Uchwała całej Izby SN - III AZP 22/93
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:III AZP 22/93
Typ:Uchwała całej Izby SN
Opis:Orzecznictwo S±du Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1994/8/121
Orzecznictwo S±du Najwyższego, Izba Cywilna i Pracy 1994/6/118
Wokanda 1994/7/18
Rejent 1994/5/116
Data wydania:1994-03-10


Uchwała Pełnego Składu Izby Administracyjnej,
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego
z dnia 10 marca 1994 r.
III AZP 22/93

Przewodniczący: Prezes SN Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Teresa
Flemming-Kulesza, Józef Iwulski (współsprawozdawca - autor uzasadnienia), Adam
Józefowicz, Krzysztof Kolasiński, Jerzy Kwa niewski, Janusz Łętowski, Walery
Masewicz, Teresa Romer (sprawozdawca), Walerian Sanetra, Jadwiga Skibińska-
Adamowicz, Maria Tyszel, Andrzej Wróbel,

Sąd Najwyższy, przy udziale Zastępcy Prokuratora Generalnego Stefana
nieżki oraz Prokuratora Waldemara Grudzieckiego, w sprawie ze skargi Zarządu
Miasta i Gminy R. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody W. z dnia 24 kwietnia
1992 r. [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważno ci uchwały Rady Miasta i Gminy
R. po rozpoznaniu w dniu 10 marca 1994 r. zagadnienia prawnego przekazanego
przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 30 wrze nia
1993 r., sygn. akt III AZP 6/93,

"Czy w wietle art. 39 ust. 1, art. 38 i art. 21 us t. 7 ustawy z dnia 29
kwiet- nia
1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomo ci (jednolity tekst:
Dz.
U. z 1991 r., Nr 30, poz. 127 ze zm.) dopuszczalne jest w uchwale rady gminy
okre lającej zasady sprzedaży mieszkań komunalnych postanowienie o udzielaniu
bonifikat od ustalonej zgodnie z tymi przepisami ceny sprzedaży lokali ?"

podjął następującą uchwałę :

W uchwale rady gminy okre lającej zasady sprzedaży mieszkań
komunalnych nie jest dopuszczalne postanowienie o udzielaniu bonifikat od
ceny lokali ustalonej zgodnie z art. 21 ust. 7, 38 i 39 ust. 1 ustawy z dnia 29
kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomo ci
(jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r., Nr 30, poz. 127 ze zm.).

U z a s a d n i e n i e

W dniu 1 kwietnia 1992 r. Rada Miasta i Gminy R. podjęła uchwałę [...] w
sprawie sprzedaży mieszkań komunalnych. W § 4 pkt 6 uchwała ta stanowi, że
nabywcom wpłacającym jednorazowo cało ć ceny udziela się bonifikaty w wysoko ci
40%, gdy następuje równoczesny wykup wszystkich lokali w budynku oraz 30% w
pozostałych przypadkach. W pkt 7 tego paragrafu wyłącza się bonifikatę przy
wykupie lokali w domach jedno i dwumieszkaniowych.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 24 kwietnia 1992 r., [...] Wojewoda W.
stwierdził nieważno ć omawianej uchwały w § 4 pkt 6 i 7.
Wyrokiem z dnia 10 lipca 1992 r., [...] Naczelny Sąd Administracyjny-
O rodek
Zamiejscowy we Wrocławiu uchylił zaskarżone skargą Zarządu Miasta i Gminy R.
rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody. Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że
art.
38 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu
nieruchomo ci (jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r., Nr 30, poz. 127 ze zm.)
normuje
kwestię ustalania ceny sprzedaży nieruchomo ci, a art. 24 ust. 2 i 40 ust. 4 pkt
1 tej
ustawy przewidują jedyne odstępstwa od ustanowionego w art. 39 ust. 1 sposobu
ustalania ceny lokali. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przedmiotowa
uchwała Rady Gminy R. nie wprowadza dalszych odstępstw, a jedynie postanawia o
udzielaniu bonifikaty, ku czemu nie ma przeszkód w przepisach ustawy. Naczelny
Sąd Administracyjny odwołał się także do konstytucyjnie i ustawowo zagwaran-

towanej zasady samorządno ci gminy wskazującej na potrzebę wykładni
sprzyjającej ugruntowaniu ich samodzielno ci.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżył rewizją nadzwyczajną
Minister Sprawiedliwo ci zarzucając mu rażące naruszenie art. 21 ust. 7 i 9,
art. 38 i
39 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i
wywłasz-

czaniu nieruchomo ci oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania. Minister Sprawiedliwo ci wywodził w rewizji nad-

