Uchwała SN - III AZP 11/94
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:III AZP 11/94
Typ:Uchwała SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1995/11/126
Orzecznictwo Sądów Polskich 1995/9/183
Wokanda 1995/6/28
Data wydania:1995-01-31

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 31 stycznia 1995 r.
III AZP 11/94

Przewodniczący Prezes SN: Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Kazimierz
Jaśkowski, Adam Józefowicz (sprawozdawca), Jerzy Kwaśniewski, Janusz Łętowski,
Walery Masewicz (autor uzasadnienia), Andrzej Wróbel (współsprawozdawca)

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Włodzimierza Skoniecznego, po
rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 1995 r. wniosku Prezesa Naczelnego Sądu Adminis-
tracyjnego skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpozna-
nia przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następu-
jące zagadnienie prawne:

Czy organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej mają obowiązek wydania decyzji
administracyjnej w sprawie pobrania opłaty za wykonane badania i inne czynności
wynikające z ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U.
Nr 12, poz. 49 z późn. zm.), czy też wydanie takiej decyzji jest zbędne z uwagi na to, że
pobranie opłaty wynika wprost z przepisu art. 36 ust. 1 powołanej ustawy o Państwowej
Inspekcji Sanitarnej ?

p o d j ą ł następującą uchwałę:

Pobranie opłaty za wykonane badania i inne czynności na podstawie art. 36
ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr
12, poz. 49 ze zm.) następuje w drodze decyzji administracyjnej.


U z a s a d n i e n i e

I. Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego we wniosku do Sądu Najwyż-
szego o wyjaśnienie zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości powołuje
się na stwierdzenie rozbieżności w orzecznictwie sądów co do stosowania art. 36 ust. 1
ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 12, poz.
49 ze zm.). Istota tych rozbieżności sprowadza się - najogólniej rzecz ujmując - do
odpowiedzi na pytanie, czy organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej są zobowiązane do
wydawania decyzji administracyjnych w sprawie opłat za badania i inne czynności
dokonywane przez te organy w granicach ich kompetencji, czy też wydawanie takich
decyzji jest zbędne z uwagi na to, że zobowiązanie do uiszczenia opłat wynika wprost z
art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. Ilustracją tych rozbieżności w
orzecznictwie sądów są:
1. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 1992 r., I SA
1156/92, w którym wyrażony został pogląd, że obowiązek uiszczania opłat za badanie
przeprowadzone przez organy inspekcji sanitarnej "wynika wprost z ustawy i nie ma
podstaw do orzekania w tym zakresie w drodze decyzji administracyjnej". W wyroku tym
zwrócono dodatkowo uwagę, że w wypadku gdy inspektor sanitarny stwierdza
niedopełnienie wymagań sanitarnych i zdrowotnych, wydaje decyzję nakazującą
usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień, a w takim wypadku decyzja
administracyjna zawiera niejako implicite (tzn. wynikające bezpośrednio z treści art. 36
ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r.) potwierdzenie obowiązku uiszczenia opłat;
2. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodek Zamiejscowy we
Wrocławiu z dnia 13 maja 1994 r., SAB/Wr/19/94 wyrażający odmienny pogląd prawny.
Nie kwestionując, że obowiązek uiszczenia opłat za badania i inne czynności w ramach
nadzoru sanitarnego i zapobiegawczego wynika bezpośrednio z przepisów art. 36 ust. 1
i 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej , Naczelny Sąd Administracyjny wyraża
jednak w tym wyroku przekonanie, że podstawą do pobierania tych opłat nie może być
tylko rachunek sporządzony przez stację sanitarno-epidemiologiczną, skoro stanowi on
w istocie rzeczy tylko dowód zawarcia i wykonania umowy o świadczenie usług,
zawartej przez tę stację z osobami fizycznymi lub prawnymi na podstawie art. 36 ust. 5
ustawy z dnia 14 marca 1985 r. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zgoła
inny charakter mają natomiast czynności stwierdzające obowiązek opłat w zakresie
badań w granicach nadzoru bieżącego i zapobiegawczego. Mają one cechę działań
władczych (według werbalnego brzmienia uzasadnienia wyroku NSA "charakter
publiczno-prawny"), skoro ani sam obowiązek ponoszenia opłat ani ich wysokość nie
zależą od woli stron lub uznania organów inspekcji sanitarnej. Przesłanki te skłoniły
Naczelny Sąd Administracyjny do wyrażenia tezy, mającej charakter końcowego
wniosku, że opłaty za badania przeprowadzone w tym zakresie ustalane są w drodze
decyzji administracyjnej.
3. Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 lutego 1994 r. III CZP
1/94 (OSP 1994 r. z. 7-8 poz. 139) wyjaśniająca, że opłaty za badania i inne czynności
Państwowej Inspekcji Sanitarnej w związku z bieżącym i zapobiegawczym nadzorem
sanitarnym, ustalane na podstawie art. 36 st. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. "mają
charakter powstających bezpośrednio z przepisu prawa należności cywilno-prawnych
Skarbu Państwa". Uchwała stwierdza dopuszczalność drogi sądowej o ustalenie, że
należność z tytułu opłat nie istnieje oraz uznaje, że ściągnięcie należności następuje na
podstawie tytułu wystawionego przez uprawnionego wierzyciela, który wskazuje w nim
jako podstawę prawną przepisy prawa materialnego, z których należność i jej wysokość
wynika.
Uchwała Sądu Najwyższego podjęta w tej sprawie, stanowiąca wyjaśnienie treści
i sposobu stosowania wchodzących w rachubę przepisów prawa, musi być zatem
poprzedzona szczegółową analizą trzech zasadniczych przesłanek wstępnych:
a) zawierających próbę wyjaśnienia charakteru prawnego stosunków zachodzących
między organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej a podmiotami podlegającymi nadzo-
rowi sanitarnemu i zapobiegawczemu, ze szczególnym uwzględnieniem źródła
obowiązku ponoszenia opłat za badania i inne czynności dokonywane w ramach tego
nadzoru, trybu w jakim obowiązek ten może być ustalony, formy prawnej czynności
organu o istnieniu lub nieistnieniu tego obowiązku, środków prawnych przysługujących
podmiotom obciążonym tym obowiązkiem itp.;
b) ustosunkowanie się - w wypadku przyjęcia założenia ogólnego, że stosunki te o
których mowa w pkt. a) mają charakter prawno-administracyjny - do kwestii, czy obo-
wiązek ponoszenia opłat za badanie ustalony jest w jakimś szczególnym postępowaniu
administracyjnym, uregulowanym przede wszystkim przepisami ustawy z dnia 14 marca
1985 r., a w sprawach nieunormowanych w tej ustawie także przepisami Kodeksu
postępowania administracyjnego, w tym m.in. wypowiedzenie się, czy postępowanie to
kończy się w każdym wypadku wydaniem decyzji administracyjnej;
c) opowiedzenie się za lub przeciw poglądowi, że opłaty za badania przeprowadzone
przez organy inspekcji sanitarnej należą do kategorii kosztów postępowania admi-
nistracyjnego, które ustalane są w drodze postanowienia w rozumieniu art. 264 § 1
k.p.a., w którym właściwy organ określa wysokość opłat za badania, ustala osoby
zobowiązane do ich ponoszenia, termin i sposób uiszczenia tych opłat.
Ad a) Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 lutego 1994 r. wyra-
żająca pogląd o cywilno-prawnym charakterze zobowiązania ponoszenia opłat na rzecz
organów inspekcji sanitarnej nie zawiera w istocie rzeczy szerszego uzasadnienia tej
tezy, gdyż z pewnością uzasadnieniem takim nie może być ogólna konstatacja o
zobowiązaniu cywilno-prawnym Skarbu Państwa wynikającym bezpośrednio z
przepisów prawa. Granica między stosunkami uregulowanymi przez prawo cywilne a
stosunkami określonymi ogólnie jako "stosunki prawno - administracyjne" nigdy nie była
wyraźna i nie jest ani potrzebne ani celowe jej omawianie w uzasadnieniu tej uchwały,
tym bardziej że nigdy nie było jednolitości co do podziału systemu prawa na
poszczególne gałęzie. Ograniczając zakres zainteresowań do tej kategorii stosunków
społeczno-prawnych jakie powstają między organami administracji publicznej a osobami
fizycznymi lub prawnymi, to mogą być one zaliczane zarówno do jednej jak i drugiej
kategorii stosunków prawnych. Na ogół przyjmuje się, że stosunki cywilno-prawne mają
swoisty majątkowy charakter, gdyż przedmiotem ich jest przynależność dóbr
majątkowych, obrót tymi dobrami, świadczenie usług itp. Cechą znamienną tych
stosunków ma być także równoprawny charakter wzajemnych uprawnień i pozycji stron,
aczkolwiek w wielu aktach normatywnych elementy cywilno-prawne przeplatają się z
elementami administracyjno-prawnymi, a także w wielu wypadkach decyzje
administracyjne pociągają za sobą powstanie, zmianę lub ustanie stosunków
cywilno-prawnych, jak również stanowią przesłankę zawarcia umowy określającej
wzajemne zobowiązania między stronami. Rozpatrując ogół zadań i kompetencji
Państwowej Inspekcji Sanitarnej można dostrzec w nich zarówno działanie z pozycji
administracji publicznej dysponującej właściwymi dla takiego organu środkami działania
władczego, jak i świadczenie usług - na podstawie dobrowolnie zawartej umowy - na
rzecz osób fizycznych jak i prawnych. Do pierwszej z wymienionych tu kategorii
stosunków zaliczyć należy ogół czynności podejmowanych w granicach tzw. bieżącego
nadzoru sanitarnego, których cechą znamienną jest: a) prawo inspektora sanitarnego
do wstępu o każdej porze do zakładów, obiektów użyteczności publicznej itp., b)
żądanie informacji ustnych lub pisemnych, przesłuchiwania osób, c) żądanie okazania
dokumentów, d) pobieranie nieodpłatnie próbek na badania itp. Nieodpłatność poboru
próbek na badanie dla inspekcji sanitarnej pociąga za sobą obowiązek ponoszenia
kosztów tych badań przez osoby lub jednostki organizacyjne zobowiązane do
przestrzegania wymagań higienicznych i zdrowotnych, o ile badania te pozwoliły na
stwierdzenie naruszenia tych wymagań. Stwierdzenie odpłatności tych badań zależy od
oceny inspektora sanitarnego. Całokształt zatem stosunków zachodzących między
organami inspekcji sanitarnej a podmiotami podlegającymi bieżącemu i
zapobiegawczemu nadzorowi sanitarnemu jest znamienny dla stosunków zależności i
podporządkowania, a sam obowiązek ponoszenia opłat ma cechy zdarzenia, o którego
powstaniu, wysokości, terminie i sposobie uiszczenia rozstrzyga się w sposób właściwy
lub wręcz "typowy" dla stosunków administracjno-prawnych. Okoliczność, że opłaty te
wpływają do budżetu Państwa nie nadaje im charakteru należności cywilno-prawnych
Skarbu Państwa, skoro między zainteresowanymi podmiotami nie powstało żadne
zobowiązanie cywilno-prawne.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 lutego 1994 r. przyjmuje, że należności z
tytułu opłat za badanie podlegają egzekucji administracyjnej zgodnie z art. 2 § 2 ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (jednolity
tekst: Dz. U. z 1991 r., Nr 36, poz. 161 ze zm.). Istotnie § 1 pkt. 3 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 27 grudnia 1985 r. w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 1986 r., Nr 1, poz. 4 ze zm.), przekazuje do
egzekucji administracyjnej m.in. należności za świadczenia i usługi wykonane m.in.
przez jednostki organizacyjne podległe Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, a także
realizację innych obowiązków z zakresu administracji rządowej i gminy, o ile wynikają
one bezpośrednio z przepisów prawa. Sąd Najwyższy w obecnym składzie nie
dostrzega podstaw do kwalifikowania opłat za badania prowadzone przez inspekcję
sanitarną jako należności za świadczenia lub usługi lub jako "obowiązek wynikający
bezpośrednio z przepisów prawa". W pierwszym przypadku tytułem wykonawczym
może być m.in. rachunek jako potwierdzenie na piśmie ceny za świadczenie usług.
Opłaty za przymusowe badania w ramach bezpośredniego nadzoru sanitarnego z
pewnością nie należą jednak do tak rozumianej kategorii usług chociażby z tego
względu, że rachunek przeważnie jest dowodem istnienia zobowiązania o wzajemnej,
ekwiwalentnej wymianie dóbr lub usług, czego nie można dostrzec między organami
inspekcji sanitarnej, a kontrolowanymi przez te organy podmiotami, przynajmniej w
takim zakresie jaki występuje w niniejszej sprawie. Teza o opłatach jako obowiązku
wynikającym "bezpośrednio z przepisów prawa "zostanie poddana krytycznej weryfikacji
w dalszym fragmencie tego uzasadnienia.
Ad b). Określenie prawidłowego (tzn. zgodnego z prawem), trybu, w jakim powin-
no nastąpić stwierdzenie obowiązku ponoszenia opłat za badania wymaga innej
refleksji. Wynikający z art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. obowiązek stosowania w
postępowaniu przed organami inspekcji sanitarnej przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego nie przesądza jeszcze sam przez się odpowiedzi na przedstawione
zagadnienie prawne. Kodeks normuje postępowanie w sprawach indywidualnych
rozstrzyganych w drodze decyzji, nie wykluczając ze zrozumiałych względów wszelkich
innych prawnych działań organów administracji właściwych dla ich ustawowo
określonych kompetencji. W odniesieniu do inspekcji sanitarnej sprowadzają się one do
sprawowania zapobiegawczego i bieżącego nadzoru sanitarnego, działalności
zapobiegawczej i przeciwepidemiologicznej oraz oświatowej. Odpowiednio do tego
zróżnicowane zostały prawne formy działania tego organu obejmujące wydawanie
decyzji w wypadku stwierdzonych naruszeń wymagań higienicznych i zdrowotnych,
udzielanie doraźnych zaleceń, uwag i wniosków uzasadnionych wynikami
przeprowadzonej kontroli. Pobieranie próbek do badań stanowi czynność "typową" dla
bieżącego nadzoru sanitarnego, jednakże już sprawa odpłatności za takie badanie
stanowi element rozstrzygnięcia zawierającego ocenę wyników badań i stwierdzenia
naruszenia wymagań higienicznych i zdrowotnych. Uzależnienie obowiązku ponoszenia
opłat od tego warunku ustawowego wymaga od organu inspekcji sanitarnej działań
ocennych i wartościujących, właściwych dla nieomal każdej decyzji administracyjnej,
tzn. działań stanowiących fragment rozstrzygnięcia administracyjnego w rozumieniu art.
107 § 1 k.p.a. W rozstrzygnięciu tym mieści się indywidualne i konkretne stwierdzenie
organu administracji o istnieniu (lub nieistnieniu) obowiązku ponoszenia opłat.
Stwierdzenie takie w istocie rzeczy dezawuuje tezę o obowiązku ponoszenia opłat "z
mocy samego prawa", na co trafnie zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny
Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu w uzasadnieniu swego wyroku z dnia 13 maja
1994 r., SAB /Wr. 19/94. Obowiązek wynikający z ustawy realizuje się przez
samoczynne poddanie się temu obowiązkowi przez podmiot prawa bez potrzeby
jakichkolwiek działań pośrednich organu administracji konkretyzujących samo jego
powstanie, zakres, sposób realizacji, termin itp. Poglądowi temu nie przeczy ani to, że
zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. wysokość opłat za badanie jest
ustawowo limitowana "wysokością kosztów ich wykonania" ani też to, że wysokość tę
ustala kierownik jednostki organizacyjnej, która przeprowadziła badania. Okoliczności
te stanowią jedynie określony fragment decyzji o obowiązku ponoszenia opłat, która w
tym zakresie ma pewne cechy decyzji związanej. Oczywiste wydaje się, że w momencie
wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzenia naruszeń wymagań
zdrowotnych i higienicznych nie można jeszcze przesądzić kwestii, czy wszczęte w tej
sprawie postępowanie zakończy się wydaniem decyzji, o której mowa w art. 27 ust. 1
ustawy z dnia 14 marca 1985 r., czy też tylko wpisem do książki kontroli sanitarnej.
Wybór prawnej formy zakończenia postępowania administracyjnego należy zawsze do
prowadzącego postępowanie organu. Rzeczą tego organu jest zapewnienie, by w wy-
padku konieczności wydania decyzji administracyjnej zagwarantowane były uprawnienia
procesowe stron w zakresie postępowania dowodowego, udziału stron w tym
postępowaniu, a wszelkie ewentualne uchybienia w tym zakresie mogą być uzupełnione
przez organ odwoławczy w trybie określonym w art. 136 k.p.a. Przypuszczenie o zbęd-
ności wydawania w takich wypadkach decyzji, skoro jakoby obowiązek uiszczenia opłat
wynika "bezpośrednio lub wprost" z przepisu prawa, jest nieuprawnione. Istotnie system
prawa traktowany jako całość zawiera liczne wypadki, gdy oczekiwany przez
prawodawcę skutek następuje, bądź z dniem wejścia w życie określonego przepisu,
bądź w innej dacie wskazanej bezpośrednio lub pośrednio w tekście aktu prawnego.
Ten zamiar prawodawcy musi jednak wynikać jednoznacznie z treści konkretnego
przepisu upoważniającej do przyjęcia, że wybrany przepis działa proprio vigore, bez
jakichkolwiek czynności podmiotu stosującego prawo, bądź poprzedzających powstanie
określonego skutku, bądź czynności następujących po tym skutku. Jednym z licznych
przykładów takiego szczególnego mechanizmu powstawania obowiązków prawnych
może być chociażby art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach
podatkowych (jednolity tekst: Dz. U z 1993 r., Nr 108, poz. 486 ze zm.), w myśl którego
zobowiązanie podatkowe może powstać z chwilą zaistnienia okoliczności, z którymi
przepisy prawa łączą powstanie takiego zobowiązania. Ten tryb powstania określonych
skutków lub zdarzeń prawnych nie ma jednak zastosowania w rozpatrywanym
wypadku, skoro art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. stanowi o konieczności
"pobierania" opłat jako następstwa stwierdzonych naruszeń wymagań higienicznych.
Czynnościowe ujęcie trybu stanowienia o obowiązku ponoszenia opłat jednoznacznie
wskazuje na konieczność określonych działań organu, których istotna treść - jak już
wyżej wspomniano - sprowadza się do czynności ustalających, ocennych i
rozstrzygających.
Ad c). W rozważaniach o charakterze prawnym opłat za przymusowe badania
próbek lub inne czynności dokonywane przez stacje sanitarno-epidemiologiczne Sąd
Najwyższy rozważył także kwestię, czy opłaty te stanowią w istocie rzeczy koszty
postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 264 § 1 k.p.a. ustalane w drodze
postanowienia organu. Uzasadniany jest on m.in. tym, że opłaty za badania - zgodnie z
§ 1 zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 29 lipca 1992 r. w sprawie
zasad ustalania wysokości opłat za badania i inne czynności wykonywane przez organy
Państwowej Inspekcji Sanitarnej (M.P. Nr 27, poz. 192) - ustalane są w wysokości
rzeczywistych bezpośrednich i pośrednich kosztów ich wykonania z doliczeniem
procentowego narzutu wynikającego z pośrednich (tj. ogólnych) kosztów utrzymania
stacji sanitarno-epidemiologicznych. Wprawdzie kryteria ustalania wysokości tych
kosztów są nieco odmienne od tych, które wymienione zostały w art. 263 § 1 k.p.a., to
jednak - w myśl referowanego tu poglądu - generalne upoważnienie wynikające z § 2
art. 263 k.p.a. daje podstawę do tego, by organ administracji zaliczył do kosztów
postępowania administracyjnego także i inne koszty "bezpośrednio związane z
rozstrzygnięciem sprawy".
Poglądu tego nie można uznać za uzasadniony, jeżeli rozumieć go w ten sposób, że
sprawa opłat za badania może być jedynym przedmiotem rozstrzygnięcia zawartego w
odrębnym postanowieniu wydanym w postępowaniu administracyjnym wszczętym
wyłącznie dla osiągnięcia tego celu.
Postanowienia wydawane przez organy administracji nie rozstrzygają o istocie sprawy
(por. art. 123 § 2 k.p.a.), gdyż dotyczą poszczególnych kwestii incydentalnych
wynikających w toku postępowania. Ten "subsydiarny" charakter decydowania o
kosztach postępowania administracyjnego wyraźnie zaznaczony w treści art. 264 § 1
k.,p.a. jak gdyby wyklucza możliwość wszczęcia i prowadzenia odrębnego postępo-
wania administracyjnego dla potrzeb ustalenia obowiązku uiszczenia opłat za badania i
ustalenia ich wysokości, a tylko taką sytuację faktyczną ma na uwadze Prezes
Naczelnego Sądu Administracyjnego w swym wniosku do Sądu Najwyższego i tylko
taka sytuacja stanowi osnowę rozważań zawartych w niniejszej uchwale. Jest to jednak
tylko jedna z przesłanek nakazujących odrzucić przypuszczenie o dopuszczalności
orzekania o opłatach w drodze postanowienia. Pozostałe wynikają pośrednio z
poprzednich rozważań. Kwestia opłat za badania nie sprowadza się tylko do sposobu
ustalenia ich wysokości. Osnową decyzji ustalającej opłaty za badania jest
rozstrzygnięcie o samym obowiązku ponoszenia tych opłat i jego zakresie. Przy takim
rozumieniu jej treści nie można zamknąć w formule kwestii incydentalnych pows-
tających w toku postępowania w rozumieniu art. 123 § 2 k.p.a. Istotne jest także i to, że
dopuszczalność orzekania o kosztach w drodze postanowienia w istotnym stopniu
ograniczałaby uprawnienia procesowe stron, skoro postanowienie nie musi zawierać
wszystkich elementów ustanowionych dla decyzji (art. 126 w związku z art. 107 § 1
k.p.a.), wydawane są przeważnie bez udziału stron, a doręczane są im jedynie w
wypadku, gdy mogą one być zaskarżone do sądu administracyjnego.
Nie należy oczywiście wykluczyć i praktyki takiej nie można uważać za sprzeczną z pra-
wem, w której obowiązek ponoszenia opłat za badania zawarty zostanie w decyzji
państwowego inspektora sanitarnego wydanej na podstawie art. 27 ust. 1, 2 lub 3 usta-
wy z dnia 14 marca 1985 r. Jednakże i w takim wypadku tej części decyzji admi-
nistracyjnej nie należy traktować jako rozstrzygnięcia o kosztach postępowania admi-
nistracyjnego, skoro rozstrzygnięcie to ma odrębny "automatyczny" byt i jest następ-
stwem określonego procesu decyzyjnego wynikłego ze stwierdzonych i ocenionych
naruszeń wymagań higienicznych i zdrowotnych.
Kierując się tymi przesłankami Sąd Najwyższy ustalił jak w sentencji uchwały.

========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] III AZP 1/02   Uchwała siedmiu sędziów SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2003/12/282 Monitor Podatkowy 2003/6/32-34 Orzecznictwo Sądów Polskich 2003/11/612 Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 2003/6/522
2002-05-15 
[IA] III AZP 4/96   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/4/42
1996-07-05 
[IA] III AZP 3/96   Uchwała siedmiu sędziów SN
Prawo Pracy 1996/12/33 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/5/60 Orzecznictwo Sądów Polskich 1997/5/257-261
1996-10-22 
[IA] III AZP 2/96   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/1/1 Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1997/5/510 - 515
1996-09-26 
[IA] III AZP 1/96   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1996/21/312
1996-04-03 
  • Adres publikacyjny: