Wyrok SN - I PK 72/06
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:I PK 72/06
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/15-16/222
Data wydania:2006-08-08

Wyrok z dnia 8 sierpnia 2006 r.
I PK 72/06

Pobieranie przez mianowanego pracownika samorządowego wynagro-
dzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 10 ust. 3 w związku z
art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządo-
wych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.) nie wyłącza na-
bycia przez niego prawa do odprawy emerytalnej na podstawie art. 21 tej
ustawy.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Krystyna
Bednarczyk, Józef Iwulski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 sierpnia
2006 r. sprawy z powództwa Ireny J. przeciwko Urzędowi Gminy G. w G. o odprawę
emerytalną, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, odszkodowanie, na skutek skargi
kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Łodzi z dnia 21 października 2005 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2003 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Zgierzu
oddalił powództwo Ireny J. przeciwko Urzędowi Gminy w G. o odprawę emerytalną,
ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i odszkodowanie. Sąd Rejonowy ustalił, że po-
wódka w okresie od 1 marca 1961 r. do 31 maja 1968 r. była zatrudniona w Prezy-
dium Gromadzkiej Rady Narodowej w L., od 31 sierpnia 1968 r. w Urzędzie Gminy w
G., a z dniem 1 stycznia 1973 r. została zatrudniona w nowo utworzonym Urzędzie
Gminy w G. na stanowisku referenta. W tym Urzędzie pracowała także na stanowisku
starszego referenta, inspektora, a ostatnio na stanowisku kierownika Referatu Orga-
nizacyjnego i Spraw Obywatelskich. W dniu 28 lutego 2001 r. Rada Gminy G. podjęła
uchwałę w sprawie reorganizacji i przyjęcia regulaminu organizacyjnego Urzędu
Gminy w G. Reorganizacja miała nastąpić z dniem 1 lipca 2001 r. i łączyć się ze
zmniejszeniem zatrudnienia z 29 etatów do 22,5 etatu. W dniu 29 marca 2001 r. wrę-
czono powódce oświadczenie o rozwiązaniu z nią stosunku pracy z zachowaniem
trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia z powodu reorganizacji Urzędu połączonej
ze zmniejszeniem zatrudnienia. W 2001 r. powódka planowała wykorzystanie urlopu
wypoczynkowego od 30 lipca do 31 sierpnia, lecz pozwany Urząd udzielił jej urlopu w
okresie od 24 maja do 29 czerwca 2001 r., zgodnie ze sporządzonym planem urlo-
pów. Powódka otrzymała plan urlopów na 2 dni przed rozpoczęciem urlopu. Kartę
urlopową wręczono powódce 23 maja 2001 r., a następnego dnia nie została dopusz-
czona do pracy. W dniu 30 maja 2001 r. pozwany przesłał powódce wniosek o eme-
ryturę z załączoną odpowiednią informacją. Powódka tego wniosku nie odesłała pra-
codawcy po wypełnieniu, gdyż chciała, aby stosunek pracy nie uległ rozwiązaniu w
związku z przejściem na emeryturę (chciała nadal pracować). W dniu 14 sierpnia
2001 r. pozwany wypłacił powódce kwotę 6.561 zł tytułem odprawy pieniężnej w wy-
sokości trzymiesięcznego wynagrodzenia przewidzianej w art. 8 ust. 2 pkt 3 i art. 17
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracow-
nikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (jednolity tekst: Dz.U.
z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.). Pismem doręczonym pozwanemu w dniu 25 lu-
tego 2002 r. powódka zawiadomiła, że nie podjęła pracy u innego pracodawcy, nie
otrzymuje emerytury i nie uzyskała od pozwanego zaświadczenia Rp.7. Zażądała
wypłaty wynagrodzenia za okres od 1 sierpnia 2001 r. do 31 marca 2002 r. Pozwany
wypłacił powódce wynagrodzenie za okres 6 miesięcy pozostawania bez pracy (od 1
lipca do 31 grudnia 2001 r.), a powództwo o przywrócenie do pracy zostało oddalone.
Organ rentowy przyznał powódce emeryturę od miesiąca, w którym złożyła wniosek,
to jest od 1 marca 2002 r. Wysokość odprawy emerytalnej powódki wynosiłaby
20.061,60 zł, a ekwiwalentu za urlop 3.243,60 zł.
W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Powódka była pracownikiem samorządowym, a więc - zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy
z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z
2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.) - przysługuje jej jednorazowa odprawa pieniężna
przy przechodzeniu na emeryturę. Zdaniem Sądu Rejonowego, uzyskanie prawa do
tej odprawy jest uzależnione od ustania stosunku pracy i przejścia na emeryturę, po-
między którymi występuje związek czasowy. W sytuacji powódki przesłanki te nie
zostały spełnione, gdyż przeszła na emeryturę z dniem 1 marca 2002 r. i w tym cza-
sie nie była pracownikiem samorządowym. Od zakończenia stosunku pracy powódki
do przejścia na emeryturę upłynęło 8 miesięcy, a zatem pomiędzy tymi zdarzeniami
nie istniał związek czasowy, a nastąpiło to z woli powódki, gdyż nie złożyła praco-
dawcy wniosku o przyznanie emerytury. Dlatego Sąd Rejonowy uznał żądanie zasą-
dzenia odprawy emerytalnej za nieuzasadnione. Co do żądania ekwiwalentu za urlop
wypoczynkowy, Sąd Rejonowy stwierdził bezzasadność roszczenia, gdyż urlop wy-
poczynkowy został powódce udzielony w okresie wypowiedzenia, zgodnie z planem
urlopów ustalonym przez pracodawcę. Sąd Rejonowy nie znalazł także podstaw do
uwzględnienia roszczenia o odszkodowanie z tytułu utraconych świadczeń emerytal-
nych za miesiące styczeń i luty 2002 r., gdyż brak dokumentacji potrzebnej do uzy-
skania emerytury, w tym druku Rp-7, był zawiniony przez powódkę.
Wyrokiem z dnia 21 października 2005 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób,
że zasądził na rzecz powódki kwotę 11.961,60 zł tytułem odprawy emerytalnej, a w
pozostałej części jej apelację oddalił. Sąd Okręgowy uznał, że w zakresie roszczenia
o odprawę, kwestią podstawową jest zagadnienie związku między ustaniem stosunku
pracy powódki a jej przejściem na emeryturę. Powódka w dacie ustania zatrudnienia
spełniała warunki do przyznania jej emerytury i pracodawca przesłał jej stosowną
dokumentację do wypełnienia i podpisania. Za okres od ustania zatrudnienia, to jest
od 1 lipca do 31 grudnia 2001 r., pozwany wypłacił powódce wynagrodzenie na pod-
stawie art. 10 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych. W dniu 1 marca 2002 r.
uprawomocnił się wyrok oddalający powództwo o przywrócenie do pracy, a od dnia 1
marca 2002 r. przyznano powódce świadczenie emerytalne. W ocenie Sądu Okręgo-
wego, mimo że od ustania stosunku pracy do uzyskania prawa do emerytury upłynął
okres kilku miesięcy, to należy przyjąć łączność między ustaniem zatrudnienia a
przejściem na emeryturę. Powódka nie podjęła w tym okresie innego zatrudnienia, a
wniosku emerytalnego nie złożyła bezpośrednio po upływie okresu wypowiedzenia,
gdyż chciała nadal pracować i oczekiwała na rozstrzygnięcie sprawy o uznanie za
bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd Okręgowy uznał, że w tym stanie
faktycznym powódka spełniła przesłanki do odprawy przewidzianej w art. 21 ust. 1
ustawy o pracownikach samorządowych. Sąd Okręgowy zasądził jednak z tego tytułu
kwotę 11.961,60 zł stanowiącą różnicę pomiędzy wysokością odprawy emerytalnej, a
wypłaconą wcześniej powódce, odprawą na podstawie ustawy z dnia 28 grudnia
1989 r., kierując się treścią art. 8 ust. 4 tej ustawy, zgodnie z którą, w razie zbiegu
prawa do odprawy przewidzianej w art. 8 ust. 1 i jednorazowej odprawy pieniężnej w
związku z przejściem na emeryturę lub rentę inwalidzką, pracownikowi przysługuje
jedna, korzystniejsza dla niego odprawa. Sąd Okręgowy oddalił natomiast apelację
powódki w części dotyczącej ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i odszkodowania z
tytułu utraconych świadczeń emerytalnych, uznając, że rozstrzygnięcie Sądu Rejono-
wego w tym zakresie zostało oparte na prawidłowych ustaleniach faktycznych i traf-
nie zastosowanych przepisach prawa materialnego.
Od tego wyroku skargę kasacyjną wniósł pozwany Urząd, który zarzucił naru-
szenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 8 ust. 1 ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. w związku z art. 17 tej ustawy i art. 10 ust. 3 ustawy o pra-
cownikach samorządowych oraz błędną wykładnię art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. W uzasadnieniu podstaw kasacyjnych pozwany wywiódł, że powódka
jako mianowany pracownik samorządowy została zwolniona z pracy z przyczyn okre-
ślonych w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorządowych w związku z
tym, że po ustaniu zatrudnienia pozostawała bez pracy od 1 lipca do 31 grudnia 2001
r., otrzymała wynagrodzenie z art. 10 ust. 3 tej ustawy. Od dnia 1 marca 2002 r. po-
wódka otrzymywała emeryturę, a także wystąpiła do pozwanego o wypłatę odprawy
emerytalnej w kwocie 20.061,60 zł. Pozwany odmówił wypłaty tej odprawy, gdyż
uznał, że otrzymane sześciomiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez
pracy wyklucza wypłatę odprawy emerytalnej. Pozwany wskazał na orzeczenia Sądu
Najwyższego z dnia 11 lutego 2005 r., I PK 175/04 oraz z dnia 17 marca 2005 r., III
PK 100/04, w których uznano, że mianowany pracownik samorządowy, któremu przy-
sługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 10 ust. 3
w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorządowych nie nabywa
prawa do odprawy określonej w art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Dlatego po-
zwany nie wpłacił powódce tej odprawy. Zatem niewłaściwe jest rozstrzygnięcie Sądu
drugiej instancji zasądzające powódce różnicę pomiędzy wysokością odprawy eme-
rytalnej a odprawą z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Według art. 10 ust.
1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorządowych, rozwiązanie stosunku pracy z pra-
cownikiem samorządowym mianowanym może nastąpić w drodze wypowiedzenia w
razie likwidacji lub reorganizacji urzędu gminy lub innych jego jednostek połączonej
ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia . W przypadku ustania zatrudnienia z tej przy-
czyny pracownikowi przysługuje wynagrodzenie obliczone jak ekwiwalent za urlop
wypoczynkowy za czas pozostawania bez pracy, przez okres nie dłuższy niż 6 mie-
sięcy (art. 10 ust. 3 tej ustawy). Zdaniem pozwanego, przesłanka otrzymania wyna-
grodzenia za czas pozostawania bez pracy (rozwiązanie stosunku pracy z powodu
likwidacji lub reorganizacji urzędu połączonego ze zmniejszeniem zatrudnienia) jest
tożsama z przyczyną wskazaną w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Po-
nieważ mianowany pracownik samorządowy na podstawie przepisów regulujących
jego prawa i obowiązki otrzymuje w takim przypadku szczególne świadczenie, a jest
to równocześnie rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn określonych w art. 1 ust. 1
tej ustawy, to zgodnie z jej art. 17 zdanie drugie, nie może otrzymać odprawy okre-
ślonej w art. 8 tej ustawy. Przepis art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r., na
którym oparł swój wyrok Sąd Okręgowy, stwierdza, że w razie zbiegu prawa do od-
prawy przewidzianej w ust. 1 i jednorazowej odprawy pieniężnej w związku z przej-
ściem na emeryturę lub rentę inwalidzką, pracownikowi przysługuje jedna, korzyst-
niejsza dla niego odprawa. Przepis ten dotyczy zbiegu tylko tych dwóch odpraw, a w
przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zbiegiem odprawy emerytalnej i ,,in-
nego świadczenia" z art. 17 tej ustawy w związku z art. 10 ust. 3 ustawy o pracowni-
kach samorządowych. Zdaniem pozwanego, przepis ten powinien być interpreto-
wany tak samo w tym przypadku. Inna wykładnia ,,rodzić może sytuacje sprzyjające
nadużyciu prawa, polegające na świadomym pozostawaniu pracownika mianowa-
nego bez pracy przez okres 6-ciu miesięcy i pobieraniu wynagrodzenia mimo posia-
dania uprawnień do świadczenia emerytalnego, a następnie przejściu na emeryturę i
otrzymanie 6-cio miesięcznej odprawy emerytalnej".

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie występuje potrzeba rozważenia możliwości zbiegu
praw do trzech świadczeń przysługujących mianowanemu pracownikowi samorządo-
wemu w przypadku rozwiązania stosunku pracy w razie reorganizacji urzędu połą-
czonej ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia, następnie pozostawania bez pracy
przez okres sześciu miesięcy i uzyskania po upływie tego okresu emerytury. Pierw-
szym z tych świadczeń jest odprawa pieniężna przysługująca pracownikowi, z którym
został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn określonych w art. 1 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (art. 8 tej ustawy). Taką odprawę w kwo-
cie 6.561 zł pozwany wypłacił powódce. Drugim świadczeniem jest wynagrodzenie
obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy za czas pozostawania bez pracy,
przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy, przysługujące w razie rozwiązania sto-
sunku pracy z pracownikiem samorządowym mianowanym w drodze wypowiedzenia
w przypadku reorganizacji urzędu połączonej ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia
(art. 10 ust. 3 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pra-
cownikach samorządowych). Również to świadczenie pozwany wypłacił powódce. I
wreszcie trzecim świadczeniem jest odprawa emerytalna przysługująca pracownikom
samorządowym przy przechodzeniu na emeryturę na podstawie art. 21 ustawy o pra-
cownikach samorządowych w związku z art. 28 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o
pracownikach urzędów państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953
ze zm.). Tego świadczenia pozwany powódce nie wypłacił i dotyczy go żądanie sta-
nowiące wyłączny przedmiot rozpoznania w postępowaniu kasacyjnym, przy czym
pozwany nie kwestionuje już spełnienia przez powódkę przesłanek nabycia tej od-
prawy emerytalnej. Aby ocenić rzeczywiście występujący problem prawny należy
ustalić istotę rozstrzygnięcia Sądu drugiej instancji. Otóż Sąd Okręgowy uznał, że
wypłacona powódce odprawa z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. była świad-
czeniem nienależnym. Nie dostrzegł natomiast przeszkód w jednoczesnym nabyciu
prawa do odprawy emerytalnej i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Dlatego też na poczet odprawy emerytalnej zaliczył (potrącił) powódce wypłaconą
(nienależnie) odprawę z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. (por. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., I PR 351/90, OSP 1991 nr 7-8, poz. 169 oraz
z dnia 5 maja 1999 r., I PKN 665/98, OSNAPiUS 2000 r. nr 14, poz. 535). Dokonanie
tego zaliczenia (potrącenia) nie może już być przedmiotem rozpoznania w postępo-
waniu kasacyjnym, a ocena, że odprawa wypłacona na podstawie art. 8 ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. była świadczeniem nienależnym jest niewątpliwie trafna. Po-
wódka otrzymała bowiem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na pod-
stawie art. 10 ust. 3 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorzą-
dowych, a to z mocy art. 17 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. wyłącza możliwość na-
bycia prawa do odprawy z art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. (tak w szczególno-
ści wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2005 r., I PK 175/04, OSNP 2005 nr
20, poz. 317, według którego mianowany pracownik samorządowy, któremu przysłu-
guje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 10 ust. 3 w
związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorządowych nie nabywa
prawa do odprawy określonej w art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczą-
cych zakładu pracy). Jednakże, wskazane wyżej zaliczenie przez Sąd Okręgowy od-
prawy określonej w art. 8 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. na poczet odprawy emery-
talnej oznacza, że istota problemu prawnego występującego przy rozpoznaniu skargi
kasacyjnej polega na odpowiedzi na pytanie, czy otrzymanie wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy na podstawie art. 10 ust. 3 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2
ustawy o pracownikach samorządowych wyłącza nabycie prawa do odprawy emery-
talnej na podstawie art. 21 tej ustawy w związku z art. 28 ustawy o pracownikach
urzędów państwowych. Na to pytanie należy odpowiedzieć przecząco, a w każdym
razie nabycie prawa do tych świadczeń nie jest wyłączone przez wskazany w skar-
dze kasacyjnej jako jej podstawa art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. (zgod-
nie z art. 39813 § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę wyłącznie w granicach
jej podstaw). Przepis art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. (w brzmieniu usta-
lonym przez art. 3 pkt 3 lit. d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o zmianie niektórych
ustaw dotyczących zatrudnienia oraz zaopatrzenia emerytalnego, Dz.U. Nr 21, poz.
84) stanowi, że w razie zbiegu prawa do odprawy przewidzianej w art. 8 ust. 1
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. i jednorazowej odprawy pieniężnej w związku z
przejściem na emeryturę lub rentę inwalidzką, pracownikowi przysługuje jedna, ko-
rzystniejsza dla niego odprawa. Przepis ten nie dotyczy więc zbiegu odprawy emery-
talnej z wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy przysługującym na pod-
stawie art. 10 ust. 3 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorzą-
dowych, lecz zbiegu dwóch odpraw (emerytalnej i przysługującej z mocy art. 8
ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r.). Wskutek dokonania przez Sąd Okręgowy wyżej
opisanego zaliczenia świadczeń, powódka nie otrzymała jednak tych dwóch odpraw,
lecz odprawę emerytalną i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Te dwa
świadczenia oparte są na różnych podstawach faktycznych i prawnych i przysługują
niezależnie, a w każdym razie ich zbiegu nie wyłącza art. 8 ust. 4 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. (wobec związania podstawami skargi kasacyjnej nie ma potrzeby ani
możliwości rozważania, czy w obowiązującym stanie prawnym nie występują prze-
pisy, które uzasadniać mogą wyłączenie jednoczesnego nabycia prawa do tych
świadczeń). Odwołać należy się natomiast do wykładni przedstawionej w wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2004 r., III PK 53/04 (OSNP 2005 nr 13, poz.
191), według którego urzędnikowi państwowemu przysługuje jednorazowa odprawa
na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych w razie
przejścia na emeryturę bezpośrednio po następujących po sobie bez przerwy okre-
sach pobierania świadczenia na podstawie art. 131 tej ustawy i świadczenia przed-
emerytalnego. Dotyczy on bowiem zbiegu prawa do odprawy emerytalnej przysługu-
jącej na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych (w
przypadku powódki w związku z art. 21 ustawy o pracownikach samorządowych) z
wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy (świadczeniem pieniężnym ze
środków budżetu państwa) przysługującym na podstawie art. 131 ustawy o pracowni-
kach urzędów państwowych, które ma analogiczny charakter, jak wynagrodzenie za
czas pozostawania bez pracy przysługujące na podstawie art. 10 ust. 3 w związku z
art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorządowych. Z trafnych wywodów
uzasadnienia tego wyroku wynika, że pobieranie przez pracownika mianowanego
(urzędnika państwowego, pracownika samorządowego) przez okres 6 miesięcy wy-
nagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, nie wyłącza nabycia przez niego
prawa do odprawy emerytalnej, w przypadku uzyskania emerytury bezpośrednio po
tym okresie.
Z tych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art.
39814 k.p.c.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] I PK 218/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/92
2008-02-04 
[IA] I PK 197/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/5-6/65
2008-01-22 
[IA] I PK 196/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/89
2008-01-29 
[IA] I PK 195/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/90
2008-01-30 
[IA] I PK 193/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/91
2008-02-04 
  • Adres publikacyjny: