Wyrok z dnia 22 listopada 2001 r.
I PKN 680/00

1. Ocena sądu, czy cofnięcie pozwu nie narusza słusznego interesu pra-
cownika (art. 496 KPC), dokonywana jest w płaszczyźnie obiektywnej - w kon-
frontacji z oceną zasadności roszczeń pracownika, a nie w płaszczyźnie su-
biektywnej - przez odwołanie się do domniemanej wiedzy pracownika o prawie
pracy lub rozważenia, czy pracownik cofając pozew miał świadomość, że działa
wbrew swoim interesom.
2. Zmiana nazwy stanowiska pracy, przy zachowaniu zakresu czynności,
nie uzasadnia wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn dotyczących zakładu
pracy, polegających na zmianach organizacyjnych związanych z restrukturyza-
cją zakładu.


Przewodniczący SSN Barbara Wagner, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera
(sprawozdawca), Andrzej Kijowski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2001 r. sprawy z po-
wództwa Danuty B. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu Polskim Kolejom
Państwowym Zakładowi Mostowemu w J.G. o odszkodowanie i wyrównanie wyna-
grodzenia, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 23 maja 2000 r. [,,,]


o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Jeleniej Górze wyrokiem z 8 lipca 1999 r. w spra-
wie z powództwa Danuty B. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu Polskie Ko-
leje Państwowe Zakładowi Mostowemu w J.G.: I. umorzył postępowanie w części do-
tyczącej uznania wypowiedzenia warunków pracy za bezskuteczne, II. odrzucił po-
zew w części dotyczącej zasądzenia dodatku funkcyjnego za okres od 1 lipca 1998 r.
do 19 stycznia 1999 r. i III. oddalił w pozostałej części powództwo o zasądzenie do-
datku funkcyjnego za dalszy okres.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona w przedsiębiorstwie PKP
od 1959 r., w tym od 1 maja 1988 r. na stanowisku kierownika referatu do spraw pra-
cowniczo-socjalnych Oddziału Mostowego w J.G., od 2 marca 1998 r. z wynagrodze-
niem 900 złotych miesięcznie według 14 grupy uposażenia w stawce 12 oraz dodat-
kiem funkcyjnym w kwocie 75 złotych ze szczebla 2 w stawce 1. Od 1998 r. w przed-
siębiorstwie PKP były dokonywane przekształcenia organizacyjne. Z dniem 1 lipca
1998 r. dotychczasowe Oddziały Mostowe zostały przekształcone w Zakłady Mosto-
we. Pismem z 24 czerwca 1998 r. powiadomiono powódkę, że od 1 lipca 1998 r. sta-
nie się pracownikiem Zakładu Mostowego w J.G. bez zmiany wynagrodzenia i do-
tychczasowego miejsca pracy. Zarządzeniem nr 2/98 dyrektor Okręgu Infrastruktury
Kolejowej w W. zatwierdził nowy, szczegółowy regulamin organizacyjny Zakładu Mo-
stowego w J.G. W okresie od 6 do 24 lipca 1998 r. powódka przebywała na urlopie
wypoczynkowym, a bezpośrednio po jego zakończeniu od 25 lipca do 4 października
1998 r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego. W połowie lipca 1998 r. stanowisko na-
czelnika działu do spraw pracowniczych w pozwanym Zakładzie Mostowym powie-
rzono Zenonowi P. z wynagrodzeniem zasadniczym 900 złotych według 18 grupy
uposażenia w stawce 4 oraz dodatkiem funkcyjnym w kwocie 225 złotych w szczeblu
4 w stawce 1. W dniu 13 lipca 1998 r. strona pozwana wystąpiła do zakładowych or-
ganizacji związkowych o wyrażenie zgody na powierzenie powódce stanowiska na-
czelnika działu do spraw ekonomicznych i finansowo-księgowych lub naczelnika
działu gospodarki materiałowej lub samodzielnego stanowiska do spraw obronnych.
W dniu 21 lipca 1998 r. sporządzono pismo, w którym zaproponowano powódce do
wyboru trzy oferty pracy: naczelnika działu gospodarki materiałowej, radcy k.p. w
dziale ekonomicznym i finansowo-księgowym oraz radcy k.p. w dziale gospodarki
materiałowej. Pismo to nie zostało doręczone powódce z powodu jej choroby. W
pierwszym dniu pracy po zwolnieniu lekarskim, 5 października 1998 r., powódka
otrzymała, ,,w związku z likwidacją jej stanowiska pracy i w oparciu o przepis § 8
Paktu Gwarancji Pracowniczych z 19 marca 1998 r.", pismo z trzema ofertami pracy:
radcy k.p. w wieloosobowym stanowisku do spraw gospodarki materiałowej z dodat-
kowymi czynnościami koordynatora tego stanowiska, radcy k.p. w dziale ekonomicz-
nym i finansowo-księgowym, radcy k.p. w wieloosobowym stanowisku do spraw go-
spodarki materiałowej z dodatkowymi czynnościami dotyczącymi spraw obronnych z


wynagrodzeniem w dotychczasowej wysokości. Powódka miała oświadczyć się co do
powyższej oferty w ciągu 30 dni od doręczenia pisma. W dniu 9 października 1998 r.
powódka wystąpiła do Sądu Pracy o przywrócenie jej na stanowisko naczelnika wy-
działu do spraw pracowniczych i socjalnych oraz zasądzenie wyrównania dodatku
funkcyjnego za okres od 1 lipca 1998 r. do dnia wyrokowania. Wyrokiem z 19 stycz-
nia 1999 r. powództwo w tej sprawie zostało oddalone. Od połowy listopada 1998 r.
powódka na polecenie dyrektora przez 3 miesiące pełniła funkcję koordynatora pracy
w wieloosobowym stanowisku pracy do spraw gospodarki materiałowej z dotychcza-
sowym wynagrodzeniem i dodatkiem funkcyjnym. Pismem z 29 stycznia 1999 r.
strona pozwana wypowiedziała powódce warunki umowy o pracę, w zakresie stano-
wiska pracy, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który miał
upłynąć 30 kwietnia 1999 r. Po tej dacie zaproponowano powódce stanowisko pracy
radcy k.p. bez zmiany wysokości wynagrodzenia. Z dniem 15 kwietnia 1999 r. strony
rozwiązały stosunek pracy na mocy porozumienia stron w związku z przejściem po-
wódki na emeryturę. Powódka cofnęła - za zgodą strony pozwanej - pozew w części
dotyczącej uznania wypowiedzenia warunków pracy za bezskuteczne. Liczba pra-
cowników strony pozwanej zmniejszyła się od grudnia 1998 r. do lutego 1999 r. o
pięć osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy. W tych okoliczno-
ściach Sąd Rejonowy odrzucił pozew w części dotyczącej wyrównania dodatku funk-
cyjnego za okres od 1 lipca 1998 r. do 19 stycznia 1999 r. z powodu powagi rzeczy
osądzonej (art. 199 § 1 pkt 2 KPC), oddalił powództwo o wyrównanie dodatku funk-
cyjnego za okres od 20 stycznia do 15 kwietnia 1999 r., uznając roszczenie w tej
części za bezzasadne i umorzył postępowanie co do roszczenia o uznanie wypowie-
dzenia za bezskuteczne. Sąd ocenił, że do 21 stycznia 1999 r. pomiędzy stronami
formalnie obowiązywała dotychczasowa umowa o pracę, natomiast po tym dniu po-
wódka przyjęła zaproponowane jej stanowisko radcy k.p. i wynagrodzenie, w związku
z czym od tej chwili strony łączyła umowa o pracę na warunkach określonych w piś-
mie z 29 stycznia 1999 r. Sąd Rejonowy ocenił cofnięcie przez powódkę pozwu za
dopuszczalne i prawnie skuteczne.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyro-
kiem z 23 maja 2000 r. w wyniku apelacji powódki zmienił zaskarżony wyrok Sądu
Rejonowego w punkcie I w ten sposób, że zasądził od strony pozwanej na rzecz po-
wódki kwotę 6.412,50 złotych z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania w
wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia w związku z dokonaniem przez pozwa-


nego pracodawcę bezzasadnego wypowiedzenia warunków pracy (wypowiedzenia
zmieniającego). W pozostałej części - co do wyrównania dodatku funkcyjnego - ape-
lacja powódki została oddalona.

Sąd Okręgowy przede wszystkim stwierdził, że cofnięcie pozwu przez powód-
kę (w części dotyczącej uznania wypowiedzenia warunków pracy za bezskuteczne)
naruszało zasady współżycia społecznego oraz słuszny interes pracownika. Powód-
ka od początku kwestionowała zasadność wypowiedzenia jej warunków umowy o
pracę i nawet jeśli złożyła oświadczenie potraktowane przez Sąd Rejonowy jako cof-
nięcie pozwu (w brzmieniu: ,,W części dotyczącej uznania wypowiedzenia za bez-
skuteczne cofam pozew."), to w konfrontacji z jej bezpośrednio wcześniejszym
oświadczeniem (z którego wynika, że nadal wnosi ,,o ustalenie, że wypowiedzenia te
były bezpodstawne" oraz że żąda tego ustalenia, ponieważ chciałaby odchodząc z
zakładu ,,zachować twarz"), a także ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowo-
dowym, Sąd ten powinien był uznać cofnięcie pozwu za niedopuszczalne na podsta-
wie art. 469 KPC oraz art. 203 § 4 KPC. Sąd Okręgowy stwierdził, że skoro pozwany
pracodawca wypowiedział powódce warunki pracy powołując się na reorganizację, w
wyniku której miało dojść do likwidacji stanowiska powódki, a która - w ocenie Sądu
drugiej instancji - była reorganizacją pozorną, to cofnięcie pozwu przez powódkę w
zakresie uznania za bezskuteczne wypowiedzenia jej warunków pracy narusza
istotny interes pracownika oraz zasady współżycia społecznego. Porównując zakresy
czynności kierownika referatu do spraw pracowniczych oraz naczelnika działu do
spraw pracowniczych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że likwidacja stanowi-
ska pracy zajmowanego przez powódkę nosi cechy pozorności, albowiem zakres
czynności naczelnika działu jest tożsamy w swej istocie z zakresem czynności na
stanowisku kierownika referatu. Pewne czynności są jedynie bardziej nowocześnie
nazwane, z wykorzystaniem zmienionej, powszechnie obecnie używanej terminologii,
ale w istocie oba te zakresy czynności pokrywają się wzajemnie co do określonych
kompetencji i obowiązków osób zatrudnionych na porównywanych stanowiskach.
Sąd Okręgowy ocenił, że dokonanie przez pozwanego pracodawcę wypowiedzenia
zmieniającego nie było uzasadnione, a zatem powódce przysługuje odszkodowanie
(zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 9 listopada 1990 r., III PZP 19/90, OSNC
1991 z. 5-6, poz. 62). Skoro strona pozwana dokonała wypowiedzenia zmieniającego
nie mając do tego podstaw, wskazując w uzasadnieniu wypowiedzenia zmieniające-
go przyczyny pozorne (nierzeczywiste), to dokonała wypowiedzenia z naruszeniem


prawa, a powódce przysługuje odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wyna-
grodzenia. W związku z rozwiązaniem stosunku pracy łączącego strony i przejściem
powódki na emeryturę, powództwo o uznanie wypowiedzenia warunków pracy za
bezskuteczne przekształciło się w powództwo o odszkodowanie. Powódce nie przy-
sługuje natomiast wyrównanie dodatku funkcyjnego i w tym zakresie jej apelacja zo-
stała oddalona.

