Uchwała z dnia 27 marca 2000 r.
III ZP 5/00


Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, z udziałem Prokuratora Prokuratury Krajowej Jana
Szewczyka, w sprawie z powództwa Piotra Ś. przeciwko Funduszowi Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych - Pełnomocnikowi w G. o zapłatę, po rozpoznaniu na
posiedzeniu jawnym dnia 27 marca 2000 r. zagadnienia prawnego przekazanego
przez Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w
Gdyni postanowieniem z dnia 7 grudnia 1999 r. [...] do rozstrzygnięcia w trybie art.
390 KPC:


Czy odpowiednie stosowanie art. 7 ust. 4, o jakim mowa w art. 2 ust. 5 ustawy
z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o wypłacie roszczeń pracowniczych w
razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435) należy rozumieć jako
możność pozyskiwania po dniu 31 grudnia 1997 r. niezbędnych załączników do te-
goż wniosku, o których mowa w zdaniu drugim art. 2 ust. 2 wymienionej ustawy ?

p o d j ą ł następującą uchwałę:

Przewidziane w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie
ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności praco-
dawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435) dokumenty mogą zostać złożone po dniu 31
grudnia 1997 r., jeżeli wniosek o wypłatę świadczeń pracowniczych przewi-
dzianych w art. 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1
ze zm.) został złożony do tego dnia.

U z a s a d n i e n i e


Przedstawione Sądowi Najwyższemu przez Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Gdańsku zagadnienie prawne powstało w sprawie z po-
wództwa Piotra Ś., który wystąpił 1 października 1998 r. przeciwko Funduszowi
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w G., domagając się zasądzenia na
jego rzecz kwoty 380 zł tytułem należnej mu odprawy pieniężnej. Wyrokiem zaocz-
nym Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 22 października 1993 r. [...] zasądzono od
firmy A.E. - Import Zakładu [...] w P.G. na rzecz powoda kwotę 3.800.000 starych
złotych tytułem odprawy pieniężnej. Powód w dniu 30 grudnia 1997 r. złożył do poz-
wanego wniosek o wypłatę świadczeń pracowniczych. Do wniosku dołączył świa-
dectwo pracy oraz odpis wyroku zaocznego z dnia 22 października 1993 r. Pismem z
dnia 12 stycznia 1998 r. wezwano go do uzupełnienia braków formalnych wniosku
poprzez doręczenie oryginału wyroku zasądzającego roszczenie od pracodawcy po-
woda oraz odpisu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. W wez-
waniu pozwany nie określił terminu, w jakim nastąpić ma uzupełnienie braków. Po-
wód w dniu 15 września 1998 r. złożył brakujące dokumenty, jako że w dniu 10
marca 1998 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Gdańsku postanowił ponownie wydać
powodowi tytuł wykonawczy (w zamian za tytuł utracony) nadany wyrokowi z dnia 22
października 1993 r., zaś postanowieniem z dnia 9 września 1998 r. komornik sądo-
wy przy Sądzie Rejonowym w Gdańsku umorzył postępowanie egzekucyjne przeciw-
ko pracodawcy powoda wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. W odpowie-
dzi pozwany poinformował powoda o odmownym załatwieniu jego wniosku z uwagi
na złożenie wymaganych dokumentów po terminie, tj. po 31 grudnia 1997 r. Sąd
Pracy powództwo przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych uznał za nieuzasadnione. Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 czerwca
1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalno-
ści pracodawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435) osoba, o której mowa w artykule 1 i 5 ustawy
o ochronie roszczeń pracowniczych, może wystąpić do Dyrektora Wojewódzkiego
Urzędu Pracy z pisemnym wnioskiem o wypłatę świadczeń pracowniczych do dnia
31 grudnia 1997 r. Ustawa wskazuje, jakie elementy powinien zawierać wniosek, a
także jakie dokumenty należy dołączyć do wniosku. Wymagane jest między innymi
dołączenie do wniosku dokumentu potwierdzającego przeprowadzenie bezskutecz-
nego postępowania zmierzającego do wyegzekwowania zasądzonej należności.
Bezsporne było, iż w dniu 30 grudnia 1997 r., składając wniosek do pozwanego po-
wód nie dołączył wyroku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności ani postanowienia
o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji. Wnio-
sek ten według Sądu Pracy dotknięty był zatem wadą formalną. Zgodnie z art. 2 ust.
5 ustawy z 26 czerwca 1995 r. przy realizacji wniosku o wypłatę świadczeń pracow-
niczych stosuje się odpowiednio artykuł 7 ust. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o
ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z
1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.), który nakazuje stosowanie odpowiednie przepisów Ko-
deksu postępowania administracyjnego, w tym przepisów o przywróceniu terminu
(art. 58 KPA). Zdaniem Sądu Pracy, art. 7 ust. 4 ustawy o ochronie roszczeń pracow-
niczych ma zmierzać do przywrócenia zainteresowanej stronie terminu do zgłoszenia
wniosku, którego nie zdołała zgłosić do 31 grudnia 1997 r. Przepis ten dotyczy jedy-
nie sytuacji, gdy strona z jakiegoś powodu, bez swojej winy, nie zdołała złożyć wy-
maganego wniosku w zakreślonym przez ustawę terminie. W takiej sytuacji jednak
najpóźniej do dnia 31 grudnia 1997 r. muszą być wydane dokumenty stanowiące
załączniki określone w art. 2 ust. 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r. O przywróceniu ter-
minu na mocy art. 58 KPA będzie można mówić dopiero w takiej sytuacji, gdy osoba
uprawniona i posiadająca wszystkie dokumenty na dzień 31 grudnia 1997 r. z jakichś
względów spóźniła się ze zgłoszeniem wniosku, ,,albowiem przywrócić można termin
do zgłoszenia wniosku, a nie dla potrzeb uzyskania niezbędnych załączników".

Według przedstawiającego zagadnienie prawne Sądu drugiej instancji, nie
zasługuje na podzielenie wyrażone przez Sąd Pracy stanowisko, iż art. 7 ust. 4
ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
stanowi, na mocy art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r., podstawę prawną
przywrócenia terminu określonego w art. 2 ust. 1 tej ustawy. Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych podzielił w tym zakresie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone
w uchwale z dnia 11 maja 1999 r., III ZP 8/99, iż termin wystąpienia z wnioskiem o
wypłatę świadczeń pracowniczych, określony w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28
czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie nie-
wypłacalności pracodawcy, nie podlega przywróceniu. W uchwale tej stwierdzono
jednocześnie, że ,,badanie kwestii znaczenia prawnego sytuacji, w której wniosek, o
którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. zostałby złożony w
terminie, lecz nie dołączono do niego wymaganych w ust. 2 tego artykułu załączni-
ków wykraczało poza stan faktyczny sprawy, w której - zgodnie z art. 390 § 1 KPC
powstało przedstawione zagadnienie prawne". Stąd też Sąd Najwyższy w uchwale z
11 maja 1999 r. uznał za bezprzedmiotowe ,,badanie przedstawionego zagadnienia
prawnego pod kątem zakresu przywrócenia terminu". Natomiast stan faktyczny
sprawy, która stała się powodem przedstawienia kolejnego zagadnienia prawnego,
wymaga zbadania kwestii znaczenia prawnego sytuacji, w której wniosek, o którym
mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r., został złożony w terminie,
lecz nie dołączono do niego wymaganych w ust. 2 tego artykułu załączników. Doku-
ment potwierdzający bezskuteczność egzekucji został przy tym wydany przez ko-
mornika sądowego dopiero w dniu 9 września 1998 r. Sąd drugiej instancji, z jednej
strony, podtrzymuje stanowisko zawarte w przywołanym pytaniu prawnym, iż w
,,świetle treści przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. załączniki wy-
magane art. 2 ust. 2 tej ustawy winny istnieć najpóźniej w dniu 31 grudnia 1997 r.,
gdyż w przeciwnym razie termin ten można by ,,wydłużać" w nieskończoność i fak-
tycznie okazałby się on zbędny, a skoro racjonalny ustawodawca w sposób jedno-
znaczny określił termin ,,do dnia 31 grudnia 1997 r.", to musi istnieć jakiś moment
zamykający możliwość występowania z przedmiotowym wnioskiem do Funduszu i ku
tej koncepcji skłania się Sąd Rejonowy". Z drugiej jednak strony, Sąd ten uważa, że
,,należy nawiązać do treści art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r., który do-
puszcza odpowiednie stosowanie art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. ,,przy
realizacji wniosku" o wypłatę świadczeń pracowniczych, właśnie z realizacją złożo-
nego w terminie wniosku wiąże się kompletowanie niezbędnych do niego załączni-
ków". Podkreśla przy tym, że powód bez swojej winy nie miał realnej możliwości
uzyskania przed dniem 31 grudnia 1997 r. wyroku z dnia 22 października 1993 r. z
klauzulą wykonalności, a w konsekwencji i dokumentu potwierdzającego bezsku-
teczność egzekucji, a więc załączników określonych w art. 2 ust. 2 ustawy z 28
czerwca 1995 r. Zdaniem tego Sądu, skoro termin wystąpienia z wnioskiem o wy-
płatę świadczeń nie podlega przywróceniu "dopuszczenie takiej możliwości w odnie-
sieniu do składanych - w trakcie realizacji wniosku - załączników mogłoby wynikać z
brzmienia art. 5 ust. 1 ustawy z 28 czerwca 1995 r. odnośnie załączników, które w
dniu 21 grudnia 1997 r. jeszcze nie istniały". ,,Byłoby to bowiem konsekwencją uzna-
nia, że w odniesieniu do załączników już istniejących w tym dniu właściwym jest zas-
tosowanie odmiennego trybu postępowania - co uczynił pozwany w niniejszej spra-
wie - poprzez wezwanie do usunięcia braków wniosku przez złożenie ustalonych
prawem załączników, poprzez odpowiednie zastosowanie art. 64 § 2 KPA". Nato-
miast - do czego skłania się Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych - przewidziana
w art. 2 ust. 5 ustawy z 28 czerwca 1995 r. możliwość odpowiedniego stosowania
art. 58 KPA ,,nie dotyczy sytuacji, gdy w dniu 31 grudnia 1997 r. wymagane przepi-
sami załączniki nie zostały jeszcze przez odpowiednie organy wydane". Sąd ten po-
nadto wyjaśnił, że z uwagi na niezakwestionowanie w toku procesu przez stronę poz-
waną okoliczności, iż dochodzone pozwem roszczenie powstało w warunkach nie-
wypłacalności pracodawcy, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1993 r.
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy ,,oraz w
terminach związanych z tą datą", okoliczności te uznać należy za bezkwestyjne.


W związku z przedstawionym zagadnieniem prawnym Sąd Najwyższy rozwa-
żył, co następuje:


Przepis art. 2 ust. 1 ustawy z 28 czerwca 1995 r. uzależnia przyznanie świad-
czeń według reguł w niej przewidzianych od złożenia do 31 grudnia 1997 r. do dy-
rektora wojewódzkiego urzędu pracy pisemnego wniosku o wypłatę świadczeń pra-
cowniczych wskazanych w art. 6 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy, jeżeli nie zostały one zaspokojone przez niewypłacal-
nego pracodawcę. Idzie przy tym tylko o roszczenia, które nie mogły być wcześniej
(przed wejściem w życie ustawy z 28 czerwca 1995 r.) zaspokojone zgodnie z prze-
pisami ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności praco-
dawcy w jej wcześniejszym brzmieniu oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki
Socjalnej z dnia 11 stycznia 1995 r. w sprawie rozszerzenia zakresu świadczeń pra-
cowniczych podlegających zaspokojeniu ze środków Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych (Dz.U. Nr 7, poz. 35), a ponadto uprawnienie do danego
świadczenia powstało w okresie od 21 marca 1990 r. do dnia, w którym świadczenie
to może być zaspokojone ze środków tego Funduszu na podstawie ustawy z 28
czerwca 1995 r. Zgodzić przy tym należy się z twierdzeniem zawartym w uzasadnie-
niu uchwały Sądu Najwyższego z 11 maja 1999 r. , że termin do złożenia wniosku o
przyznanie świadczenia jest materialnoprawnym warunkiem jego uzyskania z Fun-
duszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i w związku z tym nie podlega
przywróceniu. Zastosowanie jednakże do art. 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r. reguł
wykładni językowo-logicznej, funkcjonalnej, a także systemowej, prowadzi do konklu-
zji, że to, co dotyczy wniosku składanego do dyrektora wojewódzkiego urzędu pracy,
nie odnosi się do załączników, o których mowa w art. 2 ust. 2 tej ustawy. Ustawa ta
wyraźnie bowiem odróżnia wniosek i to co się składa na jego treść (określenie nie-
wypłacalnego pracodawcy oraz rodzaju i wysokości niezaspokojonych świadczeń
pracowniczych, zgodnie z art. 6 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy) od jego załączników (od tego co należy do niego do-
łączyć). Według art. 2 ust. 2 zdanie 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r. są to: prawomoc-
ne orzeczenie sądowe zasądzające na rzecz uprawnionej osoby należności z tytułu
świadczenia pracowniczego określonego w art. 6 ustawy o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy oraz dokumenty potwierdzające
przeprowadzenie bezskutecznego postępowania zmierzającego do wyegzekwowania
zasądzonej należności albo dokumenty potwierdzające niezaspokojenie świadczenia
pracowniczego w postępowaniu likwidacyjnym lub upadłościowym prowadzonym
wobec niewypłacalnego pracodawcy. Poza względami czysto językowymi, na rzecz
prawnej odrębności wniosku oraz dołączanych do niego załączników, przemawia
także systematyka art. 2 ust.1 i 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r., w których kwestia
załączników ujęta została w osobnym zdaniu, a nie w zdaniu przewidującym co po-
winno znaleźć się we wniosku osoby uprawnionej. Do podobnego stwierdzenia pro-
wadzi także analiza rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 lipca
1995 r. w sprawie postępowania przy dokonywaniu wypłat niektórych świadczeń pra-
cowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, w którym od-
różnia się wniosek o wypłatę świadczeń pracowniczych od dołączanych do niego
załączników. Prowadzi to do konkluzji, że załączniki wymagane przez art. 2 ust. 2
zdanie drugie ustawy z 28 czerwca 1995 r. nie stanowią integralnej jego części w
zakresie zastosowania do niego art. 2 ust. 1 tej ustawy. Przepis ten określa termin w
jakim uprawniony może wystąpić z wnioskiem o świadczenie (do 31 grudnia1997 r.),
natomiast nie rozstrzyga sprawy terminu przedstawienia wymaganych dokumentów.
Należy przy tym zwrócić uwagę, że art. 2 ust. 2 zdanie drugie ustawy z 28 czerwca
1995 r. tylko z pozoru normuje jedynie kwestię wymagań formalnych towarzyszących
wnioskowi o wypłatę świadczeń pracowniczych. Domaganie się dołączenia określo-
nych dokumentów ma bowiem tylko wtedy sens, gdy mają one służyć wykazaniu ist-
nienia istotnych okoliczności (warunków), od których zależy powstanie danego
uprawnienia. W istocie więc w przepisie tym nie tyle (a każdym razie nie w pierw-
szym rzędzie) idzie o dostarczenie określonych dokumentów, ile o ustanowienie do-
datkowych przesłanek roszczenia dochodzonego od Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych. Poza ogólnymi przesłankami, takimi jak niewypłacalność
pracodawcy, brak spełnienia przez niego świadczenia przewidzianego w art. 6
ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy,
niemożliwość jego wcześniejszego zaspokojenia ze środków Funduszu Gwaranto-
wanych Świadczeń Pracowniczych z uwagi na brak określonego unormowania w
przepisach obowiązujących przed nowelizacją z 28 czerwca 1995 r. oraz złożenie
stosownego wniosku do 31 grudnia 1997 r., przepis art. 2 ust. 2 zdanie drugie ustawy
z 28 czerwca 1995 r. w sposób pośredni (ukryty) wprowadził dalsze warunki nabycia
prawa ustanowionego przez tę ustawę. Osoba uprawniona może bowiem dochodzić
go tylko wtedy, gdy prawomocnie zasądzono na jej rzecz należności z tytułu świad-
czenia pracowniczego określonego w art. 6 ustawy o ochronie roszczeń pracowni-
czych w razie niewypłacalności pracodawcy oraz gdy roszczenie to nie może zostać
wyegzekwowane. Nie można przyjąć, iż przy wykładaniu art. 2 ust. 2 zdanie drugie
ustawy z 28 czerwca 1995 r. za decydujący należy uznawać jego sens (aspekt) for-
malnoprawny a nie materialnoprawny. Gdy idzie o określenie chwili, w której te do-
datkowe przesłanki mają wystąpić, ustawa z 28 czerwca 1995 r. niczego nie posta-
nawia. Nie ma więc tym samym podstaw, by twierdzić, iż maja one wystąpić do 31
grudnia 1997 r. To zaś oznacza, iż mogą one zostać spełnione zarówno przed jak i
po tej dacie. Ustawodawca w tym wypadku wprowadza w pewnym sensie kwalifiko-
waną (zindywidualizowaną, bo odniesioną do roszczenia określonego pracownika)
postać niewypłacalności pracodawcy. O jego niewypłacalności można bowiem mówić
tylko wtedy - poza ogólnymi wymaganiami w zakresie niewypłacalności - gdy pra-
cownik dysponuje prawomocnym orzeczeniem i orzeczenie to z przyczyn faktycz-
nych nie może zostać wykonane. Przyjęcie takiego założenia oznacza zaś, że jeżeli
materialnoprawną (dodatkową) przesłanką roszczenia osoby uprawnionej jest wy-
danie prawomocnego orzeczenia, które nie zostaje wyegzekwowane z powodu bezs-
kuteczności postępowania wszczętego w tym celu (dotyczy to odpowiednio także
niezaspokojenia świadczenia w postępowaniu likwidacyjnym lub upadłościowym), a
jednocześnie brak jest przepisu stanowiącego, iż przesłanka ta musi wystąpić w
określonym czasie, to trudno uważać, iż dokumenty poświadczające jej istnienie
mają być przedstawione wcześniej niż przesłanka ta wystąpi. Byłoby to nieracjonalne
i nielogiczne. Ustawodawca nie może bowiem nakładać na podmioty powinności
niewykonalnych, zobowiązując do udokumentownia okoliczności, które nie są w da-
nym czasie możliwe do udokumentowania, gdyż jeszcze w ogóle nie wystąpiły. Nie
można tego pomijać przy wyjaśnianiu swoistego sposobu zredagowania art. 2 ust. 2
ustawy z 28 czerwca1995 r., w szczególności tego, iż nie przewidziano w nim, że
wniosek uprawnionego powinien wskazywać prawomocne orzeczenie sądowe za-
sądzające należność z tytułu świadczenia pracowniczego określonego w art. 6
ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
oraz bezskuteczność postępowania egzekucyjnego, nie czyniąc jego częścią skła-
dową dokumentów, które powinny zostać do niego dołączone w celu poświadczenia
istnienia tych okoliczności. Na rzecz wykładni przyjętej w niniejszej uchwale przema-
wiają także względy natury funkcjonalnej czy też sięgające do społeczno-gospo-
darczego sensu unormowań wprowadzonych przez ustawę o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Jeżeli bowiem pracownik złożył
stosowny wniosek w ustalonym terminie, a jednocześnie w związku z przedmioto-
wym poszerzeniem zakresu jej stosowania spełnia ogólne warunki korzystania z
ochrony przez nią wprowadzonej, natomiast z przyczyn od siebie niezależnych nie
jest w stanie do 31 grudnia 1997 r. przedstawić dokumentów poświadczających wys-
tąpienie określonych faktów, bo fakty te nie miały jeszcze miejsca i to często z przy-
czyn obciążających określone organy, to trudno akceptować ponoszenie przez niego
negatywnych konsekwencji tego stanu rzeczy. Prowadzi to do wniosku, że art. 2 ust.
1 i 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r., nie rozstrzygając w jakiej dacie ma zapaść pra-
womocne orzeczenie sądowe oraz kiedy postępowanie egzekucyjne ma się stać
bezskuteczne, nie ustanawiają tym samym terminu dla dołączenia do wniosku osoby
uprawnionej dokumentów wskazanych w jej art. 2 ust. 2 zdanie drugie. Tym samym -
gdy określone przesłanki roszczenia jeszcze nie wystąpiły - nie ma podstaw, by w
związku z tym wnioskiem (przy braku dokumentów przewidzianych w art. 2 ust. zda-
nie 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r.) stosować odpowiednio art. 58 KPA lub art. 64 § 2
KPA. Skoro w rozumieniu art. 2 ust.1 i 2 tej ustawy załączniki nie stanowią integralnej
części wniosku, a tylko ten wniosek powinien zostać złożony do 31 grudnia 1997 r.,
to oznacza to, iż dla uzupełnienia wniosku o załączniki ustawa nie przewiduje termi-
nu, a skoro tak, to nie powstaje problem jego przywracania (w drodze odpowiedniego
stosowania art. 58 KPA). W konsekwencji też należy uznać - w sytuacji gdy określo-
ne dodatkowe materialne przesłanki roszczenia nie zostały jeszcze spełnione - że do
wniosku, który pozbawiony jest załączników, nie można stosować odpowiednio art.
64 § 2 KPA, gdyż przy właściwej interpretacji art. 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r. na-
leży przyjąć, że choć wymaga się w nim, by do wniosku dołączone zostały załączniki,
to jednak domagać się tego można tylko wtedy, gdy przesłanki, które mają być poś-
wiadczone przy użyciu określonych dokumentów, już wystąpiły. Innymi słowy obo-
wiązek dołączenia do wniosku określonych dokumentów, powstaje dopiero wtedy,
gdy istnieją fakty, które za ich pośrednictwem mają być poświadczone. Skoro w
ustawie z 28 czerwca 1995 r. nie określono terminu do złożenia załączników, to nie
można przyjąć, iż termin taki zostanie wprowadzony w drodze stosowania art. 64 § 2
KPA, gdyż oznaczałoby to przekreślenie istoty rozwiązań zawartych w tej ustawie.
Ponadto należy zwrócić uwagę, że w związku z poszerzeniem w ustawie z 28
czerwca 1995 r. przedmiotowego zakresu ochrony roszczeń pracowniczych stoso-
wanie Kodeksu postępowania administracyjnego w tym poszerzonym zakresie wyni-
ka z podwójnego odesłania i to odesłania do ,,odpowiedniego" stosowania. Przepis
art. 2 ust. 5 ustawy z 28 czerwca 1995 r. przewiduje bowiem odpowiednie stosowa-
nie (między innymi) art. 7 ust. 4 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie
niewypłacalności pracodawcy, zaś ta ostatnia norma stanowi, że w postępowaniu
(przedsądowym) dotyczącym roszczeń skierowanych do Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administra-
cyjnego, ale odpowiednio i z wyjątkiem przepisów dotyczących wydawania decyzji i
postanowień. W myśl art. 64 § 2 KPA, jeżeli podanie nie czyni zadość wymaganiom
ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego podanie do usunięcia
braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że ich nieusunięcie spowoduje pozos-
tawienie podania bez rozpoznania. W przypadku dochodzenia roszczeń przewidzia-
nych w art. 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r. o braku ,,podania" polegającym na braku
określonych załączników można mówić dopiero wtedy, gdy wystąpią przesłanki,
które za ich pośrednictwem mają być wykazywane, a nie w każdym przypadku zło-
żenia wniosku (w przewidzianym terminie), jeżeli pozbawiony jest on załączników.
Dopóki przesłanki te w rzeczywistości nie wystąpią, uprawniony nie ma powinności
dostarczenia poświadczających je załączników (bo z przyczyn obiektywnych jest to
niemożliwe i prawnie - zgodnie z przyjętą tu wykładnią - nie jest wymagalne), a wo-
bec tego nie ma również podstaw do wzywania go na mocy odpowiednio stosowa-
nego art. 64 § 2 KPA do ich dostarczenia w terminie siedmiu dni, pod groźbą pozos-
tawienia wniosku bez rozpoznania.

Mając na względzie przedstawioną wyżej argumentację Sąd Najwyższy wyra-
ził stanowisko, które zostało ujęte w sentencji uchwały.
========================================