Wyrok z dnia 16 stycznia 1998 r.
I PKN 460/97


Pracownik ma roszczenie o zapłatę podwyższonego wynagrodzenia, je-
żeli w regulaminie wynagradzania wprowadzono postanowienie o obligatoryj-
nej waloryzacji płac.

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Kazimierz Jaśkowski, Roman Kuczyński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 1998 r. sprawy z po-
wództwa Alicji S. i Marka S. przeciwko Fundacji Spółdzielczości Wiejskiej w W. o
wynagrodzenie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 25 czerwca 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Alicja S. i Marek S. domagali się zasądzenia od Fundacji Spółdzielczości
Wiejskiej tytułem wynagrodzenia kwot odpowiednio 6734,76 i 5514,82 zł oraz ska-
pitalizowanych odsetek i odsetek od odsetek.
Strona pozwana wniosła o oddalenie powództw.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kielcach wyrokiem z dnia 27 lutego 1997 r.
uwzględnił powództwa w całości. Sąd ten ustalił następujący stan faktyczny:
Alicja S. zatrudniona była w Fundacji Spółdzielczości Wiejskiej-Regionalny
Ośrodek Usług Spółdzielczych w K. od 18 maja 1992 r. do 31 lipca 1996 r., a Marek
S. w tym samym zakładzie pracy od 1 września 1992 r. do 31 lipca 1996 r. W dniu 29
listopada 1993 r. Prezydium Zarządu Fundacji, działając na mocy upoważnienia
Zarządu podjęło uchwałę [...], na mocy której wprowadzono zakładowy system wy-
nagradzania pracowników Fundacji pod nazwą "Polityka Personalna FSW" obowią-
zujący od dnia uchwalenia, będący w istocie regulaminem. W akcie tym postanowio-
no (w punkcie 2), że "tabele płac i stawki pracowników zatrudnionych podlegają wa-

- 2 -

loryzacji co 1/4 roku (kwartał)... o wskaźnik inflacji dóbr konsumpcyjnych, podawany
przez GUS". W piśmie z 14 lutego 1994 r. Dyrektor Biura Fundacji w W. przesłał do-
datkowe wytyczne w sprawie wprowadzenia waloryzacji i regulacji plac. Począwszy
od 1 stycznia 1994 r. do 31 marca 1995 r. na podstawie tych postanowień wynagro-
dzenia pracowników Fundacji, w tym i powodów, były co kwartał waloryzowane.
Powodowie oprócz pism o zaszeregowaniu według nowego taryfikatora otrzymywali
pisma o waloryzacji wynagrodzeń. Pismem z 13 lutego 1995 r. dyrektor Biura Fun-
dacji zawiadomił dyrektorów Ośrodków Regionalnych o zawieszeniu na czas nie-
określony waloryzacji płac pracowników, poczynając od 1 kwietnia 1995 r. W załą-
czeniu przesłał kserokopię uchwały [...] Zarządu Fundacji z 26 stycznia 1995 r. Pra-
cownicy nie zostali powiadomieni o treści tej uchwały. Uchwały tej nie odnotowano w
protokole posiedzeń Zarządu. Uwzględniając powództwo Sąd Rejonowy uznał, że
zakładowy system wynagradzania (regulamin) przewidujący obligatoryjną, a nie
faktultatywną kwartalną waloryzację wynagrodzeń nie został zmieniony we właści-
wym trybie. Brak jest dowodu na to, że Zarząd podjął decyzję w tej sprawie. Decyzja
o zaprzestaniu waloryzacji została podjęta zatem bez upoważnienia organu upraw-
nionego. Skoro kwoty wypłacane z tytułu waloryzacji stanowiły składnik wynagrodzeń
powodów, to zaprzestanie wypłaty mogło nastąpić wyłącznie za ustawowym wypo-
wiedzeniem tej części wynagrodzenia.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach wyrokiem
z dnia 25 czerwca 1997 r. oddalił apelację strony pozwanej od omówionego wyroku,
podzielając ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego, w szczególności pogląd o tym, że
zaprzestanie obligatoryjnej waloryzacji wynagrodzeń wymagało wypowiedzenia
zmieniającego.
Od tego wyroku strona pozwana wniosła kasację podnosząc w niej zarzut na-
ruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 78 i 80 zdanie 2 KP oraz
art. 42 KP a także niewłaściwe zastosowanie art. 65 KC w związku z art. 300 KP i
art. 23 ustawy z dnia 26 stycznia 1989 r. o zakładowych systemach wynagradzania.
Kasacja zawiera wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie po-
wództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz uchylenie w
całości poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach i przekazanie
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

- 3 -


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest uzasadniona. Nie podniesiono w niej zarzutu naruszenia
prawa procesowego, wobec czego należy uznać, że stan faktyczny został prawidło-
wo ustalony przez Sąd II instancji. Wobec tego nie ma podstaw do kwestionowania
ustalonej przez Sąd treści pkt 2 działu "Warunki płacowe - system płac" Polityki Per-
sonalnej FSW, zgodnie z którą wynagrodzenie powodów podlegało obligatoryjnej
waloryzacji (podwyżkom). Prawidłowe jest zakwalifikowanie tego aktu pracodawcy
jako regulaminu, o którym była mowa w art. 23 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o
zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (tekst jednolity: Dz. U. z
1990 r. Nr 69, poz. 407).
Pogląd wnoszącego kasacj, że do pozwanego zakładu pracy ustawa ta nie
miała zastosowania, nie został uzasadniony i nie może być uznany za słuszny. Brak
jest po temu argumentów w świetle art. 1 ust. 1 i 23 ustawy. Wprowadzenie regula-
minu, w którym uregulowano system podwyżek płac spowodowało, że te postano-
wienia stały się elementem umów o pracę. Niekorzystna dla pracowników zmiana tak
wprowadzonych warunków płacy wymagała dokonania wypowiedzeń zmieniających
wobec wszystkich, których dotyczyła. Taki pogląd przedstawiony w zaskarżonym
wyroku nie tylko nie narusza art. 42 KP, ale ma dodatkowe potwierdzenie w treści
art. 24113 § 2 KP. Przepis ten wprowadzony został ustawą z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113,
poz. 547 ze zm.), która uchyliła ustawę z 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia
zakładowych systemów wynagradzania. Treść art. 24113 § 2 KP przesądza o tym, że
mniej korzystne postanowienia nowego układu wprowadza się w drodze wypowie-
dzenia pracownikom dotychczasowych warunków umowy o pracę. Przepis ten ma
tym bardziej zastosowanie do nowego regulaminu wynagradzania, który jest wpro-
wadzany jednostronną czynnością pracodawcy. Art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 29 wrześ-
nia 1994 r. przesądził o odpowiednim stosowaniu art. 24113 § 2 KP do regulaminu.
Wprowadzone zasady podwyżek, których obowiązywanie nie zostało wypowiedziane,
nie naruszają - wbrew zarzutom kasacji - przepisów o wynagrodzeniu za pracę,
zawartych w art. 78 i 80 KP. Nie wskazano zresztą w kasacji na czym naruszenie to

- 4 -

miałoby polegać. Nie twierdzi się, że powodowie nie wykonywali pracy lub że ich
wynagrodzenie ustalone zgodnie z obowiązującym regulaminem nie odpowiadało
rodzajowi wykonywanej przez nich pracy, ich kwalifikacjom lub nie uwzględniało ilości
i jakości świadczonej pracy.
Ustalona przez Sąd treść regulaminu wynagradzania była jednoznaczna.
Wbrew zarzutom kasacji Sąd nie naruszył art. 65 KC (stosowanego na podstawie art.
300 KP). Wnoszący kasację nie wskazał jakie okoliczności, zasady współżycia
społecznego lub zwyczaje pozwalałyby na inne tłumaczenie treści wprowadzonego
regulaminu niż dokonane przez Sąd.
Wobec braku usprawiedliwionych podstaw kasacja podlegała oddaleniu na
podstawie art. 39312 KPC.
========================================