Kasację od wyroku Sądu Okręgowego w części zasądzającej na rzecz powód-
ki odszkodowanie w kwocie 6.412,50 zł wniosła strona pozwana. Jako podstawy ka-
sacji skarżąca wskazała: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię
art. 42 KP w związku z art. 45 KP w wyniku przyjęcia, że przyczyny dokonanego
przez stronę pozwaną wypowiedzenia warunków pracy i płacy powódki były pozorne,
2) naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 203 KPC w związku z art.
469 KPC, przez ,,błędne uznanie, iż w sprawie nie zachodzą przesłanki z art. 203 § 4
KPC uzasadniające skuteczne cofnięcie pozwu" przez powódkę. Skarżąca wniosła o
zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części ewentu-
alnie o uchylenie wyroku w części objętej kasacją i przekazanie sprawy do ponowne-
go rozpoznania przez Sąd drugiej instancji lub uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
wyroku Sądu pierwszej instancji w części objętej kasacją i przekazanie sprawy Są-
dowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw. Uzasadniając zarzut naruszenia
art. 203 KPC w związku z art. 469 KPC, strona pozwana powołała się na to, że po
pierwsze - ocena Sądu drugiej instancji co do tego, iż Sąd pierwszej instancji niedo-
statecznie wnikliwie zbadał przesłanki z art. 203 KPC, jest ,,ustaleniem błędnym", po-
nieważ postępowanie prowadzone przez Sąd Rejonowy było ,,bardzo wnikliwe i do-
głębne", po drugie - powódka jest osobą wykwalifikowaną w prawie pracy (ze
względu na wieloletnie pełnienie obowiązków kierownika kadr), a ponadto prowadzi
wiele procesów przeciwko pozwanemu byłemu pracodawcy.

Żaden z tych argumentów nie uzasadnia tezy, że oceniając cofnięcie przez
powódkę pozwu (w części dotyczącej uznania za bezskuteczne wypowiedzenia wa-
runków pracy) jako niedopuszczalne i przez to nieskuteczne, Sąd Okręgowy naruszył


art. 469 KPC w związku z art. 203 § 4 KPC (bo o zastosowanie jedynie tego przepisu
w istocie chodzi, nie zaś całego art. 203 KPC).
Zgodnie z art. 203 § 4 KPC, sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie
pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności
sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami
współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Z kolei zgodnie z art. 469
KPC Sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławcze-
go oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wów-
czas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego.

W rozpoznawanej sprawie rozważenia i rozstrzygnięcia wymagało przede
wszystkim to, czy cofnięcie przez powódkę pozwu nie naruszało jej słusznego intere-
su jako pracownika. Wbrew twierdzeniom uzasadnienia kasacji, Sąd pierwszej in-
stancji nie poświęcił temu zagadnieniu należytej uwagi, a z pewnością zawarte w
uzasadnieniu wyroku tego Sądu rozważania w kwestii dopuszczalności i przez to
skuteczności cofnięcia pozwu nie mogą być uznane za ,,bardzo wnikliwe i dogłębne",
ponieważ ograniczyły się jedynie do przytoczenia adekwatnych przepisów prawa (art.
355 KPC w związku z art. 203 KPC i art. 469 KPC) oraz do stwierdzenia, że cofnięcie
pozwu było dopuszczalne, ponieważ nie było sprzeczne z prawem lub zasadami
współżycia społecznego, nie prowadziło do obejścia prawa ani nie godziło w interes
pracownika. W istocie Sąd Rejonowy nie rozważył, czy cofnięcie pozwu przez po-
wódkę nie narusza jej słusznego interesu jako pracownika, ponieważ nie oceniał za-
sadności bądź bezzasadności jej żądania o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia
jej warunków umowy o pracę (wypowiedzenia zmieniającego) w świetle zgromadzo-
nego materiału dowodowego oraz przepisów regulujących instytucję wypowiedzenia
zmieniającego. Dopiero Sąd Okręgowy poddał ocenie dopuszczalność cofnięcia po-
zwu przez powódkę w kontekście jej słusznego interesu zestawionego z przyjętą za-
sadnością jej roszczenia o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków
pracy. Kasacja skutecznie tej oceny nie zwalcza, nie przedstawia bowiem żadnych
argumentów natury jurydycznej co do tego, że Sąd Okręgowy błędnie uznał cofnięcie
pozwu za niedopuszczalne ze względu na to, że czynność ta naruszała słuszny inte-
res pracownika. Z kolei argument skarżącej odwołujący się do domniemanej wiedzy
powódki o prawie pracy (jako długoletniej kierowniczki działu kadr oraz osoby prowa-
dzącej osobiście szereg procesów) jest niezrozumiały, ponieważ ocena co do tego,
czy cofnięcie pozwu nie narusza słusznego interesu pracownika dokonywana jest


przez sąd w płaszczyźnie obiektywnej - sąd nie ocenia przy tym, czy pracownik miał
świadomość, że cofając pozew działa wbrew swoim interesom, czy też tej świado-
mości nie miał.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 42 KP w związku z art. 45 KP, skarżąca
wskazała, że wypowiedzenie zmieniające warunki umowy o pracę (powódce zapro-
ponowano inne stanowisko bez zmiany wysokości wynagrodzenia) zostało dokonane
skutecznie pod względem formalnym i było uzasadnione pod względem merytorycz-
nym, wynikało z przesunięć kadrowych u pracodawcy w ramach racjonalizacji za-
trudnienia oraz z prawa pracodawcy do samodzielnego kształtowania polityki kadro-
wej. W przypadku powódki zaproponowane jej warunki pracy i płacy były w całości
adekwatne do jej kwalifikacji i stażu pracy. Skarżąca podniosła w kasacji, że pozwa-
ny pracodawca wziął także pod uwagę wysoką absencję chorobową powódki oraz jej
konfliktowy charakter, które to okoliczności spowodowały utratę zaufania do niej, ko-
niecznego do pełnienia ważnego stanowiska kierownika referatu, a po restrukturyza-
cji naczelnika działu do spraw pracowniczych.

Przedstawione uzasadnienie zarzutu naruszenia wskazanych w kasacji prze-
pisów prawa materialnego jest oderwane od ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu
faktycznego oraz okoliczności, które zaważyły na ocenie tego Sądu, że wypowie-
dzenie powódce warunków pracy było nieuzasadnione, a wskazana w wypowiedze-
niu przyczyna zmiany warunków pracy - pozorna (nierzeczywista).

Przyczyną wypowiedzenia powódce dotychczasowych warunków umowy o
pracę w części dotyczącej stanowiska pracy, wskazaną w oświadczeniu pracodawcy,
była restrukturyzacja zakładu pracy i związane z tym zmiany organizacyjne. Jako
podstawę prawną wypowiedzenia pracodawca wskazał art. 42 KP w związku z art.
10 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywa-
nia z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o
zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.).

Sąd Okręgowy ustalił, że nie doszło do likwidacji stanowiska pracy powódki,
zmieniła się jedynie jego nazwa - z kierownika referatu do spraw pracowniczych na
naczelnika działu do spraw pracowniczych - o czym świadczy analogiczny (a nawet
tożsamy) zakres czynności na obu tych stanowiskach. Wobec tego Sąd przyjął, że
reorganizacja, w wyniku której miało rzekomo dojść do likwidacji stanowiska powód-
ki, była reorganizacją pozorną. Ostatecznie Sąd ocenił, że podana przyczyna wypo-
wiedzenia - zmiany organizacyjne związane z restrukturyzacją zakładu - nie może


stanowić uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia, ponieważ jest w odniesieniu do
stanowiska pracy zajmowanego przez powódkę przyczyną nierzeczywistą, pozorną.

W kasacji nie kwestionuje się w żaden sposób ustalenia faktycznego Sądu
Okręgowego, że zakresy czynności dla obydwu wymienionych stanowisk - kierow-
nika referatu i naczelnika działu do spraw pracowniczych - były tożsame oraz że
poza zmianą nazwy tego stanowiska pracy nic istotnego się nie zmieniło w warun-
kach zatrudnienia. Ustalenia te należy zatem uznać za wiążące i miarodajne dla
oceny prawidłowości zastosowania prawa materialnego. Jednocześnie kasacja sku-
tecznie nie podważa argumentacji materialnoprawnej, która legła u podstaw roz-
strzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku, a nawiązuje bezpośrednio do doko-
nanych ustaleń faktycznych. Podane w kasacji okoliczności - z jednej strony prawo
doboru kadr przez pracodawcę oraz swoboda polityki kadrowej, a z drugiej wysoka
absencja chorobowa powódki, jej konfliktowy charakter powodujący utratę zaufania
do niej ze strony pracodawcy - nie mogły zostać uwzględnione ani w postępowaniu
apelacyjnym przez Sąd drugiej instancji, ponieważ wykraczały poza przyczynę wy-
powiedzenia zmieniającego wskazaną w oświadczeniu pracodawcy (art. 30 § 4 KP),
przez co nie miały w postępowaniu sądowym doniosłości prawnej, ani w postępowa-
niu kasacyjnym przez Sąd Najwyższy, ponieważ wykraczały poza podstawę faktycz-
ną zaskarżonego wyroku, którą Sąd Najwyższy jest związany przy rozpoznawaniu
kasacji (art. 39311 KPC).

W kasacji nie twierdzi się, że doszło do likwidacji stanowiska powódki. W
ogóle nie ma w kasacji nawiązania ani do przyczyn wypowiedzenia wskazanych
przez pracodawcę (restrukturyzacja zakładu pracy i związane z tym zmiany organi-
zacyjne), ani do oceny Sądu Okręgowego co do tego, że przyczyny te były pozorne i
nierzeczywiste. Argumentacja kasacji dodatkowo tę ocenę Sądu Okręgowego po-
twierdza, skoro podaje rzeczywiste - zdaniem skarżącego pracodawcy - przyczyny
wypowiedzenia, mające je uzasadniać (absencję chorobową, konfliktowy charakter
powódki, utratę zaufania do niej ze strony pracodawcy, kwalifikacje nie odpowiada-
jące wymaganiom stawianym osobie zajmującej stanowisko naczelnika działu do
spraw pracowniczych), różniące się jednak od tych wskazanych w piśmie wypowia-
dającym warunki pracy. Gdyby pracodawca wskazał te okoliczności jako przyczyny
wypowiedzenia zmieniającego w swoim oświadczeniu pisemnym (podając na przy-
kład: absencję chorobową, utratę zaufania do powódki, brak predyspozycji lub kwali-
fikacji do zajmowania stanowiska naczelnika działu do spraw pracowniczych, nie-


przydatność do pracy na dotychczasowym stanowisku w nowej sytuacji ekonomicz-
nej lub w związku z podwyższeniem wymagań wobec zatrudnionej na nim osoby),
wówczas podlegałyby one ustaleniu i ocenie w procesie. Skoro jednak pracodawca
wskazał zupełnie inną przyczynę, a przyczyna ta okazała się nieuzasadniona, bo
była nieprawdziwa, pozorna, nierzeczywista, to zastosowanie przez Sąd Okręgowy
art. 45 KP w związku z art. 42 KP jest prawidłowe.

Kasacja nie zawiera zarzutów naruszenia przepisów art. 10 ust. 3 i 4 w
związku z art. 10 ust. 1 i art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczą-
cych zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, a tu tkwi sedno sprawy - w oce-
nie, czy doszło do przekształceń organizacyjnych uzasadniających wypowiedzenie
zmieniające. W odpowiedzi na pozew pozwany pracodawca twierdził, że doszło do
likwidacji stanowiska pracy powódki. W oświadczeniu o wypowiedzeniu nie podano
jednak jako przyczyny likwidacji stanowiska pracy. Sąd Okręgowy ustalił - wiążąco -
że likwidacja stanowiska nie miała miejsca. Samo powołanie się przez pracodawcę w
oświadczeniu o wypowiedzeniu na art. 10 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r.
nie było wystarczające, bo w wypowiedzeniu powinna być podana jego przyczyna
zrozumiała dla pracownika i obiektywnie sprawdzalna, czego nie może zastąpić
przytoczenie określonych przepisów prawa, nieczytelnych dla pracownika w znanym
mu kontekście faktycznym. Okoliczność ta ma jednak marginalne znaczenie, ponie-
waż w kasacji nie podnosi się zarzutu naruszenia wskazanych przepisów ustawy z
28 grudnia 1989 r.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, Sąd Najwyższy oddalił kasację na
podstawie art. 39312 KPC.
========================================