Wyrok SN - I PK 231/05
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:I PK 231/05
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/13-14/183
Data wydania:2006-06-14

Wyrok z dnia 14 czerwca 2006 r.
I PK 231/05

Prowadzone przez stowarzyszenie oświatowe szkoły niepubliczne, które
nie mają samodzielności organizacyjnej i majątkowej oraz nie zatrudniają we
własnym imieniu pracowników, nie są pracodawcami zatrudnionych w nich na-
uczycieli.

Przewodniczący SSN Herbert Szurgacz, Sędziowie: SN Zbigniew Myszka
(sprawozdawca), SA Romualda Spyt.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 czerwca
2006 r. sprawy z powództwa Mirosławy L. przeciwko Zakładowi Doskonalenia Zawo-
dowego w K. o odszkodowanie, premię roczną i wynagrodzenie za pracę w niedziele,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 24 czerwca 2005 r. [...]

o d d a l i ł skargę kasacyjną.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach wyrokiem z
dnia 24 czerwca 2005 r. wydanym po rozpoznaniu apelacji obu stron od wyroku
Sądu Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 7
kwietnia 2004 r. w sprawie z powództwa Mirosławy L. przeciwko Zakładowi Dosko-
nalenia Zawodowego w K. o odszkodowanie, premię roczną i wynagrodzenie za
pracę w niedzielę, zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji w punkcie I ppkt 3 w ten
sposób, że oddalił powództwo co do kwoty 11.098,16 zł z tytułu wynagrodzenia za
godziny nadliczbowe, a w punkcie III w ten sposób, że zniósł wzajemnie pomiędzy
stronami koszty zastępstwa procesowego oraz oddalił apelację strony pozwanej w
pozostałej części i apelację powódki w całości.
W sprawie tej ustalono, że powódka zatrudniona była przez pozwany Zakład
Doskonalenia Zawodowego w K. na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 31
lipca 1997 r. na czas nieokreślony na stanowisku dyrektora Szkół pozwanego w S.-K.
W zakresie obowiązków służbowych, uprawnień i odpowiedzialności pracownika z
dnia 16 maja 2001 r. powódka miała świadczyć pracę oprócz poniedziałków i czwart-
ków, a w pozostałe dni tygodnia miała pracować w godzinach od 700 do 1500. W
przypadku pracy w soboty i niedziele miały znaleźć zastosowanie przepisy Kodeksu
pracy, a w szczególności art. 139 k.p. oraz 140 § 1 i 2 k.p. W dniu 22 czerwca 2002
r. dyrektor Wydziału Edukacji Szkolnej oceniła pracę powódki jako dobrą. Z dniem 1
sierpnia 2002 r. powódka nabyła prawo do nagrody jubileuszowej za 20 lat pracy. W
dniu 25 września 2002 r. przeprowadzona została kontrola, której wyniki zostały za-
warte w protokole z dnia 27 września 2002 r. Po zapoznaniu się z tym protokołem
prezes zarządu pozwanego pismem z dnia 30 września 2002 r. rozwiązał z powódką
umowę o pracę za ustawowym wypowiedzeniem, którego 3-miesięczny okres upłynął
31 grudnia 2002 r. Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę wskazano: brak
predyspozycji i wiedzy niezbędnych do pracy na stanowisku dyrektora szkoły, prze-
kroczenie własnych kompetencji oraz narażenie szkoły na ewentualne straty finan-
sowe. Przyczyny te zostały sformułowane przez prezesa zarządu pozwanego na
protokole kontroli i nie odpowiadały ustaleniom zawartym w tym protokole. Powódka
spełniła wymogi określone w regulaminie premii rocznej dla pracowników Zakładu
Doskonalenia Zawodowego w K. i z tego tytułu przysługiwała jej premia roczna za
2002 r. w kwocie 2.500 zł, której pozwany nie wypłacił.
W ramach takich ustaleń Sąd Okręgowy uwzględnił zarzuty apelacji pozwa-
nego w części dotyczącej wynagrodzenia za pracę w soboty i niedziele i zmienił wy-
rok Sądu pierwszej instancji w zakresie roszczenia powódki o wypłatę wynagrodze-
nia za pracę w dni wolne, uznając to roszczenie za niezasługujące na uwzględnienie.
Natomiast w kwestii rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego uwzględniającego roszczenia
powódki o wypłatę odszkodowania i premię roczną, pomimo wadliwości samego
uzasadnienia (naruszenie art. 328 § 2 k.p.c.), Sąd Okręgowy uznał je za odpowia-
dające prawu. Uzupełniając rozważania Sądu pierwszej instancji w tym zakresie
stwierdził, że przyczyn wskazanych w wypowiedzeniu, tj.: ,,narażenia Zakładu na
ewentualne straty finansowe, braku predyspozycji i wiedzy niezbędnej na stanowisku
dyrektora szkoły oraz przekraczania własnych kompetencji", nie można uznać za
konkretne, rzeczywiste oraz wyczerpujące na gruncie art. 30 § 4 k.p. Przyczyna wy-
powiedzenia powinna być wskazana w samym oświadczeniu pracodawcy, bądź też
w odrębnym piśmie doręczonym pracownikowi wcześniej lub równocześnie z pi-
smem zawierającym wypowiedzenie. Wprawdzie w niniejszej sprawie motywy, któ-
rymi kierował się pozwany wypowiadając powódce umowę o pracę, zostały ujęte w
protokole kontrolnym, to jednak w momencie składania przedmiotowego oświadcze-
nia woli powódka nie miała możliwości zapoznania się z jego treścią. Zatem wypo-
wiedzenie było wadliwe i bezspornie naruszyło przepis art. 30 § 4 k.p., co czyniło
roszczenie powódki o odszkodowanie całkowicie zasadnym. Odnośnie do premii
rocznej Sąd Okręgowy stwierdził, że z treści § 2 regulaminu dotyczącego zasad wy-
płaty premii rocznej dla pracowników Zakładu Doskonalenia Zawodowego w K. wy-
nika, iż nie jest to premia uznaniowa, a jej wypłata jest uzależniona od warunków
wymienionych w tym przepisie. Wprawdzie przepis ten wymienia także przyczyny,
które powodują ograniczenie bądź utratę prawa do premii, w tym przypadki bardzo
poważnego naruszenia obowiązków pracowniczych, to jednak w niniejszej sprawie
nie zaistniała żadna z wymienionych okoliczności. Pozwany dopiero w postępowaniu
apelacyjnym powołał się na § 7 pkt 2, 3 i pkt 2.5. tego regulaminu, który wymienia
przesłanki wyłączające prawo do premii. W kwestii zarzutu braku legitymacji biernej
pozwanego, podniesionego po raz pierwszy w apelacji, Sąd stwierdził, że wprawdzie
w doktrynie wykształcił się pogląd, iż zakładem pracy dla nauczycieli i zatrudnionych
w niej pracowników jest szkoła, to jednak reguła ta w niniejszej sprawie nie miała
zastosowania. Jak bowiem wynika z postanowień statutu pozwanego jest on stowa-
rzyszeniem posiadającym osobowość prawną, którego celem jest prowadzenie dzia-
łalności oświatowej poprzez organizowanie szkół i placówek doskonalenia zawodo-
wego (§ 1 i 6 statutu Zakładu Doskonalenia Zawodowego). Każda ze szkół w S.-K.,
działających pod patronatem pozwanego, funkcjonowała w oparciu o własny statut
jako szkoła niepubliczna z uprawnieniami szkoły publicznej. Pozwany jako organ
prowadzący odpowiadał za całokształt ich działalności, a więc zapewniał im odpo-
wiednie warunki lokalowe, kadrowe oraz dydaktyczne. Prezes zarządu pozwanego
powołał i zatrudnił powódkę jako dyrektora tychże szkół. Do jej zadań należało mię-
dzy innymi kierowanie placówką, dobór i zatrudnienie - po uprzedniej konsultacji z
Prezesem Zarządu pozwanego - kadry pedagogicznej oraz innych pracowników (§ 5
pkt 4 lit. f oraz g Statutu Niepublicznego Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych w
S.-K.). Choć powódka zajmowała się w imieniu swego pracodawcy doborem kadry, w
szczególności zatrudniała osoby na podstawie umowy zlecenia, to jednak nie czyniła
tego samodzielnie. Wszystkie umowy zlecenia powódka podpisywała nie tylko po
uprzedniej konsultacji z prezesem zarządu, ale także wspólnie z jego pełnomocni-
kiem. Pozwany nie wskazał jakiejkolwiek umowy o pracę podpisanej przez powódkę
w roli pracodawcy, a na podstawie umowy o pracę były w szkole zatrudnione tylko
dwie osoby, których pracodawcą był pozwany, a nie konkretna szkoła. Wobec po-
wyższego Sąd Okręgowy uznał za zasadną apelację strony pozwanej jedynie w czę-
ści dotyczącej wynagrodzenia za pracę w soboty i niedziele, a w pozostałej części ją
oddalił.
W skardze kasacyjnej pozwany, zaskarżając wyrok w części dotyczącej od-
dalenia jego apelacji w pozostałej części (punkt III wyroku), powołał się na zarzut
naruszenia przepisów prawa materialnego, a w szczególności: 1. art. 379 pkt 2 k.p.c.
i art. 3 k.p., przez zasądzenie odszkodowania od osoby (stowarzyszenia) będącej
organem założycielskim szkół, których dyrektorem była powódka, a nie od samych
szkół; Sąd Okręgowy, negując uznanie dyrektora szkół za pracownika tychże szkół,
nie zwrócił uwagi na fakt, że zupełnie inną kwestią jest to, kto zawiera z dyrektorem
szkoły (szkół) umowę o pracę, a kto jest rzeczywistym pracodawcą w rozumieniu art.
3 k.p., 2. art. 34 § 4 i art. 45 k.p., przez uznanie wypowiedzenia za nieuzasadnione
wbrew własnym (Sądu) ustaleniom oraz przez niewłaściwe zastosowanie tych prze-
pisów; skarżący twierdził, że Sądy obu instancji przyjęły za udowodniony fakt, iż wy-
powiedzenie było merytorycznie zasadne, a zatem przesłanka braku uzasadnienia
(art. 45 § 1 k.p.) nie występowała w sprawie, 3. art. 8 k.p., ,,przez całkowite pominię-
cie w postępowaniu II instancyjnym tego zarzutu" oraz § 7 pkt 2.5 regulaminu okre-
ślającego zasady wypłaty premii rocznej dla pracowników Zakładu Doskonalenia
Zawodowego, przez jego wadliwą wykładnię. Sąd Okręgowy zarzucił pozwanemu, że
dopiero w postępowaniu apelacyjnym powołał się na te przepisy regulaminu, pod-
czas gdy Sąd pierwszej instancji dysponował rzeczonym Regulaminem i ,,w myśl za-
sady facta probantur iura novit curia powinien dokonać wykładni przepisów tego re-
gulaminu stosownie do okoliczności sprawy. Nie ma tego również w wyroku Sądu II
instancji". Skarżący wskazał w tym miejscu na istnienie zagadnienia prawnego: ,,czy
w świetle dyspozycji art. 8 k.p. uzasadnione jest nagradzanie pracownika w sytuacji,
w której pracodawca wypowiedział mu umowę o pracę między innymi dlatego, że
jego niektóre działania i zaniechania niewątpliwie godziły w interes zakładu pracy?"
Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
skarżący wskazał nieważność postępowania ze względu na brak legitymacji biernej
pozwanego, będącego jedynie organem założycielskim, a nie pracodawcą powódki,
którym de facto są szkoły, których dyrektorem była powódka (art. 379 pkt 2 k.p.c.).
Skarżący powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego w myśl którego, zatrudnia-
nie dyrektora szkoły przez organ założycielski nie ma wpływu na to, że pracodawcą
dla tego dyrektora jest szkoła, a nie organ założycielski. Wprawdzie orzeczenia te
dotyczyły dyrektorów szkół gminnych, ,,ale układ organizacyjny ZDZ- jako stowarzy-
szenie - szkoła jako organizacyjnie wyodrębniona jednostka oświatowa jest taki sam.
