Wyrok z dnia 4 grudnia 1997 r.
I PKN 417/97


Brak zmniejszenia zatrudnienia przesądza o wadliwości wypowiedzenia
pracownikowi umowy o pracę na podstawie art. 1 ust. 1 w związku z art. 10
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o
zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.).

Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner.


Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 1997 r. sprawy z po-
wództwa Barbary H. przeciwko Urzędowi Gminy M. o uznanie za bezskuteczne wy-
powiedzenia umowy o pracę, na skutek kasacji pozwanego od wyroku Sądu Woje-
wódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 28 maja 1997 r.
[...]


o d d a l i ł kasację i zasądził od pozwanego na rzecz powódki 10 zł tytułem
zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e


Pozwany Urząd Gminy w M. w sprawie z powództwa Barbary H. o uznanie
wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, a następnie o przywrócenie do
pracy, wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Łodzi z dnia 28 maja 1997 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem zmieniono
wyrok Sądu I instancji oddalający powództwo i przywrócono powódkę do pracy oraz
orzeczono o kosztach postępowania. Sąd II instancji ustalił, że u strony pozwanej nie
było zmniejszenia zatrudnienia, a zmiany organizacyjne nastąpiły dopiero około 3
tygodnie po złożeniu powódce wypowiedzenia. Brak było zatem podstaw do wypo-
wiedzenia umowy o pracę w oparciu o art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o

- 2 -

szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4,
poz. 19 ze zm.). W kasacji postawiono zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 tej ustawy.
Zdaniem skarżącego polega ono na błędnym uznaniu, że w miejsce powódki
zatrudniono co najmniej 2 osoby oraz wadliwym przyjęciu, że wypowiedzenie nie
mogło wyprzedzać podjęcia przez Radę Gminy uchwały w przedmiocie zmian w re-
gulaminie organizacyjnym Urzędu. Wniesiono o zmianę wyroku Sądu II instancji i
oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i prze-
kazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Powódka wnisła o oddalenie kasacji i zasądzenie kosztów zastępstwa pro-
cesowego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja nie jest uzasadniona.
Według art. 39311 KPC Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach ka-
sacji, a z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Kasacja nie
stawia zarzutu naruszenia przepisów postępowania, a zatem Sąd Najwyższy jest
związany stanem faktycznym ustalonym przez Sąd II instancji. Wynika stąd wprost,
że skoro Sąd ten ustalił, iż u strony pozwanej nie było zmniejszenia zatrudnienia, to
nie było podstaw do wypowiedzenia powódce umowy o pracę w oparciu o art. 1 ust.
1 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. W tak ustalonym stanie
faktycznym Sąd II instancji prawidłowo zastosował prawo materialne (art. 1 ust. 1
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r.), a kasacja w istocie rzeczy nie kwestionuje inter-
pretacji tego przepisu, lecz ustalenia faktyczne dotyczące braku przesłanki jego
zastosowania, to jest zmniejszenia zatrudnienia. Brak zmniejszenia zatrudnienia
przesądza o wadliwości wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 1 ust. 1 w
związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r., co czyni zbędnym rozwa-
żania dotyczące dopuszczalności złożenia wypowiedzenia przed podjęciem uchwały
o reorganizacji Urzędu.
Z tych względów na podstawie art. 39312 KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================