Wyrok z dnia 5 maja 1999 r.
I PKN 675/98

Przewidziana w art. 21 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach two-
rzenia zakładowych systemów wynagradzania (jednolity tekst: Dz.U. z 1990 r.
Nr 69, poz. 407) zasada zastępowania z mocy prawa warunków umowy o pracę
wynikających z dotychczasowych przepisów dotyczyła tylko warunków, które
nie zostały odrębnie określone w umowie o pracę i nie stanowią jedynie przy-
toczenia (powtórzenia) treści wcześniej obowiązujących przepisów prawa
pracy.


Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Jerzy Kwaśniewski, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 maja 1999 r. sprawy z powództwa
Jerzego S. przeciwko Powszechnej Kasie Oszczędności - Bankowi Państwowemu w
W. o zapłatę dodatku stażowego i rewidenckiego, na skutek kasacji powoda od wy-
roku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z
dnia 23 września 1998 r. [...]

o d d a l i ł kasację i nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjne-
go.

U z a s a d n i e n i e

W imieniu powoda Jerzego S. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 23
września 1998 r. [...], którym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu Rejono-
wego-Sądu Pracy w Świnoujściu z dnia 22 kwietnia 1998 r. [...].
Sąd Pracy oddalił powództwo Jerzego S., który wnosił o zasądzenie od poz-
wanej Powszechnej Kasy Oszczędności - Banku Państwowego w W. kwoty 11.274
zł z ustawowymi odsetkami od 1992 r. tytułem niewypłaconego mu dodatku za wys-
ługę lat w okresie od 1992 r. do 1997 r. oraz dochodzone osobnym pozwem żądanie
zasądzenia kwoty 4.020 zł z ustawowymi odsetkami (od dnia 1 stycznia 1997 r.), ty-
tułem niewypłaconego mu dodatku rewidenckiego (za okres od 1992 r. do dnia 31
lipca 1997 r.). Powód był zatrudniony u strony pozwanej na stanowisku rewidenta.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 października 1983 r. w sprawie praw i
obowiązków pracowników Narodowego Banku Polskiego (Dz.U. Nr 64, poz. 290)
stanowiło, że pracownikom NBP przysługuje dodatek za wysługę lat (§ 28) i dodatek
rewidencki. Wynagrodzenie pracowników pozwanego Banku regulowane było poro-
zumieniami płacowymi; zgodnie z obowiązującym w 1990 r. porozumieniem z dnia 31
października 1990 r. pracownikom przysługiwał dodatek za wysługę lat (§ 28) i do-
datek rewidencki. Przepisy ustawy z 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakła-
dowych systemów wynagradzania (jednolity tekst: D z. U. z 1990 r. Nr 69, poz. 407)
zostały rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 lipca 1989 r. w sprawie rozciągnięcia
przepisów ustawy o tworzeniu zakładowych systemów wynagrodzenia na niektóre
zakłady pracy (Dz.U. Nr 47, poz. 259) rozciągnięte na prowadzące działalność gos-
podarczą banki, z wyłączeniem NBP. Porozumieniem z 31 grudnia 1991 r., które za-
częło obowiązywać u strony pozwanej z dniem 1 stycznia 1992 r., wprowadzone zos-
tały nowe zasady wynagradzania pracowników pozwanego Banku; poza wynagro-
dzeniem zasadniczym pracownikom wypłacano premię motywacyjną oraz dodatki:
funkcyjny, kasjerski, za pracę w porze nocnej, za pracę w warunkach szczególnie
uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia, za pracę w godzinach nadliczbowych. Z
dniem 1 kwietnia 1994 r. porozumienie to przestało obowiązywać, bowiem w życie
weszło nowe porozumienie z dnia 28 marca 1994 r. To ostatnie porozumienie oprócz
wynagrodzenia zasadniczego przewidywało dodatek funkcyjny za pracę na stanowis-
ku kierowniczym, dodatek za pracę w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych
oraz za pracę w warunkach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia. W
grudniu 1991 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 1.700.000 st. zł, doda-
tek za wysługę lat 340.000 st. zł, a dodatek rewidencki 450.000 st. zł. Powód otrzy-
mywał również 20% premię w wysokości 510.000 st. zł. Łącznie wynagrodzenie po-
woda w grudniu 1991 r., po zsumowaniu wszystkich składników, wynosiło 3.000.000
st. zł. Po wejściu w życie porozumienia z 31 grudnia 1991 r., które nie przewidywało
wypłaty dodatku rewidenckiego ani za wysługę lat, powód otrzymywał 4.560.000 st.
zł wynagrodzenia zasadniczego oraz premię w kwocie 1.368.000 st. zł, czyli łącznie
jego wynagrodzenie wynosiło 5.928.000 st. zł. Mając na uwadze tak ustalony stan
faktyczny sprawy Sąd Pracy w pierwszym rzędzie, zgodnie z art. 291 § 1 KP, w myśl
którego roszczenia ze stosunku pracy przedawniają się z upływem 3 lat od dnia, w
którym stały się wymagalne, uznał, że roszczenia z tytułu obu dodatków dochodzone
za okres do 9 stycznia 1995 r. są przedawnione i w tym zakresie na tej podstawie
powództwo oddalił. Ponadto uznał, że pozostała część roszczeń powoda jest bezza-
sadna i wobec tego także w tej części powództwo oddalił. Wniosek o bezzasadności
roszczeń dotyczących obu dodatków za okres do dnia 9 stycznia 1995 r. Sąd Pracy
wyprowadził z art. 20 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakła-
dowych systemów wynagradzania, który przewidywał, że porozumienie zastępuje
odpowiednie przepisy o wynagrodzeniu, postanowienia dotychczasowych układów
zbiorowych oraz przepisy o świadczeniach branżowych. Na tej podstawie Sąd ten
uznał, że przewidziane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 października
1983 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników Narodowego Banku Polskiego
regulacje dotyczące dodatku stażowego i rewidenckiego mogły być - i zostały -
zmienione przez obowiązujące w owym czasie u strony pozwanej porozumienia pła-
cowe. Sąd Pracy podkreślił przy tym, iż pominięcie w porozumieniu płacowym z 31
grudnia 1991 r. dodatku stażowego i rewidenckiego nie zmniejszyło wynagrodzenia
powoda, ponieważ od dnia 1 stycznia 1992 r. wynagrodzenie to wzrosło z kwoty
3.000.000 st. zł do kwoty 5.928.000 st. zł. Ostatecznie Sąd Rejonowy zgłoszone po-
wództwo w całości oddalił.

Rozpoznając apelację powoda Sąd drugiej instancji między innymi stwierdził,
że Sąd Pracy przeprowadził w sprawie staranne postępowanie dowodowe i zbadał
wszystkie istotne okoliczności, niezbędne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia.
Poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne znajdują oparcie w zebranym mate-
riale dowodowym, a jego ocena nie przekracza granic zakreślonych art. 233 § 1
KPC. Sąd Pracy nie dopuścił się błędu uznając, iż roszczenia powoda o sporne do-
datki (stażowy i rewidencki), dotyczące okresu sprzed dnia 9 stycznia 1995 r., uległy
już 3-letniemu przedawnieniu, przewidzianemu art. 291 § 1 KP. Sąd drugiej instancji
za chybiony uznał zarzut apelacji ,,wadliwej subsumcji art. 42 § 1 i 2 KP". Rozstrzyg-
nięcie kwestii, czy w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy pozwany praco-
dawca powinien był wypowiedzieć powodowi warunki płacy dotyczące wypłacanych
do dnia 31 grudnia 1991 r. dodatków za wysługę lat oraz rewidenckiego, wymagało w
pierwszym rzędzie odniesienia się do przepisów obowiązującej w tym czasie ustawy
z 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania.
U strony pozwanej obowiązywały znajdujące oparcie w tej ustawie porozumienia: z 1
sierpnia 1989 r., 31 października 1990 r., 31 grudnia 1991 r. oraz z 28 marca 1994 r.,
które ostatecznie przekształciły się w zakładowy układ zbiorowy pracy [...]. Porozu-
mienie płacowe z 31 grudnia 1991 r., obowiązujące od 1 stycznia 1992 r., wprowa-
dziło nowe zasady wynagradzania pracowników pozwanego. Zmiana polegała na
włączeniu do wynagrodzenia zasadniczego dodatku za wysługę lat oraz rewidenc-
kiego. Jednakże mimo niewypłacenia powodowi powyższych dodatków, jego wyna-
grodzenie (poczynając od 1 stycznia 1992 r.) wzrosło, co strona pozwana wykazała
w toku procesu. Jednocześnie od 1 stycznia 1992 r. zmieniła się kategoria zaszere-
gowania powoda z XV na IX. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w pełni podzielił
wyrażone przez Sąd pierwszej instancji zapatrywanie, że skoro stosownie do treści
art. 20 ust. 1 ustawy z 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych sys-
temów wynagradzania przepisy porozumienia płacowego zastępowały - w zakresie
określonym ustawą - odpowiednie przepisy o wynagrodzeniu, w tym także art. 84 §
2-4 i art. 134 § 1 KP oraz przepisy o świadczeniach branżowych, to tym samym po-
rozumienie płacowe z 31 grudnia 1991 r. zastąpiło stosowne przepisy ,,branżowego"
rozporządzenia Rady Ministrów z 24 października 1983 r. w sprawie praw i obowiąz-
ków pracowników NBP w zakresie wynagradzania co do wypłaty dodatków za wysłu-
gę lat oraz rewidenckiego. Trafne jest także stanowisko Sądu Pracy, iż w tej sytuacji
pozwany pracodawca nie miał obowiązku złożenia powodowi wypowiedzenia zmie-
niającego, albowiem stanowisko to zgodne jest z utrwalonym w tej mierze orzecz-
nictwem Sądu Najwyższego. W tym kontekście Sąd drugiej instancji odwołał się do
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 1978 r., I PRN 40/78 (nie publikowanego),
w którym przyjęto, że zmiana warunków płacy w rozumieniu art. 42 § 1 KP wymaga
uprzedniego wypowiedzenia tylko wtedy, gdy dotyczy uzgodnionych w umowie o
pracę warunków istotnych oraz pogarsza sytuację pracownika. Powołał się także na
uchwałę tego Sądu w składzie 7 sędziów z dnia 12 marca 1981 r., V PZP 1/80
(OSNCP 1981 z. 10, poz. 182), w myśl której obniżenie pracownikowi kategorii
(grupy) osobistego zaszeregowania nie wymaga wypowiedzenia zmieniającego, je-
żeli nie powoduje obniżki wynagrodzenia. W podobnym duchu sformułowany został
również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 1978 r., I PR 11/78 (nie publiko-
wany), w którym stwierdzono, że zmiana (obniżenie) grupy (kategorii) zaszeregowa-
nia lub szczebla wynagrodzenia związana ze zmianą struktury wynagrodzenia, a
także zmiana proporcji poszczególnych składników wynagrodzenia - przy nieobniże-
niu dotychczasowego wynagrodzenia netto - nie wymaga w zasadzie wypowiedzenia
dotychczasowych warunków płacy. Z prawidłowo poczynionych (i nie podważonych
przez apelującego) ustaleń Sądu Pracy wynika, iż mimo zmiany dokonanej w poro-
zumieniu płacowym z 31 grudnia 1991 r., polegającej na włączeniu dodatków do wy-
nagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenie powoda nie zmniejszyło się, a wręcz
przeciwnie, po 1 stycznia 1992 r. wzrosło z kwoty 3.000.000 st. zł do 5.928.000 st. zł.
Również hipotetyczne wyliczenia dotyczące tego, jak kształtowałaby się wysokość
wynagrodzenia powoda, gdyby po dniu 1 stycznia 1992 r. nadal mu wypłacano
sporne dodatki, nie wykazały, by wskutek ich zachowania powód osiągałby wynagro-
dzenie wyższe od tego, które było następstwem zmian wprowadzonych porozumie-
niem płacowym z 31 grudnia 1991 r.

W kasacji wyrokowi Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postawiono za-
rzut, iż narusza on art. 42 § 1 i 2 KP w związku z § 28 ust. 1 i 44 rozporządzenia
Rady Ministrów z 24 października 1983 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników
Narodowego Banku Polskiego, ,,gdyż bez wypowiedzenia warunków płacy z umowy o
pracę z dnia 29 grudnia 1989 r. zawartej z pozwanym zaniechano wypłacania powo-
dowi dodatku za wysługę lat oraz dodatku rewidenckiego, by w ten sposób nienależ-
nie się wzbogacić kosztem powoda (art. 405 KC w zw. z art. 300 KP)". Ponadto pod-
niesiony został zarzut naruszenia art. 191 KPC w związku z art. 17 pkt 4 KPC ,,gdyż
Sąd I i II instancji odbierając uprawnienie powoda, łącząc dwa procesy w jeden prze-
kroczył prawo cywilne materialne - kwota powyżej 15.000 zł i Sąd Rejonowy-Sąd
Pracy w Świnoujściu nie był właściwy do rozpoznania niniejszej sprawy w pierwszej
instancji, co zarzutowało na wynik sprawy". Wreszcie według skargi kasacyjnej w
sprawie doszło do naruszenia art. 102 KPC, ,,gdyż Sąd II instancji oddalając po-
wództwo ze stosunku pracy powinien nie obciążać powoda w ogóle kosztami postę-
powania".


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego nie mogła zostać
uwzględniona. Zarzut naruszenia art. 42 § 1 i 2 KP w związku z § 28 ust. 1 i 44 roz-
porządzenia Rady Ministrów z 24 października 1983 r. jest nietrafny, gdyż abstrahuje
od regulacji ustawy z 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych syste-
mów wynagradzania, które miały swego czasu zastosowanie [...] (czego kasacja nie
kwestionuje). Zacząć jednakże należy od tego, że trzymając się tylko tego, co wynika
z brzmienia art. 42 § 1 KP (przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się
odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy) oraz
art. 42 § 2 KP (wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane,
jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki), na które to przepisy
powołuje się kasacja, trudno uznać, by z uwagi na sam przedmiot i treść ich regulacji,
mogły być one naruszone przez Sąd w zaskarżonym wyroku. Na podstawie analizy
ich treści, nawet przy uwzględnieniu przepisów § 28 ust. 1 i 44 rozporządzenia z 24
października 1983 r., trudno wykazać, iż zawierają w sobie normę zobowiązującą
stronę do dokonywania wypowiedzenia zmieniającego, a do tego w istocie zmierza
rozumowanie przedstawione w kasacji. Skarżącemu idzie o to, iż powodowi przysłu-
giwały dodatki stażowy i rewidencki, które przewidziane były w rozporządzeniu z 24
października 1983 r. i nie były mu wypłacone. W gruncie rzeczy zarzut kasacji spro-
wadza się więc do tego, że Sąd drugiej instancji powinien zastosować § 28 i 44 roz-
porządzenia z 24 października 1983 r., a tego nie uczynił i wobec tego naruszył te
przepisy; wynikające z tych przepisów warunki nie uległy zmianie, bo nie zostały wy-
powiedziane przez stronę pozwaną. Przepisy te jednakże od wejścia w życie poro-
zumienia płacowego 31 grudnia 1991 r. nie miały zastosowania do powoda. W myśl
bowiem art. 20 ustawy z 26 stycznia 1984 r. porozumienie zastępuje - w zakresie
określonym w ustawie - odpowiednie przepisy o wynagrodzeniu, w tym także prze-
pisy art. 81 § 2-4 i art. 134 § 1 Kodeksu pracy oraz postanowienia dotyczące układu
zbiorowego pracy i przepisów o świadczeniach branżowych. Zgodnie zaś z art. 21 tej
ustawy porozumienie zastępuje z dniem jego wejścia w życie wynikające z dotych-
czasowych przepisów odpowiednie warunki umów o pracę i innych aktów stanowią-
cych podstawę nawiązania stosunku pracy. Z przepisów tych w szczególności wyni-
ka, że porozumienie wprowadzone u strony pozwanej od 1 stycznia 1992 r. mogło
zastąpić i zastąpiło odpowiednie przepisy o świadczeniach branżowych, tj. przepisy
rozporządzenia z 24 października 1983 r., a także z chwilą jego wejścia w życie wa-
runki umów o pracę (i innych aktów stanowiących podstawę nawiązania stosunku
pracy), które określone zostały w tych przepisach (z nich ,,wynikały"), zostały auto-
matycznie zastąpione przez regulacje zawarte w porozumieniu i to niezależnie od
tego, czy były one korzystniejsze, czy też mniej korzystne dla pracowników zatrud-
nianych przez stronę pozwaną, w tym również i dla powoda. W art. 21 ustawy z 26
stycznia 1984 r. ustanowiona była inna zasada niż przewidziana w obowiązującym
obecnie, a stanowiącym do pewnego stopnia odpowiednik dawnego art. 21 ustawy z
26 stycznia 1984 r., art. 24113 KP, który przewiduje (§ 1), że tylko korzystniejsze pos-
tanowienia układu zbiorowego pracy, z dniem jego wejścia w życie, zastępują z mocy
prawa wynikające z dotychczasowych przepisów pracy warunki umów o pracę lub
innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy (w innym przypadku
konieczne jest wypowiedzenie zmieniające). Zaznaczyć przy tym należy, że na nie-
porozumieniu oparte jest odwoływanie się w kasacji w tym kontekście do art. 18 KP,
który określa relację między przepisami prawa a umową o pracę, podczas gdy w art.
21 ustawy z 26 stycznia 1984 r., i odpowiednio także w art. 24113 KPC, idzie o okreś-
lenie stosunku między przepisami prawa pracy a porozumieniem płacowym (jako
aktem normatywnym, a więc zawierającym w swej treści przepisy prawne), czy też
między przepisami prawa pracy a układami zbiorowymi pracy. Ustalenia faktyczne
przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia w zaskarżonym wyroku w sposób pośredni
prowadzą do wniosku, że Sąd drugiej instancji stanął na stanowisku, iż dodatek za
staż pracy i dodatek rewidencki ,,wynikał" w przypadku powoda z przepisów rozpo-
rządzenia z 24 października 1983 r. Co więcej, także w kasacji nie podnosi się, iż
sporne dodatki zostały określone w umowie o pracę powoda w taki (odrębny) spo-
sób, iż nie ,,wynikały" z § 28 ust. 1 i § 44 rozporządzenia z 24 października 1983 r.
Zarzut kasacji związany jest bowiem z § 28 ust. 1 i § 44 rozporządzenia z 24 paź-
dziernika 1983 r. w tym znaczeniu, iż z uwagi na ich treść strona pozwana powinna
wypowiedzieć te dodatki powodowi, a tego nie uczyniła.

Jest to o tyle istotne, że tylko odrębne postanowienia umów o pracę, o których
nie da się powiedzieć, iż ,,wynikają" one z przepisów prawa pracy, nie są (nie były)
objęte działaniem reguły z art. 21 ustawy z 21 stycznia 1984 r. i skutkiem tego ich
zmiana wymagała dokonywania wypowiedzenia zmieniającego. Zgodnie z art. 39311
KPC Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach kasacji, a to oznacza, że przy
braku postawienia w kasacji odpowiednich zarzutów natury procesowej, związany
jest ustaloną w zaskarżonym wyroku faktyczną podstawą jego rozstrzygnięcia. Gra-
nice kasacji są bowiem wyznaczone zasadniczo przez art. 3933 KPC, z którego w
szczególności wynika, iż Sąd Najwyższy nie może się zajmować naruszeniami prze-
pisów, które nie zostały wskazane w ramach podstaw kasacyjnych, a przy tym grani-
ce te wyznaczone są także przez sposób uzasadnienia podstaw kasacyjnych. W tym
stanie rzeczy należy przyjąć, przy braku skutecznego zarzutu kasacji dotyczącego
ustaleń o charakterze faktycznym, że istniały pełne podstawy do zastosowania w
sprawie nie tylko art. 20 ustawy z 26 stycznia 1984 r., na który Sąd drugiej instancji
się powołał (akceptując w całej rozciągłości wnioski i osądy Sądu Pracy), ale także i
art. 21 tej ustawy.

Niezależnie od tego zarzut naruszenia § 28 ust. 1 i § 44 rozporządzenia z 24
października 1983 r. chybiony jest także z powodu wskazanego wyraźnie w uzasad-
nieniu zaskarżonego wyroku, a mianowicie z uwagi na to, iż dokonana zmiana wyna-
grodzenia powoda była dla niego korzystna. Wprawdzie zlikwidowany został dodatek
za staż pracy i dodatek rewidencki, ale podwyższono mu wynagrodzenie zasadnicze
a także grupę zaszeregowania, w następstwie czego jego ogólne wynagrodzenie za
pracę wzrosło, a przy tym w całości jego sytuacja płacowa (struktura jego wynagro-
dzenia oraz mechanizmy warunkujące korzystanie z poszczególnych składników pła-
cowych) nie uległa pogorszeniu. Słusznie więc Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych uznał, że taka zmiana warunków płacy nie wymaga dokonywania przez praco-
dawcę wypowiedzenia zmieniającego. W uzasadnieniu kasacji kwestionuje się twier-
dzenie Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, z którego wynika, że także w ujęciu
prospektywnym (według hipotetycznego wyliczenia) wynagrodzenie powoda było
wyższe od tego, które otrzymywałby, gdyby nie nastąpiła jego zmiana w 1992 r. Jest
to ustalenie dotyczące strony faktycznej sprawy, a wobec tego - z uwagi na sposób
ujęcia zarzutów kasacji - jego kwestionowanie w jej uzasadnieniu nie może odnieść
skutku i w tym znaczeniu jest bezprzedmiotowe. Ustalenia faktyczne mogą być bo-
wiem w kasacji skutecznie podważone tylko w sposób pośredni, a mianowicie przez
wykazanie, iż w wyniku naruszenia określonych przepisów postępowania doszło do
uznania za odpowiadające prawdzie pewnych okoliczności i faktów, które są właśnie
z uwagi na braki w prowadzonym postępowaniu wątpliwe. Kasacja jednakże zarzu-
tów tego typu nie stawia, a to oznacza, iż Sąd Najwyższy za miarodajne musi uznać
stwierdzenie, że wynagrodzenie powoda - także ,,hipotetycznie" - nie uległo pogor-
szeniu w wyniku zmiany dokonanej w 1992 r., a wobec tego dokonując tej zmiany
pracodawca nie naruszył obowiązującego prawa.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut naruszenia art. 191 KPC w
związku z art. 17 pkt 4 KPC. W następstwie połączenia przez Sąd pierwszej instancji
dwóch spraw wytoczonych przez powoda doszło do naruszenia art. 17 pkt 4 KPC.
Słusznie jednakże w tej kwestii Sąd drugiej instancji (bo była ona podnoszona w
apelacji) stwierdził, że rozstrzygnięcie przez Sąd Pracy ,,w sprawie, w której ze
względu na wartość przedmiotu sporu byłby właściwy Sąd Wojewódzki (bowiem
łączna wartość roszczeń powoda z tytułu obu dodatków wyraża się kwotą 15.294 zł)
nie rodzi nieważności postępowania (art. 379 pkt 6 KPC). Wykazane więc przez
skarżącego procesowe uchybienie Sądu pierwszej instancji, nie może stanowić pods-
tawy do zmiany wydanego przezeń orzeczenia". W myśl art. 379 pkt 6 KPC nieważ-
ność zachodzi jeżeli sąd rejonowy orzekł w sprawie, w której sąd wojewódzki jest
właściwy bez względu na wartość przedmiotu sporu. Wynika stąd, iż uchybienie re-
gule z art. 17 pkt 4 KPC - a więc naruszenie zasady, że sąd pracy nie jest właściwy w
sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa pięt-
naście tysięcy złotych - nie stanowi podstawy nieważności, ale nie uzasadnia też
uchylenia wyroku tylko z tej przyczyny. Niezależnie od tego uchybienie takie nie daje
podstaw do stwierdzenia, że stanowi ono naruszenie przepisu postępowania, które
mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 3931 pkt 2 KPC).

Również zarzut kasacji naruszenia art. 102 KPC nie jest trafny, gdyż jego sto-
sowanie stanowi odstępstwo od ogólnej zasady z art. 98 KPC, a wobec tego jako taki
nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Według Sądu Najwyższego, w
tym stanie rzeczy należy uznać, iż Sąd drugiej instancji miał podstawy, by przyjąć, że
w sprawie nie zachodzi ,,szczególnie uzasadniony przypadek", o którym mowa w art.
102 KPC.

Z powyższych względów na podstawie art. 39312 KPC Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji wyroku.
========================================