W jednym i drugim przypadku dyrektora powołuje organ założycielski, którym w
pierwszym przypadku jest gmina reprezentowana przez wójta (burmistrza, prezy-
denta), w drugim zaś ZDZ reprezentowany zgodnie ze statutem przez Prezesa Za-
rządu". Szkoły gminne, tak jak i szkoły prowadzone przez Zakład Doskonalenia Za-
wodowego, mają swoje statuty i organy. Jedne są co prawda szkołami publicznymi, a
drugie szkołami prywatnymi o uprawnieniach szkół publicznych, jednakże w ocenie
skarżącego w niczym nie zmienia to ich charakteru organizacyjnego i roli w stosun-
kach pracy. Wobec stanowiska prezentowanego w zaskarżonym wyroku, jakoby pra-
codawcą w omawianej sprawie był organ założycielski, konieczne jest ujednolicenie
,,wykładni pojęcia 'podmiot zatrudniający' w szkołach prywatnych o uprawnieniach
szkół publicznych, zakładanych przez pozapaństwowe podmioty prawa" i udzielenie
odpowiedzi na pytanie, ,,czy pracodawcą jest organ założycielski (Zakład Doskonale-
nia Zawodowego jako stowarzyszenie w tym przypadku) prywatny, funkcjonujący w
różnych formach organizacyjnych (stowarzyszenie - spółka mająca osobowość
prawną, spółka cywilna, podmiot prywatny), czy też pracodawcą jest szkoła funkcjo-
nująca w różnych konfiguracjach, jednakże mająca uprawnienia szkoły publicznej,
statut oraz organy statutowe (dyrektora, radę pedagogiczna, samorząd słuchaczy)".
W razie nieuznania zarzutu nieważności postępowania, skarżący utrzymywał,
że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, ponieważ Sąd drugiej instancji nie
zmienił ustaleń Sądu pierwszej instancji w przedmiocie istnienia rzeczywistych przy-
czyn wypowiedzenia. ,,Stan rzeczy, w którym sąd stwierdza, że podstawa faktyczna
wypowiedzenia istnieje, ale syntetycznie ujęta w piśmie wypowiadającym umowę o
pracę nie istnieje jest rozumowaniem patologicznym, gdyż forma nie może przesą-
dzać o treści". W ocenie skarżącego, w orzecznictwie w dalszym ciągu nie ma jedno-
litego stanowiska, jak Sąd powinien postępować, gdy ustalił, że rzeczywiste przyczy-
ny wypowiedzenia istnieją i jednocześnie istnieją wątpliwości co do wykładni oświad-
czenia woli wyrażonej w piśmie wypowiadającym. Przyjęcie, że o zasadności bądź
bezzasadności wypowiedzenia umowy o pracę decyduje tylko treść oświadczenia
woli pracodawcy wyrażona w piśmie wypowiadającym umowę o pracę czyni zbęd-
nym postępowanie dowodowe w szerszym zakresie, dlatego też konieczne jest
udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy o zasadności bądź bezzasadności wypowie-
dzenia decydują ustalone przez sąd przyczyny rzeczywiste, czy też forma ich ujęcia
w piśmie wypowiadającym.
Skarżący wskazał też, że ,,zaskarżony wyrok oczywiście narusza prawo za-
równo procesowe, jak i materialne", naruszając przepis art. 328 § 2 k.p.c. przez brak
odniesienia się do zarzutów apelacji. Sąd Okręgowy stwierdził bowiem, że ,,(...) roz-
strzygnięcie Sądu I instancji dotyczące roszczenia powódki o wypłatę odszkodowa-
nia i premię roczną - mimo wadliwości uzasadnienia odpowiada prawu." Zdaniem
skarżącego, jeżeli uzasadnienie jest wadliwe, to nie może jednocześnie odpowiadać
prawu, a wyrok wadliwie uzasadniony jest po prostu pozbawiony uzasadnienia, a
zatem jest wadliwy. Na prawidłowość wyroku składa się prawidłowo ustalony stan
faktyczny podciągnięty pod abstrakcyjnie ujęty stan wyrażony w normie prawnej, a w
omawianej sprawie ,,Sąd II instancji powielił więc błąd w subsumcji jakiego dopuścił
się Sąd I instancji". Ponadto Sąd odwoławczy nie ustosunkował się w ogóle do za-
rzutu naruszenia art. 8 k.p., co skutkuje tym, że nie została wykonana dyspozycja art.
328 § 2 k.p.c., a to z kolei skutkuje oczywistym naruszeniem prawa procesowego,
które mogło mieć wpływ na wynik sprawy i także uzasadnia przyjęcie skargi do roz-
poznania. ,,Prawidłowość orzeczenia wymaga bowiem funkcjonalnej i logicznej
zbieżności ustalonych faktów, ich oceny i rezultatu wyrażonego w sentencji wyroku.
Skoro rezultat nie znajduje oparcia w innych elementach, to taki rezultat z natury rze-
czy należy uznać za oczywiście naruszający prawo. Co więcej tworzy wyjątkową sy-
tuację wadliwości formalnej i materialnej zarazem." Ponadto skarżący powołał się na
naruszenie utrwalonych w doktrynie i judykaturze zasad orzekania o odsetkach przez
zasądzenie tych odsetek od dnia wypowiedzenia, a nie od daty wyrokowania. W
świetle powyższego skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w za-
skarżonej części (pkt III) i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia temu Są-
dowi, a także o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kwoty 800 zł tytułem
kosztów wpisu sądowego od kasacji oraz kosztów zastępstwa procesowego według
norm przepisanych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w postępo-
waniu kasacyjnym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacyjny zarzut nieważności postępowania oparty na art. 379 pkt 2 k.p.c. jest
oczywiście chybiony już dlatego, że pozwany Zakład Doskonalenia Zawodowego w
K. ma osobowość prawną, a przeto ma zdolność sądową i procesową, co oznaczało,
że Zakład ten mógł być stroną pozwaną w procesie cywilnym. Ewentualny brak bier-
nej legitymacji procesowej prowadzi do oddalenia powództwa, a w żadnym razie nie
do stwierdzenia nieważności postępowania. Postawiony zarzut nieważności postę-
powania w przypadku, o którym mowa w art. 379 pkt 2 k.p.c., tj. jeżeli strona nie
miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania
lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik nie był należycie umoco-
wany, pozwany łączył z brakiem swojej biernej legitymacji procesowej (Zakładu Do-
skonalenia Zawodowego), utrzymując, iż stroną pozwaną powinien być wyłącznie
prowadzony przez ten Zakład zespół szkół, który nie występował w charakterze
strony pozwanej.
Zarzut braku biernej legitymacji procesowej był oczywiście bezzasadny, po-
nieważ Sąd drugiej instancji wnikliwie i wszechstronnie wskazał na istotne okoliczno-
ści prawne przemawiające za uznaniem przymiotu pracodawcy pozwanego Zakładu,
a nie zespołu szkół prowadzonego przez pozwanego. Przede wszystkim pozwany
Zakład ma status stowarzyszenia posiadającego osobowość prawną, którego celem
jest prowadzenie działalności oświatowej poprzez organizowanie szkół i placówek
doskonalenia zawodowego (§ 1 i 6 Statutu ZDZ). Wprawdzie każda z tych szkół, w
których kształciła się niezbyt duża liczba uczniów (w roku szkolnym 2002/2003 łącz-
nie 143 uczniów), działała w oparciu o własny, choć powielany dla wszystkich szkół
statut, to jednak pozwany Zakład odpowiadał za całokształt działalności tych placó-
wek oświatowych, w tym zapewniał ich utrzymanie, warunki lokalowe, kadrowe i or-
ganizacyjne, a prezes zarządu pozwanego wykonywał czynności przewidziane w
Kodeksie pracy dla kierownika zakładu pracy (§ 27 pkt 4 Statutu). Natomiast do po-
wódki, zatrudnionej na stanowisku dyrektora ,,szkół ZDZ", należało jedynie konsulto-
wanie z prezesem zarządu zatrudniania i zwalniania pracowników, co oznaczało,
według wiążących Sąd Najwyższy ustaleń (art. 39813 § 2 k.p.c.), że powódka nie za-
trudniała nauczycieli samodzielnie, ale wszystkie umowy podpisywała nie tylko po
uprzedniej konsultacji z prezesem pozwanego, ale także wspólnie z jego pełnomoc-
nikiem. Charakterystyczne było także to, że każda ze szkół prowadzonych przez
pozwanego była statutowo określona jako szkoła Zakładu Doskonalenia Zawodowe-
go i w szczególności jako placówka niepubliczna działająca w ramach struktury or-
ganizacyjnej tego Zakładu (§ 1 pkt 3 statutów tych szkół). Brak samodzielności finan-
sowej i organizacyjnej szkół prowadzonych przez pozwany Zakład sprawiał, że po-
zwanemu przysługiwał status pracodawcy powódki, ponieważ prowadzone przez
pozwanego jednostki oświatowe nie były wyodrębnione organizacyjnie ani majątko-
wo oraz nie zatrudniały pracowników samodzielnie i we własnym imieniu w rozumie-
niu art. 3 k.p. Prowadziło to do wyrażenia poglądu, że w rozpoznawanej sprawie
prowadzone przez stowarzyszenie oświatowe (ZDZ) szkoły niepubliczne, które nie
mają samodzielności organizacyjnej i majątkowej oraz nie zatrudniają we własnym
imieniu pracowników, nie są pracodawcami (art. 3 k.p.) zatrudnionych w nich nau-
czycieli. Pracodawcą powódki było zatem pozwane stowarzyszenie oświatowe.
Pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej również nie są zasadne. W szczególności
skarżący bezpodstawnie przypisał Sądom pierwszej i drugiej instancji, jakoby ,,przy-
jęły za udowodniony fakt, iż wypowiedzenie było merytorycznie zasadne". Tymcza-
sem z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji uznał,
iż ,,przyczyny te zostały sformułowane przez Prezesa Zarządu na protokole kontroli i
nie odpowiadały ustaleniom zawartym w tym protokole", a wypowiedzenie umowy
było wadliwe, ,,albowiem przyczyny wskazane przez pracodawcę nie były rzeczywi-
ste". Natomiast Sąd Okręgowy przyjął, że wskazanych przez pozwanego przyczyn
wypowiedzenia ,,nie można uznać za konkretne, rzeczywiste oraz wyczerpujące", co
prowadziło do stwierdzenia, że ,,przedmiotowe wypowiedzenie było wadliwe i bez-
spornie naruszyło przepis art. 30 § 4 k.p., co z kolei uczyniło roszczenie powódki o
odszkodowanie całkowicie zasadnym". Jeżeli zatem Sądy obu instancji uznały, iż
wypowiedzenie było nieuzasadnione oraz niezgodne z art. 30 § 4 k.p., to w materiale
dowodowym sprawy brakuje argumentów, które wskazywałyby, że powódka podej-
mowała działania ,,godzące w interes ZDZ", które mogłyby pozbawić ją prawa do
premii rocznej przewidzianej w zakładowym regulaminie premiowania. Tym bardziej
nie było również podstaw prawnych do podważania uprawnień płacowych powódki z
powołaniem się na kasacyjny zarzut nadużycia prawa (art. 8 k.p. w związku z art.
328 § 2 k.p.c.) przez pracodawcę, który według miarodajnych dla Sądu Najwyższego
ustaleń (art. 39813 § 2 k.p.c.) nie wykazał (także w skardze kasacyjnej), iżby powódka
działała na jego szkodę.
Natomiast zarzut ,,naruszenia utrwalonych w doktrynie judykaturze zasad
orzekania o odsetkach przez zasądzenie trych odsetek od dnia wypowiedzenia, a nie
od daty wyrokowania" usuwał się spod weryfikacji kasacyjnej, ponieważ skarżący nie
wskazał podstawy prawnej i faktycznej tej części zaskarżenia, a Sąd Najwyższy,
który rozpoznaje skargę kasacyjną w granicach jej podstaw (art. 39813 § 1 k.p.c.), nie
ma obowiązku domyślania się lub wyręczania skarżącego w zachowaniu koniecz-
nych wymagań skargi kasacyjnej, zwłaszcza że skarżący również w uzasadnieniu
wniesionej skargi nie rozwinął w żaden sposób tego wątku zaskarżenia.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
k.p.c.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] I PK 218/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/92
2008-02-04 
[IA] I PK 197/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/5-6/65
2008-01-22 
[IA] I PK 196/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/89
2008-01-29 
[IA] I PK 195/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/90
2008-01-30 
[IA] I PK 193/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/91
2008-02-04 
  • Adres publikacyjny: