Wyrok z dnia 1 lipca 1998 r.
I PKN 155/98

Uprawnienie radcy prawnego do dodatkowego wynagrodzenia w wyso-
kości 65% kosztów zastępstwa zasądzonych lub przyjętych w ugodzie obej-
muje również ugody pozasądowe.


Przewodniczący SSN: Józef Iwulski, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski (spra-
wozdawca), Walerian Sanetra.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 1998 r. sprawy z powództwa
Jolanty G. przeciwko L. Hutom Szkła S.A. w L. o wynagrodzenie, na skutek kasacji
powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Lublinie z dnia 15 grudnia 1997 r. [...]


1) z m i e n i ł zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyrokowi Sądu Rejonowe-
go-Sądu Pracy w Lublinie z dnia 29 września 1997 r. [...], nadał w jego pkt III nastę-
pujące brzmienie: ,,zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.007 zł
(słownie złotych: jeden tysiąc siedem) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada
1996 r., oddalając powództwo w pozostałej części" oraz oddalił apelację powódki w
pozostałej części,

2) o d d a l i ł kasację w pozostałym zakresie.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Lublinie wyrokiem z dnia 29 września 1997 r. [...]
zasądził od pozwanych L. Hut Szkła S.A. w L. na rzecz powódki Jolanty G. 67,32 zł z
ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 1997 r. [...], oddalając powództwo w po-
zostałej części i znosząc wzajemnie między stronami koszty procesu. W motywach
tego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy powołał się na następujące ustalenia faktyczne.

Powódka Jolanta G. była w pozwanej Spółce zatrudniona na podstawie
umowy o pracę jako radca prawny w okresie od dnia 1 października 1993 r. do dnia
30 kwietnia 1997 r., reprezentując swego pracodawcę w sprawach związanych z
prowadzeniem przedsiębiorstwa. Powódka była pełnomocnikiem procesowym w
sprawie przeciwko Janowi P. o zapłatę 53.296,99 zł z ustawowymi odsetkami, toczą-
cej się przed Sądem Wojewódzkim w T. [...]. W dniu 10 października 1996 r. strony
tego procesu zawarły ugodę pozasądową, ,,przyznającą powódce" koszty adwokac-
kie w kwocie 3.102,10 zł, bez oznaczenia terminu ich zapłaty. Na mocy tej ugody Jan
P. zobowiązał się spłacić w ratach należność główną i odsetki, przy czym strony zas-
trzegły, że uchybienie wysokości lub terminowi płatności którejkolwiek raty spowo-
duje naruszenie ugody. W dniu 10 października 1996 r. L. Huty Szkła cofnęły pozew,
wobec czego Sąd Wojewódzki w T. postanowił w dniu 15 listopada 1996 r. o umo-
rzeniu postępowania w tej sprawie.

Ponieważ Jan P. nie dokonywał wpłat w terminie, a przy tym w niższej wyso-
kości, L.H.S. powiadomiły go pismem z dnia 18 grudnia 1996 r. o zerwaniu ugody, po
czym powódka ponownie wniosła pozew o zapłatę odpowiednio zredukowanej
należności, bez żądania kosztów zastępstwa objętych ugodą pozasądową. W uza-
sadnieniu pozwu podała, że doszło do faktycznego zerwania warunków ugody, a
wpłaty dokonane przez Jana P. zaksięgowano na należność główną objętą najdaw-
niejszymi fakturami. Wyrokiem zaocznym Sąd Wojewódzki w Toruniu zasądził do-
chodzoną należność oraz koszty procesu w kwocie 4.234,56 zł, jednakże pozwany
wniósł sprzeciw.

Sąd Wojewódzki w Z.G. wyrokiem z dnia 31 stycznia 1996 r. [...] wydanym w
sprawie przeciwko Wielobranżowemu Zakładowi Produkcyjno-Usługowo-Handlowe-
mu ,,P." - Sp. z o.o. zasądził na rzecz pracodawcy powódki koszty zastępstwa proce-
sowego w kwocie 3.922 zł. W oparciu o ten tytuł wykonawczy powódka w dniu 8
marca 1996 r. wystąpiła w imieniu L.H.S. do Komornika Sądu Rejonowego w Z.G. o
wszczęcie egzekucji przeciwko Spółce ,,P.". Komornik przekazał ten wniosek [...]
Urzędowi Skarbowemu w Z.G., który zawiadomił wierzyciela, że postępowanie egze-
kucyjne przeciwko temu dłużnikowi zostało umorzone na podstawie art. 59 § 1 pkt 9
ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
wskutek nieściągalności.

