Wyrok z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 1323/00

Wpis w rejestrze znaków towarowych o zmianie uprawnionego z
rejestracji i poprzedzające go czynności Urzędu Patentowego nie usuwają
wadliwości formy umowy o przeniesienie prawa z rejestracji znaku
towarowego (art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach
towarowych, Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm. w związku z art. 73 § 2 k.c.), chyba że
sporządzone przez ten Urząd dokumenty pozwalają na stwierdzenie
dokonania czynności w rozumieniu art. 81 § 2 pkt 1 k.c.

Przewodniczący Sędzia SN Helena Ciepła
Sędzia SN Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca), Sędzia SA Jan Kremer

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa Przemysłu
Spirytusowego ,,P." w W. z udziałem interwenienta ubocznego Ministra Skarbu
Państwa przeciwko Ż. Zakładom Przemysłu Spirytusowego ,,P." w Ż., ,,E.-A.", spółce
z ograniczoną odpowiedzialnością w W. z udziałem interwenienta ubocznego ,,B."
S.A. w B. o stwierdzenie nieważności umów, po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w
dniu 12 kwietnia 2001 r. na rozprawie kasacji pozwanej ,,E.-A.", spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w W. i interwenienta ubocznego ,,B." S.A. w B. od wyroku Sądu
Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 maja 2000 r.,
oddalił kasacje i zasądził solidarnie od pozwanej ,,E.-A.", spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością oraz interwenienta ubocznego ,,B.", Spółki Akcyjnej w B. na
rzecz powodowego Przedsiębiorstwa kwotę 2000 zł a na rzecz interwenienta
ubocznego Skarbu Państwa kwotę 1500 zł kosztów procesu za instancję kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelacje pozwanej ,,E.-A."
spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz interwenienta ubocznego ,,B."
Spółki Akcyjnej w B. we Francji. Z obszernych ustaleń - w całości zaprobowanych
przez Sąd drugiej instancji - do istotnych należą zawarcie dnia 27 maja 1994 r.
przez powodowe Przedsiębiorstwo Przemysłu Spirytusowego ,,P." w W., pozwane
Ż. Zakłady Przemysłu Spirytusowego ,,P." w Ż. i P.B.C. w M. (USA) trójstronnego
porozumienia, na 10 lat, dotyczącego eksportu wódki polskiej ,,Belvedere" na rynki
Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Meksyku i Kanady. Pozwane Zakłady
dostarczały produkt, tj. alkohol, z dwoma znakami towarowymi słowno-
przestrzennym (butelka) i słownym ,,Belvedere Vodka", który powodowe
Przedsiębiorstwo jako eksporter miał sprzedawać, na zasadach wyłączności,
importerowi - P.B.C. Porozumienie to jest realizowane na rynku Stanów
Zjednoczonych.
Umową z dnia 14 czerwca 1996 r. Ż. Zakłady Przemysłu Spirytusowego
przeniosły prawo z rejestracji znaku towarowego słowno-przestrzennego na rzecz
pozwanej spółki ,,E.-A.". Dnia 11 września 1996 r. Zakłady te przeniosły na rzecz
wymienionej spółki prawo z rejestracji znaku towarowego słownego. Obie umowy
zostały sporządzone z uchybieniem art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r.
o znakach towarowych (Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm. - dalej "u.z.t.") w związku z art.
73 § 2 k.c., co spowodowało ich nieważność. Dokonując w dniu 14 czerwca 1996 r.
przeniesienia prawa z rejestracji znaku towarowego słowno-przestrzennego,
dyrektor pozwanych Zakładów ,,P." złożył oświadczenie, że na rzecz tych Zakładów
nie są zarejestrowane jakiekolwiek podobne znaki towarowe. Oświadczenie to było
nieprawdziwe, w tym bowiem czasie wymienionym Zakładom ,,P." przysługiwało
prawo do znaku towarowego słownego ,,Belvedere Vodka". Znaki te były podobne i
zostały zarejestrowane dla towarów tego samego rodzaju (art. 16 ust. 2 u.z.t.). Była
to czynność mająca na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.).
Umowa licencyjna zawarta dnia 11 września 1996 r. przez spółkę ,,E.-A."
z Ż. Zakładami ,,P." o używanie przez te Zakłady wymienionych znaków towarowych
nie została zarejestrowana w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej i nie
wywołała żadnego skutku wobec osób trzecich (art. 17 ust. 3 u.z.t.). Uprawniona
z rejestracji obu - powyżej wskazanych - znaków towarowych spółka ,,E.-A."
przeniosła dnia 26 lutego 1997 r. prawo na rzecz ,,B." S.A. w B. (Francja).
Po dokonaniu wpisu w rejestrze nabywcy prawa do tych znaków ,,B." S.A.
wygasła umowa licencyjna i w następstwie tego Ż. Zakłady Przemysłu
Spirytusowego ,,P." utraciły prawo do używania znaków objętych rejestracją.
Sytuacja taka zagraża interesom majątkowym i niemajątkowym powodowego
Przedsiębiorstwa będącego jedynym eksporterem ,,Belvedere Vodka" na rynku
amerykańskim i uzasadnia przyjęcie, że spełnione zostały - w ocenie Sądów obu
instancji - przesłanki z art. 189 k.p.c.
Dalsze ustalenia dotyczyły kwestii zgody rady pracowniczej przedsiębiorstwa
państwowego (art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o samorządzie
załogi przedsiębiorstwa państwowego, Dz.U. Nr 24, poz. 123 ze zm.) oraz
dochowania przez spółkę ,,E.-A." wymogom przewidzianym w art. 6 u.z.t.
Kasacja została złożona przez pozwaną spółkę ,,E.-A." i interwenienta
ubocznego spółkę B. S.A. Skarżące zarzuciły nieważność postępowania (art. 393-11
i 379 pkt 4 k.p.c.) wywołaną udziałem w rozstrzyganiu sprawy sędziego, który
podlegał wyłączeniu z mocy prawa na podstawie art. 48 § 1 pkt 5 k.p.c., albowiem
uprzednio orzekał on w innej sprawie, w której rozstrzygana była jedna z przesłanek
ważności spornych umów a mianowicie ich odpłatność, naruszenie przepisów
postępowania mających istotny wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 189,
art. 2 § 3, art. 316 § 1, art. 227 i 233 § 1, a także art. 228 k.p.c., oraz naruszenie
prawa materialnego polegające w szczególności na błędnej wykładni i błędnym
zastosowaniu następujących przepisów: art. 888 k.c. i art. 24 ust. 1 pkt 10 ustawy z
dnia 25 września 1981 r. o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego
(Dz.U. Nr 24, poz. 123), art. 81 § 1 i § 2 oraz art. 15 u.z.t., art. 4, 9 ust. 1 pkt 1 i art.
16 ust. 2 tej ustawy, art. 16 ust. 1 u.z.t. a nadto art. 55-1 k.c. w związku z art. 58 k.c.,
a także art. 6, art. 13 u.z.t. i art. 9 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. Nr 35, poz. 230)
w związku z art. 58 k.c.
Wskazując na powyższe, skarżące spółki wnosiły o zmianę zaskarżonego
wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy - po uwzględnieniu art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r.
o zmianie ustawy kodeks postępowania cywilnego ... (Dz.U. Nr 48, poz. 554)
zważył, co następuje:
Na uzasadnienie zarzutu naruszenia art. 48 § 1 pkt 5 k.p.c. skarżące
przytoczyły, że sędzia sprawozdawca był wcześniej przewodniczącym składu w
Sądzie Apelacyjnym, orzekającego dnia 4 września 1998 r. w sprawie sygn. akt
I ACz (...) i I ACz (...). Przedmiotem rozstrzygnięcia w tej sprawie były zażalenia
wniesione przez Ż. Zakłady Przemysłu Spirytusowego ,,P." wniesione na
postanowienia Sądu pierwszej instancji z dnia 4 i 13 sierpnia 1998 r.
zabezpieczające roszczenia dochodzone w sprawie sygn. akt X GC (...). Zgodnie z
art. 48 § 1 pkt 5 k.p.c., sędzia jest wyłączony z mocy ustawy w sprawach o ważność
aktu prawnego z jego udziałem sporządzonego lub przez niego rozpoznanego.
Powyższe sformułowanie odnosi się do aktów natury zarówno cywilnoprawnej (np.
akty notarialne, akty stanu cywilnego, umowy handlowe), jak i
administracyjnoprawnej, stanowiących podstawę stosunku prawnego, którego
dotyczy spór. Znajdzie on zastosowanie wówczas, gdy bezpośrednim żądaniem w
sprawie jest ustalenie ważności (nieważności) aktu prawnego sporządzonego przez
sędziego lub przez niego rozpoznanego. Orzekając w takiej sprawie, sędzia byłby w
pewnym stopniu sędzią we własnej sprawie, gdyż sam oceniałby sposób
wypełnienia przez siebie obowiązków. Treść postanowienia Sądu Apelacyjnego z
dnia 13 sierpnia 1998 r. sygn. akt I ACz (...) i I ACz (...) wyklucza istnienie tej
przesłanki wyłączenia sędziego. (...)
Pozostałe zarzuty i przytoczone na ich uzasadnienie przepisy postępowania,
mające wypełniać podstawę kasacji przewidzianą w art. 393-1 pkt 2 k.p.c.,
wymagają - przy ich ocenie - uwzględnienia treści przytoczonego przepisu
stwierdzającego, że poza wskazaniem naruszenia przepisów postępowania,
wymagane jest wykazanie możliwości wpływu zarzucanego uchybienia na wynik
sprawy. Musi to być wpływ istotny, czyli aby następstwa ustalonych wadliwości były
tego rodzaju (bądź skali), że kształtowały lub współkształtowały treść zaskarżonego
orzeczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1997 r., I CKN
57/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 82). Należy też przypomnieć, że kasacja
przysługuje od orzeczenia sądu drugiej instancji i nie może opierać się na zarzutach
dotyczących uchybień sądu pierwszej instancji, te bowiem podlegają kontroli
instancyjnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1997 r., I CKN 97/96,
OSNC 1997, nr 6-7, poz. 87).
O kierunku i zakresie prowadzonego postępowania dowodowego, a także, czy
będące przedmiotem dowodu fakty mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia
sprawy, rozstrzygają przepisy prawa materialnego. Jeżeli wadliwość czynności
prawnej jest tego rodzaju, że podstawą zastosowania sankcji w postaci nieważności
mogą być różne przepisy, to na sądzie orzekającym nie ciąży obowiązek
wyczerpania i przytoczenia w wydanym orzeczeniu wszystkich - mogących
wchodzić w rachubę - przyczyn i podstaw prawnych nieważności. Może swoje
rozstrzygnięcie oprzeć na jednej z nich.
Obszerne ustalenia i wielowątkowe wywody Sądów obu instancji uzasadniają
nawiązanie do omówionej - w pierwszej kolejności - podstawy uwzględnienia
powództwa wywiedzionej z art. 15 i 16 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach
towarowych. Artykuł 15 ust. 1 tej ustawy stanowi, że prawo z rejestracji znaku
towarowego jest zbywalne. Jako prawo majątkowe może być przedmiotem
czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie podmiotowego prawa do
znaku towarowego na osobę trzecią. Możliwe jest także obciążenie tego prawa na
rzecz osoby trzeciej.
Dla przeniesienia prawa z rejestracji znaku towarowego ustawa wymaga
pisemnej formy umowy z datą pewną. Bezsporny jest brak urzędowego
poświadczenia daty na obu umowach i nie ulega wątpliwości, że skutkiem braku
daty pewnej na kwestionowanych umowach jest nieważność dokonanych czynności
(art. 73 § 2 k.c.). Urzędowe poświadczenie daty naniesione na dokumencie ma na
celu stwierdzenie daty nie budzącej wątpliwości, w której czynność prawna została
dokonana. Przymiot daty pewnej może być uzyskany w dokonanej czynności przez
później zaistniałe zdarzenia przewidziane w art. 81 k.c., do którego postanowień
odwołują się skarżące w kasacji. Zgodnie z art. 81 § 2 pkt 1 k.c., czynności prawna
uzyskuje z mocy ustawy walor daty pewnej w razie stwierdzenia dokonania
czynności w jakimkolwiek dokumencie urzędowym - od daty tego dokumentu
urzędowego.
Bezsporny jest, że obie umowy mające stanowić podstawę wpisu zmiany
uprawnionego z rejestracji nie zostały opatrzone adnotacją (prezentatą) Urzędu
Patentowego. Prezentatą tego Urzędu opatrzony został wniosek o wpisanie do
rejestru zmiany podmiotu uprawnionego. Wniosek ten nie jest dokumentem
urzędowym wymaganym przez powołany w kasacji przepis art. 81 § 2 pkt 1 k.c.,
nie istniały zatem - wbrew twierdzeniom i zarzutom skarżących - podstawy do
przyjęcia, że spełnione zostało ustawowe wymaganie w postaci stwierdzenia
dokonania czynności w dokumencie urzędowym. Urząd Patentowy nie uczynił także
jakiejkolwiek wzmianki na dokumentach obejmujących czynność przeniesienia
prawa z rejestracji obu znaków towarowych (art. 81 § 2 pkt 2 k.c.).
Z powołaniem się na wymieniony przepis skarżące dowodzą, że fakt
dokonania kwestionowanych czynności i ich następstw (przeniesienie praw) został
stwierdzony w dokumentach urzędowych - postanowieniach i wpisach do rejestru
znaków towarowych Urzędu Patentowego. Od daty sporządzenia tych dokumentów
sporne czynności mają - w ocenie skarżących - datę pewną. Zarzut ten i jego
motywacja zostały sformułowane w oderwaniu od treści przepisu art. 81 § 2 pkt 2
k.c. i treści wydanych przez Urząd Patentowy postanowień o wpisie w rejestrze oraz
skutków, jakie w obowiązującym stanie prawnym wynikają z dokonania wpisów do
rejestru. (...) W uzasadnieniu wyroku z dnia 21 lipca 1994 r., I PRN 46/94
(OSNAPUS 1995, nr 3, poz. 40) Sąd Najwyższy stwierdził, że zbycie prawa z
rejestracji znaku towarowego powoduje potrzebę podjęcia odpowiedniego
postępowania przed Urzędem Patentowym, które kończy się postanowieniem
ustalającym stan rzeczy istotny z punktu widzenia zarejestrowanego prawa.
Rejestracja jest elementem definiującym prawo do znaku towarowego i nie
przesądza o ważności czynności prawnej oraz nie eliminuje wadliwości związanych
z przeniesieniem prawa.
Postanowienie wydane na podstawie § 30 ust. 1 zarządzenia Prezesa Urzędu
Patentowego RP z dnia 9 września 1992 r. w sprawie ochrony znaków towarowych
(M.P. Nr 31, poz. 217) w związku z art. 54 ust. 4 u.z.t. zawierały rozstrzygnięcia o
wykreśleniu w rejestrze zbywcy i wpisaniu nabywcy, a ponadto pouczenie o
środkach odwoławczych. W każdym z tych aktów, w formie imperatywnej, wyrażone
zostało jedynie rozstrzygnięcie o wpisie w rejestrze. Urząd Patentowy nie dokonał
czynności wymienionych w art. 81 § 2 pkt 2 k.c. na dokumencie obejmującym
sporną czynność ani też nie odniósł się w żaden sposób do tego dokumentu.
Ustawa zaś, stanowiąc o konieczności umieszczenia na dokumencie obejmującym
czynność, jakiejkolwiek wzmianki przez organ wskazany w art. 81 § 2 pkt 2 k.c.,
przesądza o formie łączności wzmianki i dokumentu. Traktowanie zatem tego aktu
decyzyjnego jako źródła czynności, które z jego treści nie wynikają, jak to czynią to
skarżące, stawiając zarzut naruszenia art. 81 § 2 pkt 2 k.c., nie znajduje
uzasadnienia, zarówno faktycznego, jak i prawnego.
Również poświadczenie w toku niniejszego postępowania przez notariusza
zgodności odpisów umów z okazanym dokumentem nie zostało dokonane na
dokumencie mającym uzasadniać wpisanie zmiany w rejestrze i pozostaje bez
znaczenia dla oceny prawnej wyrażanej przez Sądy orzekające na podstawie art.
15 ust. 2 u.z.t. i art. 81 k.c. Z powyższego wynika, że niezachowana została
wymagana przez ustawę szczególna forma czynności prawnej, co powoduje jej
nieważność (art. 73 § 2 zdanie pierwsze k.c.). (...)
Prawo z rejestracji znaku towarowego może być przeniesione na inną osobę
tylko wraz z przedsiębiorstwem, na którego rzecz znak ten został zarejestrowany,
albo wraz ze zorganizowaną częścią tego przedsiębiorstwa. Przeniesienie tego
prawa bez przeniesienia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części może
nastąpić tylko wtedy, gdy nie występuje możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd
co do pochodzenia towarów (art. 16 ust. 1 u.z.t.). Twierdzenia skarżących, że prawa
z rejestracji omawianych znaków towarowych zostały przeniesione wraz z częścią
przedsiębiorstwa, upadają w wyniku konfrontacji z treścią umów. Bezsporne jest, że
umowa o przeniesienie prawa z rejestracji znaku towarowego zawiera
oświadczenie, że na rzecz zbywcy Ż. Zakładów Przemysłu Spirytusowego nie są
zarejestrowane w Polsce podobne znaki towarowe tego samego rodzaju. W myśl
zaś powołanego art. 16 ust. 2 ustawy, przeniesienie prawa z rejestracji znaku
towarowego bez przeniesienia przedsiębiorstwa lub jego części nie może nastąpić,
jeżeli na rzecz zbywcy są zarejestrowane inne podobne znaki towarowe dla
towarów tego samego rodzaju.
U podstaw zarzutu kasacji dotyczącego omawianego art. 16 ustawy legła teza
o braku podobieństwa obydwu znaków towarowych. Podejmując to zagadnienie,
obszernie naświetlone w kasacji, na wstępie zauważyć należy, że ogólna formuła
użyta w art. 16 ust. 2 u.z.t. - z woli ustawodawcy - pozostawia znaczną swobodę
sądowi orzekającemu, który swoją ocenę wyraża w okolicznościach konkretnej
sprawy. Można stwierdzić, że użyte kryterium jest trudne do oceny i wymierzenia, w
związku z czym zawsze istnieje możliwość zgłoszenia przeciwnej do przedstawionej
przez sąd orzekający argumentacji w tym przedmiocie. Jednakże skuteczność takiej
argumentacji uzależniona jest od wykazania, że pominięte zostały lub w
niedostatecznym stopniu uwzględnione zasadnicze (przewodnie) elementy obu
znaków towarowych (przy tożsamości towaru do oznaczenia, którego są używane w
znaczeniu określonym w art. 13 u.z.t.). Skarżące nie wykazały, aby sądy pominęły
istotne dane, których uwzględnienie mogłoby prowadzić do zapatrywania
odmiennego od wyrażonego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Taki zakres
badania i ustalania skłania do wyrażenia - w obowiązującym stanie prawnym -
poglądu, że ustawodawca, powierzając sądowi orzekającemu uprawnienie do
samodzielnego rozstrzygania i wyrażania oceny o podobieństwie, nie wyłączył jego
zdolności do postrzegania i wyrażania swego wrażenia, wynikającego z
porównywania wskazanych elementów ocenianych znaków oraz przedstawienia
wniosków stąd wynikających. Wnioski te nie zostały w kasacji podważone, co
przesądza o prawidłowości zastosowania prawa materialnego (art. 58 § 1 w
związku z art. 16 ust. 2 u.z.t.).
Asumpt do wysunięcia w kasacji zarzutu naruszenia art. 2 § 3 k.p.c. dało
stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Apelacyjnego, jakoby art. 6
ustawy o znakach towarowych dotyczył także nabycia praw z rejestracji
wynikających z czynności prawnej. Poglądu tego nie można podzielić. Wymieniony
przepis rozstrzyga o przesłankach uwzględnianych przy ubieganiu się o rejestrację.
