Wyrok SN - I UK 206/05
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:I UK 206/05
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/5-6/82
Data wydania:2006-03-28

Wyrok z dnia 28 marca 2006 r.
I UK 206/05

Przedawnienie roszczenia opartego na art. 298 k.h. (obecnie art. 299
k.s.h.) nie stanowi przesłanki umorzenia należności składkowych na podstawie
art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym
przed dniem 1 stycznia 2003 r.

Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 marca
2006 r. sprawy z odwołania Małgorzaty K.-R. i Franciszka M. przeciwko Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w C. o umorzenie należności z tytułu zale-
głych składek na ubezpieczenie społeczne, na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczo-
nych od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 lutego 2005 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2003 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Katowicach zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działu w C. z dnia 26 czerwca 2002 r. w ten sposób, że umorzył należności z tytułu
nieopłaconych w terminie składek na ubezpieczenie społeczne pracownicze, należ-
nych za okres od września 1992 r. do marca 1995 r. od płatnika P.P.H.U. ,,B." Spółki
z o.o. w K. Podstawę rozstrzygnięcia Sądu stanowiły następujące ustalenia faktycz-
ne. Spółka z o.o. ,,B." nie opłaciła za sporny okres składek na ubezpieczenie spo-
łeczne pracowników. Prowadzone w tym zakresie postępowanie egzekucyjne zostało
umorzone przez Urząd Skarbowy w K. postanowieniem z dnia 28 czerwca 1996 r. z
uwagi na bezskuteczność egzekucji. Postanowienie to doręczono wierzycielowi 4
lipca 1996 r. Postanowieniem z dnia 7 listopada 1996 r. Sąd Rejonowy w Katowicach
oddalił wniosek likwidatora Spółki o ogłoszenie upadłości, a z dniem 15 kwietnia
1998 r. została ona wykreślona z rejestru handlowego. W dniu 13 listopada 2001 r.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w C. wystąpił przeciwko byłym członkom
zarządu Spółki, Małgorzacie K.-R. i Franciszkowi M. z powództwem o zapłatę kwoty
2.359.223,43 zł tytułem nieopłaconych składek za okres od września 1992 r. do
marca 1995 r. wraz z odsetkami. W dniu 7 maja 2002 r. Małgorzata K.-R. i Franci-
szek M. złożyli wniosek o umorzenie należności Spółki z tytułu nieopłaconych skła-
dek z uwagi na ich przedawnienie. Wniosek ten został załatwiony odmownie zaskar-
żoną decyzją. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stanął na stanowi-
sku, iż w dacie wydania stanowiącej przedmiot rozpoznania decyzji nie istniała moż-
liwość przeniesienia na członków zarządu Spółki odpowiedzialności z tytułu nieopła-
conych składek, albowiem wierzytelność uległa z mocy art. 296 § 1 k.h. przedawnie-
niu z dniem 4 lipca 2001 r. Co prawda przepis art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze
zm.) stanowi, iż należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne ulegają
przedawnieniu po upływie 5 lat, a w przypadku przerwania biegu przedawnienia, o
którym mowa w ust. 5 powołanego przepisu, po upływie 10 lat licząc od dnia, w któ-
rym stały się wymagalne, jednakże powództwo przeciwko wnioskodawcom zostało
wniesione dopiero 13 listopada 2001 r., a więc już po upływie terminu przedawnienia.
Skoro zatem należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne należne od
płatnika, Spółki z o.o. uległy przedawnieniu, niemożliwe jest obecnie przeniesienie
odpowiedzialności za zobowiązania Spółki na byłych członków zarządu.

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach zmienił wy-
rok Sądu Okręgowego w ten sposób, że oddalił odwołanie wnioskodawców, nie po-
dzielając poglądu Sądu pierwszej instancji, iż składki należne od Spółki ,,B." w mo-
mencie wydania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji uległy już przedawnieniu.
Zdaniem Sądu Apelacyjnego w stanie faktycznym sprawy zastosowanie mają prze-
pisy dotyczące przedawnienia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społecz-
ne zawarte w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych, gdyż na podstawie tej ustawy wnioskodawcy domagali się umorzenia na-
leżności. Brak jest natomiast podstaw do rozważania przedawnienia na tle przepisów
Kodeksu handlowego (obecnie Kodeksu spółek handlowych) i Kodeksu cywilnego.
Stosownie do art. 24 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu
obowiązującym w dzniu wydania zaskarżonej decyzji należności z tytułu składek ule-
gają przedawnieniu po upływie 5 lat, a w przypadku przerwania biegu przedawnienia,
o którym mowa w ust. 5, po upływie 10 lat licząc od dnia, w którym stały się wyma-
galne. Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, iż oparte na przepisie art. 298 k.h. po-
wództwo przeciwko wnioskodawcom zostało wniesione przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych wówczas, gdy roszczenie było już przedawnione. Z art. 24 ust. 5
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wynika bowiem, że bieg przedawnienia
przerywa odroczenie terminu opłacania należności z tytułu składek, rozłożenia spłaty
tych należności na raty i każda czynność zmierzająca do ściągnięcia tych należności,
jeżeli o czynności tej został zawiadomiony dłużnik. Jest w sprawie bezsporne, że
przeciwko Spółce ,,B." toczyło się postępowanie egzekucyjne prowadzone przez
Drugi Urząd Skarbowy w K. w związku z wystawionymi tytułami wykonawczymi, które
ostatecznie zostało umorzone postanowieniem z dnia 28 czerwca 1996 r. Prowadzo-
ne postępowanie egzekucyjne przerwało 5-letni bieg przedawnienia i w związku z
powyższym należności z tytułu składek, należnych od Spółki ,,B.", przedawniają się
po upływie 10 lat licząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Taki sam 10-letni
termin przedawnienia w przypadku jego przerwania z powodu czynności zmierzają-
cych do ściągnięcia należności był przewidziany w art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 25
listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (jednolity
tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.). Skoro w dacie wydania zaskarżonej
decyzji należności z tytułu składek za sporny okres nie uległy jeszcze przedawnieniu,
tym samym decyzja ta, odmawiająca umorzenia należności z tytułu składek, była
zgodna z art. 28 ust.3 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż - wo-
bec możliwości przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie - nie zachodził
przypadek całkowitej nieściągalności należności.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku wnioskodawcy zarzucili naru-
szenie prawa materialnego, a to art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez przyjęcie, że w niniejszej
sprawie nie zachodzi przypadek całkowitej nieściągalności składek na ubezpieczenie
społeczne pracownicze należnych za okres od września 1992 r. do marca 1995 r. od
płatnika P.P.H.U. ,,B." Spółki z o.o. w K. wyłącznie na tej podstawie, że roszczenie o
zapłatę należności z tytułu składek służące organowi rentowemu wobec Spółki z o.o.
nie uległo przedawnieniu w świetle art. 24 ust. 4 ustawy i okoliczności faktycznych,
jakie miały miejsce.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego
wyroku i orzeczenie o zmianie decyzji organu rentowego poprzez umorzenie należ-
ności z tytułu nieopłaconych w terminie składek na ubezpieczenie społeczne pra-
cownicze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Są-
dowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż art. 28 ust. 2 i 3 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych stanowi podstawę umorzenia należności z tytułu
składek w przypadku ich całkowitej nieściągalności, przy czym przedawnienie rosz-
czeń w stosunku do płatnika składek powoduje wygaśnięcie roszczenia i nie wymaga
uruchomienia procedury umorzeniowej. Sąd drugiej instancji - wychodząc ponad żą-
danie wniosku - nie dokonał oceny, czy istnieje możliwość przeniesienia odpowie-
dzialności na osoby trzecie (członków zarządu), w stosunku do których (a nie do
płatnika składek) roszczenia uległy przedawnieniu, skoro przedawnienie wyłącza
możliwość przeniesienia odpowiedzialności na te osoby. Powołując się na stanowi-
sko prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 19 stycznia
1993 r., III CZP 162/92, z dnia 9 sierpnia 1993 r., III CZP 116/93, uchwała składu
siedmiu sędziów z dnia 15 września 1993 r., III UZP 15/93 oraz uchwała z dnia 4
lipca 1997 r., III CZP 24/97) skarżący wskazali, że skoro odpowiedzialność członków
zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oparta na art. 298 k.h. ma charak-
ter odszkodowawczy, to znajduje do niej zastosowanie art. 296 k.h., przewidujący 5-
letni termin przedawnienia. Przy przyjęciu poglądu, iż roszczenie wierzyciela prze-
ciwko członkom zarządu za zobowiązania spółki z o.o. ulega przedawnieniu w termi-
nie określonym w art. 442 § 1 k.c. (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 stycz-
nia 2004 r., IV CK 176/02), sporne roszczenie uległo przedawnieniu jeszcze wcze-
śniej, bo z upływem trzyletniego okresu. Skoro zatem roszczenia Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych uległy przedawnieniu w stosunku do członków zarządu Spółki, to
nie istnieje obecnie możliwość przeniesienia na nich odpowiedzialności za należno-
ści z tytułu składek należnych od płatnika. Oznacza to, iż zostały spełnione przesłan-
ki z art. 28 ust. 1 i 2 w związku z art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych. Ponadto odpowiedzialność członka zarządu oparta na art. 298 k.h.
dotyczy tylko zobowiązań powstałych przed dniem wykreślenia go z rejestru handlo-
wego. Skoro zatem wnioskodawcy zostali wykreśleni z rejestru z dniem 25 stycznia
1995 r., to nie mogą ponosić odpowiedzialności za zobowiązania Spółki powstałe po
tej dacie, a w szczególności za należności z tytułu składek na ubezpieczenie spo-
łeczne pracowników za miesiące luty i marzec 1995 r.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona. Skarżący zarzucają naruszenie art. 28
ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych wywodząc, że w sprawie zachodzi całkowita nieściągalność należności z tytułu
składek na ubezpieczenie społeczne, albowiem nie istnieje możliwość przeniesienia
odpowiedzialności z tego tytułu na osoby trzecie (członków zarządu Spółki z o.o.), w
stosunku do których (a nie do płatnika składek) roszczenia uległy przedawnieniu, co
wyłącza możliwość przeniesienia odpowiedzialności na te osoby. Na wstępie należy
zaznaczyć, iż w myśl art. 28 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2003 r. należności z tytułu składek mogą być umarzane w całości lub w
części przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, z uwzględnieniem ust. 2 - 4. Zgodnie
z ust. 2 tego przepisu należności z tytułu składek mogą być umarzane tylko w przy-
padku ich całkowitej nieściągalności. Oznacza to, że decyzja w tym zakresie należy
do Zakładu, który może - na warunkach określonych powołanym przepisem - uma-
rzać należności składkowe, jednakże może również umorzenia takiego odmówić,
gdyż norma art. 28 ust. 2 wyraźnie wskazuje na brak obowiązku umorzenia należ-
nych składek w przypadku ich całkowitej nieściągalności (por. uchwałę Sądu Naj-
wyższego z dnia 6 maja 2004 r., II UZP 6/04, OSNP 2004 nr 16, poz. 285). Decyzja
odmawiająca umorzenia należności składkowych podlega merytorycznej kontroli
sądu na podstawie przesłanek wskazanych w art. 28 ust. 2 i 3 ustawy (por. uchwałę
Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000 r., III ZP 15/00, OSNAPiUS 2000 nr 23,
poz. 864).

W niniejszej sprawie problem sprowadza się do kwestii, czy występuje prze-
słanka umorzenia należności składkowych określona w art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych, a ściśle - czy możliwe jest przeniesienie odpo-
wiedzialności płatnika z tego tytułu na osoby trzecie skutkujące brakiem podstaw do
uznania całkowitej nieściągalności. Stosownie do art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych całkowita nieściągalność należności z tytułu składek
na ubezpieczenie społeczne zachodzi, gdy w przypadku dłużników - osób prawnych
nastąpiło wykreślenie dłużnika z właściwego rejestru osób prawnych, przy jednocze-
snym braku majątku, z którego można by egzekwować należność, i jednocześnie nie
ma możliwości przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie. Istotna dla oceny
zasadności podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu kwestia dotyczy możliwości
przeniesienia odpowiedzialności za zaległości Spółki z o.o. na członków jej zarządu.
Zawarte w art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy uregulowanie należy rozpatrywać w powiązaniu
z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137,
poz. 926 ze zm.), znajdującymi odpowiednie zastosowanie poprzez art. 31 ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych, a w szczególności art. 59 § 1 pkt 3, art. 107 § 1,
art. 108 § 1, art. 116 § 1 i 2 oraz art. 118 § 1 Ordynacji w brzmieniu obowiązującym
przed dniem 1 stycznia 2003 r. Stosownie do art. 59 § pkt 1 i 3 Ordynacji podatkowej
zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części między innymi wskutek
umorzenia zaległości (pkt 1) oraz przedawnienia (pkt 3). Oznacza to, iż umorzenie
zaległości nie następuje wskutek następującego z mocy prawa przedawnienia i jest
innym sposobem wygaśnięcia zobowiązania. Umorzenie należności może zatem
dotyczyć tylko zaległości podatnika (odpowiednio płatnika składek na ubezpieczenie
społeczne) istniejącej w momencie wydania decyzji, a tym samym nieprzedawnionej
(która nie wygasła). Przepis art. 107 § 1 Ordynacji ustanawia odpowiedzialność osób
trzecich za zaległości podatkowe podatnika w określonych w ustawie przypadkach i
zakresie. Odpowiedzialność członków zarządu spółki z o.o. za jej zaległości podat-
kowe oraz zakres tej odpowiedzialności uregulowane zostały w art. 116 Ordynacji (§
1), przy czym obejmuje ona zobowiązania podatkowe, które powstały w czasie peł-
nienia przez nich obowiązków członków zarządu spółki (§ 2). O odpowiedzialności
podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w decyzji (art. 108 § 1), jednakże
decyzji takiej nie można wydać, jeżeli od końca roku kalendarzowego, w którym po-
wstała zaległość podatkowa upłynęło 5 lat (art. 118 § 1). W takiej sytuacji występuje
przypadek niemożności przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie w rozu-
mieniu art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która to nie-
możność - przy spełnieniu pozostałych przesłanek w przepisie tym określonych -
stanowi podstawę uznania, iż zachodzi całkowita nieściągalność należności z tytułu
składek.

Skarżący wydają się jednak nie dostrzegać, iż zobowiązanie Spółki z o.o. ,,B."
do zapłaty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne obejmuje okres od wrze-
śnia 1992 r. do marca 1995 r., a więc powstało przed dniem wejścia w życie Ordyna-
cji podatkowej (1 stycznia 1998 r.) oraz art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (25 listopada 1998 r.). W tym czasie do odpowiedzialności osób trzecich za
zaległości składkowe znajdowały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 19 grudnia
1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 108, poz.
486 ze zm.) w zakresie określonym w § 1 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 16 lutego 1989 r. w sprawie rozciągnięcia przepisów ustawy o zobowiązaniach
podatkowych na niektóre rodzaje świadczeń pieniężnych oraz określenia właściwości
organów podatkowych w zakresie umarzania zaległości podatkowych (Dz.U. Nr 6,
poz. 40 ze zm.). A zatem w zakresie odpowiedzialności z tytułu zaległości składko-
wych powstałych przed dniem 1 stycznia 1998 r., w tym odpowiedzialności osób
trzecich za te zaległości, stosuje się z mocy art. 332 Ordynacji podatkowej przepisy
ustawy o zobowiązaniach podatkowych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28
marca 2001 r., II UKN 287/00, OSNAPiUS 2002 nr 22, poz. 557, z dnia 27 września
2002 r., II UK 81/02, OSNP 2004 nr 5, poz. 88 oraz z dnia 16 czerwca 2005 r., I UK
277/04, Prawo Pracy 2006 nr 1, str. 28). Przepis art. 26 ust. 1 ustawy o zobowiąza-
niach podatkowych, znajdujący poprzez § 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządze-
nia Rady Ministrów zastosowanie do należności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i składek na zaopatrzenie emerytalne
podobnie jak art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej - stanowił, iż zobowiązanie podatkowe
wygasa przez zapłatę podatku, przedawnienie lub umorzenie. Zgodnie z art. 40 ust.
1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1
stycznia 1994 r. ,,za zaległości podatkowe podatnika odpowiadają również osoby
trzecie, jeżeli zachodzą przewidziane w ustawach okoliczności. O odpowiedzialności
tych osób orzeka organ podatkowy w odrębnej decyzji." Stosowane do należności z
tytułu składek na ubezpieczenie społeczne przepisy ustawy o zobowiązaniach po-
datkowych nie zawierały wprost normy ustanawiającej odpowiedzialność członków
zarządu spółki z o.o. za zaległości podatkowe tej spółki ani też odpowiednika art. 118
§ 1 Ordynacji podatkowej. Co prawda, przepis art. 40 ust. 1 stanowił, że organ po-
datkowy orzeka także o odpowiedzialności osób trzecich, jeżeli zachodzą przewi-
dziane w ustawach okoliczności, jednakże w judykaturze jednolicie przyjmowano, że
zobowiązanie członków zarządu spółki z o.o. nie jest objęte wskazanym przepisem,
albowiem jego źródło stanowi art. 298 § 1 k.h., zgodnie z którym jeżeli egzekucja
przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają osobi-
ście i solidarnie za jej zobowiązania. Pod rządami ustawy o zobowiązaniach podat-
kowych przepis art. 298 k.h. stwarzał samodzielną, samoistną podstawę ukształto-
wanej na zasadzie winy odpowiedzialności odszkodowawczej członków zarządu
spółki z o.o. i otwierał sądową drogę procesu cywilnego dla dochodzenia wobec nich
roszczenia powstającego, gdy w drodze egzekucji nie zostało ściągnięte świadczenie
z tytułu zobowiązania podatkowego spółki lub jej zobowiązania z tytułu składek na
ubezpieczenie społeczne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego
1996 r., III CRN 61/95, Prawo Gospodarcze 1996 nr 6, s. 15 oraz wyroki Sądu Naj-
wyższego z dnia z dnia 6 czerwca 1997 r., III CKN 65/97, OSNC 1997 nr 11, poz.
181, z dnia 29 kwietnia 1998 r., I CKN 654/97, OSP 1999 nr 1, poz. 6 i z dnia 7 maja
1999 r., I CKN 1147/97, OSP 2000 nr 4, poz. 65). Zatem przed dniem 1 stycznia
1998 r. nie występowała odpowiedzialność podatkowa członków zarządu spółki z
o.o. za zobowiązania tej spółki, zaś przed datą 25 listopada 1998 r. odpowiedzial-
ność ta nie była rozciągnięta na zobowiązania z tytułu zaległości w składkach na
ubezpieczenie społeczne. Skoro więc do tych wcześniej powstałych zobowiązań
stosuje się ustawę o zobowiązaniach podatkowych, przeto w zakresie, w jakim są
spełnione przesłanki z art. 298 k.h. (aktualnie z art. 299 k.s.h.), niewykluczona jest
obecnie cywilnoprawna odpowiedzialność odszkodowawcza członków zarządu spółki
z o.o. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2003 r., IV CA
2/03, niepublikowane oraz wyrok z dnia 28 stycznia 2004 r., IV CK 176/02, Wokanda
2004 nr 9, poz. 7). Oznacza to, iż powołane przez skarżących w skardze kasacyjnej
okoliczności (przedawnienie w stosunku do nich roszczenia oraz brak odpowiedzial-
ności za zobowiązania powstałe po zaprzestaniu pełnienia obowiązków członków
zarządu spółki) nie stanowią o braku możliwości przeniesienia odpowiedzialności na
osoby trzecie i podstawy uznania, iż zachodzi całkowita nieściągalność należności
składkowych w rozumieniu art. 28 ust. 3 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych, a w konsekwencji przesłanki umorzenia należności spółki z o.o. z tytułu
składek na ubezpieczenie społeczne. Okoliczności te mogą być przez skarżących
podnoszone w sprawie cywilnej, w której zostali - jako członkowie zarządu - pozwani
przez wierzyciela na podstawie art. 298 k.h. (obecnie art. 299 k.s.h.).

Z powyższych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814 k.p.c.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] I UK 239/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/103
2008-01-29 
[IA] I UK 238/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/5-6/76
2008-01-22 
[IA] I UK 210/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/5-6/75
2008-01-22 
[IA] I UK 207/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/5-6/74
2008-01-22 
[IA] I UK 205/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/23-24/361
2007-10-12 
  • Adres publikacyjny: