Uchwała SN - III PZP 21/02
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:III PZP 21/02
Typ:Uchwała SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2003/12/286
Wokanda 2003/7-8/str. 45
Data wydania:2002-11-26

Uchwała z dnia 26 listopada 2002 r.
III PZP 21/02

Przewodniczący SSN Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Andrzej Kijowski.

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kasz-
czyszyn, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2002 r. sprawy z po-
wództwa Ryszarda H., Bronisława M., Katarzyny N., Beaty K. przeciwko Cukrowni
,,M." Spółce Akcyjnej w M. o zapłatę, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego
przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2002 r. [...]

,,W jakim składzie - jednego sędziego zawodowego, określonym przepisem
art. 47 § 3 kpc, czy też jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników,
określonym przepisem art. 47 § 1 kpc w związku z treścią przepisu art. 294 § 2
ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej (Dz.U. Nr 49,
poz. 508), poprzednio art. 110 ust. 2 ustawy z dnia 19 października 1972 roku o wy-
nalazczości (Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 oraz z 1997 roku Nr 88, poz. 554 i Nr
121, poz. 770) - powinna być rozpoznana przez Sąd Okręgowy sprawa, w której
twórca wynalazku dochodzi roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z jego wy-
nalazku ?"

p o d j ą ł uchwałę:

Sprawę, w której twórca dochodzi wynagrodzenia za korzystanie z jego
wynalazku, rozpoznaje Sąd Okręgowy w składzie jednego sędziego (art. 47 § 3
KPC w związku z art. 294 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo wła-
sności przemysłowej, Dz.U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm. , a poprzednio w
związku z art. 110 ust. 2 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości,
tekst jednolity: Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.).

U z a s a d n i e n i e


Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne
budzące poważne wątpliwości powstało w następującym stanie sprawy.

Powodowie - współtwórcy wynalazku ,,Sposób i układ do biologicznego
oczyszczania ścieków cukrowniczych" - dochodzą w niniejszej sprawie zasądzenia
na ich rzecz od pozwanej wynagrodzenia za korzystanie przez nią z tego wynalazku
podczas kampanii cukrowniczych w latach: 1989/1990, 1990/1991 i 1991/1992.
Postępowanie przed Sądem Okręgowym zostało wszczęte w marcu 1999 r. i
toczyło się w czasie obowiązywania ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wyna-
lazczości (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.). Wyrok przed Są-
dem Okręgowym w Toruniu zapadł w dniu 28 grudnia 2001 r., w czasie, gdy obowią-
zywały już przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysło-
wej (Dz.U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.).
Przy rozpatrywaniu apelacji wniesionych przez powodów i pozwaną, podczas
badania z urzędu przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku jako sąd drugiej instancji prze-
słanki nieważności postępowania przed sądem pierwszej instancji określonej w art.
379 pkt 4 KPC, powstało zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości co do
składu sądu pierwszej instancji rozpoznającego powództwo o wynagrodzenie za ko-
rzystanie z wynalazku, dochodzone przez twórców tego wynalazku.

Uzasadniając istnienie poważnych wątpliwości, Sąd Apelacyjny w Gdańsku
przedstawił następujące argumenty. Przepis art. 110 ust. 2 ustawy z dnia 19 paź-
dziernika 1972 r. o wynalazczości, który miał zastosowanie do czasu uchylenia tej
ustawy, przewidywał, że w przypadku dochodzenia przez twórcę projektu wynalaz-
czego przed sądem wojewódzkim (obecnie okręgowym) roszczenia o wynagrodzenie
za korzystanie z jego projektu stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępo-
wania cywilnego dotyczące postępowania w sprawach o roszczenia pracowników.
Podobną regulację zawiera art. 294 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo
własności przemysłowej, według którego w przypadku dochodzenia przez twórcę
wynalazku wynagrodzenia za korzystanie z jego wynalazku stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące postępowania w sprawach o
roszczenia pracowników.

W związku z takim brzmieniem przytoczonych przepisów prezentowane są w
orzecznictwie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku dwa wykluczające się poglądy. W myśl
pierwszego z nich, skoro sprawy o roszczenia pracowników rozpoznawane są w
składzie określonym w przepisie art. 47 § 1 KPC, czyli w składzie jednego sędziego
jako przewodniczącego i dwóch ławników, to ,,odpowiednie stosowanie przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego dotyczących postępowania w sprawach o rosz-
czenia pracowników", o czym stanowił art. 110 ust. 2 ustawy o wynalazczości, a
obecnie stanowi art. 294 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej, odnosi się
także do składu sądu okręgowego jako sądu pierwszej instancji rozpoznającego tego
rodzaju powództwo. Według drugiego stanowiska, sprawa o wynagrodzenie należne
twórcy za korzystanie z jego wynalazku powinna być rozpoznana przez sąd pierw-
szej instancji w składzie jednego sędziego zawodowego. Zgodnie bowiem z art. 110
ust. 2 ustawy o wynalazczości, a obecnie art. 294 ust. 2 ustawy - Prawo własności
przemysłowej, ,,odpowiednie stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilne-
go dotyczących postępowania w sprawach o roszczenia pracowników" oznacza ode-
słanie do niektórych przepisów zawartych w dziale III tytułu VII księgi pierwszej czę-
ści pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego (art. 459 - art. 4777), regulujących
postępowanie odrębne w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecz-
nych, a mianowicie tych, które dotyczą roszczeń o wynagrodzenie pracowników.
Przepisy te, w odróżnieniu od ogólnych zasad obowiązujących w procesie, przewi-
dują - oprócz zwolnienia pracowników od opłat sądowych - w większym stopniu
działanie sądu z urzędu, mniejsze rygory formalne w odniesieniu do czynności pro-
cesowych pracownika i inne ułatwienia procesowe na jego korzyść, dzięki czemu
powinno nastąpić szybkie i sprawne rozpoznanie sprawy. Sprawa o wynagrodzenie
twórcy wynalazku nie jest jednak sprawą z zakresu prawa pracy w rozumieniu art.
476 § 1 KPC, lecz sprawą cywilną (por. uchwałę siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 23 lutego 1993 r., I PZP 37/92, OSNCP 1993 r. z. 7-8, poz. 119). W konse-
kwencji sprawy te nie należą do właściwości sądów pracy, lecz wydziałów cywilnych,
które powinny je rozpoznać jako sprawy cywilne w składzie określonym w art. 47 § 3
KPC, czyli w składzie jednego sędziego zawodowego. Przepisy art. 110 ust. 2
ustawy o wynalazczości, a obecnie art. 294 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemy-
słowej, stanowią jedynie o ,,odpowiednim stosowaniu przepisów Kodeksu postępo-
wania cywilnego dotyczących postępowania w sprawach o roszczenia pracowników",
czego nie można odnieść do przepisu zawartego w art. 47 § 1 KPC, gdyż skład sądu
- z uwagi na jego proceduralną wagę (uchybienie powodujące nieważność postępo-
wania) - jest uregulowany wprost w art. 47 KPC i zależy od rodzaju sprawy według
systematyki spraw przyjętej w Kodeksie postępowania cywilnego. Z tego względu ani
art. 110 ust. 2 ustawy o wynalazczości, ani art. 294 ust. 2 ustawy - Prawo własności
przemysłowej, przewidujących odpowiednie stosowanie przepisów KPC dotyczących
postępowania w sprawach o roszczenia pracowników, nie można traktować jako
przepisów szczególnych, o których mowa w art. 47 § 3 KPC, odsyłającym do stoso-
wania przepisu art. 47 § 1 KPC. Przeciwko udziałowi ławników w tego rodzaju spra-
wach przemawia także ich charakter. Sprawy o wynagrodzenie należne twórcom wy-
nalazków - w odróżnieniu od innych spraw, w których ze względu na przedmiot sporu
zachowano udział ławników przy ich rozpoznawaniu i rozstrzyganiu także po noweli-
zacji Kodeksu postępowania cywilnego dokonanej przepisami ustawy z dnia 1 marca
1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym,
Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. Nr 43, poz. 189) - opierają się przede
wszystkim na dowodach z opinii biegłych i dokumentów. W konsekwencji podczas
orzekania w tych sprawach nie mają znaczenia takie okoliczności związane z udzia-
łem ławników w składzie sądu, jak ich doświadczenie zawodowe i życiowe.

Uczestniczący w rozprawie przed Sądem Najwyższym Prokurator Prokuratury
Krajowej wniósł o udzielenie na postawione przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku pyta-
nie odpowiedzi następującej treści: "Sprawę, w której twórca wynalazku dochodzi
roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, rozpoznaje sąd okręgowy
w składzie jednego sędziego zawodowego (art. 47 § 3 KPC w związku z art. 294 ust.
2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej)".

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Przedstawione Sądowi Najwyższemu w trybie art. 390 § 1 KPC zagadnienie
prawne budzące poważne wątpliwości dotyczy wykładni przepisów art. 110 ust. 2
ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości oraz art. 294 ust. 2 ustawy z
dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej w kontekście przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego o składzie sądu, w szczególności art. 47 § 1 i 3
KPC. Przepis art. 47 § 1 KPC przewiduje, że w pierwszej instancji sąd w składzie
jednego sędziego jako przewodniczącego i dwóch ławników rozpoznaje sprawy z
zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych oraz sprawy ze stosunków rodzin-
nych, z wyjątkiem spraw o alimenty. Z kolei art. 47 § 3 KPC stwierdza, że sprawy
inne niż określone w § 1 sąd w pierwszej instancji rozpoznaje w składzie jednego
sędziego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. W rozpoznawanej sprawie
chodzi w istocie o to, czy skład sądu pierwszej instancji powinien być kolegialny (we-
dług regulacji z art. 47 § 1 KPC), czy też jednoosobowy (według regulacji z art. 47 §
3 KPC).

Przepis art. 110 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (jed-
nolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od
16 kwietnia 1993 r., nadanym przez ustawę z dnia 30 października 1992 r. o zmianie
ustawy o wynalazczości i ustawy o Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz.U. z 1993 r. Nr 4, poz. 14), stanowił, że: "1. Twórca projektu wynalazczego może
dochodzić roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z jego projektu przed sądem
wojewódzkim. Twórca nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. 2. W przy-
padku określonym w ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania
cywilnego dotyczące postępowania w sprawach o roszczenia pracowników." Z kolei
analogiczny w treści art. 294 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności
przemysłowej (Dz.U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.) przewiduje, że: "1. Twórca
wynalazku może dochodzić roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z jego wy-
nalazku przed sądem okręgowym. Nie ma on obowiązku uiszczania kosztów sądo-
wych. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego, dotyczące postępowania w sprawach o roszcze-
nia pracowników."
Żaden z przytoczonych wyżej przepisów nie odwołuje się do pojęcia "sprawy z
zakresu prawa pracy" zdefiniowanej w art. 476 § 1 KPC, stanowiąc ogólnie o
"sprawach o roszczenia pracowników". Można wyprowadzić z tej różnicy frazeolo-
gicznej różnicę semantyczną. Skoro ustawodawca używa różnych sformułowań w
różnych normach prawnych, to należy założyć, że chce w ten sposób uniknąć tożsa-
mości znaczeniowej. W związku z tym na podkreślenie zasługuje różnica znaczenio-
wa między użytymi w art. 110 ust. 2 ustawy o wynalazczości i art. 294 ust. 2 ustawy -
Prawo własności przemysłowej wyrażeniami ,,sprawy o roszczenia pracowników" a
użytym w art. 47 § 1 KPC sformułowaniem ,,sprawy z zakresu prawa pracy", nawią-
zującym bezpośrednio do definicji ustawowej tego rodzaju spraw zawartej w art. 476
§ 1 KPC. Definicja ta nie obejmuje spraw, w których twórca wynalazku (projektu wy-
nalazczego) dochodzi roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z jego wynalazku
(projektu). Spraw tych nie da się bowiem zakwalifikować do żadnej z kategorii ,,spraw
z zakresu prawa pracy" opisanych w art. 476 § 1 pkt 1 - 3 KPC. Inaczej rzecz ujmu-
jąc - podlegające wykładni przepisy ustaw regulujących problemy wynalazczości nie
mówią o stosowaniu do spraw, w których twórca dochodzi roszczenia o wynagrodze-
nie za korzystanie z jego wynalazku (projektu wynalazczego), przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego o postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa
pracy, lecz stanowią o odpowiednim stosowaniu przepisów tego Kodeksu, dotyczą-
cych postępowania w sprawach o roszczenia pracowników.

