Wyrok SN - I PKN 211/98
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:I PKN 211/98
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1999/14/457
Data wydania:1998-06-26

Wyrok z dnia 26 czerwca 1998 r.
I PKN 211/98

1. Z reguły nie można przypisać znacznego stopnia winy (art. 52 § 1 pkt 1
KP) pracownikowi naruszającemu przepisy regulaminu pracy dotyczące zasad
opuszczania miejsca pracy w czasie pracy oraz udzielenia urlopu wypoczyn-
kowego, jeżeli jego zachowanie jest zgodne ze zwyczajem akceptowanym
przez pracodawcę.
2. Ogłoszenie upadłości pracodawcy nie uzasadnia zawieszenia postę-
powania na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 KPC wówczas, gdy przedmiotem pro-
cesu jest wyłącznie roszczenie o przywrócenie do pracy.


Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 1998 r. sprawy z po-
wództwa Józefa T. przeciwko Zakładom Przemysłu Dziewiarskiego ,,M." w Z. w upad-
łości o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 16
grudnia 1997 r. [...]


o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e


Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego ,,M." w Z. w upadłości w sprawie z po-
wództwa Józefa T. o przywrócenie do pracy wniosły kasację od wyroku Sądu Woje-
wódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 16 grudnia
1997 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem oddalono apelację strony pozwanej od wyroku
Sądu pierwszej instancji przywracającego powoda do pracy na poprzednich warun-
kach. W kasacji zarzucono naruszenie art. 233 KPC poprzez błędną ocenę materiału
dowodowego dotyczącego nieusprawiedliwionej nieobecności powoda w pracy oraz
wykorzystania urlopu bez zgody i wbrew woli kierownika strony pozwanej i art. 316 §
1 KPC przez pominięcie dowodów wskazujących na ciężkie naruszenie podstawo-
wych obowiązków pracowniczych przez powoda (art. 52 § 1 pkt 1 KP) oraz art. 174 §
1 pkt 4 KPC polegające na niezawieszeniu postępowania, mimo ogłoszenia upadło-
ści strony pozwanej.

Powód wniósł o oddalenie kasacji i podniósł, iż w wykonaniu wyroku podjął
pracę na poprzednim stanowisku dnia 19 grudnia 1997 r., a z dniem 15 stycznia
1998 r. został zwolniony z powodu upadłości strony pozwanej.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja nie jest uzasadniona. Wnoszący ją nie wskazał w uzasadnieniu, które
dowody zostały błędnie ocenione przez Sądy oraz jakie wnioski dowodowe strony
pozwanej zostały pominięte. Zarzuty naruszenia art. 233 i art. 316 § 1 KPC nie mogą
zatem być rozpatrywane przez Sąd Najwyższy, ponieważ nie spełniają przewidzia-
nego w art. 3933 KPC wymagania uzasadnienia podstaw kasacyjnych. Rozważenia
wymagają zatem tylko zarzuty naruszenia art. 52 § 1 pkt 1 KP i art. 174 § 1 pkt 4
KPC.

Zdaniem wnoszącego kasację zachowanie powoda polegające na opuszcze-
niu części dni pracy w dniach 22 i 23 kwietnia 1997 r. oraz samowolnym udaniu się
na urlop wypoczynkowy dnia 24 kwietnia tegoż roku uzasadnia rozwiązanie umowy o
pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Powód był zatrudniony u strony poz-
wanej na stanowisku kierownika działu technicznego. Posiadał on przepustkę stałą
umożliwiającą mu wyjście w celach służbowych z zakładu pracy w każdym czasie, z
koniecznością uprzedniego zgłoszenia tego faktu u bezpośredniego przełożonego.
Trafnie jednakże Sąd drugiej instancji przyjął, iż dla oceny stopnia winy pracownika
mają znaczenie akceptowane przez pracodawcę zwyczaje przyjęte w zakładzie
pracy. Przełożony powoda akceptował możliwość opuszczenia zakładu pracy w celu
załatwienia spraw służbowych bez dokonania wpisów w księdze wyjść, jak również
udania się na urlop bez wyraźnego jego udzielenia. Jeżeli wniosek urlopowy nie był
uwzględniany, to wówczas pracownika zawiadamiano o konieczności powrotu do
pracy. W tej sytuacji z reguły nie można skutecznie postawić pracownikowi zarzutu
winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa, jeżeli postępuje on zgodnie ze zwyczajem,
mimo że świadomie narusza przepisy regulaminu pracy. Uzasadniony jest zarzut
kasacji, iż Sądy błędnie przyjęły, że dla uznania ,,ciężkiego naruszenia" podstawo-
wych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 KP) konieczne jest realne zagro-
żenie interesów zakładu pracy. W orzecznictwie uważa się, że wystarczającą przes-
łanką stwierdzenia ,,ciężkiego naruszenia" jest znaczny stopień winy pracownika,
natomiast zagrożenie (naruszenie) istotnych interesów pracodawcy może uzasadniać
rozwiązanie umowy o pracę także w razie niskiego stopnia winy pracownika.
Zasadność tego zarzutu nie może jednakże zmienić rozstrzygnięcia Sądu Najwyż-
szego, ponieważ żadne poważne interesy pozwanego nie zostały naruszone ani za-
grożone przez powoda.

Według art. 174 § 1 pkt 4 KPC sąd zawiesza postępowanie z urzędu, jeżeli w
stosunku do strony zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, a spór dotyczy
przedmiotu wchodzącego w skład masy upadłości. Wszczęciem postępowania upad-
łościowego jest data postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości (art. 14, art. 15 i art.
64 Prawa upadłościowego). Roszczenie pracownika o przywrócenie do pracy nie
wchodzi jednakże do masy upadłości. Ma ono charakter majątkowy, lecz niepienięż-
ny i nie może być zrealizowane w postępowaniu upadłościowym. Prawo upadłościo-
we (ani prawo pracy) nie zawierają przepisów zakazujących dochodzenia tego rosz-
czenia po ogłoszeniu upadłości lub stanowiących, że zamienia się ono w roszczenie
o odszkodowanie. Sąd ma natomiast prawo do zasądzenia w tej sytuacji odszkodo-
wania zamiast dochodzonego przywrócenia do pracy (art. 45 § 2, art. 56 § 2 KP).
Innymi słowy, roszczenie o przywrócenie do pracy nie jest ,,przedmiotem", o którym
stanowi art. 174 § 1 pkt 4 KPC. Nie istniał zatem obowiązek zawieszenia postępo-
wania.

Z tych względów na podstawie art. 39312 KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] I PKN 693/01   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2004/12/205
2002-12-18 
[IA] I PKN 685/01   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2004/10/168
2002-10-02 
[IA] I PKN 684/01   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2004/12/212
2002-09-16 
[IA] I PKN 682/01   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2004/12/211 Monitor Prawa Pracy 2004/11/14
2002-09-04 
[IA] I PKN 668/01   Wyrok SN
Prawo Pracy 2003/7-8/50 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2004/3/47
2002-12-18 
  • Adres publikacyjny: