Wyrok z dnia 24 stycznia 2006 r.
I UK 122/05

W razie rozbieżności pomiędzy rzeczywiście uzyskanym przez pracow-
nika przychodem ze stosunku pracy a oświadczeniem płatnika składek (praco-
dawcy) zawartym w jego czynnościach obliczenia i przekazania składki do ZUS,
ubezpieczony ma prawo domagać się weryfikacji czynności płatnika i ustalenia
prawidłowego wymiaru zasiłku chorobowego.

Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Maria Tyszel, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2006 r.
sprawy z odwołania Andrzeja J. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działowi w O. z udziałem zainteresowanej A.E. Spółki z o.o. j.v. w O. o zasiłek choro-
bowy, na skutek kasacji ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 11 stycznia 2005 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie do ponownego rozpoznania i
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e


W decyzji z dnia 30 lipca 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społcznych-Oddział w
O., nie uwzględniając wniosku ubezpieczonego Andrzeja J. uznał, że płatnik A.E.
Spółka z o.o. j.v. w O. prawidłowo ustalił podstawę wymiaru zasiłku chorobowego
należnego ubezpieczonemu za okres niezdolności do pracy w związku z wypadkiem
przy pracy od dnia 1 lipca 2003 r. do dnia 26 marca 2004 r.

W odwołaniu Andrzej J. domagał się zmiany zaskarżonej decyzji przez ustale-
nie uprawnień do zasiłku chorobowego w związku z wypadkiem przy pracy w wyso-
kości 1.500 euro miesięcznie. Ubezpieczony powoływał się na art. 9 ust. 1, 2 i 3 pkt 1
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypad-
ków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.) i na tej pod-
stawie uważa, że zasiłek chorobowy przysługuje w wysokości 100% podstawy wy-
miaru, którą stanowi kwota będąca podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia wy-
padkowe. Do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się zasady
określone w rozdziale 8 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, a zgodnie z art. 36 ust.
3 tej ustawy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne
wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, jeżeli niezdolność
do pracy powstała przed upływem okresów, o których mowa w ust. 1 i 2. W sytuacji,
gdy stosunek pracy wnioskodawcy został nawiązany z dniem 13 maja 2003 r., a nie-
zdolność do pracy powstała 1 lipca 2003 r. - jako podstawę wymiaru zasiłku należało
przyjąć określone w umowie o pracę wynagrodzenie w kwocie około 1.500 euro, a
nie jak uczynił to pracodawca oraz organ rentowy kwotę 2.195 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w O. wniósł o oddalenie odwołania,
wskazując, że w miesiącu czerwcu 2003 r. (pełen miesiąc zatrudnienia przed zacho-
rowaniem wnioskodawcy) podana przez płatnika podstawa wymiaru składki na ubez-
pieczenie wypadkowe wynosiła 2.195 zł, zatem płatnik przyjął prawidłowo tę samą
kwotę do ustalenia zasiłku chorobowego za sporny okres niezdolności do pracy spo-
wodowanej wypadkiem przy pracy.

Wyrokiem z dnia 20 października 2004 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Olsztynie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że jako
podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego powodowi w okresie od 1
lipca 2003 r. do 26 marca 2004 r. przyjął kwotę 8.272,95 zł.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że Andrzej J. w dniu 9 maja 2003 r. zawarł z
A.E. Spółką z o.o. w O. umowę o pracę na budowie zagranicznej, na podstawie któ-
rej został skierowany na określoną ,,budowę kontraktową" w Niemczech. Zatrudniony
został na stanowisku majstra budowy w pełnym wymiarze czasu pracy, na czas
określony od dnia 13 maja 2003 r. do czasu zakończenia budowy. Strony ustaliły, że
pracownikowi za wykonaną pracę przysługiwać będzie wynagrodzenie akordowe w
stawce podstawowej 11,86 euro za ,,normogodzinę akordową" brutto. W okresie od
13 maja 2003 r. do 1 lipca 2003 r. Andrzej J. świadczył pracę na budowie w Niem-
czech, za którą otrzymał wynagrodzenie zasadnicze brutto: za okres od 13 maja
2003 r. do 31 maja 2003 r. (19 dni roboczych) w kwocie 1.245,30 euro, za okres od 1
czerwca 2003 r. do 30 czerwca 2003 r. (30 dni roboczych) w kwocie 1.862,02 euro.
Od wynagrodzenia zasadniczego brutto były odprowadzane w Niemczech składki na
ZUS. W dniu 1 lipca 2003 r. Andrzej J. uległ wypadkowi przy pracy. W okresie od 14
maja 2003 r. do 26 marca 2004 r. wnioskodawca był zgłoszony do ubezpieczeń
społecznych (w tym do ubezpieczenia wypadkowego z tytułu zatrudnienia na pod-
stawie umowy o pracę w A.E. Polska Spółka z o.o. w O.). Pracodawca w raportach
imiennych ZUS RCA wskazał jako podstawę wymiaru składki za maj 2003 r. - kwotę
1.370 zł, a za czerwiec 2003 r. - 2.195 zł. W okresie od 1 lipca 2003 r. do 26 marca
2004 r. wnioskodawca otrzymywał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia społecznego
w wysokości 1.700 zł. Umowa o pracę wnioskodawcy z A.E. Spółką z o.o. w O. wy-
gasła z dniem 26 marca 2004 r.

Sąd pierwszej instancji podzielając stanowisko przedstawione w sprawie przez
ubezpieczonego przyjął, że zastosowanie znajduje art. 9 ust. 1,2 i 3 pkt 1 ustawy z
dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy
pracy i chorób zawodowych, zgodnie z którym zasiłek chorobowy przysługuje w
wysokości 100% podstawy wymiaru. Podstawę wymiaru stanowi kwota będąca pod-
stawą wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe. Na podstawie zaś art. 36 ust.
3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.), pod-
stawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi - w danym wypadku - przeciętne mie-
sięczne wynagrodzenie za czerwiec 2003 r. Sąd pierwszej instancji uznał, że takich
wynikających z mocy prawa przesłanek wysokości zasiłku chorobowego nie może
zmienić płatnik składek na skutek sprzecznego z prawem wskazania wynagrodzenia
powoda za miesiąc czerwiec 2003 r.; mniejszego od wynagrodzenia faktycznie za-
płaconego. Skoro powód udowodnił, że w lipcu 2003 r. pracodawca wypłacił mu wy-
nagrodzenie za miesiąc czerwiec 2003 r., w wysokości 1.862,02 euro, to równowar-
tość tej kwoty powinna stanowić podstawę wymiaru zasiłku chorobowego. Podstawą
przeliczenia wynagrodzenia powoda otrzymanego w euro na walutę polską jest kurs
euro z dnia 1 lipca 2003 r. wynoszący 4,443 zł - według tabeli kursów NBP nr
126/ANBP/2003.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział
w O., wnosząc o oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania. Według ZUS z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887
ze zm.) wynika, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie wypadkowe stanowi
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Na podstawie
zaś § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w
sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpiecze-
nia emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.), podstawę wymiaru skła-
dek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepi-
sów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pra-
codawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Powyższe uregulowanie
znajduje również zastosowanie w przypadku pracowników zatrudnionych za granicą
w polskich zakładach pracy, których wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu za
granicą. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w O. wskazał nadto, że ustalona
przez Sąd pierwszej instancji kwota odprowadzonych składek w wysokości 123,27
euro nie odpowiada wysokości składek, które należałoby odprowadzić według stóp
procentowych wskazanych w art. 22 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych od wynagrodzenia w kwocie 1.862,02 euro. Wnioskodawca wniósł o oddalenie
apelacji.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2005 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Olsztynie na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i
oddalił odwołanie. Sąd ten w swej ocenie prawnej stwierdził, że zgodnie z art. 3 ust.
3 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa użyte w ustawie określenie wynagrodzenie oznacza przychód pra-
cownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po
odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne,
rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe. Zgodnie zaś z przepisem art. 20 ust. 1
ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę
wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe sta-
nowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenie ren-
towe. Z kolei według art. 18 ust. 1 powołanej ustawy, podstawę składek na ubezpie-
czenie emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i
pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10 ustawy. Podstawę wy-
miaru składek obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego i rentowego pracownika
stanowi zatem przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób
fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy (art. 4 pkt 9 ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych).

Taką samą zasadę ustalania podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych
zawierają przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grud-
nia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.). Na podstawie
bowiem § 1 rozporządzenia, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytal-
ne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od
osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w
ramach stosunku pracy, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych. Uznając, że ze wskazanych przepisów jednoznacznie wynika, iż
to przychód pracownika ma stanowić podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie
wypadkowe Sąd drugiej instancji stwierdził, że jest to kwota przychodu pracownika
obliczona i wskazana organowi rentowemu przez płatnika, uwzględniająca uiszczone
świadczenia z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, rentowego oraz chorobowego.

W kasacji od powyższego wyroku Sądu drugiej instancji ubezpieczony wniósł
o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie apelacji, a ewentualnie o jego uchylenie i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji oraz o za-
sądzenie od ZUS-Oddziału w O. kosztów postępowania kasacyjnego według norm
przepisanych prawem. Kasacja oparta została na podstawie dotyczącej naruszenia
przepisów prawa materialnego, z zarzutami: 1) naruszenia art. 36 ust. 1, 2, 3 i 5
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 90, poz. 636 ze zm.) w
związku z art. 9 ust. 1, 2 i 3 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpie-
czeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, polegające-
go na niewłaściwej wykładni wskazanych przepisów i przyjęciu, że pojęcie ,,wynagro-
dzenia" jako podstawy wymiaru zasiłku chorobowego obejmuje wynagrodzenie za-
deklarowane przez pracodawcę a nie rzeczywiście otrzymywane wynagrodzenie za
pracę ustalane na podstawie ,,przychodu" w rozumieniu przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych; 2) naruszenia art. 20 ust. 1 i art. 18 ust. 1, art. 4
pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania pod-
stawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz.
1106 ze zm.) w związku z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 14, poz. 176 ze
zm.) oraz art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, przez niewłaściwą
wykładnię polegającą na przyjęciu, że kwota przychodu, będąca podstawą do usta-
lenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, to kwota obliczona i wskazana przez
płatnika składek a nie kwota rzeczywistego przychodu (otrzymanego wynagrodzenia
za pracę).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Nie budzi wątpliwości i nie jest w kasacji kwestionowane, przedstawione w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ustalenie przepisów prawa, które dotyczą regu-
lacji spornej kwestii sprawy, to jest określenia podstaw zasiłku chorobowego należ-
nego z tytułu wypadku przy pracy. W związku z tym, wobec przedstawionej w tym
zakresie analizy art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpie-
czeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz zawar-
tego w art. 9 ust. 3 pkt 1 tej ustawy odesłania do zasad określonych w rozdziale 8
ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia chorobowego, dla rozpatrzenia
zagadnień wynikających z kasacji, wystarczy przypomnienie - po pierwsze - że kate-
goria wynagrodzenia za pracę, jako zasadniczego elementu podstawy wymiaru skła-
dek, a w konsekwencji także wymiaru zasiłku, ma swą normatywną definicję w art. 3
pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpiecze-
nia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, jako przychodu pracownika po
odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne,
rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe. Z tego względu nie ma racji skarżący, jeżeli
- jak można rozumieć zawarty w uzasadnieniu kasacji wywód argumentacyjny - po-
piera żądanie ustalenia prawa ubezpieczonego do zasiłku chorobowego w wysokości
identycznej z wysokością wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę. Gdyby tak
rozumieć stanowisko skarżącego, to oznaczałoby ono, że - niezgodnie ze wskaza-
nym przepisem - żądanie ubezpieczonego odnosiłoby się nie tylko do tej części wy-
nagrodzenia, którą bezpośrednio (,,netto") uzyskiwał, ale także do tej części, która
objęta została potrąceniami na składki ubezpieczeniowe. Druga z przesłanek okre-
ślenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie
wypadkowe jako równoważnika podstawy zasiłku chorobowego (art. 9 ust. 1 i 2
ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków
przy pracy i chorób zawodowych), poprzez kolejne odesłanie do podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenie rentowe, odnosi się do zdefi-
niowania przychodu według przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych
(por. powoływane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przepisy art. 20 i art. 18 ust.
1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 4 pkt 9 tej ustawy).
Sięgnięcie do odesłanych w ten sposób regulacji zawartych w ustawie z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zwłaszcza jej art. 12 ust. 1
określającego przychody ze stosunku pracy, prowadzi do stwierdzenia, że przy
ustalaniu wynagrodzenia jako podstawy wymiaru zasiłku chorobowego powinny być
uwzględnione ,,wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świad-
czeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wy-
płat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za
godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzy-
stany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z
góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak rów-
nież wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Wskazane wyżej przepisy powinny mieć w sprawie zastosowanie, co - jak to
wspomniano na wstępie - przyjęto za podstawę zaskarżonego wyroku i co nie budzi
zastrzeżeń u wnoszącego kasację. Wynikający z kasacji problem wiąże się z zasto-
sowaniem wskazanych przepisów prawa materialnego do podstawy faktycznej do-
chodzonego w sprawie roszczenia ubezpieczonego, że będący płatnikiem składek na
ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe pracodawca ubezpieczonego zaniżył te
składki, gdyż zaniżył ich podstawę podając ZUS znacznie mniejszą kwotę wynagro-
dzenia, od tej którą ubezpieczony rzeczywiście uzyskał z tytułu zatrudnienia w okre-
sie, który podlega uwzględnieniu na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 25
czerwca 1999 r o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa. W tym zakresie rację ma skarżący, że uzasadnienie za-
skarżonego wyroku zawiera określenie przesłanek swego rozstrzygnięcia, które nie
są ze sobą spójne. Z jednej strony, Sąd Okręgowy przyjmuje bowiem niebudzące
zastrzeżeń założenie wynikające z omówionych wcześniej regulacji, że ,,podstawę
wymiaru składki na ubezpieczenie wypadkowe (a równocześnie ubezpieczenia eme-
rytalnego i rentowego) stanowi przychód pracownika, a nie wynagrodzenie zasadni-
cze określone w umowie o pracę", jednakże - z drugiej strony - stwierdza, że ,,pod-
stawę ustalenia wysokości zasiłku chorobowego stanowi wyłącznie przychód pra-
cownika, który został obliczony i wskazany przez płatnika składek". To ostatnie twier-
dzenie nie zostało poparte żadnymi argumentami i musi nasuwać poważne wątpli-
wości skoro - w kontekście podstawy faktycznej dochodzonego w sprawie roszczenia
- nie wiadomo dlaczego Sąd Okręgowy zrównał przychód ubezpieczonego (w tym
wypadku rzeczywiście uzyskane przez niego wynagrodzenie za pracę, po potrąceniu
uiszczonych przez płatnika składek ubezpieczeniowych) z tym, co - według twierdzeń
ubezpieczonego w zaniżonym znacznie zakresie - ,,obliczył i wskazał płatnik skła-
dek". Rację ma zatem skarżący, że ta przesłanka rozstrzygnięcia przedstawia się
jako niezrozumiałe w kontekście stanu faktycznego sprawy zrównanie ustawowo
określonych zasad ustalania podstawy wymiaru składek i zasiłku chorobowego wy-
łącznie z tym, co ,,obliczył i wskazał płatnik składek".

Należy w związku z tym zauważyć, że relacje obu tych rzeczy, z jednej strony,
ustawowo zdefiniowanego przychodu jako elementu podstawy wymiaru składki (i
zasiłku chorobowego), a z drugiej - jego skonkretyzowania w odpowiednich czynno-
ściach płatnika składki, przedstawiają się akurat w przeciwstawnym porządku, od
tego, który zdaje się wynikać z zaskarżonego wyroku. Najogólniej mówiąc czynności
płatnika nie stanowią przesłanki dla ustalenia wymiaru składki i wymiaru zasiłku cho-
robowego. Do płatnika ,,należy" obliczenie i wskazanie przychodu na zasadach okre-
ślonych w odpowiednich przepisach. Płatnik wykonuje te przepisy, a jego czynność
jest skuteczna o tyle, o ile jest zgodna z prawem. W razie rozbieżności pomiędzy
rzeczywistym, faktycznie uzyskanym przez pracownika przychodem ze stosunku
pracy, a oświadczeniem w tym zakresie płatnika składek zawartym w jego czynno-
ściach obliczenia i przekazania składki do ZUS, ubezpieczony ma prawo domagać
się weryfikacji wadliwej czynności płatnika składek. Sytuacja ubezpieczonego w za-
kresie składek na ubezpieczenie chorobowe i wymiaru zasiłku chorobowego wynika
z przepisów prawa, ubezpieczony uzyskuje - z mocy prawa - prawo do określonego
świadczenia i może domagać się ukształtowanego prawem co do wysokości świad-
czenia, chociażby płatnik składek w dokumentach rozliczeniowych z ZUS nie wyko-
nał należących do niego obowiązków w sposób zgodny z obowiązującymi przepi-
sami.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w konsekwencji przyjęcia nieuprawnionego założe-
nia jakoby ,,podstawę ustalenia wysokości zasiłku chorobowego stanowi wyłącznie
przychód pracownika, który został obliczony i wskazany przez płatnika składek" nie
ustalił tego, jaki był faktycznie uzyskany ze stosunku pracy przychód ubezpieczo-
nego.

Z przedstawionych przyczyn podstawa kasacji i jej wniosek o uchylenie za-
skarżonego wyroku w celu ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd drugiej in-
stancji - okazały się zasadne.
========================================