Wyrok z dnia 24 listopada 1998 r.
I PKN 449/98

W okresie obowiązywania rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27
grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników lasów państwo-
wych (Dz.U. Nr 51, poz. 328) funkcjonariuszom Straży Parku (Służby Parku Na-
rodowego) przysługiwały diety przewidziane w § 24 tego rozporządzenia.


Przewodniczący: SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Adam Józefowicz,
Walerian Sanetra (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 1998 r. sprawy z po-
wództwa Jacka M. przeciwko [...] Parkowi Narodowemu w U. o diety, na skutek ka-
sacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Lublinie z dnia 30 czerwca 1998 r. [...]


o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


W imieniu pozwanego [...] Parku Narodowego w U. wniesiona została kasacja
od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie
z dnia 30 czerwca 1998 r. [...], którym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu
Rejonowego-Sądu Pracy w Chełmie z dnia 7 kwietnia 1998 r. [...].

Sąd Pracy zasądził od tego Parku na rzecz powoda Jacka M. 9593,73 zł z
ustawowymi odsetkami, zaś w pozostałej części powództwo oddalił. Sąd ten ustalił,
że powód Jacek M. był pracownikiem Nadleśnictwa W. od dnia 1 września 1988 r. do
14 lipca 1990 r. Z chwilą utworzenia [...] Parku Narodowego przeszedł do pracy w
Parku na mocy porozumienia między zakładami. Powód został zatrudniony na pods-
tawie umowy o pracę z dnia 15 lipca 1990 r. na czas nie określony na stanowisku
referenta, a następnie na stanowisku starszego przodownika Straży Leśnej. Z dniem
1 lutego 1993 r. za zgodą powoda zatrudniono go na stanowisku komendanta Straży
Parku. Powyższa zmiana stanowiska pracy została wprowadzona na podstawie Za-
rządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 16
czerwca 1993 r. w sprawie określenia stanowisk i wymagań kwalifikacyjnych Służby
Parków Narodowych (M.P. Nr 34, poz. 343), którym ustalono stanowiska w strukturze
Służby Parków Narodowych.

[...] Park Narodowy utworzony został na mocy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 10 kwietnia 1990 r. (Dz.U. Nr 27, poz. 155). Ustawa o ochronie przyrody z dnia
16 października 1991 r. (Dz.U. Nr 114, poz. 492) powołała do istnienia Służbę Par-
ków Narodowych, do której zgodnie z art. 17 ust. 1 tej ustawy zalicza się pracowni-
ków zajmujących się zarządzaniem parkami narodowymi, wykonywaniem ochrony
przyrody, prowadzeniem gospodarki rezerwowej, wykonywaniem badań naukowych i
działalnością dydaktyczną, a także ochroną mienia parków narodowych oraz zwal-
czaniem przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody. Z mocy art. 18
ustawy o ochronie przyrody pracownicy powołani do pełnienia funkcji w zakresie
zwalczania przestępstw i wykroczeń stanowią Straż Parku i zaliczani są do Służby
Parków Narodowych. Powód będąc funkcjonariuszem Straży Parku ostatnio zatrud-
nionym na stanowisku komendanta posterunku Straży Parku miał pod swoim nadzo-
rem teren około 10 hektarów. Od dnia 1 września 1993 r. strona pozwana zaprzes-
tała wypłacać zryczałtowane diety funkcjonariuszom Straży Parku.

Spór w sprawie - zdaniem Sądu Pracy - sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy
do powoda zatrudnionego w Straży Parku (w [...] Parku Narodowym) mają zastoso-
wanie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie
praw i obowiązków pracowników lasów państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 328), w
szczególności, czy ma do niego zastosowanie § 24 tegoż rozporządzenia, stanowią-
cy podstawę wypłacania zryczałtowanych diet. Rozporządzenie to wydane zostało na
podstawie art. 298 KP. Zgodnie z § 1 ust. 1 miało i ma zastosowanie, między innymi,
do pracowników Straży Leśnej. Powód od 15 lipca 1990 r. do 31 sierpnia 1993 r. za-
trudniony był u pozwanego na stanowisku starszego przodownika Straży Leśnej. W
tym okresie strona pozwana wypłacała mu zryczałtowane diety na podstawie powo-
łanego wyżej przepisu. Z dniem 1 września 1993 r., tj. z chwilą zatrudnienia powoda
na stanowisku komendanta posterunku Straży Parku, strona pozwana zaprzestała
wypłacania diet. Ustawa z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody powołała
Służbę Parków Narodowych, w skład której wchodziła również Straż Parku. Jednak-
że dopiero 16 czerwca 1993 r. wydane zostało zarządzenie wykonawcze do tej
ustawy w sprawie określania stanowisk i wymagań kwalifikacyjnych Służby Parków
Narodowych. Do chwili wejścia w życie tego zarządzenia powód będąc zatrudniony w
[...] Parku Narodowym był jednocześnie funkcjonariuszem Straży Leśnej. Zarządze-
nie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego nr 91 z dnia 26 listopada 1973 r. w
sprawie należności pracowników Lasów Państwowych oraz funkcjonariuszy Straży
Leśnej za pełnienie czynności służbowych poza zwykłym miejscem służbowym oraz
w razie przeniesienia na inne miejsce służbowe (Dz.Urz. MLiPD Nr 10, poz. 82 ze
zm.) przyznawało funkcjonariuszom Straży Leśnej dodatkowe uprawnienie w postaci
zryczałtowanych diet. Dekret z dnia 5 lipca 1946 r. o Straży Leśnej (Dz.U. Nr 41, poz.
238 ze zm.) oraz ustawa z dnia 20 grudnia 1949 r. o państwowym gospodarstwie
leśnym (Dz.U. Nr 63, poz. 494 ze zm.), zostały uchylone po wejściu w życie ustawy z
dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. Nr 91, poz. 444 ze zm.), co sprawiło, iż
utraciło moc również zarządzenie nr 91 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego.
W chwili rozstrzygania sporu obowiązywało natomiast wydane na podstawie art. 298
KP rozporządzenie Rady Ministrów z 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiąz-
ków pracowników lasów państwowych. Zgodnie z treścią jego § 24 funkcjonariuszom
Straży Leśnej przysługują w każdym miesiącu zryczałtowane diety, w kwocie odpo-
wiadającej 20 dietom w wysokości przewidzianej dla pracowników lasów państwo-
wych. Przepis ten - w ocenie Sądu Pracy - ma zastosowanie do funkcjonariuszy
Straży Parku poprzez art. 64 ustawy o ochronie przyrody. Zgodnie bowiem z tym
przepisem do czasu wydania przepisów wykonawczych do ustawy zachowują moc
przepisy dotychczasowe, jeżeli nie są sprzeczne z ustawą. Zdaniem tego Sądu za
możliwością zastosowania do powoda jako pracownika Straży Parku § 24 rozporzą-
dzenia z dnia 27 grudnia 1974 r. przemawia analiza zakresu czynności na stanowis-
ku funkcjonariusza Straży Parku i funkcjonariusza Straży Leśnej. Z art. 18 ust. 1
ustawy z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody wynika, że do obowiązków
funkcjonariuszy Straży Parku należy ochrona mienia, zwalczanie przestępstw i wy-
kroczeń w zakresie ochrony przyrody. Taki sam zakres obowiązków przewidują
przepisy ustawy o lasach w art. 47 ust. 1 w odniesieniu do strażników leśnych zali-
czanych do Służby Leśnej. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
zwłaszcza zaś zeznań powoda wynika, że co do zasady zakres jego obowiązków w
czasie, gdy świadczył pracę jako funkcjonariusz straży leśnej i gdy świadczył ją jako
funkcjonariusz straży parku, nie uległ zmianie w tym sensie, iż zadania na obu tych
stanowiskach nie różnią się w sposób istotny.

Zryczałtowane diety nie stanowią elementu wynagrodzenia, lecz stanowią do-
datkowe świadczenie związane z pracą i jako takie są ,,świadczeniem niezależnym
od woli stron", a obowiązek ich wypłaty wynika wprost z przepisu prawa. Zryczałto-
wane diety stanowią rekompensatę niedogodności związanych z koniecznością po-
ruszania się codziennie po rozległym terenie. Materie dotyczące wynagrodzenia
funkcjonariuszy Straży Parku regulują akty prawne obejmujące swym zakresem ad-
ministrację państwową. W szczególności w oparciu o przepisy § 1 pkt 1 lit. c rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z 18 kwietnia 1995 r. w sprawie zasad wynagradzania pra-
cowników urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) do pracowników
Parku należy stosować przepisy tego rozporządzenia. Nie przewiduje ono prawa do
zryczałtowanych diet. Jednakże nie może to stanowić podstawy negowania roszcze-
nia powoda (odmowy wypłaty diet) ponieważ diety nie stanowią elementu wynagro-
dzenia.

Uwzględniając zarzut przedawnienia części dochodzonego pozwem roszcze-
nia Sąd Pracy oddalił powództwo w zakresie przekraczającym zasądzone w wyroku
kwoty.

Rozpoznając apelację strony pozwanej Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w szczególności stwierdził, że nie jest uzasadniony zarzut naruszenia prawa mate-
rialnego (art. 29 KP, art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych, Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm., § 1 ust. 1 pkt 1 lit. c. rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 18 kwietnia 1995 r. w sprawie zasad wynagradzania
pracowników urzędów państwowych, art. 64 ustawy z 16 października 1991 r. o
ochronie przyrody). Wynika to stąd, iż diety zasądzone przez Sąd Pracy nie są
składnikiem wynagrodzenia za pracę, lecz innym świadczeniem, stąd okoliczność, że
nie zostały określone ani w umowie o pracę, ani też w żadnym z przepisów regulują-
cych wynagrodzenie na stanowiskach strażników parku nie decyduje o naruszeniu
tych przepisów, ,,skoro Sąd zasadność żądania oparł na przepisie § 24 rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracow-
ników lasów państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 328)". ,,Diety nie są składnikiem wyna-
grodzenia za pracę, a świadczeniem związanym z pracą rekompensującym koniecz-
ność poruszania się codziennie po rozległym terenie. Powoływane przepisy wyko-
nawcze mogące mieć zastosowanie w stosunku do pracowników Służby Parków Na-
rodowych nie są sprzeczne z ustawą o ochronie przyrody i w tej sytuacji pozbawienie
powoda zryczałtowanych diet byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społeczne-
go".

Zgodnie z § 1 rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r. stosuje się je, między in-
nymi, do pracowników parków narodowych, zaś § 24 przyznaje funkcjonariuszom
straży leśnej prawo do zryczałtowanych diet. Faktem jest, że powód nie jest już funk-
cjonariuszem ,,straży leśnej", lecz wykonując analogiczne czynności, zajmuje stano-
wisko określone jako stanowisko funkcjonariusza służby parku, to jednak w istocie
zmiana polega jedynie na zmianie nazwy, a nie rodzaju wykonywanej pracy. Pozba-
wienie powoda prawa do diet tylko z tej przyczyny ,,byłoby sprzeczne z zasadami
współżycia społecznego, skoro nie zostały dotąd wydane przepisy regulujące prawo
do dodatkowych świadczeń, a przepisy cytowanego rozporządzenia nie są sprzeczne
z ustawą o ochronie przyrody. Dowodem braku uregulowania dodatkowych świad-
czeń jest wypłata deputatu opałowego pracownikom parków narodowych na podsta-
wie cytowanego rozporządzenia".

W kasacji strona pozwana postawiła zaskarżonemu wyrokowi zarzut, iż naru-
sza on prawo materialne, a konkretnie art. 29 KP, gdyż ,,faktycznie zmienia on treść
stosunku pracy powoda w wyniku przyznania powodowi przez Sąd uprawnień obej-
mujących inną grupę pracowniczą, a jednocześnie nie przewidzianych w umowie o
pracę", art. 1 pkt 3 ustawy o pracownikach urzędów państwowych i § 1 ust. 1 pkt 1 lit.
c rozporządzenia z 18 kwietnia 1995 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników
urzędów państwowych, gdyż ,,Sąd nie uznał, iż przepisy te mają zastosowanie w wy-
nagradzaniu pracowników Parków Narodowych", oraz § 24 rozporządzenia z 27
grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników lasów państwowych.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego nie mogła zostać
uwzględniona. Sąd Pracy - co zostało zaaprobowane przez Sąd drugiej instancji -
zasądził na rzecz powoda dochodzone przez niego diety (w części, w jakiej nie uległy
one przedawnieniu) na podstawie przepisu § 24 rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r.
w sprawie praw i obowiązków pracowników lasów państwowych. Przepis ten przewi-
duje, że funkcjonariuszom Straży Leśnej przysługują w każdym miesiącu zryczałto-
wane diety w kwocie odpowiadającej 20 dietom w wysokości przewidzianej dla pra-
cowników przedsiębiorstw lasów państwowych. Rozporządzenie to zostało wydane
wyłącznie na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 298 KP. Zachowało ono
swoją moc prawną mimo zmian, jakie w międzyczasie nastąpiły w organizacji i funk-
cjonowaniu lasów państwowych, wynikających zwłaszcza z uchwalenia w 1991 r.
ustawy o lasach i ustawy o ochronie przyrody. Zmiany te sprawiły, że terminologia
jaką posługują się przepisy rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r. nie przystaje ściśle
do nazewnictwa występującego w nowych ustawach (głównie w ustawie o lasach i w
ustawie o ochronie przyrody), ale to nie znaczy, iż może to stanowić podstawę dla
negowania utrzymywania się mocy wiążącej tego rozporządzenia po tych zmianach
(aż do 2 czerwca 1998 r.). Wynika z tego jedynie, że przy ustalaniu zakresu zasto-
sowania poszczególnych postanowień rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r. w okresie
przypadającym od 1991 r. nie można ograniczać się wyłącznie do porównań ściśle
językowych (gramatycznych), lecz w razie wątpliwości należy uznać, iż decydujące
nie są słowa, lecz kształt odpowiednich instytucji oraz to, czy mogą one być uznane
za odpowiedniki tych instytucji, które istniały - i w związku z tym, o których myślał
prawodawca - w chwili wydawania przez Radę Ministrów rozporządzenia w dniu 27
grudnia 1974 r. Ponieważ przepis § 24 rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r., podob-
nie jak i całe to rozporządzenie, po 1991 r. nadal obowiązywał, a przy tym obejmował
także funkcjonariuszy Straży Parku, to wobec tego należy uznać, iż przepis ten został
prawidłowo zastosowany, gdyż na jego podstawie Sąd Pracy przyznał powodowi
określone świadczenie (diety). Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych - podobnie jak
i Sąd pierwszej instancji - słusznie przyjął, że funkcjonariusze Straży Parku mieszczą
się w pojęciu funkcjonariuszy Straży Leśnej, o których mowa w § 24 rozporządzenia
z 27 grudnia 1974 r., wskazując zwłaszcza na to, iż charakter i zakres ich obowiąz-
ków - co wynika z porównania określonych unormowań ustawy o lasach (art. 47) oraz
ustawy o ochronie przyrody (art. 18) - są bez mała tożsame. Na uwagę zasługuje
także to, iż § 24 operuje pojęciem ,,funkcjonariuszy Straży Leśnej", podczas gdy w
ustawie o lasach mamy pojęcie ,,strażników leśnych zaliczanych do Straży Leśnej",
którzy jednocześnie jednakże są ,,pracownikami" (a nie funkcjonariuszami), gdyż
mieszczą się w ogólniejszej kategorii ,,pracowników Służby Leśnej". Natomiast w
ustawie o ochronie przyrody mowa jest wprawdzie o ,,Straży Parku" (a nie ,,Straży
Leśnej"), ale - z drugiej strony - zadania w zakresie ochrony mienia, zwalczania
przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody powierza się ,,funkcjonariu-
szom" (,,Straży Parku"). Ściśle więc biorąc terminologia z rozporządzenia z 27 grud-
nia 1974 r. nie pokrywa się ani z tą, która występuje w ustawie o lasach ani też z tą,
która jest w ustawie o ochronie przyrody. W rozporządzeniu bowiem idzie o ,,funkcjo-
nariuszy Straży Leśnej", zaś w ustawie o lasach mowa jest o ,,pracownikach Straży
Leśnej", natomiast w ustawie o ochronie przyrody o ,,funkcjonariuszach Straży
Parku". Sama ta terminologia przemawiałaby przy tym - jeżeli już - raczej za uzna-
niem, iż bardziej uzasadnione jest identyfikowanie ,,funkcjonariuszy Straży Leśnej" z
,,funkcjonariuszami Straży Parku" (w jednym i drugim wypadku idzie o ,,funkcjonariu-
szy") aniżeli z ,,pracownikami Straży Leśnej" (koncepcja ,,pracownika" i ,,funkcjonariu-
sza" różnią się od siebie dość znacznie). W każdym zaś razie w interesującym nas
kontekście za nietrafne należy uznać wywody uzasadnienia kasacji jakoby to tylko
,,Straż Leśna" w uregulowaniu ustawy z 1991 r. o lasach, a nie ,,Straż Parku" stała się
,,następcą prawnym" Straży Leśnej działającej na podstawie dekretu z 5 lipca 1946 r.
Z uwagi na różnice w istniejącej terminologii rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r.,
ustawy o lasach oraz ustawy o ochronie przyrody - przy przyjęciu założenia, akcep-
towanego także w kasacji, że rozporządzenie to obowiązuje także po zmianach
ustawodawczych dokonanych w 1991 r. - ograniczenie się do wykładni językowej, nie
pozwala na udzielenie prawidłowej odpowiedzi w kwestii zakresu zastosowania § 24
rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r. Istnieje więc potrzeba uwzględnienia szerszego
kontekstu, a zwłaszcza historycznego, systemowego i funkcjonalnego. To zaś pro-
wadzi do wniosku - zwłaszcza przy porównaniu charakteru, zakresu działań i obo-
wiązków oraz celów istnienia - że występujące w § 24 rozporządzenia z 27 grudnia
1974 r. pojęcie ,,funkcjonariuszy Straży Leśnej", w zmienionych w 1991 r. warunkach,
obejmuje ,,funkcjonariuszy Straży Parku" i ,,pracowników Straży Leśnej". Oznacza to
tym samym, iż postawiony w kasacji zarzut naruszenia § 24 rozporządzenia z 27
grudnia 1974 r. jest bezzasadny.

Bezzasadny jest tym samym zarzut naruszenia art. 29 KP. Przepis ten - ściśle
biorąc - określa elementy, które powinny zostać określone w umowie o pracę. To zaś
oznacza, iż o jego naruszeniu można by mówić, gdyby strony umowy o pracę nie wy-
wiązały się z tej powinności, a jednocześnie sąd takie zachowanie się ich by zaak-
ceptował (uznał za nie mające znaczenia). Na tle rozważanej sprawy zarzut tego
typu nie jest oczywiście w żadnej mierze aktualny. Z wywodów kasacji można się
wszakże domyślać, iż stronie w gruncie rzeczy idzie o to, że roszczenie powoda nie
zostało przewidziane w zawartej przez niego umowie o pracę. Powód wszakże swo-
jego roszczenia nie wywodził z umowy o pracę, a z przepisu § 24 rozporządzenia z
27 grudnia 1974 r. Również Sąd Pracy zasądził na jego rzecz określoną kwotę nie
dlatego, że wynikała ona z umowy o pracę, lecz z przepisu § 24 tego rozporządzenia.
Jest zaś oczywiste, iż roszczenia pracownicze mogą wynikać bezpośrednio z ustaleń
umownych, ale w większości przypadków stanowią następstwo rozstrzygnięć takich
lub innych przepisów prawnych (art. 18 KP, art. 56 KC). W tych warunkach nie może
być mowy o naruszeniu art. 29 KP.

Bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 1 pkt 3 ustawy o pracownikach
urzędów państwowych, gdyż przepis ten obecnie stanowi, że ustawa określa obo-
wiązki i prawa urzędników państwowych oraz innych pracowników zatrudnionych w
Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Wprawdzie w uzasadnieniu kasacji
podaje się inny tekst tego przepisu (z którego zresztą także nic dla sprawy nie wyni-
ka), ale nie wskazuje się o jaki idzie konkretnie (z jakiego okresu) tekst ustawy o pra-
cownikach urzędów państwowych, która była wielokrotnie nowelizowana. Poza tym
trudno się dopatrzyć innego związku powoływanej w kasacji formuły, w myśl której
,,ustawa określa obowiązki i prawa urzędników państwowych oraz innych pracow-
ników zatrudnionych w urzędach podległych centralnym organom administracji pańs-
twowej" z przedmiotem kasacji (z naruszeniem prawa i żądaniem uchylenia wyroku
Sądu drugiej instancji), jak ten, który zachodzi między koniem a koniakiem. Podobnie
ma się sprawa z zarzutem dotyczącym § 1 ust. 1 pkt 1 lit. c. rozporządzenia z 18
kwietnia 1995 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników urzędów państwo-
wych. W myśl tego przepisu, rozporządzenie z 18 kwietnia 1995 r. stosuje się do
pracowników urzędów podległych naczelnym i centralnym organom administracji
państwowej. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie oparł bowiem swojego rozs-
trzygnięcia na zaprzeczeniu tej normy. W szczególności nie ustalił, iż do funkcjona-
riuszy Straży Parku nie mają zastosowania przepisy tego rozporządzenia, a w
związku z tym nie mógł go naruszyć. Na podstawie wywodów kasacji można się do-
myślać, że w istocie idzie o to, że skoro wynagrodzenia pracowników Służby Parków
Narodowych określane są w odrębnych przepisach, to wobec tego wykluczone jest
stosowanie postanowień rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r., przy przyjęciu zało-
żenia, że kwestia diet z jego § 24 jest w gruncie rzeczy zagadnieniem z zakresu wy-
nagrodzenia za pracę. Założenie takie jest jednakże z gruntu fałszywe. Diety bowiem
nie stanowią składnika wynagrodzenia za pracę, niezależnie od tego co na ten temat
sądzi opinia publiczna, czy też tzw. przeciętny uczestnik obrotu prawnego.

Mając na względzie powyższe przesłanki i oparte na nich rozumowanie Sąd
Najwyższy na podstawie art. 39312 KPC orzekł jak w sentencji.
========================================