Wyrok z dnia 24 lutego 1998 r.
I PKN 543/97

Przepis art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych za-
sadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczą-
cych zakładów pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz.
19 ze zm.), według którego wypowiedzenie pracownikowi stosunku pracy, w
sytuacjach określonych w art. 41 KP nie jest dopuszczalne między innymi w
czasie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli jeszcze nie
upłynął jeszcze okres uprawniający pracodawcę do rozwiązania umowy o
pracę bez wypowiedzenia, ma zastosowanie również do zwolnień indywidual-
nych (art. 10 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1 tej ustawy).


Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Andrzej Kijowski, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 1998 r. sprawy z powództwa
Teresy Ś. przeciwko ,,S." Spółce z o.o. w P. o przywrócenie do pracy, na skutek ka-
sacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Warszawie z dnia 19 czerwca 1997 r. [...]


o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Teresa Ś. wniosła o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę.

Strona pozwana - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ,,S." w P. wniosła
o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kozienicach wyrokiem z dnia 14 kwietnia 1997 r.
uznał za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę powódce Teresie Ś., doko-
nane przez pozwany zakład pracy ,,S." z dnia 14 marca 1997 r. ze skutkiem na dzień
30 czerwca 1997 r. Sąd Rejonowy ustalił, że w chwili dokonania wypowiedzenia
powódka znajdowała się ,,na zwolnieniu" i korzystała z zasiłku od 5 listopada 1996 r.,
a zatem podlegała ochronie przed wypowiedzeniem z art. 41 KP oraz z art. 5 ust. 3
ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy.

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyro-
kiem z dnia 19 czerwca 1997 r. oddalił apelację pozwanej od tego wyroku. Sąd II
instancji podzielił pogląd Sądu Rejonowego, że do powódki ma zastosowanie ,,art.
5.1 ust. 3" ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. stanowiący, że nie jest dopuszczalne
wypowiedzenie stosunku pracy, między innymi, w czasie innej usprawiedliwionej
nieobecności w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający zakład do roz-
wiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (co w przypadku powódki nie miało
miejsca). Sąd Wojewódzki uznał za niesłuszne powoływanie się na art. 10 ust. 3 tej
ustawy ponieważ dotyczy on ochrony podmiotowej czyli kręgu osób ,,szczególnie
chronionych, jak na przykład członków zarządu zakładowej organizacji związkowej,
natomiast nie ma odniesienia do sytuacji opisanej w art. 41 KP".

Pozwana wniosła kasację od tego wyroku, podnosząc zarzut naruszenia
prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 10 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 28 grud-
nia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz ,,niewłaściwe zastosowanie art. 5
ust. 3 w związku z art. 41 KP przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie".
Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu
Rejonowego w Kozienicach z dnia 14 kwietnia 1997 r. [...] i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie
powództwa. Strona pozwana powołała się na to, że wypowiedzenie umowy o pracę
powódce było dopuszczalne, ponieważ - w myśl art. 10 ust. 3 ustawy o szczególnych
zasadach rozwiązywania stosunków pracy - może nastąpić rozwiązanie stosunku
pracy z pracownikami, których stosunek pracy podlega szczególnej ochronie w przy-
padku niezgłoszenia sprzeciwu przez zakładową organizację związkową w terminie
14 dni od otrzymania zawiadomienia o zamierzonym wypowiedzeniu. W przypadku
powódki zakładowa organizacja związkowa nie wyraziła sprzeciwu. Z treści art. 10
ust. 1 i 3 nie wynika, aby jego stosowanie wyłączone było w przypadku art. 41 KP,
który jest jednym z przepisów stwarzających szczególną ochronę stosunku pracy.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie jest uzasadniona.

Z treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasa-
dach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zak-
ładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze zm.)
wynika, że do indywidualnych zwolnień pracowników z przyczyn opisanych w art. 1
ust. 1 tej ustawy stosuje się odpowiednio jej przepisy z wyjątkiem art. 2-4. Nie budzi
zatem wątpliwości, że stosuje się w takim przypadku (,,odpowiednio") art. 5 ust. 3 tej
ustawy. Ten przepis nie jest bowiem objęty wyłączeniem. Stanowi on, że wypowie-
dzenie pracownikom stosunków pracy w sytuacjach, o których mowa w art. 41 Ko-
deksu pracy, nie jest dopuszczalne w czasie urlopu trwającego krócej niż 3 miesiące,
a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie
upłynął jeszcze okres uprawniający zakład do rozwiązania umowy o pracę bez
wypowiedzenia. Przepis ten ma zatem zastosowanie do indywidualnych zwolnień z
przyczyn wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy. Stosowanie jego nie jest wyłączone
na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy, który reguluje wypowiedzenie stosunku pracy
pracownikowi podlegającemu szczególnej ochronie. Hipoteza tego przepisu wyraźnie
odnosi się do szczególnej ochrony ,,z mocy przepisów kodeksu pracy lub przepisów
szczególnych". Nie odnosi się zatem do przypadków szczególnej ochrony przed
rozwiązaniem umowy o pracę, wynikającej z przepisów samej ustawy o tzw. zwol-
nieniach grupowych. Przykładem takiej szczególnej ochrony jest ograniczenie do-
puszczalności wypowiadania umowy o pracę wynikające z art. 5 ust. 3 ustawy. Prze-
pis ten odwołuje się wprawdzie do treści art. 41 KP, lecz jedynie w tym sensie, że
przenosi do swej hipotezy ,,sytuacje opisane" w tamtym przepisie. Zakres ochrony
przed zwolnieniem reguluje natomiast samodzielnie. Stosowanie art. 41 KP jest
wyłączone w przypadkach rozwiązywania stosunku pracy na podstawie art. 10
ustawy w tym znaczeniu, że pracownik, do którego ten przepis mógłby być zastoso-
wany, jest chroniony przed zwolnieniem w ramach zakreślonych w art. 5 ust. 3
ustawy. Nie ma zatem istotnego znaczenia, czy ochrona wynikająca z art. 41 KP jest
objęta normą art. 10 ust. 3 ustawy.

Nietrafny okazał się zarzut kasacji, w zaskarżonym wyroku nie doszło bowiem
do naruszenia wskazanych w niej przepisów. Wobec powyższego kasacja podlegała
oddaleniu na podstawie art. 39312 KPC.
========================================