zwyczajnej, że z powołanych wyżej przepisów nie wynika upoważnienie rady gminy
do uznaniowego obniżania ceny sprzedaży lokali poprzez udzielanie bonifikat.
Sąd Najwyższy rozpatrując rewizję nadzwyczajną Ministra Sprawiedliwo ci
postanowieniem z dnia 26 marca 1993 r. przedstawił składowi siedmiu sędziów
zagadnienie prawne: "czy w wietle art. 39 ust. 1, art. 38 i art. 21 ust. 7 cyt.
ustawy z
dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomo ci
dopuszczalne jest zamieszczenie w uchwale rady miasta i gminy okre lającej
zasady sprzedaży mieszkań komunalnych postanowienia dającego podstawę do
obniżenia ceny lokali (udzielania bonifikat) ustalonej zgodnie z tymi przepisami
?". W
uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Najwyższy podniósł m.in., że problem ten był
już przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego. Wyrokiem z dnia 26 stycznia 1993
r., III ARN 94/92, Sąd Najwyższy oddalił bowiem rewizję nadzwyczajną od wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 1992 r. w sprawie dotyczącej
uchwały Rady Miejskiej W. z dnia 15 lutego 1992 r., na której to uchwale
wzorowała
się zresztą Rada Gminy R. Sąd Najwyższy wyraził wówczas pogląd, że chybiony jest
zarzut, iż ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i
wywłaszczaniu
nieruchomo ci nie daje podstaw do stosowania bonifikat przy sprzedaży lokali.
Sąd
Najwyższy podkre lił, że ustawa i przepisy wykonawcze stanowią wprawdzie, iż
cena
sprzedaży winna być okre lona na podstawie wyceny biegłego, jednakże uchwała
rady gminy przewidująca bonifikaty przy sprzedaży, od tej zasady nie odstępuje.
Zapłata ceny ma bowiem być ratalna. Jeżeli przy spełnieniu tego wiadczenia
nabywca rezygnuje z rat na rzecz jednorazowego wiadczenia cało ci ceny to
stosowanie bonifikaty jest w pełni zasadnym następstwem braku inflacyjnego
ryzyka,
co jest korzystne dla obu stron. Zdaniem Sądu Najwyższego czym innym jest
okre lenie ceny a czym innym sposobu jej zapłaty. Jeżeli więc sprzedaż następuje
za gotówkę, a nie na raty, to fakt ten może znale ć konsekwencje w modyfikacji
ceny ustalonej na podstawie opinii biegłego. Sąd Najwyższy uznał, że przepisy
nie
przewidują tożsamo ci ceny okre lonej i ceny ustalonej między stronami. Skład
Sądu Najwyższego przedstawiający zagadnienie prawne uznał te poglądy za
budzące poważne wątpliwo ci i zastrzeżenia.
Postanowieniem z dnia 30 wrze nia 1993 r., III AZP 6/93, skład siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego przedstawił rozpatrywane zagadnienie prawne pełnemu
składowi Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu
tego postanowienia podkre lono kontrowersyjno ć problemu prawnego i różnice w
wykładni do których może doj ć przy zastosowaniu różnych jej metod: logiczno-
językowej czy funkcjonalno-systemowej.

Sąd Najwyższy w pełnym składzie Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych zważył, co następuje:

Rozpoznawane zagadnienie prawne jest bardzo złożone. Oprócz wskazanych
wyżej wątpliwo ci i rozbieżno ci w orzecznictwie trzeba podać, iż także
orzecznictwo
Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest w tym zakresie jednolite. Naczelny
Sąd
Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 czerwca 1992 r., I SA 602/92,
wyraził bowiem pogląd o niedopuszczalno ci udzielania bonifikat przy sprzedaży
mieszkań komunalnych.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomo ci (jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r., Nr
30,
poz. 127 ze zm.) lokale w domach stanowiących własno ć gminy są sprzedawane
wraz ze sprzedażą lub oddaniem w użytkowanie wieczyste ułamkowej czę ci gruntu
niezbędnego do racjonalnego korzystania z domu, a sprzedaż lokalu zajmowanego
przez najemcę może nastąpić tylko na rzecz tego najemcy albo wskazanej przez
niego osoby bliskiej stale z nim zamieszkującej, za cenę równą warto ci tego
lokalu
ustalonej w sposób okre lony w art. 38 ust. 7. Rada gminy w odniesieniu do domów
stanowiących własno ć gminy może okre lić kryteria przeznaczenia sprzedaży
lokali
w tych domach (art. 38 ust. 9). Według art. 39 ust. 1 i 2 ustawy cenę lokalu
ustala
się w wysoko ci nie niższej od jego warto ci, okre lonej stosownie do art. 38,
przy
czym cenę lokali sprzedawanych w drodze przetargu, stanowi cena osiągnięta w tym
przetargu. Zarówno więc przy sprzedaży przetargowej jak i bezprzetargowej cenę
lokalu ustala się według reguł art. 38 ustawy, (w przypadku sprzedaży
przetargowej
jest to jedynie tzw. cena wywoławcza - w wyniku przetargu może doj ć to
sprzedaży
lokalu za cenę wyższą niż wywoławcza). Przepisy te wyra nie rozróżniają więc
okre lenie ceny od okre lenia kryteriów przeznaczania lokali do sprzedaży.
Zgodnie
z art. 38 ustawy biegli powołani i wpisani przez wojewodę na listę wojewódzką
lub
inne osoby posiadające uprawnienia z zakresu szacowania nieruchomo ci okre lają
warto ć lokali przy uwzględnieniu aktualnie kształtujących się cen w obrocie,
dokonanych nakładów, funkcji wyznaczonej w planie zagospodarowania
przestrzennego, ich położenia i stopnia wyposażenia w urządzenia komunalne,
energetyczne i gazowe, a także stanu zagospodarowania. Możliwo ć obniżenia ceny
sprzedaży lokali przewidują jedynie art. 24 ust. 2 w sytuacji, gdy sprzedaż w
drodze
pierwszego przetargu nie doszła do skutku i art. 40 ust. 4 pkt 1 przy sprzedaży
obiektów wpisanych do rejestru zabytków. Tre ć art. 39 ust. 1 ustawy wyra nie
zakazuje sprzedaży lokalu za cenę niższą niż ustalona według art. 38 (cenę
lokalu
ustala się w wysoko ci "nie niższej"). To samo dotyczy sprzedaży bezprzetargowej
i
wynika z art. 21 ust. 7 ustawy ("za cenę równą"). Zakaz ustawowy może bowiem
polegać na nakazie sprecyzowanym w sposób wyra ny, nie dającym możliwo ci od-

stępstw. Nie ma różnicy w skutkach między metodą regulacji polegającą na zakazie
obniżania ceny a nakazem sprzedaży za cenę ci le okre loną (równą) lub nie
niższą od wskazanej. Nie można więc się zgodzić z poglądem, że ustawa nie zaka-

zuje obniżania ceny sprzedaży mieszkań. Oprócz wskazanych dotychczas
przepisów art. 21 ust. 7 i 39 ust. 1 ustawy o gospodarce gruntami, identyczną
regulację zawiera także jej art. 23 ust. 4. Stanowi on, że byli wła ciciele
nierucho-

mo ci przejętych na rzecz Skarbu Państwa lub ich spadkobiercy mają pierwsze-

ństwo w ich nabyciu, jeżeli zaoferują cenę równą warto ci tej nieruchomo ci
ustalonej w sposób okre lony w art. 38. Inaczej mówiąc, jeżeli zaoferują cenę
niższą
od warto ci nieruchomo ci, ustalonej w sposób okre lony w art. 38 ustawy, to nie
będą mogli realizować pierwszeństwa w ich nabyciu.
Bardzo istotne znaczenie ma stwierdzenie o jaką cenę chodzi w analizowa-

nych przepisach. Przede wszystkim należy podnie ć, że jest to cena sprzedaży.
Sprzedaż następuje w drodze umowy (art. 19 ust. 1) i w tej umowie ustalana jest
cena (art. 42 ust. 1). Jest to więc cena okre lona przez strony w cywilnoprawnej
umowie konsensualnej jaką jest umowa sprzedaży. Ustalenie ceny w tym znaczeniu
nie odnosi się więc do sposobu jej wyliczenia dokonywanego przez biegłego, ale
dotyczy ceny wskazanej przez strony w umowie. Jest to przede wszystkim cena
odpowiadająca warto ci nieruchomo ci. Zwrot o sprzedaży za cenę odpowiadającą
warto ci nieruchomo ci zawierają wszystkie analizowane przepisy. Oszacowanie
przez biegłego jest tylko sposobem wyliczenia tej warto ci i ceny. Przesłanki
tego
szacunku z art. 38 ust. 2 ustawy wskazują, że chodzi o rzeczywistą warto ć
rynkową
nieruchomo ci. Nie jest to więc warto ć księgowa czy inna warto ć o charakterze
formalnym. Takie okoliczno ci jak konieczno ć administrowania nieruchomo cią,
przeprowadzania remontów czy dokonywania innych nakładów są uwzględniane
przy obliczeniu warto ci nieruchomo ci. Jeżeli więc twierdzi się, że cenę
sprzedaży
można okre lić poniżej tej wysoko ci, to konsekwencją tego byłoby przyjęcie
możliwo ci sprzedaży poniżej rzeczywistej, rynkowej warto ci nieruchomo ci.
Argumenty zmierzające do wykazania, że bonifikata nie jest obniżeniem ceny,
a jedynie sposobem jej uiszczenia, są bardzo wątpliwe. Jak by nie nazwać bowiem
tej instytucji (bonifikata, ustępstwo, opust, rabat itp.), to zawsze sprowadza
się to do
okre lenia w umowie ceny niższej niż wyznaczona ustawą. Stosowanie "bonifikat"
czy "rabatów" przy sprzedaży mieszkań jest po prostu obniżaniem ich ceny.
Sformułowania te językowo zawsze oznaczają obniżenie ceny. Bonifikata jest to
bowiem zniżka, rabat od ustalonej ceny towaru (Słownik języka polskiego PAN W-
wa 1958, T. 1 s. 611); zniżka od ustalonej ceny towaru zwłaszcza jako forma od-

szkodowania za poniesione straty - opust, rabat (Słownik języka polskiego PWN
Warszawa 1978, T. 1 s. 189); ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy
(Mały słownik języka polskiego PWN Warszawa 1968, s. 54).
Norm prawnych pozwalających na obniżenie ceny sprzedaży nie zawiera
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania nie-

których przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomo ci
(Dz. U. Nr 72, poz. 311). Przewiduje ono wprawdzie w § 11 ust. 2 możliwo ć
rozłożenia ceny sprzedaży na raty, ale jako wyjątek od ust. 1 wprowadzającego
zasadę zapłaty w dniu zawarcia umowy. Podkre lić także trzeba, iż rozłożenie
zapłaty ceny na raty nie wiąże się z żadnym ryzykiem inflacyjnym, gdyż zgodnie z
ust. 3 tego paragrafu umowa stron powinna okre lać odpowiednie oprocentowanie
należno ci. Tym samym obniżenie ceny sprzedaży nie może być uznane za
okre lenie sposobu uiszczenia należno ci zwłaszcza w zakresie wyeliminowania
ryzyka inflacyjnego. Nawet w warunkach inflacji istnieją metody formalnego
zabezpieczenia interesów sprzedawcy przy sprzedaży na raty. Poza wskazanym
odpowiednim ustaleniem odsetek możliwe jest przecież zastosowanie umownej
klauzuli waloryzacyjnej czy pó niejsza waloryzacja wiadczenia. Rozważania
dotyczące sposobu zapłaty są więc poza zakresem rozpoznawanego problemu.
Oczywiste jest, że w wykonaniu umowy sprzedawca nie zawsze otrzymuje
umówioną cenę, a w skrajnych przypadkach może nie otrzymać żadnej zapłaty. W
zagadnieniu jednak chodzi o to jaką cenę mają strony wskazać jako ekwiwalent
przeniesienia własno ci lokalu, a nie jaką sumę pieniędzy i w jaki sposób
otrzyma
sprzedawca. Nie można się zgodzić z twierdzeniem, aby w interesie gminy było
sprzedawanie mieszkań poniżej ich rynkowej warto ci tylko dlatego, że otrzymują
jednorazową zapłatę. Jak wyżej wykazano kwestie związane z administrowaniem i
nakładami na mieszkania powinny być uwzględniane przy ustalaniu wysoko ci
rzeczywistej warto ci mieszkań. Aprobowanie praktyki sprzedaży mieszkań poniżej
ceny rynkowej tylko dla szybkiego wyzbycia się mienia komunalnego nie jest
realizacją rzeczywistego interesu gminy, a służy wyłącznie dora nym celom (w
praktyce wyzbyciu się administrowania lokalami i nieruchomo ciami).
Podkre lenia wymaga również, że omawiane rozporządzenie uchyliło po-

przednio obowiązujące rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 wrze nia 1985 r. w
sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntu i
sprzedaży nieruchomo ci państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz
zarządzania sprzedanymi nieruchomo ciami (jednolity tekst: Dz. U. z 1989 r., Nr
14,
poz. 75). To uchylone rozporządzenie przewidywało m.in. w § 16 obniżenie o 20%
ceny sprzedaży lokalu, przy pokryciu należno ci w drodze jednorazowej wpłaty.
Skoro aktualnie obowiązujące rozporządzenie wyeliminowało taką możliwo ć, to
wykładnia historyczna przemawia za przyjęciem poglądu, według którego obniżanie
ceny sprzedaży przy jednorazowej wpłacie jest niedozwolone.
Nie może być zaaprobowane powoływanie się na zasadę samorządno ci
gmin jako motywującą możliwo ć swobodnego dysponowania mieniem komu-

nalnym. Samodzielno ć gminy nie oznacza bowiem niezależno ci od ustaw i tylko w
ramach ustaw może być realizowana. Ograniczenie gminy w zakresie możliwo ci
kształtowania ceny sprzedaży mieszkań poniżej ich rynkowej warto ci nie jest
ograniczeniem podmiotowo ci gminy czy ograniczeniem jej samorządno ci. Jest to
rodzaj dopuszczalnego i zwykle stosowanego przez ustawodawcę ograniczenia
wła ciciela w wykonywaniu przez niego prawa własno ci. Ponieważ analizowane
przepisy odnoszą się wprost także do sprzedaży nieruchomo ci państwowych, to
jest to także ograniczenie Państwa jako wła ciciela i jego organów. Zwrócić
należy
uwagę, że przyjęcie poglądu, iż gmina może obniżać ceny sprzedaży mieszkań,
prowadzić mogłoby bąd do poglądu o możliwo ci obniżania także cen sprzedaży
mieszkań państwowych bąd do niezrozumiałego i nie wynikającego z przepisów
zróżnicowania stanu prawnego mieszkań komunalnych i państwowych. Ogranicze-

nie wła ciciela w wykonywaniu przez niego prawa własno ci jest dopuszczalne i
wynika wprost z art. 140 kodeksu cywilnego. Ustawa o gospodarce gruntami i wy-

właszczaniu nieruchomo ci w cało ci stanowi swoiste ograniczenie prawa
własno ci,
aż do jej odebrania włącznie. Motywy, którymi kierował się ustawodawca
ograniczając gminy w swobodzie przy sprzedaży mieszkań komunalnych, nie są w
ustawie łatwe do odczytania. Do wiadczenie życiowe wskazuje jednak, że chodziło
o
eliminację możliwo ci wyzbywania się mienia publicznego bez uzasadnionej
potrzeby, poniżej jego warto ci. Jeżeli obowiązuje gospodarka rynkowa to towar
(także gminny), jakim jest mieszkanie, powinien być sprzedawany po cenie
rynkowej. Wydaje się, iż ustawodawcy chodziło także o eliminację przypadków
lekkomy lno ci czy nawet korupcji przy wyzbywaniu się mienia komunalnego. Nie
ma w tym zakresie sprzeczno ci z zasadami wła ciwego gospodarowania mieniem
publicznym, a także z pozycją wła ciciela w funkcjonującej gospodarce rynkowej.
Wobec tego nie można podzielić poglądu jakoby zakaz sprzedaży mieszkań
komunalnych poniżej ich rynkowej warto ci ograniczał uprawnienia wła cicielskie
gmin w sposób sprzeczny z art. 140 k.c.
Rozważania te pozwalają na wniosek, że jednoznaczna interpretacja
logiczno-językowa analizowanych przepisów, prowadząca do przyjęcia zakazu
ustanowienia możliwo ci obniżania cen sprzedaży mieszkań komunalnych poniżej
ich warto ci ustalonej w opinii biegłych, nie może być skutecznie
zakwestionowana
w drodze innych metod wykładni, co skutkuje udzielenie odpowiedzi jak w
sentencji
uchwały.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] III AZP 1/02   Uchwała siedmiu sędziów SN
Orzecznictwo S±du Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2003/12/282 Monitor Podatkowy 2003/6/32-34 Orzecznictwo S±dów Polskich 2003/11/612 Przegl±d Orzecznictwa Podatkowego 2003/6/522
2002-05-15 
[IA] III AZP 4/96   Uchwała SN
Orzecznictwo S±du Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/4/42
1996-07-05 
[IA] III AZP 3/96   Uchwała siedmiu sędziów SN
Prawo Pracy 1996/12/33 Orzecznictwo S±du Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/5/60 Orzecznictwo S±dów Polskich 1997/5/257-261
1996-10-22 
[IA] III AZP 2/96   Uchwała SN
Orzecznictwo S±du Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/1/1 Przegl±d Orzecznictwa Podatkowego 1997/5/510 - 515
1996-09-26 
[IA] III AZP 1/96   Uchwała SN
Orzecznictwo S±du Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1996/21/312
1996-04-03 
  • Adres publikacyjny: