Uchwała 7 sędziów SN - III AZP 23/95
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:III AZP 23/95
Typ:Uchwała 7 sędziów SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1996/15/205
Wokanda 1996/5/28
Data wydania:1996-02-13

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 13 lutego 1996 r.
III AZP 23/95

Przewodniczący Prezes SN: Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Adam Józefowicz
(sprawozdawca), Kazimierz Jaśkowski, Jerzy Kwaśniewski, Janusz Łętowski (współs-
prawozdawca), Walery Masewicz, Andrzej Wróbel,

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Włodzimierza Skoniecznego, po roz-
poznaniu na posiedzeniu w dniu 23 stycznia 1996 r. wniosku Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego o podjęcie przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego uchwały zawierającej odpowiedź na
następujące zagadnienie prawne:

Czy Naczelny Sąd Administracyjny władny jest odrzucić skargę na decyzję wy-
daną w pierwszej instancji przez naczelny organ administracji państwowej tylko z tej
przyczyny, iż wnoszący skargę wystąpił także do organu, który taką decyzję wydał, z
wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 127 § 3 k.p.a.) ?

p o d j ą ł następującą uchwałę:

W sprawach wszczętych przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja
1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), sąd
administracyjny może odrzucić skargę na decyzję wydaną przez naczelny organ
administracji państwowej, jeżeli strona przed jej wniesieniem złożyła wniosek do
tego organu o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 127 § 3 k.p.a.).


U z a s a d n i e n i e

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wystąpił z wnioskiem o rozpoznanie przez
skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego kwestii prawnej, wymienionej w sentencji
uchwały.
W uzasadnieniu wniosku Pierwszy Prezes SN podał, że przedstawione do rozs-
trzygnięcia zagadnienie prawne powstało w związku z rozbieżnością w orzecznictwie
Naczelnego Sądu Administracyjnego na tle stosowania art. 204 § 1 k.p.a. w związku z
art. 198 i art. 127 § 3 k.p.a. w odniesieniu do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy,
złożonego przez stronę niezadowoloną z wydanej w pierwszej instancji decyzji
naczelnego organu administracji państwowej.
W postanowieniu z dnia 4 grudnia 1991 r. IV SA 1005/91 (ONSA 1992 z. 2 poz.
30) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w razie równoczesnego złożenia wniosku o
ponowne rozpatrzenie sprawy, o którym mowa w art. 127 § 3 k.p.a. i skargi do Na-
czelnego Sądu Administracyjnego, pierwszeństwo ma wniosek o ponowne rozpatrzenie
sprawy.Nie stanowi on jednak podstawy do odrzucenia skargi przez NSA na zasadzie
art. 204 § 1 w zw. z art. 198 k.p.a. Zasada, że postępowanie administracyjne poprzedza
postępowanie przed sądem administracyjnym powoduje, iż bez uprzedniego
zakończenia postępowania administracyjnego nie może toczyć się postępowanie
sądowe. W razie złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i skargi do sądu
administracyjnego, pierwszeństwo ma ten wniosek, który stanowi przeszkodę w
rozpoznaniu sprawy przez sąd administracyjny. Jednak jest to przeszkoda o charak-
terze przejściowym, stanowiąca podstawę zawieszenia postępowania.
W postanowieniu z dnia 12 stycznia 1994 r., V SA 2516/93 (ONSA 1995 z.1 poz.
34), NSA uznał, że w razie złożenia przez stronę wniosku do naczelnego organu
administracji o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 127 § 3 k.p.a.) decyzja tego organu
traci charakter ostatecznego rozstrzygnięcia i dopiero nowa decyzja tego organu może
być po wyczerpaniu toku instancji zaskarżona do sądu administracyjnego. Z tego
względu NSA odrzucił skargę na decyzję naczelnego organu administracji państwowej,
od której złożony został także wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosek ten
stwarza obowiązek ponownego rozpatrzenia sprawy przez naczelny organ administracji
i wydania nowej decyzji. Dopiero ta nowa decyzja może być zaskarżona do sądu, a
skarga spełnia wówczas przewidziany w art. 198 k.p.a. warunek wyczerpania toku
instancji. Takie rozwiązanie eliminuje niebezpieczeństwo dokonania różnych ocen
wskutek równolegle toczącego się postępowania administracyjnego i sądowego.
Problem konkurencyjności środków zaskarżenia (wniosku o ponowne rozpatrze-
nie sprawy i skargi na decyzję administracyjną) wystąpił także w orzecznictwie Sądu
Najwyższego, który w uchwale składu siedmiu sędziów z 15 października 1992 r., III
AZP 18/92 (OSNCP 1993 z. 5 poz. 67 i OSP 1994 z. 1 poz. 13 z glosą B. Adamiak)
wyraził pogląd, że art. 199 § 3 k.p.a. nie zawiera zakazu jednoczesnego wniesienia
skargi do NSA oraz podania o wznowienie postępowania lub żądania stwierdzenia
nieważności decyzji. Sąd Najwyższy dodał, że wszczęcie postępowania o stwierdzenie
nieważności lub o wznowienie postępowania (art. 199 § 3 k.p.a.) przed wniesieniem
skargi do NSA nie stanowi przesłanki odrzucenia jej przez sąd, lecz wobec
pierwszeństwa postępowania administracyjnego, postępowanie sądowe powinno ulec
zawieszeniu na podstawie art. 177 pkt 3 k.p.c. w związku z art. 211 k.p.a.
Do problemu konkurencyjności środków zaskarżenia ustosunkował się w swym
piśmie wnioskodawca, który stwierdził, że do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
stosuje się odpowiednio a nie wprost przepisy dotyczące postępowania odwoławczego.
Ma to znaczenie przy ocenie orzeczenia administracyjnego. Decyzją ostateczną jest
taka, od której nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji. Wniosek o
ponowne rozpatrzenie sprawy nie jest odwołaniem, nie czyni postępowania
dwuinstancyjnym. Decyzje wydane w pierwszej instancji przez naczelny organ ad-
ministracji są ostateczne, bowiem nie służy od nich odwołanie. Złożenie przez stronę
wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie powoduje utraty ostatecznego charakteru
takiej decyzji. Ostateczna decyzja, poza przypadkiem uwzględnienia wniosku o
przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, nie traci waloru ostateczności. Osoba
wnosząca konkurencyjne środki zaskarżenia nie powinna spotkać się z ich odrzuce-
niem, bądź pozostawieniem bez rozpoznania, albowiem oba środki nie mogą być uz-
nane za prawnie niedopuszczalne. Nie istnieją podstawy prawne, pozwalające sądowi
lub organowi administracji zobowiązać skarżącego do cofnięcia jednego z kon-
kurencyjnych środków zaskarżenia.
Mając na uwadze preferencje postępowania administracyjnego przed sądowym
(art. 198 i 199 § 3 k.p.a.) - zdaniem wnioskodawcy - może być uznane za właściwe
stanowisko przyjęte w uchwale siedmiu sędziów SN.
Przemawia to za prawidłowością pierwszego z wyżej wymienionych postanowień
NSA, a więc za zasadnością zawieszenia postępowania przed NSA do czasu za-
kończenia postępowania wszczętego na skutek złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy (art. 127 § 3 k.p.a.). Ograniczenie zasady sądowej kontroli decyzji
administracyjnych, wynikające z art. 198 k.p.a. powinno być interpretowane ściśle, a nie
rozszerzająco. Wreszcie sankcja odrzucenia skargi przez NSA, bez pouczenia, że
wystąpienie z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy jest równoznaczne z utratą
prawa do złożenia skargi na tę decyzję, godziłaby w zasadę zaufania obywateli do
państwa i prawa. Zdaniem wnioskodawcy, zasada prawa obywateli do sądu zdaje się
przemawiać za prawidłowością stanowiska zajętego przez NSA w pierwszym posta-
nowieniu, a zarazem za wadliwością odmiennego stanowiska wyrażonego także
w postanowieniu z dnia 14 kwietnia 1995 r., III SA 114/95.

Rozpatrując przedstawione zagadnienie prawne Sąd Najwyższy wziął pod uwagę
co następuje:

1.Wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wpłynął do Sądu Najwyż-
szego przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie
Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) i dotyczy problemu prawnego pows-
tałego w orzecznictwie sądowoadministracyjnym pod rządem dawniej obowiązujących
przepisów Działu VI k.p.a. o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego.Przepisem
art. 61 pkt 3 powyższej ustawy został skreślony dział VI k.p.a., który przestał
obowiązywać z chwilą wejścia w życie tej ustawy, tj. z dniem 1 września 1995 r.
Jednakże podjęcie uchwały po wejściu w życie wymienionej ustawy jest nadal aktualne
w świetle przepisów obowiązujących przed jej wejściem w życie ze względu na treść art.
68 ustawy o NSA, który stanowi, że "sprawy, w których skargi zostały wniesione do
sądu przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, podlegają rozpoznaniu według
przepisów dotychczasowych". W związku z tym rozstrzygnięcie przestawionego
problemu prawnego w podjętej uchwale Sądu Najwyższego, zawierającej wyjaśnienie
rozbieżności powstałej w orzecznictwie sądowadministracyjnym odnoszą się do spraw,
w których skargi zostały wniesione przed dniem wejścia życie ustawy NSA i podlegają
rozpoznaniu według przepisów dotychczasowych.
2. Przystępując do rozważań nad przedstawionym zagadnieniem prawnym
należy stwierdzić, że weryfikacja decyzji administracyjnych może nastąpić w wew-
nętrznym postępowaniu przed organami administracyjnymi w razie wniesienia zwy-
czajnych środków zaskarżenia i nadzwyczajnych środków zaskarżenia, gdy chodzi o
ostateczne rozstrzygnięcie administracyjne oraz w postępowaniu zewnętrznym - sądo-
woadministracyjnym - w wypadku wniesienia skargi (jako środka ochrony sądowej),
zmierzającej do uruchomienia drogi postępowania kontrolnego przed sądem.
Z regulacji prawnej zawartej w kodeksie postępowania administracyjnego wynika,
że zwyczajnym środkiem zaskarżenia jest odwołanie od decyzji (art. 127 § 1) i zażalenie
na postanowienie (art. 141). Do nadzwyczajnych środków zaskarżenia należy zaliczyć
żądanie wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej,
uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej i sprzeciw prokuratora, których pytanie prawne
wnioskodawcy nie dotyczy.
Nie jest jasne, do jakiej grupy środków zaskarżenia należy zaliczyć wniosek o
ponowne rozpatrzenie sprawy po decyzji wydanej w pierwszej instancji przez naczelny
organ administracji państwowej, a zwłaszcza, czy jest on środkiem zaskarżenia lub
innym szczególnym środkiem prawnym zaskarżenia ostatecznej decyzji administra-
cyjnej.
Stosownie do przepisu art. 16 § 1 k.p.a. "Decyzje, od których nie służy odwołanie
w administracyjnym toku instancji są ostateczne". Według art. 127 § 3 k.p.a. "Od decyzji
wydanej w pierwszej instancji przez naczelny organ administracji państwowej nie służy
odwołanie". Zestawienie tych przepisów umożliwia stwierdzenie, że decyzja wydana w
pierwszej instancji przez naczelny organ administracji państwowej jest decyzją
ostateczną. Odwołanie od takiej decyzji nie przysługuje, bowiem naczelny organ
administracji państwowej jest najwyższym organem w określonym pionie administracji
państwowej i na nim kończy się tok instancji. W tej sytuacji można uznać, że taka
decyzja wyczerpała tok instancji, o którym mowa w art. 198 k.p.a., uzależniającym
wniesienie skargi do sądu administracyjnego od wyczerpania toku instancji. W związku
z tym należy uznać, że nie ma przeszkód prawnych do wniesienia skargi do sądu na
ostateczną decyzję naczelnego organu administracji państwowej.
Z powyższego wynika także, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie jest
w rozumieniu art. 127 § 3 k.p.c. środkiem odwoławczym, gdyż różni się od odwołania
brakiem dewolutywności i nie przenosi kompetencji do załatwienia sprawy do innego
wyższego organu administracyjnego. Wniosek ten nie jest też nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia ostatecznej decyzji po wyczerpaniu toku instancji w wypadkach
określonych kodeksem postępowania administracyjnego. W istocie jest on szczególnym
środkiem zaskarżenia wydanej w I instancji ostatecznej decyzji naczelnego organu
administracji państwowej, przysługującym stronie niezadowolonej z tej decyzji. W
związku z tym, w zasadzie nie można ze względu na odmienny od nadzwyczajnych
środków prawnych zaskarżenia decyzji charakter wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy zastosować wprost (w razie złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i
skargi do sądu przez stronę) takich samych rozwiązań procesowych, jakie przyjął Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 15 października 1992 r. III AZP 18/92 (OSP 1994 z. 1 poz.
13), w odniesieniu do nadzwyczajnych środków zaskarżenia, wśród których kodeks
postępowania administracyjnego nie wymienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Nie są to tożsame środki prawne zaskarżenia decyzji, a nadto stosowane są w innych
sytuacjach, które prowadzą do odmiennych rozwiązań w przypadku zbiegu drogi
postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego. Dlatego wymagają
osobnego rozważenia skutki procesowe złożenia przez stronę do naczelnego organu
administracji państwowej wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i skargi do sądu
administracyjnego.
3. Przede wszystkim nasuwa się potrzeba określenia skutków procesowych, jakie
wywołuje złożenie do naczelnego organu administracji państwowej wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy na podstawie art. 127 § 3 k.p.a. Wniesienie takiego wniosku
powoduje z momentem jego złożenia do naczelnego organu administracyjnego
wszczęcie postępowania (art. 51 § 3 k.p.a.) określonego w art. 127 § 3 k.p.a. i
obowiązek tego organu wydania nowej decyzji, do której ma odpowiednie zastosowanie
art. 138 § 1 k.p.a. w związku z art. 127 § 3 k.p.a. Tezę taką, która wynika wprost z art.
127 § 3 k.p.a., wyraził także NSA w wyroku z dnia 24 lutego 1983 r., I SA 1714/82
(ONSA 1983 z. 1 poz. 35). Strona, która skorzystała z tego środka prawnego ma prawo
zaskarżenia wprost do sądu administracyjnego w stosownym terminie decyzji wydanej
w tym postępowaniu, zastępującej poprzednią decyzję (wyrok NSA z dnia 27 września
1983 r., III SA 1052/83, PiŻ 1985 nr 41). Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy
uruchamia swoisty "ograniczony" tok instancji i zmierza do weryfikacji decyzji, nazwanej
przez kodeks postępowania administracyjnego ostateczną oraz do wydania nowej
decyzji co do istoty sprawy. Na skutek tego poprzednio wydana decyzja naczelnego
organu administracji państwowej nie może być zaskarżona do sądu administracyjnego.
Nie tamuje to prawa strony do rozpatrzenia jej sprawy przez sąd, jeżeli wniesie ona
skargę na nową decyzję administracyjną, która po ponownym rozpatrzeniu sprawy na
skutek omawianego wniosku stała się decyzją ostateczną, podlegającą kontroli
sądowoadministracyjnej. Tak przedstawia się sprawa, gdy strona po wyczerpaniu
postępowania administracyjnego przed naczelnym organem administracji wnosi do sądu
administracyjnego skargę na jego ostateczną decyzję. W tej sytuacji nie ma przeszkód
do nadania skardze dalszego biegu przez sąd administracyjny. Powoduje to jednak ten
skutek, że strona, która swoim wcześniejszym wnioskiem wszczęła postępowanie
określone w art. 127 § 3 k.p.a. nie może - ze względu na zasadę pierwszeństwa
postępowania administracyjnego przed sądowym, wyrażoną w art. 198 i 199 § 3 k.p.a. -
wnieść do sądu administracyjnego skargi na tę samą decyzję. Wniesiona skarga
podlega odrzuceniu z mocy art. 204 § 1 k.p.a., jako niedopuszczalna, jak to trafnie
stwierdził NSA w postanowieniu z dnia 27 stycznia 1986 r., II SA 1559/85 (RNGA 1986
nr 5 s. 46).
4. Konstruując weryfikację decyzji administracyjnej w drodze sądowej przyjęto
zasadę konkurencyjności dróg weryfikacji ostatecznej decyzji administracyjnej, tj. w
postępowaniu wewnątrzadministracyjnym i zewnętrznym postępowaniu sądowoadmi-
nistracyjnym. Od podmiotu uprawnionego do wniesienia skargi zależy wybór drogi
weryfikacji decyzji. Dopuszczając konkurencyjność obu dróg postępowania weryfikacyj-
nego, ustawodawca utrzymał jednak pierwszeństwo drogi administracyjnej, przyjmując
iż uruchomienie weryfikacji decyzji w drodze administracyjnej powoduje niedo-
puszczalność jej weryfikacji w drodze sądowej (art. 198 i art. 199 § 3 k.p.a.).
Jeżeli strona niezadowolona z decyzji naczelnego organu najpierw złoży taki
wniosek, a potem skargę do sądu, to należy uznać, że droga wewnętrznego postępo-
wania administracyjnego nie została jeszcze wyczerpana, a postępowanie administra-
cyjne nie zostało zakończone. W tej sytuacji droga sądowa zewnętrznej kontroli decyzji
administracyjnej nie została otwarta. Powstaje pytanie, czy w tej sytuacji skarga do sądu
administracyjnego jest dopuszczalna ?
Przy poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie należy mieć na uwadze, że czyn-
ność procesowa polegająca na zwróceniu się do naczelnego organu z wnioskiem o
ponowne rozpatrzenie sprawy powoduje, z mocy jednoznacznego odesłania do prze-
pisów dotyczących odwołań od decyzji (art. 127 § 3 k.p.a. in fine), obowiązek ponow-
nego rozpatrzenia sprawy przez naczelny organ i wydania nowej decyzji. W tym przy-
padku brak jest warunku wyczerpania toku instancji, przewidzianego w art. 198 k.p.a.,
do wniesienia skargi do sądu. Odpowiedź na to pytanie wypada negatywnie, mimo że
przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie wprowadziły obowiązku
składania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy przez naczelny organ administracji
państwowej. Stronie przysługuje prawo wyboru środków prawnych kontroli ostatecznej
decyzji administracyjnej w drodze wewnętrznego postępowania administracyjnego lub
zewnętrznego postępowania sądowoadministracyjnego, tj. prawo złożenia wniosku o
ponowne rozpatrzenie sprawy lub skargi do sądu administracyjnego. Istnieje tu
dopuszczalna prawem konkurencyjność obu środków zaskarżenia decyzji. Strona nie
może skorzystać jednocześnie z obu tych środków, bowiem prowadziłoby to do
dwutorowości postępowania w stosunku do jednej decyzji, którego wynik mógłby być
rozbieżny. Strona powinna wybrać jedną z tych dróg kontroli decyzji ostatecznej, ze
świadomością konsekwencji procesowych, jakie wynikają dla niej (o czym powinna być
pouczona w decyzji administracyjnej - art. 108 k.p.a.).
Jeżeli strona niezadowolona z decyzji naczelnego organu administracji państwo-
wej, wydanej w pierwszej instancji, wystąpi z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie
sprawy, wyłącza tym samym drogę sądową wobec tej decyzji, bowiem naczelny organ
stosując odpowiednio przepisy o odwołaniu ma obowiązek ponownego rozpatrzenia i
załatwienia sprawy przez wydanie nowej decyzji administracyjnej. Dopiero po
wyczerpaniu tej drogi postępowania administracyjnego strona może wnieść skargę do
sądu, ale na drugą, a nie na pierwszą decyzję administracyjną, która nie może być już
zaskarżona do sądu na skutek wydania drugiej decyzji. Skarga wniesiona na drugą
decyzję administracyjną spowoduje kontrolę sądową zgodności z prawem całego
przeprowadzonego postępowania przez naczelny organ administracji państwowej.
Jeżeli strona niezadowolona z decyzji wydanej w pierwszej instancji przez na-
czelny organ administracji państwowej wybierze sądową drogę kontroli tej decyzji,
wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny z pominięciem nieo-
bowiązkowego wewnętrznego postępowania administracyjnego, jakim jest ponowne
rozpatrzenie sprawy, jeżeli naczelny organ administracji nie skorzysta z uprawnienia,
przewidzianego w art. 200 § 2 k.p.a. w razie uznania skargi w całości za słuszną.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że jest niedopuszczalne przed
rozstrzygnięciem wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy od decyzji wydanej w pierw-
szej instancji przez naczelny organ administracji państwowej złożenie skargi do sądu
administracyjnego. Wniesienie skargi do sądu w powyższej sytuacji uzasadnia jej
odrzucenie na zasadzie z art. 204 § 1 k.p.a., gdyż od samego początku brak było
spełnienia warunku z art. 198 k.p.a. do jej wniesienia.
Zdaniem Sądu Najwyższego, odrzucenie skargi w toku postępowania sądowego
mogłoby nastąpić wówczas, gdy przyczyna uniemożliwiająca rozpoznanie sprawy przez
sąd administracyjny istniała od początku postępowania sądowego (np. najpierw złożono
wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, a następnie skargę).
5. Przystępując w reasumpcji powyższych rozważań do rozstrzygnięcia przeds-
tawionego zagadnienia prawnego należy stwierdzić, że jest ono ogólnikowe i nie
uwzględnia konkretnych sytuacji procesowych, jakie mogą wystąpić po wydaniu przez
naczelny organ decyzji, mającej charakter rozstrzygnięcia w I instancji i złożeniu
wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wniosek taki może być bowiem złożony
jednocześnie ze skargą do sądu lub przed wniesieniem skargi albo po przekazaniu
skargi do sądu administracyjnego. W zależności więc od konkretnej sytuacji procesowej
może być udzielona różna odpowiedź na przedstawione zagadnienie prawne. W
związku z tym odpowiedź na przedstawione pytanie prawne nie może być jednoznaczna
i kategoryczna, bowiem nie w każdym wypadku złożenia wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy sąd administracyjny obowiązany jest odrzucić skargę. W razie
wniesienia skargi do sądu po złożeniu wymienionego wniosku, sąd administracyjny
obowiązany jest odrzucić skargę jako niedopuszczalną. Takie rozwiązanie eliminuje
niebezpieczeństwo dokonania różnych ocen wskutek równolegle toczącego się postę-
powania administracyjnego i sądowego.
Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Najwyższy doszedł do przekona-
nia, że należy udzielić odpowiedzi, jak w sentencji.

=======================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] III AZP 1/02   Uchwała siedmiu sędziów SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2003/12/282 Monitor Podatkowy 2003/6/32-34 Orzecznictwo Sądów Polskich 2003/11/612 Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 2003/6/522
2002-05-15 
[IA] III AZP 4/96   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/4/42
1996-07-05 
[IA] III AZP 3/96   Uchwała siedmiu sędziów SN
Prawo Pracy 1996/12/33 Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/5/60 Orzecznictwo Sądów Polskich 1997/5/257-261
1996-10-22 
[IA] III AZP 2/96   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1997/1/1 Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1997/5/510 - 515
1996-09-26 
[IA] III AZP 1/96   Uchwała SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 1996/21/312
1996-04-03 
  • Adres publikacyjny: