Wyrok z dnia 20 października 1998 r.
I PKN 388/98

Przepis § 39 rozporządzenia z dnia 29 czerwca 1984 r. w sprawie projek-
tów wynalazczych (Dz.U. Nr 33, poz. 178 ze zm.), przewidujący podwyższenie
wynagrodzenia za pracowniczy projekt wynalazczy przyczyniający się do ogra-
niczenia lub eliminowania importu, dotyczył tylko sytuacji, które występowały
w jednostce gospodarki uspołecznionej stosującej dany projekt, zobowiązanej
do wypłaty wynagrodzenia.


Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Andrzej Kijowski,

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 października 1998 r. sprawy z po-
wództwa Mariana P. przeciwko Głównemu Instytutowi Górnictwa w K. o zapłatę, na
skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 marca
1997 r. [...]


o d d a l i ł kasację i nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjne-
go.

U z a s a d n i e n i e


W imieniu powoda Mariana P. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu
Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 marca 1998 r. [...], którym Sąd ten częściowo
zmienił wyrok Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 19 maja 1997 r. [...].

Powód w pozwie skierowanym przeciwko Głównemu Instytutowi Górnictwa w
K. wnosił o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 80.130 zł z odsetkami
15% rocznie za okres od 1 stycznia 1984 r. i 70.904 zł z 15% rocznie za okres od 1
stycznia 1996 r. Uzasadniając żądanie pozwu podał, że pozwany produkuje wskaź-
niki ilości ciekłego gazu w zbiornikach, stanowiące wzór użytkowy nr 31500, którego
powód jest współtwórcą w 40%. Wskazał, że pozwany wytworzył w 1983 r. najpierw
3, a następnie 12 takich wskaźników oraz na zamówienie KWK ,,L." w 1985 r. dalsze
12. Wytworzenie łącznie 27 wskaźników przyniosło pozwanemu efekt w postaci róż-
nicy między ceną zakupu takich wskaźników za granicą a kosztami ich wytworzenia.
Zdaniem powoda, jego wynagrodzenie jako współtwórcy wynalazku winno być pod-
wyższone o 70% ze względu na antyimportowy charakter projektu wynalazczego,
albowiem wskaźników tego typu dotychczas nie wytwarzano w kraju. Sąd Woje-
wódzki zawiesił postępowanie do czasu zakończenia sprawy [...] toczącej się z
udziałem tych samych stron, a dotyczącej wynagrodzenia powoda za stosowanie
przez pozwanego wynalazków wchodzących w skład azotowego urządzenia gaśni-
czego AVG-2. Po zakończeniu sprawy [...] i podjęciu postępowania w niniejszej
sprawie pozwany wypłacił powodowi za stosowanie wzoru użytkowego nr 31500 wy-
nagrodzenie w kwocie 202.240 zł i odsetki w kwocie 567.069 zł.

Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 1994 r. Sąd Wojewódzki w Katowicach oddalił po-
wództwo i odstąpił od obciążenia powoda kosztami procesu. Sąd ten ustalił, że po-
wód jest współautorem w 40% wzoru użytkowego nr 31500 pt. ,,Wskaźnik poziomu
cieczy w zbiornikach". W listopadzie 1978 r. na zamówienie Instytutu Bezpieczeńs-
twa Górniczego, stanowiącego wewnętrzny zakład pozwanego, inny zakład o nazwie
Zakład Budowy Urządzeń i Aparatury Naukowo-Badawczej wytworzył 15 sztuk
wskaźników, wystawiając za to pozwanemu fakturę na kwotę 768.525 zł. Strona poz-
wana wynagrodzenie powoda wyliczyła na podstawie § 38 rozporządzenia Rady Mi-
nistrów w sprawie projektów wynalazczych, ustalając je w wysokości 80% najniższe-
go wynagrodzenia i na tej podstawie wypłaciła powodowi 26 lipca 1991 r. kwotę
202.600 zł wynagrodzenia oraz 567.069 zł z tytułu odsetek za opóźnienie. Mając po-
wyższe na względzie Sąd uznał, że powództwo jest bezzasadne, albowiem powo-
dowi wypłacono należne wynagrodzenie, a premia antyimportowa mu nie przysługu-
je, gdyż nie zostało wykazane, aby stosowanie wzoru użytkowego współautorstwa
powoda spowodowało zaprzestanie realizowanego przez pozwanego lub planowa-
nego importu wskaźników pomiaru cieczy w zbiornikach.

