Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 20 lipca 2006 r.
III PZP 4/06

Przewodniczący Prezes SN Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Beata
Gudowska, Zbigniew Hajn (sprawozdawca, uzasadnienie), Jerzy Kwaśniewski,
Roman Kuczyński (sprawozdawca), Herbert Szurgacz, Małgorzata Wrębiakowska-
Marzec.

Sąd Najwyższy, przy udziale Prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wi-
śniewskiego, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lipca 2006 r., wniosku Proku-
ratora Generalnego z dnia 9 maja 2006 r. [...], skierowanego przez Prezesa Izby
Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych do rozpoznania przez skład
siedmiu sędziów w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu
Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie
prawne:

,,Czy na poczet przyrostów wynagrodzeń przewidzianych w art. 4a ust. 1 i 2
ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu
przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) zalicza się wyłącznie uzyskany w latach 2001 -
2002 z innych tytułów wzrost wynagrodzenia zasadniczego i pochodnych od niego
dodatków stażowego i funkcyjnego, czy też wzrost wszystkich elementów wynagro-
dzenia wypłacanych pracownikom z tytułu zatrudnienia w rozumieniu art. 2 pkt 2 i 3
powołanej ustawy ?"

p o d j ą ł uchwałę:

Na poczet przyrostów wynagrodzeń przewidzianych w art. 4a ust. 1 i 2
ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przy-
rostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) zalicza się wzrost wszystkich skład-
ników wynagrodzenia w rozumieniu art. 2 pkt 2 i 3 tej ustawy.

U z a s a d n i e n i e

Prokurator Generalny na podstawie art. 60 § 2 w związku z art. 61 § 1 ustawy
z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.)
wystąpił do Sądu Najwyższego z wnioskiem o rozstrzygnięcie ujętego w sentencji
uchwały zagadnienia prawnego.
W uzasadnieniu wniosku Prokurator Generalny wskazał, że na podstawie art.
4a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania
przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) pracownikom samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej przysługiwał od 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia, nie niższy niż 203 zł miesięcznie, w przeliczeniu na
pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wyna-
grodzenia, z zastrzeżeniem ust. 2. Na podstawie art. 4a ust. 2 powołanej ustawy w
samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej w 2002 r. przyrost przecięt-
nego miesięcznego wynagrodzenia pracownika, w przeliczeniu na pełny wymiar
czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, nie
mógł być niższy niż kwota ustalona według podanego w przepisie wzoru, tj. nie niż-
szy niż 110,23 zł.
Następnie Prokurator Generalny stwierdził, że w orzecznictwie Sądu Najwyż-
szego ukształtowało się jednolite stanowisko, zgodnie z którym przepisy art. 4a ust. 1
i 2 ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagro-
dzeń u przedsiębiorców stanowią podstawę prawną roszczenia pracownika o wyna-
grodzenie w wysokości uwzględniającej minimalne kwoty podwyżek w 2001 i 2002 r.
(np. uchwała Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002 r., III ZP 32/01, OSNAPiUS
2002 nr 10, poz. 229; postanowienie Sądu Najwyższego z 24 września 2003 r., III
PZP 9/03, Wokanda 2004 nr 2, s. 28; uchwała Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 2004
r., II PZP 4/04, OSNP 2004 nr 19, poz. 326; uchwała Sądu Najwyższego z 20 maja
2004 r., II PZP 7/04, OSNP 2004 nr 19, poz. 327; uchwała składu siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2004 r., l PZP 8/04, OSNP 2005 nr 8, poz. 105;
uchwała z 10 lutego 2005 r., II PZP 13/04, OSNP 2005 nr 11, poz. 153). Jednakże w
orzecznictwie Sądu Najwyższego nie zostało dostatecznie wyjaśnione, jakie składniki
wynagrodzenia oraz inne świadczenia ze stosunku pracy przyznane pracownikom
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w latach 2001 i 2002 podle-
gały zaliczeniu na poczet roszczeń przysługujących pracownikowi na podstawie art.
4a ust. 1 i 2 ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych
wynagrodzeń u przedsiębiorców. W ocenie Prokuratora Generalnego w orzecznic-
twie sądów powszechnych ujawniły się rozbieżności w wykładni art. 4a ust. 1 i 2 po-
wołanej ustawy odnośnie do składników wynagrodzenia, których wysokość jest
uwzględniana przy ustalaniu, czy wynagrodzenie pracownika wzrosło o wymagane
kwoty.
Prokurator Generalny zilustrował istnienie w orzecznictwie sądów powszech-
nych rozbieżności w wykładni wyżej wskazanych przepisów powołując się na trzy
wyroki sądów rejonowych:
Wyrokiem z 26 kwietnia 2005 r., VII P 811/05, Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach, uwzględnił częściowo powództwa pracow-
nic o podwyżkę wynagrodzeń na podstawie art. 4a ustawy o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców. Sąd Rejono-
wy zaliczył na poczet podwyżki wynagrodzeń kwoty otrzymane przez powódki w wy-
niku zwiększenia wynagrodzeń zasadniczych na podstawie porozumienia kończące-
go spór zbiorowy, zawartego 3 stycznia 2001 r., a także kwoty otrzymane przez po-
wódki w wyniku zwiększenia tych składników wynagrodzenia, których wysokość jest
pochodna od wysokości wynagrodzenia zasadniczego (dodatki funkcyjne i stażowe).
Sąd Rejonowy nie uwzględnił natomiast wzrostu pozostałych składników wynagro-
dzenia, takich jak dodatek za pracę w niedziele i święta, dodatek za pracę nocną,
dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwier-
dził, że wzrost powyższych składników wynagrodzenia wynikał z innych regulacji
prawnych niż ustawa o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przecięt-
nych wynagrodzeń u przedsiębiorców. Dodatki z tytułu pracy w niedziele i święta, w
porze nocnej oraz w godzinach nadliczbowych nie są powszechne dla poszczegól-
nych pracowników i wiążą się z wykonywaniem pracy przez poszczególnych pra-
cowników we wskazanych okolicznościach. Wzrost tych składników wynagrodzenia
nie może być zaliczony na poczet podwyżki wynagrodzenia na podstawie przepisów
art. 4a ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wy-
nagrodzeń u przedsiębiorców.
W wyroku z 31 marca 2005 r., VII P 3119/04, Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w
Katowicach, uznał, że na poczet podwyżek wynagrodzenia ustanowionych w art. 4a
ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagro-
dzeń u przedsiębiorców należy zaliczyć wzrost wynagrodzenia zasadniczego (,,pod-
wyżkę do grupy"), a także wzrost wypłacanych u pozwanego składników wynagro-
dzenia, których wysokość jest zależna od wysokości wynagrodzenia zasadniczego
(dodatek stażowy, dodatek nocny, dodatek świąteczny, średnia urlopowa i wynagro-
dzenie za okres choroby). Sąd Rejonowy orzekł natomiast, że na poczet podwyżek
nie podlega zaliczeniu premia wypłacana przez pozwanego, gdyż jest ona ustalana
kwotowo i jej wysokość nie zależy bezpośrednio od wynagrodzenia zasadniczego.
Natomiast w wyroku z 17 lutego 2005 r., V P 2502/03, Sąd Rejonowy-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bielsku-Białej stwierdził, że pojęcia wynagro-
dzenia i przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia zdefiniowane zostały w art. 2 pkt
2 i 3 ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wyna-
grodzeń u przedsiębiorców i odmienne ich określenie na gruncie tej ustawy nie jest
możliwe. Na poczet podwyżek przewidzianych w art. 4a powołanej ustawy należało
więc zaliczyć uzyskany przez powódki przyrost wynagrodzenia obliczony zgodnie z
definicjami pojęć wynagrodzenia i przeciętnego wynagrodzenia zawartymi w art. 2
pkt 2 i 3 powołanej ustawy.
Po przedstawieniu powyższych wyroków sądów rejonowych Prokurator Gene-
ralny nadmienił, że funkcjonujące w orzecznictwie sądów powszechnych - w sze-
rokim zakresie - rozbieżności w wykładni prawa powodują, że na rzecz pracowników
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej uprawnionych do przyrostów
wynagrodzenia przewidzianych w art. 4a ustawy negocjacyjnej zasądzane są w tych
samych stanach faktycznych i prawnych różne - w zależności od dokonywanej inter-
pretacji przepisów - kwoty odzwierciedlające wysokość tych przyrostów.
Prokurator Generalny nie sformułował wniosków dotyczących sposobu roz-
strzygnięcia przedstawionego zagadnienia prawnego. Natomiast biorący udział w
posiedzeniu Sądu Najwyższego prokurator Prokuratury Krajowej wyraził pogląd, że
przy ustalaniu, czy pracodawca wypełnił zobowiązanie z art. 4a ustawy o negocjacyj-
nym systemie, na poczet przyrostów przewidzianych w tym przepisie zalicza się
wszystkie składniki wynagrodzenia za pracę w rozumieniu art. 2 pkt 2 tej ustawy, wy-
płacanego pracownikom. Dotyczy to wynagrodzenia za normalny czas pracy.

Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 60 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Naj-
wyższym, konieczną przesłanką przedstawienia Sądowi Najwyższemu do rozstrzy-
gnięcia zagadnienia prawnego przez uprawniony organ jest ujawnienie się w orzecz-
nictwie sądów powszechnych, sądów wojskowych lub Sądu Najwyższego rozbieżno-
ści w wykładni prawa. Prokurator Generalny w uzasadnieniu pytania prawnego po-
wołał trzy wyroki sądów pierwszej instancji (sądów rejonowych), nie wyjaśniając, czy
są to wyroki prawomocne. Wobec tego należałoby odmówić rozstrzygnięcia przed-
miotowego zagadnienia prawnego. Należy bowiem stwierdzić, że co do zasady, roz-
bieżności występujące wyłącznie w orzeczeniach sądów pierwszej instancji, zwłasz-
cza nieprawomocnych, nie mogą być podstawą twierdzenia o występowaniu rozbież-
ności w wykładni prawa, wymagającej rozstrzygnięcia przez powiększony skład Sądu
Najwyższego. Zagadnienia wykładni leżące u podstaw takich rozbieżności mogą zo-
stać w takich przypadkach rozstrzygnięte w postępowaniu apelacyjnym lub w trybie
określonym w art. 18 k.p.c. Z tego, między innymi względu, art. 390 k.p.c., normujący
instytucję zagadnień prawnych przedstawianych przez sądy, dopuszcza przedsta-
wienie do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu wyłącznie zagadnień prawnych
budzących poważne wątpliwości, powstałych przy rozpoznawaniu apelacji, a nie w
postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (por. postanowienie Sądu Najwyż-
szego z 11 maja 2000 r., III ZP 10/00, OSNAPiUS 2000 nr 23, poz. 848).
Rozbieżności w orzecznictwie, dotyczące składników wynagrodzenia, które
mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu skutków wzrostu składników wynagrodze-
nia tworzących przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie niższy od
kwot wskazanych w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy o negocjacyjnym systemie, mają jednak
szerszy zasięg niżby to wynikało z wniosku Prokuratora Generalnego. Ujawniły się
one również w orzecznictwie Sądu Najwyższego. I tak, w postanowieniu z 19 stycz-
nia 2006 r. (III BP 1/05; niepublikowane) Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek
przewidziany w art. 4a ustawy obejmuje proporcjonalny przyrost kwot określonych w
art. 4a do wszystkich składników wynagrodzenia, tj. w przypadku powoda - wynagro-
dzenia zasadniczego, dodatku za wysługę lat i premii regulaminowej. Powyższy
obowiązek doprowadzenia do wzrostu wynagrodzeń pracowników zakładu opieki
zdrowotnej nie może więc zostać zrealizowany poprzez wypłatę na rzecz pracowni-
ków kwot określonych w art. 4a ustawy w formie dodatku do wynagrodzenia. Nato-
miast w wyroku z 10 maja 2006 r. (III BP 2/06; niepublikowany) Sąd Najwyższy
uznał, że jeżeli pracodawca podwyższał wynagrodzenie, to mogło to dotyczyć dowol-
nych jego składników, byleby wynagrodzenie wzrastało łącznie co najmniej o 203 zł
w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Pracodawca mógł podwyższyć wyna-
grodzenie zasadnicze pracownika, ale wtedy wzrost ten nie musiał wynosić 203 zł,
byleby sięgnął tej kwoty ,,łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wyna-
grodzenia". Podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego, jeżeli pracodawca chciał
się ze względów finansowych utrzymać w minimalnej, gwarantowanej w nim kwocie
wzrostu, było skomplikowane i wymagało szczegółowych obliczeń dla każdego pra-
cownika oraz nie było pewne (niektóre składniki pochodne wynagrodzenia są
zmienne, np. wynagrodzenie za dyżury). Nie było jednak przeszkód, aby pracodawca
przyznał pracownikowi szczególny dodatek w kwocie 203 zł. Nie wchodząc do wyna-
grodzenia zasadniczego nie powodował on skutków w zakresie wysokości innych
składników wynagrodzenia, a równocześnie stanowiło to wykonanie dyspozycji art.
4a ust. 1 ustawy, gdyż wynagrodzenie ,,łącznie ze wzrostem wszystkich składników
wynagrodzenia" zwiększało się co najmniej o 203 zł w przeliczeniu na pełny wymiar
czasu pracy. Z kolei w wyroku z 11 kwietnia 2006 r., (II PK 224/05, niepublikowany)
Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że do kwoty podwyżki wynagrodzenia przysłu-
gującej pracownikowi na podstawie art. 4a ustawy o negocjacyjnym systemie nie wli-
cza się części wynagrodzenia należnej mu z tytułu pracy w godzinach wykraczają-
cych poza pełny wymiar czasu pracy.
W tej sytuacji rozstrzygnięcie rozpatrywanego zagadnienia prawnego okazało
się celowe. Zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 ze zm., dalej powoływanej jako:
,,ustawa"), w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy
o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u
przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45), przyrost przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia, przysługujący w roku 2001 i 2002 pracownikom samodzielnych, publicznych
zakładów opieki zdrowotnej, miał być nie niższy niż kwoty wskazane w art. 4a ust. 1 i
2, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, ,,łącznie ze skutkami wzrostu wszyst-
kich składników wynagrodzenia". Treść powołanych przepisów nie daje podstaw do
uznania, że rozważane kwoty przyrostu wynagrodzenia mogą wynikać tylko ze wzro-
stu wynagrodzenia zasadniczego i tych składników wynagrodzenia, których wyso-
kość jest ustalona jako określona część (procent) wynagrodzenia zasadniczego.
Przeciwnie, z brzmienia art. 4a wynika jasno, że kwoty te mają wynikać ze wzrostu
wynagrodzenia ,,łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia".
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że jeżeli przepis prawa nie odnosi
się do konkretnego składnika wynagrodzenia, to należy przez nie rozumieć wszystkie
jego składniki (zob. wyżej powołany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z 10 maja 2006
r., III BP 2/06 i tam cytowane orzecznictwo). Wobec tego wskazanie w art. 4a, że
chodzi o wzrost wynagrodzenia ,,łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników
wynagrodzenia", należy traktować, jako podkreślenie tej zasady w celu wykluczenia
wszelkich wątpliwości. Ponadto wniosek ten znajduje potwierdzenie w art. 2 pkt 2
ustawy, zgodnie z którym ,,wynagrodzenie", w rozumieniu ustawy, oznacza ,,wydatki
pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze, wypłacone pracownikom z tytułu za-
trudnienia u przedsiębiorcy, obliczone według zasad statystyki zatrudnienia i wyna-
grodzeń określone przez Główny Urząd Statystyczny jako wynagrodzenia bez wypłat
z zysku". Pojęcie ,,wynagrodzenie" nie ma więc w ustawie o negocjacyjnym systemie
innego znaczenia niż ustalone przez doktrynę i orzecznictwo, które uznają, że jest
nim obowiązkowe, wypłacane okresowo świadczenie ze stosunku pracy o charakte-
rze przysparzająco-majątkowym, należne pracownikowi od pracodawcy za wykonaną
pracę, odpowiednio do jej rodzaju, ilości i jakości (por. między innymi M. Seweryński:
Wynagrodzenie za pracę. Pojęcie, regulacja, ustalanie, Warszawa 1981, w szcze-
gólności s. 63-139; B. Wagner w: Kodeks pracy. Komentarz, pod red. L Florka, War-
szawa 2005, s. 509-515). Tak pojmowane wynagrodzenie jest więc kategorią zbior-
czą, obejmującą różne składniki i nie może być ograniczane do wynagrodzenia za-
sadniczego i pochodnych od niego dodatków. Z wyraźnego brzmienia art. 4a ustawy
wynika zatem, że przy ustalaniu, czy pracodawca wywiązał się w stosunku do kon-
kretnego pracownika z obowiązku podwyższenia wynagrodzenia o określoną kwotę,
należy uwzględnić wszystkie otrzymane przez pracownika kwoty pieniężne i wartość
świadczeń w naturze z tytułu wynagrodzenia za pracę.
Należy również stwierdzić, że podwyżka wynagrodzenia na podstawie art. 4a
mogła polegać na wprowadzeniu specjalnego dodatku ,,podwyżkowego", jak również
wynikać ze wzrostu istniejących składników wynagrodzenia, wprowadzenia nowego
składnika lub składników, wprowadzenia dodatku i wzrostu istniejących składników
wynagrodzenia łącznie itd.
Pojęcie ,,wynagrodzenie" w art. 4a obejmuje także składniki należne za pracę
w czasie wykraczającym poza normalne godziny pracy, jak dodatek za pracę w go-
dzinach nadliczbowych, dyżury medyczne i inne. Twierdzeniu temu nie przeczy
wskazanie w art. 4a ustawy, że wskazane w jego ust. 1 i 2 przyrosty przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia przysługują ,,w przeliczeniu na pełny wymiar czasu
pracy". Pojęcie pełnego wymiaru czasu pracy odnosi się do normalnych godzin
pracy. W konsekwencji pracownik wykonujący pracę w godzinach nadliczbowych jest
nadal zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, a nie w wymiarze większym. Po-
dobnie pracownik zatrudniony na ,,pół etatu" jest traktowany jako pracownik zatrud-
niony w niepełnym wymiarze czasu pracy, pomimo świadczenia pracy w czasie wy-
kraczającym poza umówioną liczbę godzin pracy.
W tej sytuacji, przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie niższy
niż kwoty wskazane w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy, łącznie ze skutkami wzrostu wszyst-
kich składników wynagrodzenia, obejmuje również przyrost wynagrodzenia wynikają-
cy z jego składników należnych za czas wykraczający poza normalne godziny pracy.
Powyższy wniosek znajduje uzasadnienie także w celu wprowadzenia art. 4a
ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie, któ-
rym było włączenie samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej do nego-
cjacyjnego systemu kształtowania przyrostów przeciętnych wynagrodzeń u przedsię-
biorców i związane z tym nadzwyczajne podwyższenie wynagrodzeń pracowników
tych zakładów przez ich wzrosty w latach 2001 i 2002, umożliwiające dalsze kształ-
towanie wynagrodzeń na ogólnych zasadach ustawy, poczynając od ustalonego w
ten sposób nowego punktu wyjścia, zmniejszającego wcześniejsze dysproporcje za-
robków tych pracowników w porównaniu z pracownikami innych sektorów (zob. uza-
sadnienie uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 8 grudnia 2004 r., I PZP
8/04, OSNP 2005 nr 8, poz. 105). Wprowadzone podwyżki nie miały na celu wyna-
grodzenia każdego pracownika zgodnie z jego indywidualnym wkładem pracy, lecz
podniesienie przeciętnego poziomu wynagrodzeń w poszczególnych zakładach o
kwoty będące sumą kwot podwyżek indywidualnych dla stworzenia, jak wyżej wska-
zano, nowej bazy wyjściowej negocjacji płacowych. Dowodzi tego przyjęcie jednako-
wych kwot podwyżek, niezależnie od kwalifikacji, wkładu i wartości pracy poszcze-
gólnych pracowników. Przyznanie każdemu pracownikowi roszczenia o podwyżkę
miało na celu zapewnienie skuteczności wzrostu przeciętnego poziomu wynagro-
dzeń, a nie zindywidualizowanie korzyści osiąganych przez poszczególnych pracow-
ników. W tej sytuacji to, że przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie
niższy niż kwoty wskazane w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy, łącznie ze skutkami wzrostu
wszystkich składników wynagrodzenia, obejmuje również przyrost wynagrodzenia
wynikający z jego składników należnych za czas wykraczający poza normalne godzi-
ny pracy, pozostaje w zgodzie z ratio legis i logiką ,,ustawy 203".
Z powyższych względów Sąd Najwyższy podjął uchwałę jak w sentencji.
========================================