W grudniu 1996 r. powódka jako pełnomocnik L.H.S. wniosła do Sądu Rejo-
nowego w C. pozew przeciwko Tadeuszowi P. o zapłatę kwoty 12.019,94 zł [...]. W
dniu 3 lutego 1997 r. strony zawarły ugodę pozasądową, w której nie zostały przewi-
dziane koszty zastępstwa. W dniu 7 lutego 1997 r. L.H.S. cofnęły pozew, a Sąd
umorzył postępowanie w sprawie postanowieniem z 22 lutego 1997 r.

W sprawie z powództwa L.H.S. przeciwko ,,C.-M." Sp. z o.o. Sąd Rejonowy w
W. nakazem zapłaty z dnia 27 lutego 1996 r. [...] zasądził na rzecz strony powodowej
reprezentowanej przez Jolantę G. kwotę 603 zł tytułem kosztów zastępstwa pro-
cesowego. Na podstawie tego nakazu L.H.S. złożyły w dniu 25 lipca 1996 r. wniosek
o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Komornik Sądu Rejonowego dla W.-M.
wezwał wnioskodawcę do wpłacenia zaliczki egzekucyjnej w kwocie 3.320 zł, a wo-
bec jej nieuiszczenia zwrócił wniosek w dniu 21 października 1996 r.

W świetle tych ustaleń Sąd Rejonowy uznał zasadność roszczenia powódki o
zwrot kosztów delegacji służbowej związanej z udziałem w rozprawie przed Sądem
Rejonowym w C. do uznanej przez stronę pozwaną kwoty 67,32 zł. Sąd oddalił na-
tomiast powództwo w pozostałej części, gdyż nie zostały spełnione przesłanki wa-
runkujące nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia na podstawie rozporzą-
dzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 sierpnia 1992 r. w sprawie dodat-
kowego wynagrodzenia radców prawnych (Dz.U. Nr 64, poz. 326). Zgodnie z § 1 ust.
1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia radcy prawnemu z tytułu zastępstwa w postępowaniu
sądowym należy się od pracodawcy wynagrodzenie w wysokości 65% kosztów zas-
tępstwa zasądzonych lub przyjętych w ugodzie sądowej i jeżeli zainteresowany pro-
wadził sprawę z powództwa zastępowanej przez siebie jednostki organizacyjnej, to
wspomniane wynagrodzenie wypłaca się w połowie z pierwszej kwoty wyegzekwo-
wanej od przeciwnika, zaś drugą połowę po wykonaniu orzeczenia lub zakończeniu
postępowania egzekucyjnego. Z treści tych przepisów wynika wprost, że chodzi o
wynagrodzenie dodatkowe, a więc przysługujące obok wynagrodzenia z umowy o
pracę, zaś warunkiem nabycia tego dodatkowego wynagrodzenia jest spełnienie
określonych przesłanek, które nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Koszty
zastępstwa procesowego muszą być zasądzone lub przyjęte w ugodzie sądowej, a
więc z wyłączeniem ugody pozasądowej. Natomiast wypłata wynagrodzenia nastę-
puje w połowie z pierwszej wyegzekwowanej kwoty, a druga połowa po wykonaniu
orzeczenia lub po zakończeniu postępowania egzekucyjnego, czyli po zaspokojeniu
wierzytelności.

Apelację powódki od tego orzeczenia oddalił Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie wyrokiem z dnia 15 grudnia 1997 r. [...]. W
uzasadnieniu wyroku Sąd Wojewódzki stwierdził, że chociaż brzmienie § 1 ust. 2 pkt
1 powołanego wyżej rozporządzenia może sugerować, iż do wypłaty dodatkowego
wynagrodzenia uprawnia nawet bezskuteczne zakończenie postępowania egzeku-
cyjnego, to jednak celem wymienionego przepisu było niewątpliwie uzależnienie wy-
płaty od wyegzekwowania należności od przeciwnika procesowego, więc zwrot ,,po
zakończeniu postępowania egzekucyjnego" określa jedynie termin wypłaty drugiej
połowy radcowskiego wynagrodzenia.

Sąd Wojewódzki nie podzielił też argumentu powódki, że zrywając bez jej ak-
ceptacji ugodę z Janem P., pozwana Spółka wyrządziła szkodę, którą powinna na-
prawić. Sąd podkreślił, że wobec stron tej ugody powódka była osobą trzecią. Co
prawda ugoda ta kreowała dla powódki pewną ekspektatywę, ale jej zrealizowanie
było zależne od szeregu warunków ,,zasadniczej natury". Nie sposób zatem uznać,
że ugoda stworzyła powódce ,,prawo podmiotowe". Dysponentem zobowiązania po-
zostawały przez cały czas L.H.S., natomiast ewentualna należność z tytułu kosztów
zastępstwa miała jedynie akcesoryjny charakter. Zobowiązanie do zapłaty tych
kosztów utraciło swą ważność wobec niespełnienia warunków całej ugody. Jej zer-
wanie przez L.H.S. było zgodne z prawem i nie może rodzić odpowiedzialności odsz-
kodowawczej. Wszystkie trzy przesłanki ewentualnej odpowiedzialności deliktowej
(art. 415 KC w związku z art. 300 KP) są zresztą w niniejszej sprawie ,,więcej niż
wątpliwe". Gdyby nawet uznać, że dodatkowe wynagrodzenie stanowiło ,,pewną pos-
tać lucrum cessans", to w żadnym razie nie można pozwanej Spółce przypisać winy.
Nie działała ona bowiem z zamiarem pozbawienia powódki jej dodatkowego wyna-
grodzenia, ale dążyła do realizacji swego roszczenia, czego bez zerwania ugody nie
mogłaby uczynić na drodze sądowej.

Chybiony jest również - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - zarzut apelacji, że
powódce przysługiwało dodatkowe wynagrodzenie z pierwszej wypłaty Jana P., za-
księgowanej przez pozwaną Spółkę na poczet jej wcześniejszych należności. Między
L.H.S. a Janem P. istniało bowiem szereg wierzytelności, więc skoro dłużnik świad-
czył z naruszeniem warunków ugody, to wierzyciel miał w świetle art. 451 § 1 KC
prawo zarachować kwotę 10.000 zł na poczet najdawniej wymagalnych świadczeń, a
dopiero po wyegzekwowaniu całej należności byłby obowiązany do wypłacenia po-
wódce dodatkowego wynagrodzenia.

Nie do przyjęcia jest wreszcie teza apelacji, że obowiązek odszkodowawczy
pracodawcy powinno rodzić zawarcie ugody z PPH ,,P.", w której bez wiedzy i zgody
powódki pracodawca zrezygnował z jej wynagrodzenia. Jeżeli bowiem pracodawca
uznał, że warunki wyegzekwowania należności wymagają rezygnacji z dodatkowego
wynagrodzenia dla radcy prawnego, to miał prawo zawrzeć podobną ugodę w inte-
resie przedsiębiorstwa, który jest oczywiście ważniejszy niż indywidualny interes
jednego pracownika. W przeciwnym razie należałoby uznać, że warunkiem sine qua
non ważności i skuteczności ugód pozasądowych zawieranych przez pracodawcę
jest zagwarantowanie w nich dodatkowego wynagrodzenia dla radcy prawnego.

Kasację od powyższego wyroku wniósł w imieniu powódki jej adwokat, zarzu-
cając naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i wskutek tego
niezastosowanie przepisów § 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i
Polityki Socjalnej z dnia 18 października 1982 r., pomimo spełnienia ,,wprost" okreś-
lonych w nich przesłanek w prowadzonych przez Jolantę G. sprawach przeciwko
WZP-UH ,,P." Sp. z o.o. oraz przeciwko Spółce z o.o. ,,C.-M.", jak też spełnienia tych
przesłanek ,,na podstawie analogii legis" w pozasądowych ugodach zawartych w
sprawach przeciw Janowi P. i PP-H ,,P.". Natomiast na wypadek podzielenia przez
Sąd Najwyższy wykładni wykluczającej zastosowanie tych przepisów wobec ugód
pozasądowych, wnoszący kasację zarzucił naruszenie art. 415 KC w związku z art.
300 KP przez niezastosowanie tych przepisów wobec wymienionych wcześniej
dwóch ugód pozasądowych, zerwanych albo zawartych bez zgody powódki, co wy-
rządziło jej szkodę polegającą na nieotrzymaniu dodatkowego wynagrodzenia. Na tej
podstawie wnoszący kasację domagał się orzeczenia reformatoryjnego, względnie
uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Wojewódzkiemu w
Lublinie do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że przepisy § 1 ust. 1 i ust. 2
pkt 1 powołanego rozporządzenia są sformułowane w sposób jednoznaczny, więc
niedopuszczalna jest ich wykładnia celowościowa, polegająca na ,,wpisaniu" przes-
łanki wyegzekwowania kosztów zastępstwa od przeciwnika procesowego. Skarżąca
głosi też pogląd, że zawarcie przez pracodawcę ugody pozasądowej rodzi niewątp-
liwie dla radcy prawnego skutki w postaci przysporzenia mu określonych ugodą
kosztów zastępstwa. Zerwanie umowy bez zgody, a nawet bez wiedzy radcy nie po-
woduje zatem wygaśnięcia jego roszczenia o dodatkowe wynagrodzenie. Skarżąca
wyraża wreszcie ,,zdziwienie" tezą Sądu Wojewódzkiego o priorytecie interesu zak-
ładu pracy w konflikcie z interesem pracownika w sytuacji jego ewidentnego pokrzyw-
dzenia.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Kasacja jest zasadna tylko w odniesieniu do kwoty 1.007 zł, dochodzonej ty-
tułem uprawnienia skarżącej do części kosztów zastępstwa określonych w ugodzie,
którą pozwany pracodawca zawarł w dniu 10 października 1996 r. z Janem P. - właś-
cicielem Przedsiębiorstwa Wielobranżowego ,,A." w T. Oddalenie apelacji w tej części
zostało bowiem oparte na błędnej wykładni przepisów rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Socjalnej z dnia 18 sierpnia 1992 r. w sprawie dodatkowego wynagrodzenia
radców prawnych (Dz.U. Nr 64, poz. 326).

Powołane rozporządzenie stanowi w § 1, że radcy prawnemu z tytułu zastęps-
twa w postępowaniu sądowym, w tym również w postępowaniu przed sądem polu-
bownym, przyznaje się wynagrodzenie w wysokości 65% kosztów zastępstwa zasą-
dzonych lub przyjętych w ugodzie sądowej (ust. 1), przy czym wynagrodzenie to w
sprawach z powództwa zastępowanej jednostki organizacyjnej wypłaca się w połowie
z pierwszej kwoty wyegzekwowanej od pozwanego, a w drugiej połowie po wykona-
niu orzeczenia lub zakończeniu postępowania egzekucyjnego (ust. 2 pkt 1), zaś w
sprawach przeciwko zastępowanej jednostce organizacyjnej - w całości po wyegze-
kwowaniu od dłużnika zasądzonych kosztów procesu (ust. 2 pkt 2). Uzyskanie ko-
rzystnego wyniku w procesie sądowym prowadzonym przeciwko stronie mającej sie-
dzibę za granicą, uprawnia natomiast radcę prawnego do wynagrodzenia w wysoko-
ści 1,5% wartości roszczenia przysądzonego zastępowanej jednostce organizacyjnej,
po uzyskaniu przez nią tej należności (§ 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia). Wspomniane
świadczenia wypłaca zastępowana jednostka w terminie 14 dni ,,od realizacji
należności w myśl § 1 ust. 2 lub § 2 ust. 2" (§ 3 rozporządzenia). Dodatkowe wyna-
grodzenie z tytułu radcowskiego zastępstwa stanowi więc szczególnego rodzaju
premię uzyskową, wyrażającą się udziałem radcy prawnego w korzyściach praco-
dawcy, polegających na ,,zrealizowaniu" przez niego zwrotu kosztów tego zastęps-
twa, zasądzonych przez sąd lub przyjętych w ugodzie. Tak ukształtowana premia,
która przez charakter wspomnianej korzyści upodabnia się też do prowizji, zakłada
niejako ,,z natury rzeczy", że zwrot kosztów jest źródłem pokrycia świadczenia należ-
nego pracownikowi, a zatem zwrot kosztów nie tylko przysługuje, lecz rzeczywiście
nastąpił, co przepisy przedmiotowego rozporządzenia uzewnętrzniają takimi synoni-
micznymi zwrotami jak: ,,realizacja należności", ,,wyegzekwowanie kosztów od dłuż-
nika", ,,wykonanie orzeczenia", czy ,,uzyskanie zasądzonej należności". Radca
prawny ponosi więc ryzyko uzyskania tego wynagrodzenia, ale nie budzi to zastrze-
żeń, gdyż chodzi tu o wynagrodzenie dodatkowe (premię), niezależne od wynagro-
dzenia podstawowego, które jest w art. 224 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o
radcach prawnych (Dz.U. Nr 19, poz. 45 ze zm.), gwarantowane skądinąd na pozio-
mie stawek przewidzianych dla głównego specjalisty lub na równorzędnym stanowis-
ku pracy.

Przepis § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia nie może być wobec tego interpreto-
wany w oderwaniu od brzmienia innych przepisów o dodatkowym wynagrodzeniu za
zastępstwo. Innymi słowy, również na płaszczyźnie wykładni językowej należy -
wbrew sugestiom skarżącej - przyjąć (bez konieczności odwoływania się - jak to
uczynił Sąd Wojewódzki - do wykładni funkcjonalnej), że norma zawarta w tym prze-
pisie uprawnia radcę prawnego do otrzymania połowy dodatkowego wynagrodzenia
(czyli 32,5% kosztów) z pierwszej wyegzekwowanej od pozwanego kwoty (nie niższej
jednak niż owe 32,5% kosztów), a drugiej połowy po dobrowolnym wykonaniu
orzeczenia lub po skutecznym zakończeniu postępowania egzekucyjnego. Analizo-
wany tu przepis ustanawia zresztą dla spraw z powództwa zastępowanej jednostki
organizacyjnej wyjątek od zasady, że dodatkowe wynagrodzenie należy się dopiero
po wyegzekwowaniu kosztów zastępstwa (§ 1 ust. 2 pkt 2 i § 2 ust. 2 rozporządze-
nia). Tego wyjątku nie można rozszerzać w ten sposób, żeby uprawnienie do drugiej
połowy wynagrodzenia przysługiwało bez względu na skuteczność egzekucji. Nie-
skuteczna egzekucja jest poza tym przeciwieństwem ,,wykonania orzeczenia", więc
obie te sytuacje powinny być oddzielone spójnikiem alternatywy rozłącznej (,,albo"),
gdyż oba jej człony nie mogą być równocześnie prawdziwe. Tymczasem prawodaw-
ca używa spójnika alternatywy zwykłej (nierozłącznej), co dodatkowo wskazuje -
wbrew twierdzeniom skarżącej - na zamiar ustanowienia normy nakazującej wypłatę
połowy dodatkowego wynagrodzenia po uiszczeniu pierwszej raty (kwoty) przez
pozwanego, a pozostałej części - po wykonaniu całego orzeczenia lub po pomyślnie
zakończonej egzekucji.

W stosunku do prawidłowo ustalonego zakresu normowania normy prawnej
zawartej w § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, wyraźnie dysfunkcjonalne jest w zaskar-
żonym wyroku określenie jej zakresu zastosowania. Powołując się tylko na brzmienie
tego przepisu, Sądy obu instancji twierdziły, że zakres zastosowania wyrażonej w
nim normy nie obejmuje ugody pozasądowej. Tymczasem cel badanej regulacji, to
niewątpliwie motywowanie radcy prawnego do zapewnienia swemu pracodawcy
możliwie szybkiego, skutecznego i najtańszego dochodzenia oraz egzekwowania
jego roszczeń. Forma lub tryb osiągania tego celu ma znaczenie czysto instrumen-
talne. Jeżeli więc radca prawny jest w stanie cel ten zrealizować przez ugodę poza-
sądową, to dążenie do jej zawarcia jest mu właściwie nakazane jako przejaw dbało-
ści o dobro pracodawcy (art. 100 § 2 pkt 4 KP), a kierowanie sprawy na drogę pos-
tępowania stanowi dlań przedmiot równoczesnego zakazu. Przy czym nie chodzi tu
nawet o przeciwstawienie tych zachowań, bo szansa zawarcia ugody pozasądowej
może się zaktualizować w toku postępowania sądowego i prowadzić do jego umo-
rzenia. Dbałość o dobro pracodawcy nie powinna jednak szkodzić radcowskim
uprawnieniom do dodatkowego wynagrodzenia. Takiego zamiaru nie sposób przypi-
sać racjonalnemu prawodawcy, który zwłaszcza w prawie pracy stara się dowartoś-
ciować ugodę pozasądową, nawet jeśli - nie wiedzieć dlaczego - czyni to tylko wobec
naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika (art. 1211 KP). W zakresie
zastosowania § 1 ust. 1 (podobnie § 2 ust. 3) rozporządzenia mieści się więc również
ugoda pozasądowa, a wyraźnie wymienienie tylko ugody sądowej wiąże się z jej
częstszym występowaniem w praktyce.

Zasadność powyższej wykładni potwierdził prawodawca przy okazji noweliza-
cji ustawy radcowskiej, dokonanej ustawą z dnia 22 maja 1997 r. o zmianie ustawy -
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. Nr 75, poz. 471). Z wejściem tej ustawy w życie w dniu 15 września 1997 r.
został uchylony m.in. art. 22 ust. 3 ustawy radcowskiej, a więc przepis upoważniający
Ministra Pracy i Polityki Socjalnej do uregulowania dodatkowego wynagrodzenia
radców prawnych, przez co utraciło swą moc rozporządzenie z dnia 18 sierpnia 1992
r. Uprawnienie z § 1-3 tego rozporządzenia przeniesiono jednak do art. 224 ust. 2
ustawy, który stanowi, że radca prawny wykonujący zawód na podstawie stosunku
pracy uprawniony jest do dodatkowego wynagrodzenia w wysokości nie niższej niż
65% kosztów zastępstwa sądowego zasądzonych na rzecz strony przez niego zas-
tępowanej lub jej przyznanych w ugodzie, postępowaniu polubownym, arbitrażu za-
granicznym lub w postępowaniu egzekucyjnym, jeżeli koszty te zostały ściągnięte od
strony przeciwnej, przy czym w państwowych jednostkach sfery budżetowej wyso-
kość i termin wypłaty wynagrodzenia określa umowa cywilnoprawna.

Na podstawie § 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 była więc skarżąca uprawniona do do-
datkowego wynagrodzenia w wysokości 32,5% kosztów zastępstwa przyjętych w
ugodzie pozasądowej wymienionej na początku niniejszego uzasadnienia. W ramach
tej ugody J. P. zapłacił pozwanemu pracodawcy w dniu 10 października 1996 r.
kwotę 5.000 zł, w dniu 30 października 1996 r. kwotę 14.050 zł, w dniu 17 grudnia
1996 r. kwotę 10.000 zł i w dniu 27 grudnia 1996 r. kwotę 5.000 zł. Wpłata w dniu 10
października 1996 r. dokonana jednak została jeszcze przed podpisaniem w tymże
dniu ugody pozasądowej, co wyraźnie wynika z treści jej § 2 ust. 1. Jako pierwszą
kwotę uiszczoną w wykonaniu tej ugody należało zatem uznać wypłatę z dnia 30
października 1996 r. Wpłata ta na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia zrodziła
dla skarżącej roszczenie o dodatkowe wynagrodzenie, ograniczając pracodawcy -
powołane przez Sąd Wojewódzki - uprawnienie z art. 451 § 1 KC. Roszczenie to
stało się wymagalne w terminie 14 dni od wspomnianej wpłaty, więc ustawowe od-
setki zasądzono od dnia 15 listopada 1996 r.

Pozostałe zarzuty kasacji są chybione, co bardzo starannie i w pełni słusznie
wykazał Sąd drugiej instancji. Powtarzanie jego wywodów jest więc zbędne.

Z wyżej wskazanych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39315 KPC
orzekł, jak w sentencji.
========================================