W wyniku rewizji powoda Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił zaskarżony
wyrok i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny w motywach swego orzeczenia zwrócił uwagę, że dotychczasowe
postępowanie nie doprowadziło do ustalenia, jakie były faktyczne efekty uzyskane
przez pozwanego ze stosowania przedmiotowego wzoru użytkowego, a co za tym
idzie w jakiej wysokości wynagrodzenie powinno być wypłacone powodowi z tego
tytułu.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Wojewódzki w Katowicach zasądził
od pozwanego na rzecz powoda kwotę 24.495,12 zł z ustawowymi odsetkami od
dnia orzekania, oddalił powództwo w pozostałej części oraz obciążył pozwanego
kosztami sądowymi, odstępując od obciążenia nimi powoda. Sąd ten ustalił, że wy-
twarzanie przez pozwanego wskaźników będących przedmiotem wzoru użytkowego
nr 31500 nie miało jedynie na celu poddania ich próbom i badaniom.

Zdaniem Sądu Wojewódzkiego, w sytuacji kiedy w sprawie [...] przesądzone
zostało, że wytworzenie urządzenia gaśniczego nie miało charakteru doświadczal-
nego i powodowi jako współtwórcy wchodzącego w jego skład wynalazków przysłu-
guje wynagrodzenie, to odnosi się to także do wynagrodzenia za wskaźniki zamon-
towane w zbiornikach tego urządzenia. Stosowanie wzoru użytkowego nr 31500
przyniosło pozwanemu efekty w postaci różnicy między kosztami zakupu podobnych
wskaźników za granicą, a kosztami ich wytworzenia przez pozwanego. Od efektów
tych powodowi, jako współtwórcy projektu wynalazczego, przysługuje wynagrodze-
nie, które w dacie wymagalności, tj. w 1981 r. wynosić powinno 190.438,40 zł. Usta-
leń w tym zakresie Sąd Wojewódzki dokonał w oparciu o dowód z opinii biegłego Ta-
deusza T., uznając ją w tej części za spójną, rzeczową i należycie uzasadnioną. Nie
podzielił natomiast stanowiska powoda, jak i biegłego T.T., co do antyimportowego
charakteru produkcji dotyczącej wytworzenia przedmiotowych wskaźników. Zdaniem
Sądu fakt, iż przed stosowaniem wzoru użytkowego przez pozwanego jedna z firm
importowała podobne wskaźniki nie daje powodowi prawa do podwyższenia wyna-
grodzenia z tytułu produkcji antyimportowej, albowiem postępowanie dowodowe nie
wykazało, aby pozwany odniósł z tego tytułu jakieś korzyści ani też, aby wspomniana
firma zaprzestała lub zmniejszyła import wskaźników. Za zasadny Sąd uznał wniosek
powoda o dokonanie waloryzacji należnego mu wynagrodzenia. Skoro w 1981 r. na-
leżne powodowi wynagrodzenie wynosiło 190.439,40 zł, a ówczesne średnie wyna-
grodzenie 7.689 zł, to oznacza to, że strona pozwana powinna wypłacić powodowi
równowartość 24,3 przeciętnych pensji. W dacie orzekania przeciętne wynagrodze-
nie wynosiło 1608,07 zł, w związku z czym pozwany powinien wypłacić powodowi
tytułem zwaloryzowanego wynagrodzenia kwotę 24.495,12 zł.

Wyrok został zaskarżony apelacją przez obydwie strony.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zasadne są zarzuty apelacji strony pozwanej w
tej części, w której podnosi ona, że nie osiągnęła efektów ze stosowania wzoru użyt-
kowego współautorstwa powoda w postaci różnicy między kosztami zakupu analo-
gicznych wskaźników od zagranicznej firmy, a kosztami ich wytworzenia. Nie można
zgodzić się z Sądem pierwszej instancji, iż opinia biegłego T.T., reprezentującego
takie stanowisko, jest przekonywająca i znajduje oparcie w obowiązujących przepi-
sach. W dacie stosowania projektu wynalazczego przez stronę pozwaną obowiązy-
wała ustawa z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz.U. Nr 43, poz. 272
ze zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11
grudnia 1972 r. w sprawie projektów wynalazczych (Dz.U. Nr 54, poz. 351 ze zm.)
oraz zarządzenie Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 2 lipca
1980 r. w sprawie zasad obliczania efektów stanowiących podstawę do ustalania wy-
sokości wynagrodzeń za pracownicze projekty wynalazcze (M.P. Nr 17, poz. 84 ze
zm.). Z przepisów tych wynika, że wielkość wynagrodzenia należnego twórcy jest
uzależniona od wielkości efektów, jakie przyniosło jego stosowanie (art. 98 ust. 2
ustawy o wynalazczości i § 21 rozporządzenia w sprawie projektów wynalazczych).
Natomiast zarządzenie z 2 lipca 1980 r. nakazuje w przypadku projektów powodują-
cych uruchomienie produkcji nowego wyrobu ustalanie efektów z tego tytułu jako
różnicy między ceną realizacyjną, a jednostkowymi kosztami własnymi wyrobu (§ 25
ust. 1). Cena realizacyjna powinna być ustalana przez uprawnione organy (§ 25 ust.
3). Było poza sporem, że rzeczywista cena realizacyjna na przedmiotowe wskaźniki
nie została ustalona. Wynika to także z opinii biegłego T.T. [...]. Zdaniem tego bieg-
łego, jak i powoda, cena ta powinna zatem być na użytek procesu ustalona w oparciu
o przepisy zarządzenia nr 55/74 Przewodniczącego Państwowej Komisji Cen z 22
grudnia 1974 r. jako cena światowa analogicznego lub zbliżonego pod względem
parametrów technicznych wyrobu. Taki sposób ustalenia wielkości ceny, a co za tym
idzie efektów w niniejszej sprawie, jest jednakże nie do przyjęcia. Prowadziłoby to
bowiem do ustalenia ceny jak za towar importowany (§ 27 zarządzenia), a przed-
miotowe wskaźniki nie zastąpiły wskaźników z importu. Słusznie też skarżący pod-
nosi, że wspomniane zarządzenie Przewodniczącego Państwowej Komisji Cen doty-
czyło zasad ustalania górnego limitu cen. Nadto w § 7 tego zarządzenia znajduje się
szczegółowy przepis stwierdzający, że ceny zbytu maszyn i urządzeń ustala się w
uzgodnieniu z głównymi odbiorcami, a w przypadku maszyn i urządzeń górniczych,
wiertniczych i energetycznych, produkowanych i nabywanych przez Zakłady Minis-
terstwa Górnictwa i Energetyki ustala się je w uzgodnieniu z jednostką organizacyjną
wyznaczoną przez Ministra Górnictwa i Energetyki. Przepis ten w przypadku urzą-
dzeń górniczych preferuje uzgadnianie ceny przed odnoszeniem ich do cen świato-
wych odpowiedniego wyrobu. Ponadto z treści samego pozwu wynika, że ewentualny
import wskaźników byłby tak kosztowny, iż stało się to impulsem do prac nad wytwo-
rzeniem własnego wyrobu. W tej sytuacji brak jest podstaw do przyjęcia, że na uży-
tek obrotu pozwany powinien z odbiorcami ustalić cenę w takiej wysokości, która dla
niego samego była nie do zaakceptowania. W późniejszym okresie cena realizacyjna
została ustalona. Pozwany na zlecenie KWK ,,L." wytworzył bowiem kolejną partię
wskaźników, za którą uzyskał należność w wysokości 730.477 zł, osiągając w ten
sposób dwu-procentowy zysk. W każdym razie poza kalkulacją z 30 września 1985 r.
brak jest innych dowodów dotyczących wielkości należności, jakiej pozwany zażądał
z tego tytułu. Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem biegłego T.T., zawartym w
jego opinii uzupełniającej z 21 czerwca 1996 r. [...], że wynagrodzenie twórcy obli-
czone według § 25 ust. 1 zarządzenia MNSzWiT z 2 lipca 1990 r. jest sprawą odręb-
ną i bez związku z zyskiem stosującego projekt wynalazczy. Skoro bowiem dokonu-
jąc kalkulacji ceny za wytworzone wskaźniki strona pozwana nie uwzględniała kosz-
tów zakupu licencji ani obciążeń z tytułu wynagrodzenia dla twórców, to jedynymi
elementami kształtującymi cenę były koszty produkcji i zysk. Ponadto oderwanie
wielkości wynagrodzenia od wielkości rzeczywistych efektów osiągniętych przez poz-
wanego prowadziłoby do naruszenia przepisów art. 98 ust. 2 ustawy o wynalazczości
i § 21 rozporządzenia w sprawie projektów wynalazczych, wiążących wysokość wy-
nagrodzenia z wielkością efektów u stosującego. Z tych względów, zdaniem Sądu
Apelacyjnego, w zgodzie z obowiązującymi w dacie stosowania projektu przepisami
o wynalazczości jest sposób ustalania wielkości efektów zaproponowany w sprawie
[...] w stosunku do innych projektów wchodzących w skład urządzenia AUG-2, przez
biegłego A.M. Zdaniem tego biegłego, w sytuacji gdy wyroby objęte projektami
współautorstwa powoda nie zostały wprowadzone do obiegu, jak również ze względu
na brak innych czynników cenotwórczych poza kosztami produkcji i naliczonym zys-
kiem, efektem strony pozwanej jest właśnie jedynie wspomniany zysk. Tak ustalony
efekt pozwanego w 1980 r. wyniósł 126.595 zł, a w 1981 r. - 27.110 zł. Zgodnie z
tabelą wysokości wynagrodzeń za pracownicze projekty wynalazcze (stanowiącą
załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1972 r.) od efek-
tów za stosowanie wzoru użytkowego w granicach od 100.000 do 200.00 zł wyna-
grodzenie twórcy powinno wynosić 10%, nie mniej niż 12.000 zł, a od efektów w gra-
nicach od 20.000 do 50.000 zł - w wysokości 15%, nie mniej niż 5.000 zł. W 1980 r.
pozwany powinien więc wypłacić współtwórcom wzoru użytkowego 31.500 - 10% z
kwoty 126.595 zł, tj. 12.659 zł, a powodowi tytułem 40% udziału - 5.038 zł. W 1981 r.
wynagrodzenie współtwórców powinno wynosić 15% od efektów, tj. 4.006 zł, a wy-
nagrodzenie należne powodowi - 1.627 zł. Wynagrodzenie to nie zostało mu jednak
wówczas wypłacone, co uzasadnia jego wniosek o ich waloryzację wskaźnikiem
wzrostu przeciętnej płacy. Jednakże na użytek waloryzacji świadczenia należnego
powodowi, istotne jest ustalenie, w jakiej wysokości wynagrodzenie powód powinien
otrzymać w 1980 i 1981 r., a więc pod rządami wówczas obowiązujących przepisów.
Ponadto należało skorygować sposób waloryzacji zastosowany przez Sąd Woje-
wódzki przez uwzględnienie wypłaty dokonanej przez pozwanego w 1991 r. Doko-
nując odpowiednich przeliczeń Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że strona
pozwana powinna zapłacić powodowi 93,4% kwoty przeciętnego wynagrodzenia z
1997 r., to jest 1.956,48 zł. Dlatego Sąd ten na mocy art. 98 ust. 2 ustawy o wynalaz-
czości z 1972 r. w związku z art. 358 § 2 KC oraz art. 386 § 1 KPC, zmienił zaskar-
żone orzeczenie obniżając świadczenie zasądzone na rzecz powoda do kwoty
1.056,48 zł, a w pozostałej części apelację oddalił. Co do apelacji powoda uznał, że
nie zasługuje ona na uwzględnienie. W sprawie rozstrzygniętej poprzednim wyrokiem
tego Sądu przesądzone zostało, że 70% podwyższenie wynagrodzenia z tytułu elimi-
nowania importu może mieć miejsce jedynie wówczas, jeżeli zostanie wykazane, że
produkowanie wskaźników, których spór dotyczy, doprowadziło do ograniczenia ist-
niejącego lub planowanego importu. Powód nie wykazał tej okoliczności, jak i nie
świadczą o niej dokumenty powoływane przez niego w apelacji. Zmierzają one bo-
wiem do wykazania, że Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego w B. prowadziła
rozeznanie co do możliwości zakupu wskaźników za granicą oraz że firma ,,M." w S.
importowała wcześniej tego rodzaju wskaźniki. Zebrany materiał dowodowy nie daje
jednak podstaw do przyjęcia, że CSRG w B. planowała oprócz importu innej armatu-
ry, także import wskaźników poziomu cieczy w zbiornikach. Natomiast z ustaleń do-
konanych przez biegłego T.T. wynika, że ,,M." stosował importowane wskaźniki do
wytwarzanych przez siebie zbiorników tak przed, jak i po wytworzeniu przez pozwa-
nego wskaźników objętych wzorem użytkowym nr 31500. Na ocenę roszczenia po-
woda z tego tytułu nie mogą mieć wpływu zarzuty co do zaniechania przez pozwane-
go działań zmierzających do udostępnienia projektu innym jednostkom gospodar-
czym oraz brak działań w kierunku ewentualnej sprzedaży licencji, albowiem są to
okoliczności, które mogłyby uzasadniać ewentualne roszczenia odszkodowawcze,
natomiast są niewystarczające do przyjęcia, że zachodzą przesłanki do obligatoryj-
nego podwyższenia wynagrodzenia. Nie można bowiem, jak to czyni biegły T.T., do-
konywać gramatycznej wykładni przepisu dotyczącego podwyższenia wynagrodzenia
o 70% za stosowanie projektu ograniczającego import w oderwaniu od przepisów do-
tyczących związku wynagrodzenia z efektami uzyskanymi przez stosującego. Fak-
tycznych efektów antyimportowych stosowania projektu postępowanie dowodowe nie
wykazało.

W petitum kasacji nie wskazano żadnego przepisu prawnego (przepisu prawa
materialnego lub przepisu postępowania, którego naruszenie mogło mieć istotny
wpływ na wynik sprawy - art. 3931 KPC), który zdaniem powoda został naruszony w
zaskarżonym przez niego wyroku. Pośrednio z uzasadnienia kasacji wynika jednak,
że zarzuca się w niej, iż doszło do naruszenia § 25 zarządzenia MNSzWiT z 2 lipca
1980 r., a także § 39 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 czerwca 1984 r. w
sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 33, poz. 178 ze zm.).


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie mogła zostać uwzględniona, gdyż nie ma usprawiedliwionych
podstaw. W szczególności nie postawiono w niej zarzutu naruszenia jakichkolwiek
przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3931
pkt 2 KPC). To zaś oznacza, iż dla Sądu Najwyższego wiążące są te ustalenia przy-
jęte przez Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku, które składają się na faktyczną
podstawę jego rozstrzygnięcia. Sąd Najwyższy rozpoznaje bowiem sprawę w grani-
cach kasacji (art. 39311 KPC), a te w szczególności wyznaczone są przez przytoczo-
ne w niej podstawy oraz ich uzasadnienie (art. 3933 KPC). Pod pojęciem podstaw
kasacji rozumie się przy tym wskazane w niej konkretne przepisy prawa, których na-
ruszenie zarzuca się zaskarżonemu wyrokowi. Gdy idzie o przepisy postępowania,
kasacja nie tylko nie wskazuje żadnego konkretnego przepisu, którego naruszenie
mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ale w ogóle nie stawia zarzutu, iż w pos-
tępowaniu przed drugą instancją doszło do naruszenia jakichś przepisów postępo-
wania. Mimo to w jej uzasadnieniu znajdują się obszerne wywody na temat tego, że
ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Apelacyjny, zwłaszcza zaś w kwestii ,,an-
tyimportowego charakteru" projektu wynalazczego powoda, nie odpowiadają rzeczy-
wistości. Krytyka tych ustaleń - z uwagi na reguły rządzące kasacją - musi być jed-
nakże uznana za pozbawioną znaczenia. Podważanie ustaleń faktycznych w postę-
powaniu kasacyjnym możliwe jest bowiem jedynie w sposób pośredni, a mianowicie
przez wykazanie, iż przy ich dokonywaniu doszło do naruszenia przez Sąd drugiej
instancji konkretnych przepisów postępowania, a tego kasacja powoda nie czyni.

Także zarzut naruszenia § 25 zarządzenia z 2 lipca 1980 r. został w istocie
oparty na zakwestionowaniu ustaleń faktycznych. Powód bowiem jest zdania, że
cenę transakcyjną stanowi cena zakupywanych wskaźników z importu. Sąd Apela-
cyjny w charakterze ustaleń faktycznych przyjął zaś, że wskaźniki, o które w sprawie
idzie, nie zastąpiły wskaźników z importu. Z powodów wyżej wskazanych to ustalenie
Sądu Apelacyjnego jest dla Sądu Najwyższego wiążące, a to oznacza, iż zawarty - w
sposób pośredni - w kasacji zarzut naruszenia § 25 zarządzenia z 2 lipca 1980 r. jest
bezzasadny. W związku z tym zarzutem w uzasadnieniu kasacji pisze się, że według
tego przepisu - we wzorze Ew = (c-k) v - c to ,,cena realizacji wyrobu, cena zakupu z
importu", podczas gdy przepis ten przewidywał, iż ,,c" oznacza cenę realizacji jed-
nostki wyrobu lub cenę transakcyjną w razie eksportu wyrobu, albo cenę rozlicze-
niową. Kwestię wyrobów zastępujących wyrób importowany regulował natomiast § 27
zarządzenia (jeżeli wyrób nowy zastępuje wyrób dotychczas importowany, efekt netto
oblicza się według przepisów § 25, uwzględniając jako wielkość ceny (c) importową
cenę transakcyjną płaconą za ten wyrób, a jako wielkość produkcji (v) wielkość nie
wyższą od planowanej wielkości importu tego wyrobu w okresie obliczeniowym), do
którego jednakże uzasadnienie kasacji się nie odwołuje. W istocie jednakże w
związku z jej tezą, że ceną transakcyjną jest cena zakupowanych wskaźników z im-
portu, idzie w niej właśnie o to, iż przepis § 27 zarządzenia nie został prawidłowo
zastosowany. Zarzut ten jednakże jest bezzasadny w świetle ustaleń faktycznych
Sądu Apelacyjnego, a mianowicie, iż zastosowanie projektu powoda nie spowodo-
wało zastąpienia dotychczas importowanych wyrobów (wskaźników) wyrobem no-
wym. Niezależnie od tego sposób zinterpretowania przepisu § 25 zarządzenia z 2
lipca 1980 r. przez ten Sąd nie nasuwa - w ocenie Sądu Najwyższego - zastrzeżeń i
stąd należy uznać, iż został on prawidłowo zastosowany.

Zarzut kasacji naruszenia § 39 zarządzenia z 29 czerwca 1984 r. w sprawie
projektów wynalazczych łączy się z jej twierdzeniem, że wytwarzanie wskaźników
według projektu wynalazczego powoda stanowiło ,,produkcję ograniczającą import".
Również to twierdzenie polega na zanegowaniu ustalenia o charakterze faktycznym
poczynionego przez Sąd Apelacyjny, że produkowanie wskazanych wskaźników nie
doprowadziło do ograniczenia istniejącego lub planowanego importu. Nie twierdzi się
w kasacji, że Sąd Apelacyjny błędnie zinterpretował przepis § 39 rozporządzenia z 29
czerwca 1984 r., utrzymuje się jedynie - wbrew ustaleniom tego Sądu - iż produkcja
wskaźników miała ,,charakter" antyimportowy. Oznacza to tym samym, iż zarzut ten
nie mógł przez Sąd Najwyższy zostać uwzględniony. Ponadto należy stwierdzić, że
Sąd Apelacyjny prawidłowo zinterpretował przepis § 39 rozporządzenia z 29 czerwca
1984 r., przyjmując, iż pojęcia wynagrodzenia za stosowanie projektu ograniczające-
go import - w rozumieniu tego przepisu - nie można odrywać od ,,przepisów dotyczą-
cych związku wynagrodzenia z efektami uzyskanymi przez stosującego". Tak rozu-
mianych efektów antyimportowych (u strony pozwanej) stosowania projektu powoda
postępowanie dowodowe nie wykazało.

W zakończeniu uzasadnienia kasacji znalazły się zastrzeżenia dotyczące
rozstrzygnięcia odnoszącego się do odsetek. Skarżący jest zdania, że ,,stanowisko
Sądu Apelacyjnego o zrównoważeniu interesów stron nie może być poważne". Nie
wskazuje on jednakże, czy i na podstawie jakich przepisów prawa materialnego na-
leży uważać, iż rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w kwestii odsetek jest nieprawid-
łowe. Z uwagi na reguły rządzące kasacją zarzut ten nie mógł zostać przez Sąd Naj-
wyższy ,,poważnie" potraktowany, oznaczałoby to bowiem wyjście poza granice ka-
sacji, tak jak one są ujmowane na tle art. 39311 KPC i art. 3933 KPC.

Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39312 KPC orzekł
jak w sentencji.
========================================