Oznacza to, że w sprawach, w których twórca wynalazku (poprzednio - pro-
jektu wynalazczego) dochodzi roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z jego
wynalazku (poprzednio - projektu wynalazczego), znajdą odpowiednie zastosowanie
przepisy art. 459 - 4777 Kodeksu postępowania cywilnego. Odpowiednie stosowanie
tych przepisów oznacza, że niektóre z nich zostaną (będą mogły być) zastosowane
wprost, inne z pewnymi modyfikacjami, jeszcze innych nie będzie się stosować w
ogóle. Brak jest natomiast podstaw do przyjęcia, że do spraw, o których mowa w art.
110 ustawy o wynalazczości oraz w art. 294 ustawy - Prawo własności przemysło-
wej, będzie miał zastosowanie (zwłaszcza odpowiednie) art. 47 § 1 KPC. Jedno-
znacznego w swojej treści przepisu art. 47 o składzie sądu nie da się zastosować
odpowiednio, konieczne jest stanowcze rozstrzygnięcie, jaki ustawowo określony
skład sądu pierwszej instancji - czy kolegialny, z udziałem ławników (§ 1), czy też
jednoosobowy (§ 3) - powinien rozpoznać sprawę, której przedmiotem jest roszcze-
nie twórcy o wynagrodzenie za korzystanie z jego wynalazku.
Skoro ani przepis art. 110 ust. 2 ustawy o wynalazczości, ani art. 294 ust. 2
ustawy - Prawo własności przemysłowej, nie posługują się pojęciem ,,sprawy z za-
kresu prawa pracy", to brak jest również z tego powodu podstaw do przyjęcia, że w
sprawach o wynagrodzenie twórcy wynalazku (poprzednio - projektu wynalazczego)
ma zastosowanie art. 47 § 1 KPC, wyraźnie stanowiący o składzie sądu w takich
właśnie sprawach ("z zakresu prawa pracy"). Z kolei wśród przepisów Kodeksu po-
stępowania cywilnego, które art. 110 ust. 2 ustawy o wynalazczości i art. 294 ust. 2
ustawy - Prawo własności przemysłowej nakazują stosować odpowiednio (art. 459 -
4777 KPC), nie ma przepisów regulujących skład sądu. Odpowiednie ich stosowanie
do spraw o wynagrodzenie twórcy wynalazku (poprzednio - projektu wynalazczego)
nie daje zatem bezpośrednio odpowiedzi na pytanie, jaki powinien być skład sądu
rozpoznającego te sprawy.

Odpowiedź powinna uwzględniać przede wszystkim charakter (rodzaj) spraw
o wynagrodzenie twórcy wynalazku (projektu wynalazczego) w kontekście rozróżnie-
nia między rodzajami spraw dokonanego bezpośrednio w przepisach o składzie
sądu, czyli rozróżnienia pomiędzy sprawami z zakresu prawa pracy, których dotyczy
art. 47 § 1 KPC, oraz innymi sprawami (,,zwykłymi" sprawami cywilnymi), których do-
tyczy art. 47 § 3 KPC. W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 23 lutego 1993 r., I
PZP 37/92, OSNCP 1993 nr 7-8, poz. 119, Sąd Najwyższy wyraził słuszny pogląd,
że sprawa o wynagrodzenie za pracowniczy projekt wynalazczy nie jest sprawą z
zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 KPC. W uzasadnieniu tej uchwały
znalazł się między innymi argument, że umowa o pracę nie może być źródłem zobo-
wiązania pracownika do opracowania projektu wynalazczego, a w ramach obowiąz-
ków przewidzianych w umowie o pracę pracodawca nie może żądać od pracownika
opracowania projektu wynalazczego. Wszelkie różnice między wynagrodzeniem za
pracę a wynagrodzeniem za projekt wynalazczy przemawiają za cywilnym charakte-
rem wynagrodzenia za pracowniczy projekt wynalazczy. Skoro zaś nie można uznać
sprawy o wynagrodzenie za pracowniczy projekt wynalazczy za ,,sprawę ze stosunku
pracy", to nie można na podstawie tego kryterium zaliczyć jej do spraw z zakresu
prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 pkt 1 in principio KPC. Sprawa o wynagro-
dzenie za pracowniczy projekt wynalazczy nie jest również sprawą pozostającą w
związku ze stosunkiem pracy. Związek taki jest czysto faktyczny, nie zaś prawny.
Gdyby sprawa o wynagrodzenie za pracowniczy projekt wynalazczy była sprawą
związaną ze stosunkiem pracy w rozumieniu art. 476 § 1 pkt 1 in fine KPC, wtedy w
istocie zbędna byłaby regulacja zawarta w art. 110 ustawy o wynalazczości.
Powyższe argumenty prawne przedstawione w uzasadnieniu uchwały Sądu
Najwyższego z dnia 23 lutego 1993 r., I PZP 37/92, można było odnieść również - a
nawet tym bardziej - do projektu wynalazczego, który nie był pracowniczym projek-
tem wynalazczym w tym znaczeniu, że twórca nie był pracownikiem jednostki korzy-
stającej z jego projektu, a jednostka stosująca ten projekt nie była pracodawcą
twórcy. Przepis art. 110 ustawy o wynalazczości w brzmieniu obowiązującym od 16
kwietnia 1993 r. nie posługiwał się już pojęciem twórcy p r a c o w n i c z e g o pro-
jektu wynalazczego, lecz mówił o twórcy projektu wynalazczego w ogóle. Miało to
związek z fundamentalnymi zmianami prawa wynalazczego, wprowadzonymi ustawą
z dnia 30 października 1992 r. o zmianie ustawy o wynalazczości i ustawy o Urzędzie
Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, polegającymi między innymi na odejściu od
koncepcji podziału projektów wynalazczych na pracownicze (w znacznym stopniu
uprzywilejowane) i inne. Od tej chwili twórcy wszystkich projektów wynalazczych
(obejmujących wynalazki, wzory użytkowe i projekty racjonalizatorskie) byli traktowa-
ni jednakowo. Przepis art. 110 ustawy o wynalazczości nakazywał stosować odpo-
wiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące postępowania w
sprawach o roszczenia pracowników do wszystkich spraw, w których twórca pracow-
nik lub twórca niebędący pracownikiem dochodził wynagrodzenia za korzystanie z
jego projektu wynalazczego czy to od swojego pracodawcy, czy to od jednostki ko-
rzystającej z tego projektu niebędącej jego pracodawcą. Ze względu na identyczny
przedmiot sprawy (wynagrodzenie za projekt wynalazczy) nie było celowe rozpatry-
wanie tych spraw na innych zasadach - w pierwszym przypadku w postępowaniu
odrębnym jako spraw z zakresu prawa pracy, w drugim według ogólnych reguł po-
stępowania jako spraw cywilnych. W obydwu sytuacjach sprawa o wynagrodzenie za
korzystanie z projektu wynalazczego nie była sprawą z zakresu prawa pracy. Jest to
logiczne, bo skoro Sąd Najwyższy uznał sprawę o wynagrodzenie za pracowniczy
projekt wynalazczy za sprawę niebędącą sprawą z zakresu prawa pracy w rozumie-
niu przepisów o postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy, to tym
bardziej w taki sposób powinna być potraktowana sprawa o wynagrodzenie za każdy
inny (nie-pracowniczy) projekt wynalazczy. To samo można odnieść na gruncie
przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej do wynagrodzenia twórcy za ko-
rzystanie z jego wynalazku. Należy rozumieć jednolicie stosunek (cywilnoprawny)
łączący twórcę wynalazku i przedsiębiorcę korzystającego z tego wynalazku (stosu-
jącego ten wynalazek) niezależnie od tego, czy twórca jest pracownikiem a przedsię-
biorca jego pracodawcą, czy też nie łączy ich stosunek pracy.
Powyższe rozważania prowadzą do ostatecznej konkluzji, że sprawy o wyna-
grodzenie za korzystanie z wynalazków (projektów wynalazczych w rozumieniu
ustawy o wynalazczości), nawet tych, których twórcą jest pracownik, a przedsiębior-
cą korzystającym z wynalazku jego pracodawca - są jako sprawy cywilne rozpozna-
wane przez sądy cywilne; w pierwszej instancji przez wydziały cywilne sądów okrę-
gowych, w drugiej instancji przez wydziały cywilne sądów apelacyjnych. Skład sądu
określają w pierwszej instancji - art. 47 § 3 KPC , w drugiej instancji - art. 367 § 3
KPC.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy uznał, że sprawa, w której twórca
wynalazku dochodzi roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z jego wynalazku,
jest sprawą cywilną, którą w pierwszej instancji rozpoznaje sąd okręgowy (wydział
cywilny) w składzie jednego sędziego zawodowego bez udziału ławników, stosownie
do art. 47 § 3 KPC.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] III PZP 3/07   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/23-24/341
2008-05-13 
[IA] III PZP 2/07   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/1-2/1
2007-05-10 
[IA] III PZP 1/07   Uchwała siedmiu sędziów SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/21-22/306
2007-03-22 
[IA] III PZP 6/06   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/13-14/182 Orzecznictwo Sądów Polskich 2008/1/1
2007-01-10 
[IA] III PZP 5/06   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/11-12/150
2006-09-06 
  • Adres publikacyjny: