Wyrok z dnia 11 lutego 2005 r.
I PK 168/04

Niepowiadomienie pracodawcy o odzyskaniu zdolności do pracy przez
pracownika odwołanego ze stanowiska powoduje, że pracodawca może rozwią-
zać stosunek pracy bez wypowiedzenia z powodu nieobecności trwającej dłu-
żej niż okres zasiłkowy (art. 72 § 1 w związku z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p.).

Przewodniczący SSN Józef Iwulski, Sędziowie: SN Andrzej Wasilewski, SA
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2005 r. sprawy
z powództwa Edwarda B. przeciwko Urzędowi Miejskiemu w Ł. o odszkodowanie, na
skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Łodzi z dnia 23 marca 2004 r. [...]

o d d a l i ł kasację i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę
1.350 zł ( jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2003 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kutnie oddalił
powództwo Edwarda B. przeciwko Urzędowi Miejskiemu w Ł. o odszkodowanie z
tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód był pracownikiem zatrudnionym na podstawie
powołania od dnia 27 lipca 1994 r., zajmując stanowisko sekretarza Gminy Ł.
Uchwałą Rady Miasta z dnia 21 listopada 2002 r. powód został odwołany z zajmo-
wanego stanowiska, zaś w dniu 26 listopada 2002 r. burmistrz Miasta Ł. rozwiązał z
nim stosunek pracy za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia, który miał się roz-
począć po trwającym od dnia 8 listopada 2002 r. okresie niezdolności do pracy spo-
wodowanej chorobą. W kwietniu 2003 r. strona pozwana wystawiła wniosek o prze-
dłużenie okresu zasiłkowego powoda, dokonując błędnego obliczenia długości jego
trwania. Orzeczeniem lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych okres
pobierania przez powoda zasiłku chorobowego został przedłużony o dalsze 3 mie-
siące, zaś okres jego niezdolności do pracy potwierdzany zaświadczeniami lekar-
skimi trwał do dnia 5 sierpnia 2003 r., to jest przez 271 dni. Po ostatnio wskazanej
dacie powód nie stawił się do pracy, zaś pracodawca rozwiązał z nim z dniem 13
sierpnia 2003 r. stosunek pracy bez wypowiedzenia z uwagi na niezdolność do pracy
wskutek choroby, trwającą po wyczerpaniu okresu zasiłkowego. W zaświadczeniu z
dnia 24 września 2003 r. lekarz prowadzący leczenie powoda stwierdził, iż po wy-
czerpaniu trwającego 270 dni okresu zasiłkowego był on zdolny do pracy.

W tak ustalonym i niespornym stanie faktycznym sprawy Sąd Rejonowy powo-
łał się na przepis art. 72 § 1 k.p., zgodnie z którym, jeżeli odwołanie pracownika za-
trudnionego na podstawie powołania nastąpiło w okresie usprawiedliwionej nieobec-
ności w pracy, bieg wypowiedzenia rozpoczyna się po upływie tego okresu, nato-
miast, jeżeli nieobecność ta trwa dłużej, niż okresy przewidziane w art. 53 § 1 i 2 k.p.,
organ, który powołał pracownika, może rozwiązać z nim stosunek pracy bez wypo-
wiedzenia. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, do rozwiązania bez wypowiedzenia
stosunku pracy z pracownikiem powołanym wystarczający jest upływ okresu przewi-
dzianego w art. 53 § 1 i 2 k.p. W tym zakresie Sąd Rejonowy powołał się na pogląd
wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1999 r. I PKN 245/99
(OSNAPiUS 2001 nr 5, poz. 144), iż ,,rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedze-
nia w trybie art. 72 § 1 zdanie drugie k.p. może nastąpić wówczas, gdy pracownik z
przyczyn wymienionych w art. 53 § 1 i 2 k.p. jest nieobecny w pracy dłużej, niż
okresy w tych przepisach wskazane; nie dotyczy to sytuacji, gdy pracownik po
zakończeniu spowodowanej chorobą nieobecności w pracy nie podejmuje zatrudnie-
nia, gdyż nie ma takiego obowiązku". Nadto, zdaniem Sądu Rejonowego, art. 53 § 3
k.p., jako przepis regulujący tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę,
nie może mieć zastosowania do pracowników zatrudnionych na podstawie powoła-
nia, gdyż jego stosowanie wyłącza art. 69 pkt 1 k.p.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wyrokiem z
dnia 23 marca 2004 r. oddalił apelację powoda, przyjmując ustalenia poczynione
przez Sąd pierwszej instancji, nie podzielając jednakże w pełni dokonanej przez ten
Sąd oceny prawnej. Przede wszystkim Sąd Okręgowy wskazał, iż przepis art. 53 § 3
k.p. nie jest przepisem dotyczącym trybu postępowania przy rozwiązywaniu umów o
pracę, o których to przepisach mowa w art. 69 pkt 1 k.p., a tym samym ma wprost
zastosowanie do pracowników zatrudnionych na podstawie powołania. Nadto, pogląd
wyrażony w powołanym wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 października
1999 r. nie może być odniesiony do stanu faktycznego niniejszej sprawy, albowiem
dotyczył sytuacji, w której okres niezdolności do pracy pracownika zatrudnionego na
podstawie powołania był równy okresowi pobierania z tego tytułu zasiłku chorobowe-
go, a pracodawca rozwiązał stosunek pracy z przyczyn określonych w art. 72 zdanie
drugie k.p. pierwszego dnia po upływie tego okresu i to w sytuacji złożenia przez pra-
cownika oświadczenia o zakończeniu okresu niezdolności do pracy. Tymczasem nie-
zdolność do pracy powoda trwała o jeden dzień dłużej, niż okres pobierania z tego
tytułu zasiłku, zaś pracodawca rozwiązał łączący strony stosunek pracy po faktycz-
nym zakończeniu okresu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. W tej sytua-
cji, za decydującą o bezzasadności roszczenia powoda Sąd Okręgowy uznał okolicz-
ność, iż po dniu 5 sierpnia 2003 r. powód nie poinformował pracodawcy o zakończe-
niu okresu niezdolności do pracy, wychodząc z założenia, że wynikający z art. 71
k.p. brak obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia zwalnia go od
zgłoszenia gotowości jej świadczenia. Uprawnieniu strony pozwanej do złożenia
oświadczenia w przedmiocie rozwiązania z powodem stosunku pracy bez wypowie-
dzenia nie stał na przeszkodzie przepis art. 53 § 3 k.p., wyłączający możliwość roz-
wiązania stosunku pracy z pracownikiem, który stawił się do pracy po ustaniu przy-
czyny nieobecności. Co prawda, pracownik zatrudniony na podstawie powołania nie
ma obowiązku stawienia się do pracy po ustaniu okresu niezdolności do pracy z po-
wodu choroby, jednakże z art. 71 k.p. nie wynika, iż zakończenie okresu niezdolności
do pracy powoduje rozpoczęcie biegu wypowiedzenia niezależnie od wiedzy, jaką na
ten temat posiada pracodawca. Brak jakiejkolwiek aktywności ze strony powoda
uprawniał zatem stronę pozwaną do rozwiązania z nim umowy o pracę bez wypo-
wiedzenia po stwierdzeniu trwania jego niezdolności do pracy dłużej, niż okres pobie-
rania z tego tytułu zasiłku chorobowego, analogicznie jak w przypadku niestawien-
nictwa pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę po upływie okresu
wskazanego w art. 53 § 1 k.p. Ponadto, wykładnia językowa powołanego przepisu
nie prowadzi do wniosku, że pracodawca może rozwiązać stosunek pracy bez wy-
powiedzenia wyłącznie w okresie niezdolności pracownika do pracy, gdyż taka inter-
pretacja pozostaje w sprzeczności z art. 53 § 3 k.p., który wyłącza możliwość rozwią-
zania umowy jedynie po stawieniu się pracownika do pracy.

W kasacji od powyższego wyroku strona powodowa powołała się na podstawę
określoną w art. 3931 pkt 1 k.p.c., tj. ,,naruszenie prawa materialnego wyrażonego w
art. 72 § 1 k.p. w związku z art. 71 k.p. oraz w art. 69 k.p. w związku z art. 53 § 3 k.p.
przez błędne przyjęcie, iż pracodawca jest upoważniony - bez wcześniejszego uzy-
skania zaświadczenia o dalszej niezdolności do pracy pracownika zatrudnionego na
podstawie powołania - do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z powodu
przedłużenia się okresu usprawiedliwionej nieobecności w pracy ponad okres prze-
widziany w art. 53 § 1 k.p. w dniu, w którym pracownik ten stał się zdolny do pracy
oraz że okres wypowiedzenia w związku z upływem usprawiedliwionej nieobecności
w pracy pracownika odwołanego nie rozpoczyna swego biegu przed złożeniem przez
tego pracownika zaświadczenia o odzyskaniu zdolności do pracy".

Powołując się na powyższą podstawę kasacyjną, powód wniósł o zmianę za-
skarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu,
ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do po-
nownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

W uzasadnieniu kasacji podniesiono, iż z treści art. 53 § 3 k.p. wynika, że roz-
wiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić po stawieniu się
pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. Natomiast,
zgodnie z art. 72 § 1 zdanie pierwsze k.p., w przypadku odwołania pracownika w
okresie usprawiedliwionej nieobecności, bieg wypowiedzenia rozpoczyna się po
upływie tego okresu. Tym samym, ustanie przyczyny nieobecności, które jest okolicz-
nością obiektywną i niezależną od woli stron stosunku pracy, uruchamia bieg okresu
wypowiedzenia i uniemożliwia rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia. Z
kolei, przewidziany w art. 71 k.p. brak obowiązku świadczenia przez pracownika
pracy w okresie wypowiedzenia powoduje jednocześnie brak obowiązku pracownika
przejawiania w tym zakresie aktywności. Obowiązek wykazania aktywności, wynika-
jący chociażby z art. 229 § 2 k.p., spoczywa natomiast na pracodawcy, który winien
upewnić się, czy pracownik jest nadal niezdolny do pracy. Tymczasem strona po-
zwana zaniechała obowiązku uzyskania zaświadczenia w przedmiocie zdolności po-
woda do pracy i w konsekwencji złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę
bez wypowiedzenia już po obiektywnym ustaniu niezdolności powoda do pracy, przy
czym nie ma znaczenia, czy powód był niezdolny do pracy przez 270, czy też 271
dni. W tym zakresie skarżący powołał się na orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia
15 października 1999 r., I PKN 245/99 (OSNAPiUS 2001 nr 5, poz. 144) oraz z dnia
4 sierpnia 1994 r., I PRN 50/94 (OSNAPiUS 1994 nr 12, poz. 193). Skarżący wskazał
przy tym na niekonsekwencję i sprzeczność w rozumowaniu Sądu drugiej instancji,
który z jednej strony przyjmuje, że wskutek niepowiadomienia pracodawcy przez po-
woda o ustaniu niezdolności do pracy nie mógł rozpocząć się bieg wypowiedzenia, z
drugiej zaś - że gdyby strona pozwana nie złożyła oświadczenia o rozwiązaniu
umowy o pracę bez wypowiedzenia, wówczas bieg wypowiedzenia rozpocząłby się
po ustaniu niezdolności powoda do pracy, tj. po dniu 5 sierpnia 2003 r.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Zgodnie z art. 72 § 1 k.p., jeżeli odwołanie pracownika zatrudnionego na pod-
stawie powołania nastąpiło w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, bieg
wypowiedzenia stosunku pracy rozpoczyna się po upływie tego okresu. Jeżeli jednak
usprawiedliwiona nieobecność w pracy trwa dłużej, niż okres przewidziany w art. 53
§ 1 i 2 k.p., organ, który pracownika powołał, może rozwiązać stosunek pracy bez
wypowiedzenia. Oznacza to, iż ustawodawca umożliwił rozwiązanie stosunku pracy z
pracownikiem odwołanym z zajmowanego stanowiska z zachowaniem ustawowego
okresu wypowiedzenia wcześniej, niż z upływem tego okresu, jeżeli okres usprawie-
dliwionej nieobecności pracownika w pracy z powodu choroby trwał dłużej niż okresy
wymienione w art. 53 § 1 i 2 k.p., przy czym decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy
bez zachowania okresu wypowiedzenia pozostawił organowi, który powołał pracow-
nika na stanowisko. W myśl art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. prawo pracodawcy do nie-
zwłocznego rozwiązania umowy o pracę powstaje wówczas, gdy niezdolność do
pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wyna-
grodzenia i zasiłku w warunkach określonych w tym przepisie. Wyczerpanie okresu
zasiłkowego wyznacza zatem najwcześniejszy dopuszczalny termin złożenia przez
pracodawcę oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia,
przy czym stosownie do art. 53 § 3 k.p. uprawnienie to ustaje, jeżeli pracownik stawi
się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności, to znaczy po odzyskaniu
zdolności do pracy. Z brzmienia powołanych przepisów wypływa więc wniosek, że
warunkiem rozwiązania stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia bez
winy pracownika jest upływ okresu ochronnego i utrzymująca się nadal niezdolność
pracownika do pracy, przy czym uprawnienie pracodawcy do rozwiązania stosunku
pracy w tym trybie trwa dopóty, dopóki pracownik nie stawi się do pracy w związku z
ustaniem przyczyny nieobecności. Bez znaczenia jest wówczas, przez jak długi
okres pracownik był nieobecny w pracy i ile czasu minęło od zakończenia związane-
go z tym okresu ochronnego. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż w świetle art. 53 § 3
k.p., jeżeli przyczyną usprawiedliwionej nieobecności w pracy jest niezdolność do jej
świadczenia wskutek choroby, to stawienie się pracownika do pracy tylko wtedy ak-
tualizuje dla pracodawcy zakaz niezwłocznego rozwiązania stosunku pracy, gdy sta-
wienie się to pozostaje w związku z odzyskaniem przez pracownika zdolności do
pracy, czyli powrotem do zdrowia. Wspomniany zakaz nie znajduje zatem zastoso-
wania, jeżeli pracownik pomimo tego, iż stawił się do pracy, jest nadal do niej nie-
zdolny wskutek choroby. W takim też kontekście należy interpretować powołany w
uzasadnieniu kasacji przepis art. 229 § 2 k.p., zgodnie z którym pracownik, który był
niezdolny do pracy przez okres dłuższy niż 30 dni podlega kontrolnym badaniom le-
karskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym sta-
nowisku. Przepis ten pozostaje w ścisłym związku z art. 229 § 4 k.p., w myśl którego
pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia le-
karskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowi-
sku. Oznacza to, iż w razie ustania przyczyny nieobecności w pracy spowodowanej
chorobą, obowiązkiem pracownika jest stawienie się do pracy oraz wykazanie zdol-
ności do pracy w sposób określony w art. 229 § 4 k.p., np. poprzez poddanie się
kontrolnym badaniom lekarskim, o których mowa w art. 229 § 2 k.p. Dopiero wów-
czas ustaje uprawnienie pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy bez wypowie-
dzenia, choćby okres nieobecności pracownika w pracy wskutek choroby trwał dłużej
niż okres przewidziany w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 16 grudnia 1999 r., I PKN 415/99 - OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 342).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt stosunku pracy z powołania na-
leży wskazać, iż każda niezdolność do pracy wskutek choroby, potwierdzona sto-
sownym zaświadczeniem lekarskim, jest usprawiedliwioną nieobecnością w pracy w
rozumieniu art. 72 § 1 k.p., zaś upływ okresu tej usprawiedliwionej nieobecności jest
okolicznością obiektywną, niezależną od woli pracownika i pracodawcy oraz powo-
duje rozpoczęcie biegu wypowiedzenia stosunku pracy niezależnie od zachowania
się stron tego stosunku. Sąd Okręgowy nietrafnie nadał temu zachowaniu istotne
znaczenie i w konsekwencji błędnie przyjął, że niepowiadomienie przez pracownika
odwołanego z zajmowanego stanowiska o ustaniu niezdolności do pracy powoduje,
iż bieg wypowiedzenia stosunku pracy nie rozpoczyna się. Nie oznacza to jednak po-
twierdzenia zaprezentowanego przez skarżącego poglądu, że pracodawca nie może
w okresie biegnącego już wypowiedzenia skorzystać z prawa rozwiązania z takim
pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia, jeżeli nieobecność pracownika
trwała dłużej, niż okres przewidziany w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. Żaden inny przepis,
poza art. 53 § 3 k.p., nie wprowadza bowiem czasowego ograniczenia uprawnienia
pracodawcy do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia w przypadku dłuż-
szego, niż okres zasiłkowy, trwania usprawiedliwionej nieobecności pracownika w
pracy, spowodowanej niezdolnością do pracy wskutek choroby.

Sytuacja pracownika zatrudnionego na podstawie powołania jest o tyle od-
mienna od sytuacji pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę, że sto-
sownie do art. 71 k.p. w okresie wypowiedzenia stosunku pracy nie ma on obowiązku
świadczenia innej pracy, a świadczenie jej zależy od zgody lub inicjatywy odwołane-
go pracownika. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem, na wniosek lub za zgodą
pracownika odwołanego z zajmowanego stanowiska, pracodawca może zatrudnić go
w okresie wypowiedzenia przy innej pracy odpowiedniej ze względu na kwalifikacje
zawodowe, a po upływie okresu wypowiedzenia zatrudnić na uzgodnionych warun-
kach pracy i płacy. Jednakże zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy nie jest
równoznaczne z zerwaniem więzów łączących pracownika z pracodawcą i ustaniem
wszelkich obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Ustawowe zwolnienie pra-
cownika od obowiązku świadczenia pracy nie oznacza bowiem absolutnej swobody
pracownika i nie może być utożsamiane z okresem wypoczynku lub też czasem wol-
nym od pracy, w który ingerencja pracodawcy nie jest - co do zasady - dopuszczalna.
W okresie tym pracownik w dalszym ciągu pozostaje w dyspozycji pracodawcy, który
może żądać od niego złożenia wyjaśnień, udzielenia informacji, bądź stawienia się w
siedzibie pracodawcy (por. wyrok z dnia 13 kwietnia 1999 r., I PKN 1/99 - OSNAPiUS
2000 nr 12, poz. 458). Oznacza to, iż w okresie wypowiedzenia obowiązkiem pra-
cownika odwołanego z zajmowanego stanowiska jest informowanie pracodawcy o
zdarzeniach i okolicznościach, które mają wpływ na jego określone prawa i obo-
wiązki, a tym samym prawa i obowiązki pracodawcy, w tym ocenę, czy dalsza nie-
obecność pracownika w pracy spowodowana jest dalszym ciągiem niezdolności do
pracy uprawniającym do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia, czy też
brakiem obowiązku świadczenia pracy (jednakże nierównoznacznym z brakiem obo-
wiązku pozostawania w dyspozycji pracodawcy i w tym znaczeniu gotowości do
pracy) w związku z rozpoczęciem się biegu okresu wypowiedzenia z zachowaniem
przez pracownika w tym okresie prawa do wynagrodzenia za pracę (por. wyrok z
dnia 21 września 2001 r., I PKN 639/00 - OSNP 2003 nr 17, poz. 415). A zatem na
pracowniku odwołanym ciąży powinność powiadomienia pracodawcy o ustaniu przy-
czyny usprawiedliwionej nieobecności w pracy spowodowanej niezdolnością do
pracy wskutek długotrwałej choroby, szczególnie w sytuacji, gdy nieobecność ta
trwała dłużej niż okres przewidziany w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. Powinność tę należy
rozumieć w ten sposób, iż dopiero jej wypełnienie pozbawia pracodawcę prawa do
rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia, podobnie jak w przypadku pracow-
nika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę uprawnienie pracodawcy do roz-
wiązania tej umowy bez wypowiedzenia ustaje, jeżeli pracownik stawi się do pracy
będąc zdolnym do jej wykonywania (art. 53 § 3 k.p.). Reasumując, powiadomienie
pracodawcy przez pracownika odwołanego z zajmowanego stanowiska o odzyskaniu
zdolności do pracy powoduje, że pracodawca nie może już skorzystać z prawa roz-
wiązania z takim pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia z powodu nie-
obecności w pracy trwającej dłużej, niż okres zasiłkowy, zaś stosunek pracy ulega
rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia.

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy
należy przyjąć, iż wszystkie podniesione w kasacji w ramach podstawy z art. 3931 pkt
1 k.p.c. zarzuty naruszenia prawa materialnego okazały się w ostateczności nieuza-
sadnione. Z niezakwestionowanego w skardze kasacyjnej stanu faktycznego sprawy
wynika, że ponieważ odwołanie powoda z zajmowanego stanowiska nastąpiło w
okresie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy z uwagi na niezdolność do
pracy wskutek choroby, to okres wypowiedzenia nie rozpoczął biegu. Skarżący był
niezdolny do pracy przez 271 dni, a tym samym o jeden dzień dłużej niż okres zasił-
kowy, o którym mowa w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p., co stanowiło przesłankę uzasad-
niającą rozwiązanie z nim stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 72 §
1 zdanie drugie k.p. O ustaniu przyczyny usprawiedliwionej nieobecności w pracy i
odzyskaniu z dniem 6 sierpnia 2003 r. zdolności do pracy powód nie zawiadomił pra-
codawcy, chociaż powinności takiej nie wyłączało określone w art. 71 k.p. ustawowe
zwolnienie go z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia, co z kolei -
wobec niezaistnienia przeszkody, o której mowa w art. 53 § 3 k.p. - spowodowało
skuteczne rozwiązanie z nim przez pracodawcę stosunku pracy bez wypowiedzenia
z dniem 13 sierpnia 2003 r. Natomiast powoływanie się przez skarżącego na stano-
wisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 15 października 1999 r., I PKN
245/99 (OSNAPiUS 2001 nr 5, poz. 144) jest nietrafne, gdyż zapadł on w innym sta-
nie faktycznym, w którym usprawiedliwiona nieobecność w pracy wskutek choroby
pracownika odwołanego z zajmowanego stanowiska trwała przez okres równy okre-
sowi niezdolności do pracy, przewidzianemu w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p., a nadto
pracownik powiadomił pracodawcę o ustaniu przyczyny jego nieobecności w pracy
ze względu na chorobę. Tym samym, pracodawca nie mógł skutecznie rozwiązać z
takim pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 72 § 1
zdanie drugie k.p., dla zastosowania którego wymagana jest nieobecność w pracy
spowodowana niezdolnością do pracy wskutek choroby przez okres dłuższy niż
okres zasiłkowy.

Z tych przyczyn Sąd Najwyższy w oparciu o przepis art. 39312 k.p.c. oddalił
kasację jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw. Orzeczenie o kosztach
oparto o przepis art. 98 i 108 § 1 w związku z art. 39319 k.p.c.
========================================