Wyrok z dnia 23 listopada 2001 r.
I PKN 699/00

Przepisy o wypowiedzeniu wynikających z umowy warunków płacy (art.
42 § 1 KP) nie mają zastosowania do stosunku pracy z wyboru (art. 73 KP).


Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Andrzej
Wasilewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2001 r. sprawy z po-
wództwa Józefa N. przeciwko Urzędowi Gminy w O. o wypłatę różnicy dodatku służ-
bowego i pochodnych wynagrodzenia za pracę, na skutek kasacji powoda od wyroku
Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 8 czerwca 2000 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu wyro-
kiem z dnia 28 marca 2000 r. [...], orzekając w sprawie z pozwu Józefa N. przeciwko
Urzędowi Gminy w O. o wypłatę różnicy dodatku służbowego i pochodnych wynagro-
dzenia za pracę, oddalił powództwo. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Okręgowy
stwierdził, że: po pierwsze - powód został wybrany z dniem 9 lipca 1994 r. na stano-
wisko Wójta Gminy i funkcję tę sprawował do dnia 13 listopada 1998 r., przy czym
Rada Gminy ustaliła wynagrodzenie za pracę powoda na tym stanowisku wedle sta-
wek osobistego zaszeregowania i dodatku funkcyjnego, stosownie do przepisów roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie wynagrodzenia pra-
cowników samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 111, poz. 493 ze zm.);
po drugie - uchwała z dnia 10 listopada 1994 r. Rady Gminy O. przyznała powodowi
począwszy od dnia 1 listopada 1994 r. dodatek służbowy w wysokości 100% mie-
sięcznego wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego, a następnie dodatek
ten był obniżany kolejnymi uchwałami Rady Gminy, przy czym - jak stwierdził Sąd
Okręgowy - dodatek ten był przyznawany w wysokości uznaniowej w zależności od
oceny pracy powoda i z tej przyczyny przy ustalaniu jego niższej wysokości nie wy-
magał on wypowiedzenia dotychczasowych warunków płacy w trybie art. 42 § 1 KP;
po trzecie - Sąd Okręgowy ustalił, że powód wiedział o uchwałach Rady Gminy w
sprawie zmiany i obniżania przyznawanego mu dodatku służbowego, bowiem teksty
tych uchwał były mu doręczane i on sam był obowiązany je następnie przedkładać
wojewodzie w terminie 7 dni od daty ich podjęcia (stosownie do art. 90 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz.U. Nr 13, poz. 74 ze zm.). W tej
sytuacji, Sąd Okręgowy uznał roszczenia powoda za bezzasadne.
Apelację powoda od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny-
Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie wyrokiem z dnia 8 czerwca
2000 r. [...] oddalił. W uzasadnieniu tego wyroku, Sąd Apelacyjny stwierdził, że
wbrew zarzutom apelacji dodatek służbowy nie był stałym składnikiem wynagrodze-
nia, bowiem - zgodnie z § 5 rozporządzenia Rady Ministrów - pracodawca przyznaje
go w ramach posiadanych środków i może go zmienić w zależności od efektu pracy
pracownika. Dlatego Sąd Apelacyjny w pełni podzielił stanowisko Sądu Okręgowego
i stwierdził, że dodatek służbowy nie był stałym składnikiem wynagrodzenia powoda,
a jego zmniejszanie w drodze kolejnych uchwał Rady Gminy w O. nie naruszyło
przepisów prawa pracy, tym bardziej że sam powód ,,nie kwestionował tych uchwał
Rady Gminy (...), a zatem powód godził się na zmianę wysokości dodatku służbowe-
go", a z § 77 Statutu Gminy O. wynika, że ustalenie warunków pracy i płacy dla wójta
dokonuje Rada Gminy w drodze uchwały. Równocześnie Sąd Apelacyjny podkreślił
w uzasadnieniu wyroku, że: ,,treść stosunku pracy na podstawie wyboru, w jakim po-
zostawał powód, regulowana jest przepisami Kodeksu pracy, a mianowicie art. 73 i
art. 74. Zatem nie ma zastosowania w stosunku pracy powstającym w drodze wyboru
rozwiązanie stosunku pracy w drodze wypowiedzenia, gdyż rozwiązanie tego sto-
sunku następuje na skutek wygaśnięcia mandatu (art. 73 § 1 KP). Zauważyć też na-
leży, że przepisy Kodeksu pracy dotyczące stosunku pracy na podstawie wyboru nie
zawierają normy dotyczącej zmiany treści stosunku pracy w drodze wypowiedzenia
warunków pracy i płacy".

W kasacji od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 8 czerwca 2000 r. [...] powód zarzucił: ,,naru-
szenie prawa materialnego przez jego błędne i niewłaściwe stosowanie", a w szcze-
gólności naruszenie ,,przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 9 lipca 1990 r.
w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych" oraz ,,naruszenie przepi-
sów postępowania poprzez nie zażądanie z Urzędu Gminy regulaminu wynagradza-
nia pracowników samorządowych", wskazując jedynie w uzasadnieniu kasacji na to,
że ,,dodatek służbowy, jako składnik wynagrodzenia, na podstawie art. 42 § 1 KP
podlega takiej samej ochronie prawnej, jak wynagrodzenie zasadnicze lub premia
regulaminowa". W konsekwencji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przeka-
zanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie jest zasadna. Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach za-
skarżenia kasacją oraz jej podstaw, biorąc z pod uwagę z urzędu jedynie nieważność
postępowania (art. 39311 § 1 KPC).
Podniesiony w kasacji zarzut naruszenia art. 42 § 1 KP, wobec niewypowie-
dzenia powodowi przez stronę pozwaną warunków płacy, w odniesieniu do przyzna-
nego mu uprzednio dodatku służbowego, nie jest trafny. Należy bowiem mieć na
względzie to, że w rozpoznawanej sprawie, do powoda, który w Gminie O. pełnił
funkcję wójta, a więc pozostawał w stosunku pracy na podstawie wyboru, nie mają
zastosowania przepisy o wypowiedzeniu wynikających z umowy warunków płacy, a
stosunek pracy rozwiązuje się wraz z wygaśnięciem mandatu (art. 73 § 2 KP). Z ko-
lei, dwa pozostałe podniesione w kasacji zarzuty, a mianowicie zarzut naruszenia
,,przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie wyna-
gradzania pracowników samorządowych" oraz zarzut ,,naruszenia przepisów postę-
powania poprzez nie zażądanie z Urzędu Gminy regulaminu wynagradzania pracow-
ników samorządowych", nie mogły być przedmiotem rozpoznania, ponieważ - wbrew
wymaganiom określonym w art. 3933 KPC - w kasacji nie zostały przytoczone kon-
kretne przepisy wskazanego rozporządzenia Rady Ministrów z 1990 r. oraz kon-
kretne przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, które - zdaniem wnoszącego ka-
sację - zostały w danym wypadku naruszone, co w konsekwencji sprawiło, że w ka-
sacji brak jest również stosownego uzasadnienia tego typu zarzutów.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312 KPC
orzekł jak w sentencji.
========================================