny roszczeń o świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawo-
dowych. Modyfikacja zasad międzyczasowych dokonana w art. 46 dotyczy dwóch
przesłanek. W § 5 ust. 3 rozporządzenia była mowa jedynie o ,,podwyższonych"
kwotach odszkodowania, obniżenie stawek nie było w nim przewidziane. Ponadto
poprzednio obowiązująca zasada odwoływała się do daty stwierdzenia uszczerbku,
natomiast w art. 46 ustawy z 30 października 2002 r. jest mowa nie o stwierdzeniu
uszczerbku lecz o ,,wydaniu orzeczenia o uszczerbku". Zdaniem Sądu Najwyższego
zwrot ten oznacza pierwsze orzeczenie w przedmiocie uszczerbku, a przez orzecze-
nie należy rozumieć również decyzję organu rentowego wydaną w wyniku rozpozna-
nia wniosku ubezpieczonego o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy
pracy. Jeżeli organ rentowy odmawia przyznania świadczeń z powodu nieuznania
zdarzenia z wypadek przy pracy, pierwszym orzeczeniem o uszczerbku będzie orze-
czenie sądu, w którym przyjęto jako przesłankę zaistnienie wypadku. Inaczej mówiąc
orzeczeniem o uszczerbku jest takie orzeczenie lub decyzja, w którym ta kwestia
była przedmiotem rozstrzygnięcia. Nie ma przekonujących argumentów dla przyjętej
przez Sąd Apelacyjny koncepcji stosowania stawek z daty orzeczenia zmieniającego
ustalenie stopnia uszczerbku. Wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że orze-
czeniem ,,o uszczerbku" nie musi być orzeczenie stwierdzające uszczerbek, w dodat-
ku zmieniające poprzednie orzeczenie w tej kwestii. Nie ma dostatecznych podstaw
w treści omawianego przepisu dla przyjęcia tezy, że zaskarżenie rozmiaru ustalone-
go (przez organ rentowy lub sąd) uszczerbku powodowałoby niejako automatycznie
możliwość podwyższenia lub obniżenia mających zastosowanie stawek służących
wyliczeniu wysokości odszkodowania. Wysokość odszkodowania zależałaby wów-
czas nie tylko od prawidłowości oceny rozmiaru uszczerbku na zdrowiu ale i od przy-
padkowych niejednokrotnie okoliczności dotyczących czasu trwania postępowania w
sprawie.
Do takich samych wniosków prowadzi wykładnia systemowa. W sprawach
rozpoznawanych na podstawie aktualnie obowiązującej obecnie ustawy, zgodnie z
jej art. 12 ust. 5 do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania przyjmuje się
przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji przez ZUS.
Przedstawione rozważania prowadzą do wniosku, że w rozpoznawanej spra-
wie winny mieć zastosowanie - dla wyliczenia wysokości należnego ubezpieczonemu
odszkodowania - przepisy ustalające tę wysokość obowiązujące w dacie wydania
decyzji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Wykładnia art. 46 ustawy z 30 paź-
dziernika 2002 r. dokonana przez Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku okazała
się błędna.
Słusznie też zarzucono w kasacji niewłaściwe zastosowanie § 11 ust. 2 rozpo-
rządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 162,
poz. 1349 ze zm.). W sprawie o jednorazowe odszkodowanie ma zastosowanie § 11
ust. 5 w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 tego rozporządzenia.
Z tych wszystkich względów zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, a sprawa
przekazaniu do ponownego rozpoznania na podstawie art. 39313 § 1 k. p. c.
========================================