Wyrok SN - I PK 135/04
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:I PK 135/04
Typ:Wyrok SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2005/15/224
Data wydania:2004-12-14

Wyrok z dnia 14 grudnia 2004 r.
I PK 135/04

Podmiot, który nie ma osobowości prawnej ani nie jest jednostką organi-
zacyjną zatrudniającą pracowników (art. 3 k.p.) nie ma zdolności sądowej i pro-
cesowej w sprawach z zakresu prawa pracy (art. 460 k.p.c.). Gospodarstwo po-
mocnicze samorządowej jednostki budżetowej może być uznane za pracodaw-
cę tylko wówczas, gdy jego samodzielność obejmuje uprawnienie do zatrudnia-
nia pracowników.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Zbigniew Hajn, Zbigniew Myszka.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy
z powództwa Krystyny K. przeciwko Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli, Zakła-
dowi Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli w K. o przywrócenie do pracy, na
skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Kielcach z dnia 14 stycznia 2004 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację powódki oraz po-
przedzający go wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 24 marca 2003 r. [...] w
punkcie II i odrzucił pozew w stosunku do pozwanego Zakładu Obsługi Ś. Centrum
Doskonalenia Nauczycieli w K.

U z a s a d n i e n i e

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie z po-
wództwa Krystyny K. przeciwko Zakładowi Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nau-
czycieli w K. i Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli w K. o przywrócenie do pracy
zasądził od Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli w K. na rzecz powódki 3.648 zł a
oddalił powództwo wobec Zakładu Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli.
Krystyna K. pozwała Zakład Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Posta-
nowieniem z 3 października 2002 r. Sąd Rejonowy wezwał do udziału w sprawie w
charakterze pozwanego Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli.
Sąd ten ustalił, że powódka była zatrudniona w Ś. Centrum Doskonalenia Na-
uczycieli w K. Z dniem 1 stycznia 2001 r. Longin B. pełniący obowiązki dyrektora
tego Centrum powierzył jej obowiązki kierownika Zakładu Obsługi Ś. Centrum Do-
skonalenia Nauczycieli, a z dniem 17 września 2001 r. powódka została przez dy-
rektora Centrum odwołana z funkcji p.o. kierownika Zakładu Obsługi i powierzono jej
w tym Zakładzie stanowisko specjalisty do spraw ekonomiczno-gospodarczych. Było
to nowe stanowisko, stworzone specjalnie dla powódki, powstałe z części obowiąz-
ków ,,odebranych" innym pracownikom. Zakład Obsługi ponosił straty: na koniec
stycznia 2001 r. strata wyniosła 13.648 zł, natomiast na koniec czerwca tego samego
roku - 68.119, 74 zł. Dążąc do zmniejszenia kosztów dyrektor Ś. Centrum przepro-
wadził zmiany organizacyjne, zlikwidował stanowisko zajmowane przez powódkę,
zwolnił też sprzątaczkę i dwóch portierów. Te posunięcia miały na celu dostosowanie
poziomu zatrudnienia do możliwości finansowych. Dyrektor Ś. Centrum Doskonale-
nia Nauczycieli podjął decyzję o rozwiązaniu z powódką stosunku pracy nie chcąc
pogłębiać strat oraz dążąc do ograniczenia kosztów działalności przez likwidację
zbędnego stanowiska pracy. Miał też na uwadze prawo powódki do świadczeń
przedemerytalnych. Wypowiedzenie ,,stosunku pracy" zostało dokonane wobec po-
wódki 31 stycznia 2002 r. Po rozwiązaniu z powódką stosunku pracy, rozdzielono jej
obowiązki między innych pracowników. Przeprowadzono też zmianę struktury orga-
nizacyjnej - ,,zlikwidowano poligrafię". Planowane jest dalsze zmniejszenie zatrudnie-
nia ,,ze względów finansowych".
Sąd Rejonowy ustalił, że pracodawcą powódki było Ś. Centrum Doskonalenia
Nauczycieli, gdyż powódka zawarła umowę o pracę z poprzednikiem prawnym tej
jednostki organizacyjnej - z Instytutem Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych.
Powódka nigdy nie zawarła umowy o pracę z Zakładem Obsługi Ś. Centrum Dosko-
nalenia Nauczycieli, jedynie na polecenie przełożonych pełniła w nim różne funkcje -
początkowo pełniła obowiązki kierownika tego Zakładu, a następnie specjalisty do
spraw ekonomiczno - gospodarczych. Zakład Obsługi nie jest pracodawcą w rozu-
mieniu art. 3 k.p., nie zatrudnia bowiem samodzielnie pracowników. Kierownik Za-
kładu nie ma uprawnień w tym zakresie, w myśl § 10 statutu Zakładu może jedynie
wnioskować o zatrudnienie pracowników. Decyzję o zatrudnieniu podejmuje Dyrektor
Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Wypowiedzenie złożone zostało powódce
przez osobę uprawnioną, jest też ono uzasadnione i ,,nie narusza art. 10 ust. 1
ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy".
Pracodawca naruszył jednak art. 30 § 4 k.p. nie wskazując w swym oświadczeniu
konkretnej przyczyny wypowiedzenia. Sformułowanie ,,w związku ze zmianami orga-
nizacyjnymi naszej Placówki oraz ze względów ekonomicznych" Sąd Rejonowy uznał
za niespełniające wymagania z art. 30 § 4 k.p. Nie wiadomo, o jakie zmiany chodzi,
ani co to jest ,,nasza Placówka". Wypowiedzenie narusza zatem przepisy o wypowia-
daniu umów o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. Sąd orzekł o odszkodowaniu na
podstawie art. 45 § 2 k.p., gdyż - jego zdaniem - pracodawca wobec pogłębiających
się strat oraz planowanych dalszych zmian i zmniejszenia zatrudnienia nie ma moż-
liwości ponownego zatrudnienia powódki. Sąd oddalił powództwo wobec Zakładu
Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli, ,,gdyż nie był on pracodawcą powódki
i brak jest legitymacji procesowej po stronie tego podmiotu".
Wyrok ten zaskarżyła powódka oraz Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli.
Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 14 stycznia 2004 r. oddalił obie apelacje.
Sąd drugiej instancji zaaprobował ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy i
wyprowadzone z nich wnioski. Dotyczy to też ustalenia pracodawcy powódki. Zakład
Obsługi jest gospodarstwem pomocniczym, które realizuje podstawowe zadania Ś.
Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Organizację Zakładu Obsługi reguluje statut na-
dany przez Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli. Stosownie do postanowień statutu
Zakład Obsługi nie zatrudnia samodzielnie pracowników, a kierownik Zakładu nie ma
w tym zakresie żadnych kompetencji. Zgodnie bowiem z § 10 statutu kierownik Za-
kładu Obsługi może jedynie wnioskować do kierownika Ś. Centrum Doskonalenia
Nauczycieli w sprawie zatrudnienia, zwalniania, awansowania, wynagradzania i ka-
rania pracowników. Zdaniem Sądu Okręgowego, art. 4 pkt 5 ustawy o pracownikach
samorządowych nie zawiera własnej definicji pracodawcy.
Aprobując ustalenie przyczyny wypowiedzenia, Sąd drugiej instancji podniósł,
że straty Zakładu Obsługi na dzień 30 stycznia 2002 r. wyniosły 10.000 zł, a na 28
lutego już 30.000 zł; pozwany przewiduje ,,dalszą procedurę zwolnień grupowych".
Okoliczności te wskazują, że jest to proces postępujący. Nie może budzić wątpliwo-
ści, że doszło do zmniejszenia zatrudnienia ,, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy z
dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych
ustaw". Sąd nie jest uprawniony do badania celowości i zasadności zmniejszenia
stanu zatrudnienia. Natomiast podana powódce przyczyna wypowiedzenia nie była
dostatecznie konkretna. Sąd Okręgowy podzielił pogląd Sądu pierwszej instancji co
do tego, że postępująca likwidacja stanowisk pracy i brak środków finansowych na
utrzymanie dotychczasowego zatrudnienia powodują, iż przywrócenie powódki do
pracy jest niecelowe. Zakład Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli nie ma
legitymacji procesowej, gdyż jest wewnętrzną jednostką organizacyjną Ś. Centrum
Doskonalenia Nauczycieli i ,,ma na celu jedynie zarządzanie powierzonym jej mająt-
kiem."
Powódka wniosła kasację od tego wyroku, w części oddalającej jej apelację,
podnosząc zarzut naruszenia art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 22 marca 1990 r o pracowni-
kach samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.), art.
20 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (jednolity tekst: Dz.U.
z 2003 r. Nr 15, poz. 148) oraz art. 3, 31 i 5 Kodeksu pracy. Zarzuciła nadto narusze-
nie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: art. 477 i
460 k.p.c., przez wezwanie z urzędu do udziału w sprawie podmiotu niemającego
przymiotu pracodawcy oraz art. 233 k.p.c. przez wadliwą ocenę zgromadzonych w
sprawie dowodów, w oparciu o które dokonano ustaleń co do sytuacji ekonomicznej
pozwanego. W uzasadnieniu kasacji podniesiono, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy
o finansach publicznych, gospodarstwo pomocnicze stanowi wyodrębnioną z jed-
nostki budżetowej pod względem organizacyjnym i finansowym część działalności
jednostki budżetowej. Skoro z definicji ustawowej gospodarstwa pomocniczego wy-
nika, że stanowi ono jednostkę wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo, to odpo-
wiada ono znaczeniu przedmiotowemu pracodawcy. Przyznanie gospodarstwu po-
mocniczemu zdolności do zatrudniania pracowników jest konsekwencją jego wyod-
rębnienia organizacyjnego i finansowego w stopniu umożliwiającym ,,samodzielne
realizowanie stosunków pracy". Zdolność ta wynika z ustawowej regulacji zawartej w
art. 4 pkt 5 ustawy o pracownikach samorządowych, dającej kierownikom samorzą-
dowych jednostek organizacyjnych, w tym gospodarstw pomocniczych, uprawnienie
do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy. Na gospodarstwo pomocnicze
jako samodzielnego pracodawcę wskazuje § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 lipca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i wymogów kwalifikacyjnych
pracowników samorządowych zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych jedno-
stek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 61, poz. 708), które reguluje zasady wyna-
gradzania - między innymi - pracowników gospodarstw pomocniczych. Uprawnienia
do samodzielnego zatrudniania wynikającego z ustawy nie może modyfikować akt
wewnątrzzakładowy. W związku z tym czynności z zakresu prawa pracy nie może
dokonywać inna osoba niż wskazana w ustawie. Powódka nie zgodziła się z
twierdzeniem Sądu Okręgowego co do tego, że ustawa o pracownikach samorządo-
wych nie zawiera własnej definicji pracodawcy. Podniosła, że zgodnie z art. 4 tej
ustawy pracodawcami samorządowymi są podmioty wymienione w art. 1. Wśród nich
wymienia się samorządowe wojewódzkie jednostki organizacyjne. Gospodarstwo
pomocnicze jest taką jednostką, co oznacza, iż z mocy ustawy jest samodzielnym
pracodawcą. Zdaniem powódki, art. 1 i art. 4 pkt 5 ustawy o pracownikach samorzą-
dowych są z mocy art. 5 k.p. przepisami szczególnymi względem art. 3 k.p., mają
zatem pierwszeństwo w stosowaniu. Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane wo-
bec powódki przez kierownika innej jednostki organizacyjnej jest czynnością nieważ-
ną w rozumieniu art. 104 k.c.
Powódka podniosła, że Sąd dokonał błędnych ustaleń w zakresie sytuacji
ekonomicznej jej pracodawcy, dlatego że nie dostrzegł konieczności rozróżnienia
Zakładu Obsługi Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli od Ś. Centrum Doskonalenia
Nauczycieli, w istocie nie badał więc sytuacji ekonomicznej pracodawcy. Sąd Okrę-
gowy naruszył też przepisy prawa formalnego przez dopozwanie Ś. Centrum Dosko-
nalenia Nauczycieli, ponieważ między powódką a Centrum nie istniał żaden węzeł
obligacyjny, nie zostały zatem spełnione warunki z art. 477 k.p.c. Centrum nie kwe-
stionowało zdolności sądowej Zakładu. Sąd zaakceptował reprezentowanie Zakładu
przez kierownika innej jednostki organizacyjnej, Ś. Centrum Doskonalenia Nauczy-
cieli. Kasacja zawiera wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczą-
cej oddalenia apelacji powódki i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Kluczowym zagadnieniem, wymagającym rozstrzygnięcia w rozpoznawanej
sprawie było przesądzenie, który podmiot: Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli czy
Zakład Obsługi tego Centrum był pracodawcą powódki. Powódka wykonywała pracę
w Zakładzie Obsługi, spór sprowadzał się do tego, czy ów Zakład wyposażony jest w
takie cechy, które pozwalałyby uznać go za pracodawcę. Zgodnie z art. 3 k.p., pra-
codawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a
także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Wyodrębnienie organiza-
cyjne i zdolność do (samodzielnego) zatrudniania pracowników stanowią istotne
elementy ustawowej definicji pracodawcy. Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli jest
niewątpliwie wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną w rozumieniu art. 8
ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (jednolity tekst:
Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz.1590 ze zm.), utworzoną w celu wykonywania zadań
należących do tego samorządu. Jest ono zarazem pracodawcą samorządowym w
rozumieniu art. 1 w związku z art. 4 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.). Ten
ostatni przepis wprowadzający pojęcie pracodawcy samorządowego zawiera odesła-
nie do art. 1, w którym zostały wymienione jednostki organizacyjne zatrudniające
pracowników samorządowych, a wśród nich, w punkcie 1, wojewódzkie samorządo-
we jednostki organizacyjne. Z przepisu tego nie wynika, jakie podmioty mogą być
uznane za wojewódzkie jednostki organizacyjne. Powódka twierdzi, że taką woje-
wódzką samorządową jednostką organizacyjną jest również Zakład Obsługi Ś. Cen-
trum Doskonalenia Nauczycieli, w którym świadczyła ona pracę. Pogląd ten nie ma
jednakże dostatecznych podstaw. Zakład Obsługi został utworzony na podstawie
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (obecnie jednolity tekst:
Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz.148 ze zm.). Z art. 20 ust. 1 tej ustawy wynika, że gospo-
darstwem pomocniczym jest wyodrębniona z jednostki budżetowej pod względem
organizacyjnym i finansowym, część jej podstawowej działalności lub działalność
uboczna. Gospodarstwo to tworzy kierownik jednostki budżetowej po uprzednim uzy-
skaniu zgody - w przypadku gospodarstw pomocniczych gminnych, powiatowych i
wojewódzkich jednostek budżetowych - zarządu jednostki samorządu terytorialnego.
Ś. Centrum Doskonalenia Nauczycieli jest jednostką budżetową w rozumieniu
ustawy o finansach publicznych i to jego dyrektor utworzył Zakład Obsługi po uzy-
skaniu zgody Zarządu Województwa Ś. (wyrażonej uchwałą z dnia 13 grudnia 2000
r.). Przepisy ustawy o finansach publicznych dotyczące gospodarstw pomocniczych
traktują o ich wyodrębnieniu organizacyjnym i finansowym, nie przesądzają jednak
kwestii podmiotowości tych jednostek organizacyjnych w sferze stosunków pracy.
Jest to zrozumiałe, jeżeli zważyć przedmiot regulacji tej ustawy. Samodzielność or-
ganizacyjna w zakresie gospodarki finansowej nie przesądza o samodzielności w
zakresie zatrudniania pracowników. Kierownik jednostki budżetowej nie tylko tworzy
gospodarstwo pomocnicze, jest jednocześnie uprawniony do jego likwidacji i prze-
kształcenia w inną formę organizacyjno - prawną (art. 20 ust. 3 ustawy o finansach
publicznych). Wnioski płynące z wykładni systemowej przepisów ustawy o pracowni-
kach samorządowych i ustawy o finansach publicznych pozwalają na stwierdzenie,
że gospodarstwo pomocnicze samorządowej jednostki budżetowej jest jednostką
organizacyjną samorządowej jednostki organizacyjnej. Może być uznane za praco-
dawcę tylko wówczas, gdy jego samodzielność obejmuje również uprawnienie do
zatrudniania pracowników (analogiczny pogląd wynika z wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 175/99, OSNAPiUS 2000 nr 21, poz. 787). Takie
uprawnienie nie jest jednak przesądzone ani w ustawie o pracownikach samorządo-
wych, ani w ustawie o finansach publicznych. Odmienny pogląd przedstawiony w
kasacji nie ma dostatecznych podstaw w wykładni wchodzących w grę przepisów.
Nie wynika ani z wykładni językowo - logicznej, ani systemowej. Samodzielność w
zakresie zatrudniania pracowników mogłaby być przekazana (nadana) Zakładowi
Obsługi jako gospodarstwu pomocniczemu, mimo że nie jest to obligatoryjne w świe-
tle przepisów ustawowych. Tak się jednak nie stało. Ze statutu Zakładu Obsługi wy-
nika, że jego kierownik może jedynie wnioskować w zakresie zatrudniania, zwalnia-
nia, awansowania i wynagradzania pracowników. Odrębność Zakładu Obsługi nie
obejmuje zatem sfery prawnopracowniczej. Nie może on być zatem uznany za pra-
codawcę w rozumieniu art. 3 k.p. Przepis art. 5 k.p. (zgodnie z którym jeżeli stosunek
pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy Ko-
deksu pracy stosuje się w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami) - w zakresie
definicji pracodawcy - może stanowić jedynie dyrektywę tego rodzaju, że w razie
określenia w ustawie pragmatycznej podmiotu zatrudniającego jest to wiążące dla
rozumienia jednostki organizacyjnej, o której jest mowa w art. 3 k.p. Taka jest relacja
między tymi dwoma przepisami Kodeksu pracy. Przedstawione wywody wskazują na
bezzasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego.
Zarzuty naruszenia przepisów postępowania również nie są usprawiedliwione.
Przepis art. 233 k.p.c. został powołany jako podstawa kasacji w kontekście ustaleń
sytuacji ekonomicznej pracodawcy dokonanych w zaskarżonym wyroku - zdaniem
powódki - błędnie w odniesieniu do całego Ś. Centrum. Jest to konsekwencją różnicy
zdań między powódką a Sądem Okręgowym w zakresie ustalenia, jaki podmiot był
pracodawcą powódki. Przepis art. 477 k.p.c. nie mógł być naruszony ponieważ wyni-
ka z niego jedynie uprawnienie do działania sądu z urzędu w postępowaniu w spra-
wach z zakresu prawa pracy w sferze przekształceń podmiotowych. Odrębnie należy
ustosunkować się do zarzutu naruszenia art. 460 k.p.c., z którego wynika zdolność
sądowa i procesowa w sprawach z zakresu prawa pracy. Zdolność tę ma zakład
pracy, choćby nie posiadał osobowości prawnej. Przepis ten został naruszony przez
Sąd Okręgowy lecz w zupełnie innym sensie niż przypisano mu to w kasacji.
Zdolność sądowa i procesowa w sprawach z zakresu prawa pracy jest powią-
zana z podmiotowością w zakresie zatrudniania pracowników. Ujmując tę kwestię
inaczej można stwierdzić, że podmiot, który nie ma osobowości prawnej, ani nie jest
zakładem pracy czyli jednostką organizacyjną zatrudniającą pracowników (art. 3
k.p.), nie ma zdolności sądowej ani procesowej w sprawach z zakresu prawa pracy.
W rozpoznawanej sprawie jako strona pozwana działało Centrum Doskonalenia Nau-
czycieli. Jego dyrektor ustanowił pełnomocnika i prezentował konsekwentnie pogląd,
że Centrum jest pracodawcą powódki. Mimo tego Sąd Rejonowy, który podzielił ten
pogląd, wydał wyrok również co do Zakładu Obsługi, niebędącego pracodawcą, a
zatem niemającego zdolności sądowej i procesowej. W tym miejscu można przyto-
czyć pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego (Izby Cywilnej) z dnia 25 kwiet-
nia 1996 r., III CZP 34/96 (OSNC 1996 nr 7-8, poz. 103), zgodnie z którym zakład
budżetowy gminy i gospodarstwo pomocnicze państwowej jednostki budżetowej nie
mają zdolności sądowej w postępowaniu przed sądem gospodarczym. Uchwała ta
ma istotne znaczenie z uwagi na to, że zdolność sądowa w sprawach gospodar-
czych, podobnie jak w sprawach z zakresu prawa pracy, nie jest ograniczona do
podmiotów posiadających osobowość prawną. Wynika z niej wniosek, że gospodar-
stwom pomocniczym nie przysługuje ona z samego ich wyodrębnienia organizacyj-
nego. Niedopuszczalne było zatem wyrokowanie co do podmiotu pozbawionego
zdolności sądowej. Dotyczy to nie tylko Sądu Rejonowego, który oddalił powództwo
wobec Zakładu Obsługi, ale i Sądu Okręgowego, który również objął ten Zakład
swym rozstrzygnięciem, oddalając apelację powódki skierowaną przeciwko oddale-
niu powództwa. Brak zdolności sądowej powoduje odrzucenie pozwu (art. 199 § 1
pkt 3 k.p.c.). Prowadziło to do konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku i wyroku
Sądu Rejonowego w częściach orzekających w stosunku do podmiotu pozbawionego
zdolności sądowej i odrzucenia pozwu w tym zakresie (art. 39316 k.p.c.)
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] I PK 218/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/92
2008-02-04 
[IA] I PK 197/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/5-6/65
2008-01-22 
[IA] I PK 196/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/89
2008-01-29 
[IA] I PK 195/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/90
2008-01-30 
[IA] I PK 193/07   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2009/7-8/91
2008-02-04 
  • Adres publikacyjny: