Wyrok SN - V KKN 399/99
Izba:Izba Karna
Sygnatura:V KKN 399/99
Typ:Wyrok SN
Data wydania:2002-01-16
WYROK Z DNIA 16 STYCZNIA 2002 R.
V KKN 399/99



1. Chodzenie po pasach dla pieszych, które przeznaczone są dla
przejścia przez jezdnię, a nie do spacerowania i chodzenia po nich, wy-
czerpuje w pełni znamiona czynu określonego w art. 90 k.w.

2. Uchylenie w trybie kasacji wyroku w sprawie o wykroczenie powo-
duje - z uwagi na szczególne unormowanie zawarte w § 2 art. 45 k.w., nie-
znane prawu karnemu - odżycie na nowo biegu terminu przedawnienia
wykroczenia w rozmiarze określonym w § 1 art. 45 k.w., także w sytuacji,
gdy okres ten w całości już upłynął.

Przewodniczący: sędzia SN W. Kozielewicz.
Sędziowie SN: H. Gordon-Krakowska,
T. Grzegorczyk (sprawozdawca).


Prokurator Prokuratury Krajowej: J. Piechota.

Sąd Najwyższy w sprawie Zygmunta R., obwinionego z art. 90 k.w. i
art. 52 § 1 k.w., po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2002 r. kasacji, wnie-
sionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Ś. z
dnia 21 kwietnia 1999 r., utrzymującego w mocy orzeczenie Kolegium Re-
jonowego d/s Wykroczeń przy Sądzie Rejonowym w Ś. z dnia 31 marca
1999 r.

u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w
Ś. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym (...).


Z u z a s a d n i e n i a :


Zygmunt R. został orzeczeniem Kolegium ds. Wykroczeń przy Sądzie
Rejonowym w Ś. z dnia 31 marca 1999 r. uniewinniony od zarzutu popeł-
nienia wykroczenia z art. 52 § 1 k.w., ale uznany winnym tego, że 21
stycznia 1999 r. w K. tamował ruch na drodze publicznej w ten sposób, że
wraz z innymi osobami bez uzasadnionej potrzeby chodził po jezdni, czym
doprowadził do całkowitego zatrzymania ruchu pojazdów, tj. czynu okre-
ślonego w art. 90 k.w., przy czym odstąpiono od wymierzenia mu kary za
ten czyn. Od orzeczenia tego obwiniony odwołał się, a po rozpoznaniu tego
odwołania Sąd Rejonowy w Ś., wyrokiem z dnia 21 kwietnia 1999 r., utrzy-
mał w mocy orzeczenie Kolegium. W kasacji wywiedzionej od tego wyroku
w części dotyczącej skazania za czyn określony w art. 90 k.w. obrońca
oskarżonego wysunął zarzut obrazy tego przepisu prawa wykroczeń przez
wadliwe jego zastosowanie (..). W konsekwencji skarżący wnosił o uchyle-
nie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.

Rozpatrując tę kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Nie ma racji skarżący wywodząc, że chodzenie po pasach polegające
na ciągłym przechodzeniu po przejściu dla pieszych nie stanowi narusze-
nia art. 90 k.w. Przepis ten penalizuje zachowanie polegające na tamowa-
niu lub utrudnianiu ruchu i, jak wskazuje się w doktrynie, chodzi tu o za-
chowanie, które ,,zakłóca płynność ruchu lub w wyniku którego ruch staję
się niemożliwy lub utrudniony" (zob. M. Bojarski, W. Radecki: Kodeks wy-
kroczeń. Komentarz, Warszawa 1998, s. 338). Chodzenie po pasach dla
pieszych, które przeznaczone są dla przejścia przez jezdnię, a nie do spa-
cerowania i chodzenia po nich, wyczerpuje w pełni znamiona czynu okre-
ślonego w art. 90 k.w. Inną rzeczą jest natomiast, że Sąd nie przeanalizo-
wał należycie tego zachowania w kontekście dokumentu złożonego do akt
o fakcie powiadomienia burmistrza o proteście, odnotowano bowiem jedy-
nie jego istnienie, nie wypowiadając się co do tego, czy wyczerpano sto-
sowne procedury dotyczące zgromadzeń publicznych (...).

W konsekwencji zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego ostać się nie
może. Czyn zarzucany oskarżonemu popełniony został jednak 25 stycznia
1999 r., co mogłoby sugerować, że jego karalność uległa już przedawnie-
niu (art. 45 § 1 k.w.) i Sąd Najwyższy powinien po uchyleniu wyroku sądu
postępowanie umorzyć. Jednakże mieć należy na uwadze, że, stosownie
do art. 45 § 2 k.w., w razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia
przedawnienie biegnie od daty orzeczenia o tym uchyleniu. W doktrynie i w
orzecznictwie wskazuje się, że przez ,,uchylenie prawomocnego rozstrzy-
gnięcia" rozumieć należy również uchylenie wyroku sądu w sprawie o wy-
kroczenie w trybie kasacji (wyrok SN z dnia 2 marca 2001 r,, V KKN 3/01,
OSNKW 2001, z. 7-8, poz. 63; M. Bojarski, W. Radecki: Kodeks wykro-
czeń. Komentarz, Warszawa 1999, s. 66; T. Grzegorczyk. Nowela do pra-
wa wykroczeń. Komentarz, Kraków 1999, s. 36). Już zaś pod rządem art.
45 § 2 k.w. w jego poprzednim brzmieniu, tzn. gdy zakładał on odżycie bie-
gu przedawnienia tylko w razie uchylenia orzeczenia w trybie nadzoru,
przyjmowano, że istniejący wówczas roczny termin przedawnienia zaczyna
,,biec na nowo" (M. Bojarski, W. Radecki: Kodeks wykroczeń. Komentarz,
Warszawa 1998, s. 173). Ponieważ w tym zakresie przepis nie uległ zmia-
nie, należy i obecnie uznać, że uchylenie w trybie kasacji wyroku w sprawie
o wykroczenie powoduje - z uwagi na szczególne unormowanie zawarte w
§ 2 art. 45 k.w., nieznane prawu karnemu - odżycie na nowo biegu termi-
nu przedawnienia wykroczenia w rozmiarze określonym w § 1 art. 45 k.w.,
także w sytuacji, gdy okres ten w całości już upłynął.

Rodzi się wszak w tym miejscu inna kwestia, dotycząca rozstrzygnię-
cia następczego po uchyleniu tego orzeczenia. Jak wskazano w wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2001 r. (II KKN 304/01, niepubl.),
jedynie wtedy, gdy zachodzi potrzeba uchylenia także orzeczenia Kolegium
ds. Wykroczeń sprawa powinna być przekazana Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania w pierwszej instancji. Taka konieczność w niniej-
szej sprawie nie istnieje, uchybienia dotyczą procedowania w Sądzie Od-
woławczym, a zatem przekazanie obecnie sprawy temu Sądowi jest wy-
starczające. Przy ponownym procedowaniu Sąd ten powinien orzekać w
trybie art. 512 k.p.k., jako że będzie nadal rozpoznawał środek odwoław-
czy od orzeczenia Kolegium ds. Wykroczeń (art. 6 § 2 ustawy z dnia 24
sierpnia 2001 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania w spra-
wach o wykroczenia, Dz. U. Nr 106, poz. 1149). Powinien on rozważyć, czy
dopełniono niezbędnych procedur przewidzianych w przepisach o zgroma-
dzeniach, czy miało to wpływ na legalność zachowań oskarżonego, a także
zapewnić orzekanie przez sędziego, który nie był świadkiem zdarzenia, w
ramach którego popełniony był czyn zarzucany oskarżonemu.

Izba Karna - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IK] V KKN 389/01   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego-Izba Karna i Wojskowa 2002/5-6/46
2002-02-04 
[IK] V KKN 377/01   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego-Izba Karna i Wojskowa 2002/11-12/105
2002-08-09 
[IK] V KKN 264/01   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego-Izba Karna i Wojskowa 2002/1-2/12
2001-11-09 
[IK] V KKN 249/01   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego-Izba Karna i Wojskowa 2002/1-2/7
2001-10-03 
[IK] V KKN 216/01   Wyrok SN
Wokanda 2002/2/14 Orzecznictwo Sądu Najwyższego-Izba Karna i Wojskowa 2001/11-12/98
2001-09-06 
  • Adres publikacyjny: