Wyrok z dnia 6 grudnia 2001 r.
I PKN 667/00

Okres ochrony przed rozwiązaniem umowy o pracę na podstawie art. 53
§ 1 pkt 1 KP rozpoczyna bieg od następnego dnia kalendarzowego, jeżeli orze-
czenie lekarskie o niezdolności do pracy w danym dniu roboczym zostało wy-
dane po jego zakończeniu i po wykonaniu przez pracownika ustalonej na ten
dzień pracy.


Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Andrzej Kijowski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2001 r. sprawy z powództwa
Danuty K. przeciwko Wiejskiemu Ośrodkowi Zdrowia w K. o przywrócenie do pracy,
na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 23 maja 2000 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Głogowie wyrokiem z dnia 31 styczna 2000 r. [...]
przywrócił powódkę Danutę K. do pracy w pozwanym Wiejskim Ośrodku Zdrowia w
K. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. W motywach tego rozstrzygnięcia
Sąd Rejonowy powołał się na poniższe ustalenia faktyczne.
Powódka Danuta K. była w okresie od dnia 1 września 1978 r. do dnia 31
października 1998 r. zatrudniona w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w G., skąd z dniem
1 listopada 1998 r. została przez stronę pozwaną przejęta w trybie art.231 KP. Z
tymże dniem strona pozwana powołała powódkę na stanowisko głównej księgowej.
Ze względu na organizowanie się strony pozwanej w samodzielny publiczny zakład
opieki zdrowotnej, powódka świadczyła pracę w siedzibie ZOZ w G. Agata L. - kie-
rownik WOZ w K. umówiła się z powódką, iż do siedziby pracodawcy zgłosi się w ra-
zie potrzeby, zaś bieżącą pracę będzie wykonywać w G., kontaktując się z przełożo-
ną w drodze telefonicznej.
W dniu 5 lutego 1999 r. powódka pracowała w G., zaś po południu udała się
do lekarza, który dał jej zwolnienie od pracy na okres od dnia 5 lutego do dnia 19 lu-
tego 1999 r. Po tym czasie otrzymywała kolejne zwolnienia, przy czym niezdolność
do pracy trwała łącznie do dnia 4 listopada 1999 r. W dniu 27 października 1999 r.
powódka uzyskała od lekarza zaświadczenie o zdolności do pracy od 10 październi-
ka 1999 r. W dniu 8 listopada 1999 r. lekarz wydał powódce zaświadczenie, że była
leczona przez 270 dni i jest zdolna do pracy od 2 listopada 1999 r., z równoczesnym
zaznaczeniem, iż przez pomyłkę wystawił zwolnienie dłuższe o dwa dni. W dniu 2
listopada 1999 r. powódka za pośrednictwem poczty otrzymała oświadczenie strony
pozwanej o rozwiązaniu z tym dniem umowy o pracę na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 -
2 KP, jednakże bez pouczenia o prawie odwołania do sądu pracy.
W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał, że strona pozwana rozwiązała z
powódką umowę o pracę z naruszeniem wymagań formalnych określonych w art. 30
§ 4 i 5 KP. Co prawda jako podstawę rozwiązania umowy wskazano nie tylko art.53 §
1 pkt 1 KP, ale także art. 53 § 1 pkt 2 KP, jednak jest to oczywista pomyłka, gdyż ten
drugi przepis nie miał w sprawie zastosowania. Sąd Rejonowy stwierdził także, iż
przedłużony do 9 miesięcy okres pobierania zasiłku powinien być liczony począwszy
od dnia 6 lutego 1999 r, gdyż poprzedniego dnia powódka faktycznie świadczyła
pracę. Okres ten upływał więc w dniu 3 listopada 1999 r., wobec czego rozwiązanie
umowy z dniem 2 listopada 1999 r. nastąpiło niezgodnie z treścią art.53 § 1 pkt 1 lit.
b) KP, co uzasadniało przywrócenie powódki do pracy.
Apelację wniesioną przez pozwanego pracodawcę oddalił Sąd Okręgowy-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyrokiem z dnia 23 maja 2000 r.
[...]. W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd Okręgowy przejął ustalenia faktyczne
poczynione w postępowaniu pierwszej instancji oraz podzielił ich prawną kwalifikację.
Kasację pod powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zarzucając błędną
wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP, a także - mające
istotny wpływ na wynik sprawy - naruszenie art. 217 § 2 i 378 § 2 KPC, zwłaszcza,
że ,,niedopuszczenie dowodu z zeznań świadka lekarza med. Włodzimierza S., który
dwukrotnie prostował wystawione przez siebie zwolnienia lekarskie, lecz w obu przy-
padkach nie sprostował początkowej daty rozpoczęcia niezdolności do pracy, to jest
dnia 5 lutego 1999 r., co spowodowało że Sąd nie rozpoznał istoty sprawy. Oznacza
to, że powódka od dnia 5.02. 99 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim i z dniem 2
listopada 1999 r. mogła być rozwiązana umowa o pracę. Nie do przyjęcia jest pogląd,
że lekarz wystawiając zwolnienie od dnia 5.02. 99 r. w godzinach popołudniowych
nie zapytał się powódki, czy była w pracy, zważywszy iż dwukrotnie prostował koń-
cową datę niezdolności do pracy, a tego nie uczynił, więc był przekonany - w oparciu
o przeprowadzony wywiad, że powódka w dniu 5.02. 99 r. nie była w pracy. Wysta-
wienie zwolnienia lekarskiego od dnia 5.02. 99 r. pomimo, że powódka była w pracy
kłóci się z logiką. Danie wiary świadkowi zawnioskowanemu przez powódkę , a za-
niechanie przesłuchania lekarza wystawiającego zwolnienie jest rażącym narusze-
niem przepisów postępowania i doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy". Na
tej podstawie skarżąca domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku oraz poprze-
dzającego go wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazania mu sprawy do ponow-
nego rozpoznania.
Odpowiedź na kasację pozwanego pracodawcy złożyła powódka. W obszer-
nym i opracowanym przez siebie tekście odpowiedzi, wniosła o oddalenie kasacji
jako całkowicie bezzasadnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie z braku usprawiedliwionych podstaw.
Wyraźnie chybione są zarzuty zgłoszone w płaszczyźnie procesowej podstawy kasa-
cyjnej. Przepis art. 217 § 2 KPC stanowi, że sąd pominie środki dowodowe, jeżeli
okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione lub jeżeli strona powołuje
dowody jedynie dla zwłoki. Strona skarżąca powołała ten przepis bez uzasadnienia,
choć jest oczywiste, że doniosła dla jej procesowych interesów byłaby tylko norma
wynikająca z tego przepisu a contrario. Tylko wtedy można by bowiem twierdzić, że
Sąd nie powinien w niniejszej sprawie odmawiać przeprowadzenia dowodu na oko-
liczności jeszcze niewyjaśnione, a sporne między stronami. Mimo to nawet tak rozu-
miany zarzut naruszenia powołanego przepisu nie jest trafny. Sąd Okręgowy słusz-
nie stwierdził, że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy znalazły się w pi-
semnym oświadczeniu lekarza med. Włodzimierza S. datowanym w dniu 8 listopada
1998 r. Przeprowadzanie dodatkowo dowodu z zeznań tego lekarza jako świadka
byłoby bezcelowe. Dodać należy, że przedmiotem kasacyjnych zarzutów jest ,,z natu-
ry rzeczy" jedynie orzeczenie Sądu drugiej instancji. Jeśli więc ten Sąd nie był adre-
satem wniosku o przesłuchanie lekarza Włodzimierza S., to stawianie mu zarzutu
nieprzeprowadzenia tego dowodu jest bezprzedmiotowe. Podobnym nieporozumie-
niem jest zarzut naruszenia art. 378 § 2 KPC przez nieuchylenie wyroku, w którym
rzekomo doszło do nierozpoznania istoty sprawy. Zwrot ten w utrwalonej i stabilnej
judykaturze oznacza bowiem niezbadanie merytorycznej podstawy dochodzonego
roszczenia w sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji stwierdził istnienie przesłanki uni-
cestwiającej dochodzone roszczenie, na przykład jego przedawnienie, co oczywiście
nie miało miejsca w niniejszej sprawie.
Skoro w kasacji nie doszło do skutecznego podważenia ustaleń faktycznych
przyjętych za podstawę kwestionowanego rozstrzygnięcia, to wiążące jest ustalenie,
że powódka była w pracy nieobecna wskutek niezdolności do jej wykonywania dopie-
ro od dnia 6 lutego 1999 r. W takim razie łączny okres pobierania z tego tytułu wyna-
grodzenia oraz zasiłku chorobowego, wynoszący - po przedłużeniu okresu zasiłko-
wego - 270 dni, upłynął w dniu 2 listopada 1999 r. Wobec tego strona pozwana mo-
gła umowę o pracę z powódką rozwiązać w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP najwcze-
śniej w dniu 3 listopada 1999 r. Tymczasem rozwiązanie nastąpiło faktycznie w dniu
2 listopada 1999 r., a więc w ostatnim dniu okresu ochronnego. Z punktu widzenia tej
ochrony istotny jest bowiem nie tylko, a nawet nie tyle okres niezdolności do pracy z
powodu choroby uwidoczniony w orzeczeniu lekarskim, ile związana z tym nieobec-
ność pracownika w pracy. Innymi słowy, jeżeli orzeczenie o niezdolności do pracy w
danym dniu roboczym zostało wydane po jego zakończeniu i po wykonaniu przez
pracownika ustalonej na ten dzień miary pracy, to okres wspomnianej ochrony przed
rozwiązaniem umowy rozpoczyna biec od następnego dnia kalendarzowego.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art.39312 KPC orzekł
jak w sentencji.
========================================