Wyrok z dnia 12 grudnia 2001 r.
I PKN 735/00

Z zarządcą komisarycznym (art. 66 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o
przedsiębiorstwach państwowych, jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80
ze zm.) można nawiązać stosunek pracy przez czynności dorozumiane.


Przewodniczący SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2001 r. sprawy z powódz-
twa Andrzeja W. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowej Komunikacji Samochodo-
wej w O. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, na skutek ka-
sacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Katowicach z dnia 11 maja 2000 r. [...]


o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2000 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Olkuszu po
ponownym rozpoznaniu sprawy zasądził na rzecz powoda Andrzeja W. 9.000 zł ty-
tułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę zawartej
na czas określony. Ustalił, że w dniu 30 kwietnia 1997 r. Wojewoda K. wyznaczył
powoda na zarządcę komisarycznego strony pozwanej, a w dniu 5 maja tego roku
główna księgowa strony pozwanej zawarła z powodem umowę o pracę od dnia 30
kwietnia 1997 r., nie zawierającą klauzuli dopuszczającej rozwiązanie tej umowy za
wypowiedzeniem. Mimo tego pismem z dnia 30 września 1998 r. strona pozwana
wypowiedziała powodowi umowę o pracę ze skutkiem na dzień 31 października 1998
r. Z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynikało, że radca prawny pozwanej ustaliła z
urzędnikami Urzędu Wojewódzkiego w K. rodzaj umowy i osobę uprawnioną do jej
zawarcia, a zatem doszedł on do przekonania, że strony zawarły umowę o pracę na
czas określony, której wcześniejsze wypowiedzenie było sprzeczne z przepisami art.
32 i 33 KP. Dalej idące żądania powoda (wykraczające poza trzymiesięczne wyna-
grodzenie ) Sąd pierwszej instancji oddalił.

Wyrokiem z dnia 11 maja 2000 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Katowicach oddalił apelację pozwanego od powyższego wyroku, po-
dzielając ustalenia i wnioski Sądu pierwszej instancji.

Kasacja pozwanego od wyroku Sądu drugiej instancji zarzuca naruszenie art.
386 § 6 KPC, polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd Okręgowy oceny prawnej
wyrażonej przez ten Sąd w uzasadnieniu wyroku uchylającego wyrok Sądu pierwszej
instancji i przekazującego sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania, niewła-
ściwe zastosowanie art. 32, 33 i 50 § 4 KP oraz art. 66 ust. 3 ustawy z dnia 25 wrze-
śnia 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (Dz.U. Nr 18, poz. 80 ze zm.) przez
przyjęcie, że w stanie faktycznym bez znaczenia pozostaje fakt, że wyznaczenie za-
rządcy przedsiębiorstwa nastąpiło przez osobę niekompetentną.


Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Kasacja jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu. Nie naruszył Sąd drugiej
instancji przepisu art. 386 § 2 KPC, ponieważ dokonując w wyroku z dnia 9 maja
1999 r. wykładni przepisu art. 66 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, wydał
on jednocześnie wytyczne co do kierunku przeprowadzenia niezbędnych ustaleń fak-
tycznych. W ponownym postępowaniu ustalenia te - a kasacja poprzez brak podnie-
sienia zarzutu naruszenia właściwego przepisu (przepisów) prawa procesowego nie
jest w stanie skutecznie ich zakwestionować - doprowadziły do konkluzji, że strony
łączył stosunek pracy. Zresztą nawet apelacja nie kwestionuje istnienia pomiędzy
stronami stosunku pracy. Sąd drugiej instancji w wyroku uchylającym dał zatem wy-
raz poglądowi, w jaki sposób w świetle przepisów art. 66 ustawy o przedsiębior-
stwach państwowych powinno nastąpić ustanowienie zarządcy komisarycznego, na-
tomiast ponowne postępowanie dowodowe wykazało, jak w rzeczywistości to usta-
nowienie nastąpiło. I mając na uwadze niekwestionowaną wolę stron, należy uznać,
niezależnie od brzmienia art. 66 ust. 3 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych,
że doszło pomiędzy stronami - per facta concludentia - do nawiązania stosunku
pracy, potwierdzonego zawarciem na piśmie umowy o pracę na czas określony i przy
świadomości tego faktu przez organ założycielskiego. Powód faktycznie pracę wyko-
nywał, przeto organ założycielski nie może uchylać się od zobowiązań wynikających
ze stosunku pracy powoda powołując się na brak umocowania głównej księgowej
przedsiębiorstwa do zawarcia umowy o pracę. Okoliczności jej zawarcia wynikają z
niekwestionowanych ustaleń Sądu pierwszej instancji. Skoro zatem umowa o pracę
na czas określony została skutecznie zawarta i nie zawierała klauzuli o dopuszczal-
ności wypowiedzenia, jej wcześniejsze rozwiązanie za wypowiedzeniem naruszało
przepisy art. 32 i 33 KP i rodziło odpowiedzialność na zasadach z art. 50 § 4 KP. Sąd
Najwyższy zatem nie może podzielić kasacyjnego zarzutu, iż wyżej wymienione
przepisy zostały naruszone.

Tym samym Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do
uwzględnienia kasacji i w oparciu o art. 39312 KPC orzekł jak w sentencji wyroku.
========================================