Nieużywanie przez uprawnionego z rejestracji znaku towarowego powoduje
wygaśnięcie prawa z rejestracji znaku towarowego (art. 25 pkt 3 u.z.t.).
Kompetencje do badania wszelkich przeszkód rejestracji znaku towarowego
zachował - w aktualnym stanie prawnym - Urząd Patentowy (art. 53 i 43 ust. 1 i 2).
Przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych nie regulują
treści umowy o przeniesienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Nie określają
postanowień warunkujących skuteczność takiej umowy, a nie ulega wątpliwości, że
w kwestiach nie uregulowanych w ustawie stosuje się wprost przepisy kodeksu
cywilnego.
Rozstrzygnięcie sporu ogniskującego się na kwestii, czy umowa o
przeniesienie praw z rejestracji zawiera niezbędne wymagania, które zapewniają
osiągnięcie przez nabywcę praw z rejestracji zamierzonego skutku, należy do drogi
sądowej. Omawiany przepis, w związku z art. 9 ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. Nr 35,
poz. 230), posłużył Sądowi drugiej instancji jako kolejna podstawa do oddalenia
apelacji. Sąd pierwszej instancji, którego ustalenia i ocena prawna o zasadności
powództwa zostały w całości aprobowane przez instancję odwoławczą, w ogóle nie
zajmował się uprawnieniami pozwanej spółki E.-A. do prowadzenia działalności
gospodarczej. Skarżące, stawiając zarzut wkroczenia w kompetencje Urzędu
Patentowego, posłużyły się przepisem art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t., traktującym o
przeszkodach rejestracji znaku, dla wykazania wadliwości zapatrywania w kwestii
dotyczącej przenoszenia prawa (z uzyskanej uprzednio) rejestracji do znaku
towarowego. Uregulowanie zbywalności prawa z rejestracji znaku towarowego
zawarte w ustawie o znakach towarowych nie daje podstaw do odwoływania się do
przepisów tej ustawy rozstrzygających o przeszkodach do rejestracji znaku
towarowego. Aprobata prawidłowo ocenionych przez Sąd drugiej instancji skutków
uchybień art. 15 ust. 2 i 16 u.z.t. czyni zbędnym rozważanie, czy świadczenia stron
w spornych umowach były obiektywnie ekwiwalentne oraz czy i w jakim stopniu
dotknięte są wadliwościami w świetle postanowień art. 24 ust. 1, pkt 10 ustawy z
dnia 25 września 1981 r. o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego
(Dz.U. Nr 24, poz. 123 ze zm.).
Warunki powództwa o ustalenie zostały szeroko, z wykorzystaniem dorobku
piśmiennictwa i orzecznictwa, naświetlone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku,
uwzględniającego ustalenia faktyczne dokonane w tej sprawie. Dla odparcia zarzutu
kasacji o naruszeniu art. 189 k.p.c. (zaliczonego do przepisów postępowania)
wystarczy przytoczyć, że uwzględnienie powództwa - na tej podstawie-
poprzedzone zostało ustaleniem interesu prawnego. Przez zgłoszone żądania
strona powodowa zmierza do uzyskania ochrony istniejącego stanu prawnego
wobec realnie grożącego mu naruszenia.
Kasacja nie zawiera argumentów podważających uzasadnione dążenia
powodowego Przedsiębiorstwa do uzyskania określonej korzyści w sferze jego
sytuacji prawnej i ochrony ukształtowanych stosunków natury gospodarczej, nie
można bowiem zasadnie negować korzyści polegającej na stworzeniu stanu
pewności i osiągnięcia stabilności prawnej. Istnienie interesu prawnego jako
przesłanki merytorycznej powództwa jest rozstrzygające w dacie wyrokowania (art.
316 k.p.c.).
Z powyższego wynika, że kasacja jako pozbawiona usprawiedliwionych
podstaw podlega oddaleniu (art. 393-12 k.p.c.).