Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 12 lipca 1995 r.
III AZP 15/95

Przewodniczący Prezes SN: Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Kazimierz
Jaśkowski, Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca), Janusz Łętowski, Maria Mańkowska,
Walery Masewicz, Andrzej Wróbel (współsprawozdawca),

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Włodzimierza Skoniecznego, po
rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 12 lipca 1995 r. wniosku Prezesa Naczelnego Sądu
Administracyjnego skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do
rozpoznania prez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na
następujące zagadnienie prawne:

Czy pojęciu "środki własne", o których mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29
września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieru-
chomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 z późn. zm.) można - w okresie od dnia 5 grudnia
1990 r. do dnia 10 kwietnia 1993 r. - nadać taką treść, jaka zawarta jest w § 7 rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych
dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w
ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 97 z późn. zm.) ?

p o d j ą ł następującą uchwałę:

W okresie od dnia 5 grudnia 1990 r. do dnia 10 kwietnia 1993 r. do
określenia pojęcia "środki własne", o których mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia
29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu
nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm.), nie stosuje się § 7 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych
dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi
dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 97 ze zm.).


U z a s a d n i e n i e

I
Rozpatrywany w sprawie wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego
został przedstawiony Sądowi Najwyższemu w trybie przewidzianym dla wyjaśnienia
przepisów prawnych budzących wątpliwości w praktyce lub których stosowanie
wywołało rozbieżności w orzecznictwie (art. 16 ust. 2 w związku z art. 13 pkt 3 ustawy z
dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym - jednolity tekst: Dz. U. z 1994 r., Nr 13,
poz. 48 ze zm.).
Przepisy, o które chodzi we wniosku, to art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 września
1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.
U. Nr 79, poz. 464 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca
1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczenia osób prawnych
nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 23,
poz. 97 ze zm.). W zakresie pierwszego z powołanych przepisów wniosek dotyczy
zawartego w tym przepisie pojęcia "środków własnych", które stanowi element
normatywny następującej regulacji: "Budynki i inne urządzenia oraz lokale, znajdujące
się na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gmin (związku
międzygminnego), będących w dniu wejścia w życie ustawy w zarządzie osób
prawnych, stają się z tym dniem z mocy prawa własnością tych osób. Nabycie
własności przez te osoby następuje odpłatnie, jeżeli obiekty te nie były wybudowane lub
nabyte ze środków własnych". Ani w tym przepisie, ani w jakimkolwiek innym przepisie
powołanej ustawy z dnia 29 września 1990 r., normatywny termin "środki własne" nie
został zdefiniowany. Ustawa ta, która weszła w życie w dniu 5 grudnia 1990 r., nie
zawierała upoważnienia dla regulacji prawnej tego przedmiotu w drodze wydania aktu
prawnego wykonawczego. Określenie treści pojęcia "środki własne" następowało zatem
w indywidualnych aktach stosowania przepisu, w decyzjach właściwych organów
administracyjnych. Stosownie bowiem do art. 2 ust. 3, stwierdzenie decyzją
administracyjną nabycia własności budynków, innych urządzeń i lokali, o których mowa
w art. 2 ust. 2 ustawy należy do wojewody - w odniesieniu do nieruchomości
stanowiących własność Skarbu Państwa oraz do zarządu gminy - w odniesieniu do
nieruchomości stanowiących własność gminy.
W uzasadnieniu wniosku zawarte jest twierdzenie, że w praktyce orzeczniczej
właściwych organów, aż do czasu wejścia w życie powołanego we wniosku
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 marca 1993 r., przyjmowano "dosłowną"
interpretację pojęcia "środki własne", odnosząc je do środków "wypracowanych" przez
państwowe osoby prawne z pominięciem środków uzyskanych w inny sposób.
Podstawę upoważniającą dla wydania wymienionego rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 16 marca 1993 r.stanowi ustawa z dnia 7 października 1992 r. zmie-
niająca ustawę o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nierucho-
mości (Dz. U. Nr 91, poz. 455), która weszła w życie z dniem 23 grudnia 1992 r. i
postanawiała o dodaniu w ustawie z dnia 29 września 1990 r. nowego przepisu art. 2d,
w którym upoważniono Radę Ministrów między innymi do określenia w drodze
rozporządzenia zasad i trybu uznawania środków, o których mowa w art. 2 za środki
własne oraz określania wysokości kwot należnych za nabycie własności budynków i
innych urządzeń oraz lokali, zabezpieczenia wierzytelności z tego tytułu, a także ro-
dzaju dokumentów niezbędnych jako dowody w tych sprawach. Korzystając z tego
upoważnienia Rada Ministrów w § 7 rozporządzenia z dnia 16 marca 1993 r., które
weszło w życie w dniu 10 kwietnia 1993 r., określiła co następuje:
"Za środki własne, o których mowa w art. 2 ust. 2, uznaje się środki finansowe
pochodzące ze źródeł innych niż budżet państwa, a w szczególności z:
1) podziału osiągniętego zysku,
2) funduszy utworzonych z narzutów zaliczanych w koszty działalności
wykorzystanych na inwestycje,
3) ulg podatkowych i amortyzacyjnych wykorzystanych na inwestycje,
4) wpłat innych osób prawnych z tytułu udziału w wybudowaniu budynków i
innych urządzeń oraz lokali lub w nabyciu nakładów poniesionych na ich wybudowanie,
5) środków obrotowych,
6) zakładowych funduszy - socjalnego i mieszkaniowego, wykorzystanych na
budowę lub nabycie budynków i innych urządzeń oraz lokali,
7) środków otrzymanych przez osobę prawną od byłych zjednoczeń i organizacji
równorzędnych, wykorzystanych na budowę budynków i innych urządzeń oraz lokali lub
na ich nabycie, a także spłatę kredytu bankowego".
Powyższy przepis został zmieniony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25
listopada 1994 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie przepisów wykonawczych
dotyczących uwłaszczenia osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w
ich zarządzie lub użytkowaniu (Dz. U. Nr 127, poz. 628) w ten sposób, że jego
dotychczasową treść oznaczono jako ust. 1 i dodano ust. 2 w brzmieniu: "W odniesieniu
do przedsiębiorstw państwowych, o których mowa w art. 2a ust. 1, za środki własne
uznaje się także środki finansowe ich poprzedników prawnych, pochodzące ze źródeł
określonych w ust. 1, oraz środki otrzymane od Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych,
dyrekcji okręgowych dróg publicznych lub ich poprzedników".
Odpowiadająca unormowaniu z § 7 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów
definicja pojęcia "środków własnych" jest szersza od tej, którą przyjmowano w
decyzjach stwierdzających nabycie własności budynków i innych urządzeń oraz lokali
na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r., przed wejściem w życie
tego rozporządzenia. Zdaniem Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, dopro-
wadziło to w konsekwencji do niezrozumiałego i szkodliwego społecznie dualizmu w
stosowaniu tej samej normy, dualizmu zależnego od daty wydania decyzji administra-
cyjnej rozstrzygającej o uprawnieniach państwowej osoby prawnej wynikających z art. 2
ust. 2 ustawy. Przedstawiona we wniosku wątpliwość odnosi się zatem do oceny
dopuszczalności takiego "dualizmu" stosowania przepisów, a konkretnie oceny
wystąpień zainteresowanych przedsiębiorstw o uzyskanie zmiany decyzji zobowią-
zujących je do ponoszenia odpłatności za nabyte lub wzniesione budowle i urządzenia
na tej podstawie, że ich nabycia lub budowy dokonano za środki uznawane, stosownie
do regulacji zawartej w powołanym rozporządzeniu Rady Ministrów, za środki własne.
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie określając bliżej trybu rozpoz-
nawania takich wniosków, wskazał jedynie, że ich ocena nie jest jednolita. Jedne
kompetentne organy uznają je za uzasadnione, inne zajmują stanowisko odmienne, w
zależności od tego, którą z zasad - zasadę równości stron, czy zasadę nieretroakcji
prawa - bierze się pod uwagę jako podstawę oceny. Ustosunkowując się do poglądu o
zakazie wstecznego stosowania przepisów rozporządzenia Rady Ministrów, które
weszło w życie dopiero z dniem 10 kwietnia 1993 r., Prezes Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego uważa, że jest to pogląd nieuzasadniony, u którego podłoża leży
niewłaściwa ocena charakteru prawnego § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16
marca 1993 r. Przepis ten, zdaniem Prezesa NSA, niczego nie zmienia, ani nie
uzupełnia, gdy chodzi o obowiązujący porządek prawny. Zawiera on jedynie treści o
charakterze definicji legalnych, wyjaśniając pojęcie "środki własne". Stanowi zatem
swoistą wykładnię pojęcia dokonaną przez ustawodawcę, ustalając jedynie prawidłowe
jego rozumienie. Z tych przyczyn należy uznać - wywodzi Prezes NSA w części
końcowej uzasadnienia swego wniosku - że definicje zawarte w § 7 rozporządzenia
znajdują zastosowanie w odniesieniu do art. 2 ust. 2 ustawy już od dnia wejścia tej
ustawy w życie. To zaś otwiera drogę do zmiany we właściwym trybie decyzji orze-
kających o uwłaszczeniu odpłatnym we wszystkich wypadkach, w których przed dniem
10 kwietnia 1993 r. interpretowano pojęcie środków własnych odmiennie niż uczyniono
to w powołanym rozporządzeniu z dnia 16 marca 1993 r.

II
Zgodnie z brzmieniem wniosku i jego uzasadnienia przedstawiającym ujawnione
w praktyce wątpliwości, które według wnioskodawcy sprowadzają się do pytania: "czy
pojęcie środki własne, o jakich mowa w § 7 rozporządzenia należy stosować dopiero od
jego wejścia w życie, czy od dnia 5 grudnia 1990 r.", Sąd Najwyższy przyjął, że zakres
przedstawionego zagadnienia wyczerpuje się w ocenie stosunku pomiędzy powołanymi
we wniosku przepisami. Przedstawione wątpliwości nie dotyczą bowiem szeroko
rozumianej wykładni art. 2 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 29 września 1990 r. w jej
pierwotnym brzmieniu. Nie chodzi o to, ażeby określić treść pojęcia "środków własnych"
przez ustalenie odpowiadających mu stanów faktycznych (desygnatów), ale wyłącznie
ażeby wyjaśnić, czy normatywnie ustalona definicja tego pojęcia w rozporządzeniu z
1993 r. ma obowiązujące zastosowanie od samego początku stosowania powołanej
ustawy z 1990 r. Trzeba zauważyć, że takie określenie wątpliwości ujawnionych w
praktyce, które zostały przedstawione we wskazanym na wstępie trybie, zakreślało
granice wyjaśnień, które mogły być podjęte w sprawie przez Sąd Najwyższy także ze
względu na przedstawiony wyżej, ściśle określony materiał faktyczny. Wnioskodawca
nie powołał się bowiem na wątpliwości co do prawidłowości kwalifikowania określonych
stanów faktycznych pod przepis art. 2 ust. 2 ustawy z 29 września 1990 r. i takich
stanów faktycznych nie przedstawił, ale wskazał, że wątpliwości dotyczą oceny bliżej
nie sprecyzowanych żądań o zmianę rozstrzygnięć wydanych na podstawie art. 2 ust. 2
ustawy z dnia 29 września 1990 r. przed wejściem w życie rozporządzenia Rady
Ministrów ze względu na sprzeczność z tym rozporządzeniem. Wreszcie przedstawione
w sprawie stanowisko wnioskodawcy także nie wynika z merytorycznej oceny
określonych stanów faktycznych, które były rozpoznawane na podstawie art. 2 ust. 2
ustawy przez właściwe organy administracyjne, ale wynika, jak to zostało
przedstawione w uzasadnieniu wniosku, z przyjęcia ogólnej przesłanki dotyczącej
charakteru prawnego § 7 powołanego rozporządzenia wykonawczego. Zdaniem
wnioskodawcy zawiera on jedynie wykładnię pojęcia środki własne, dokonaną przez
ustawodawcę i dlatego ustala jedynie prawidłowe jego rozumienie.
III
Z tego, że pojęcie "środki własne", o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia
29 września 1990 r. zostało normatywnie zdefiniowane nie wynika, że ta normatywnie
określona definicja powinna mieć - jak uważa wnioskodawca - zastosowanie od samego
początku obowiązywania wyżej powołanego przepisu ustawowego. Przytoczona we
wniosku argumentacja sprowadza się, jak to wyżej zostało przedstawione, do
wskazania charakteru prawnego przedmiotowej normatywnej definicji jako za-
mieszczonej w akcie wykonawczym do ustawy i z tego powodu nie tylko ustawie pod-
porządkowanym, ale także uprawnionym do wiążącego, tak jak sama ustawa, definio-
wania użytego w ustawie pojęcia. W przedstawionej jednakże do wyjaśnienia relacji
pomiędzy art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. oraz § 7 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 16 marca 1993 r., zachodzi wprawdzie stosunek taki jak między
ustawą a aktem do niej wykonawczym, ale przecież każda z tych regulacji ma odrębny
czas obowiązywania, w każdym z aktów prawnych (ustawie i rozporządzeniu) osobno
określony.
Jak to już wyjaśniono w I części niniejszego uzasadnienia, ustawa z dnia 29
września 1990 r., która weszła w życie 5 grudnia 1990 r., nie zawierała upoważnienia do
normatywnego określenia pojęcia "środki własne" jako elementu normatywnej regulacji
z art. 2 ust. 2. Oznacza to, że ówczesna regulacja normatywna była w tym zakresie
pełna, że nie mogła być wówczas określona w podustawowym akcie normatywnym oraz
że konkretyzowanie treści tego pojęcia do określonych stanów faktycznych
następowało na zasadzie wyłączności, tylko w indywidualnych aktach stosowania
prawa (decyzjach administracyjnych i ewentualnych orzeczeniach Naczelnego Sądu
Administracyjnego w zakresie jego właściwości do kontroli legalności ostatecznych
decyzji administracyjnych). Taki stan prawny obowiązywał aż do czasu jego zmiany
wynikającej z ustawy z dnia 7 października 1992 r. zmieniającej ustawę o zmianie
ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 91, poz. 455).
Podkreślić trzeba, że chodzi tu o zmianę regulacji normatywnej, oczywiście nie
tylko w kategoriach formalnych, ale także w kategoriach materialnych. Pozornie tylko
mogłoby się wydawać, że w układzie normatywnym nic się nie zmieniło, skoro
ustawodawca w wymienionej wyżej ustawie z 1992 r. nie zmienił terminu normatyw-
nego, który zastosował w regulacji z 1990 r. ("środki własne") ani nie określił nowego
zakresu tego terminu w przepisie (art. 2 ust. 2 ustawy z 29 września 1990 r.), w którym
nadal ma on spełniać taką samą funkcję jak dotychczas. Zmiana jednakże pomimo to
jest głęboka, skoro - zgodnie z dodanym do ustawy z 1990 r. nowym przepisem, tj. art.
2d - Rada Ministrów została upoważniona do określenia w drodze rozporządzenia
zasad i trybu uznawania środków, o których mowa w art. 2, za środki własne oraz
określenia wysokości kwot należnych za nabycie własności budynków i innych urządzeń
oraz lokali, zabezpieczenia wierzytelności z tego tytułu, a także rodzaju dokumentów
niezbędnych jako dowody w tych sprawach. Chodzi tu przecież o zasady i tryb, a więc z
pewnością nie o rzeczy normatywnie drugorzędne czy obojętne. Zmiana zasad i trybu
określenia elementu normy prawnej, odnosząca się do uregulowanego tą normą
stosunku prawnego, nie może być w konsekwencji zbagatelizowana przez uznanie, że
dochodzi się w ten sposób tylko do prawidłowego rozumienia (interpretacji) tej normy.
Pojęcie "środki własne" normatywnie określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z
dnia 16 marca 1993 r. nie jest strukturalnie bardziej prawidłowe od treści tego pojęcia,
która może być określona w drodze aktów stosowania prawa pozostających pod
kontrolą sądową. W obu przypadkach ustawodawca posługując się odmiennymi
metodami regulacji powinien uwzględniać swoistość każdej z nich, łącznie z
konsekwencjami dotyczącymi treści takich regulacji. Metoda, która została zastosowana
w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r., przed jej zmianą dokonaną ustawą z
dnia 7 października 1992 r. polega na tym, że ustawodawca określenie terminu
normatywnego "środki własne" przekazał do kompetencji właściwych organów
realizowanej w indywidualnych aktach stosowania prawa. Chodzi tu o całą strukturę
wydawania i kontroli aktów indywidualnych, zapewniających prawidłową, a więc przede
wszystkim legalną (zgodną z prawem) interpretację normy ustawowej. Tak więc treść
tego pojęcia została, zgodnie z wolą ustawodawcy, oddana do ustalenia w
dwuinstancyjnych postępowaniach administracyjnych przy zastosowaniu zasad
określonych w kodeksie postępowania administracyjnego, z których warto tu
wspomnieć zasadę legalizmu określoną w art. 6 k.p.a. oraz zasadę określoną w art. 7
k.p.a. stanowiącym, że: "w toku postępowania organy administracji państwowej stoją na
straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia
stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i
słuszny interes obywateli". Ostateczne decyzje administracyjne podlegają ocenie co do
zgodności z prawem dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny (art. 196 § 1
k.p.a.). Wreszcie Sąd Najwyższy zapewnia prawidłowość oraz jednolitość wykładni
prawa i praktyki sądowej przez rozpoznawanie rewizji nadzwyczajnych od wyroków
Naczelnego Sądu Administracyjnego, podejmowanie uchwał mających na celu
wyjaśnienie przepisów prawnych budzących wątpliwości w praktyce lub których
stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie oraz podejmowanie uchwał
zawierających rozstrzygnięcia zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w
konkretnej sprawie (art. 2 ust. 3 oraz art. 13 pkt 2, 3 i 4 powołanej wyżej ustawy o
Sądzie Najwyższym).
Zasadniczo inny od ostatnio omówionego model określenia treści terminu
normatywnego "środki własne" zastosował ustawodawca w powołanej ustawie z dnia 7
października 1992 r. decydując się na określenie treści tego terminu w wykonawczym
akcie normatywnym, a więc w akcie prawnym o charakterze powszechnie
obowiązującym. Ta nowa i - jak to wyżej wyjaśniono - dla omówionego tu zagadnienia
zasadniczo odmienna regulacja, obowiązuje - zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 7 paź-
dziernika 1992 r. - dopiero od wejścia w życie tej ustawy, tj. po upływie 14 dni od jej
ogłoszenia, a zrealizowana została materialnie dopiero w powołanym rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 16 marca 1993 r., które (pomijając jego późniejsze nowelizacje) -
stosownie do jego § 19 weszło w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Ustawodawca dokonując wskazanej zmiany ustawy z 29 września 1990 r. oraz Rada
Ministrów wydając rozporządzenie z dnia 16 marca 1993 r., a więc po dwóch latach
określania treści terminu normatywnego "środki własne" na drodze indywidualnych
rozstrzygnięć administracyjnych nie ustaliła wstecznego zastosowania nowych regulacji
prawnych, co wymagałoby przecież wyraźnego określenia, że przedmiotowa zmiana
ustawy, a następnie § 7 rozporządzenia Rady Ministrów mają zastosowanie do spraw
ostatecznie, a nawet prawomocnie zakończonych przed wejściem w życie nowych
regulacji. Brak takich postanowień w przepisach przejściowych tych aktów
normatywnych przesądza wniosek o niedopuszczalności ich zastosowania wstecz i to
niezależnie od oceny, czy dokonanie ewentualnej weryfikacji prawomocnych orzeczeń
w drodze stanowienia prawa odpowiadałoby konstytucyjnej zasadzie podziału władz.
W uchwale z dnia 29 stycznia 1992 r. W 14/91 (OTK z 1992 r. cz. 1 poz. 20)
poświęconej wykładni art. 1 i 3 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zmianie ustaw -
Prawo o ustroju sądów powszechnych, o Sądzie Najwyższym, o prokuraturze, o
wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 100,
poz. 443) Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że zmienione przepisy, w tym definicje
ustawowe, nie powinny być traktowane jako przepisy o charakterze interpretacyjnym,
które mogłyby być stosowane równolegle, poczynając od wejścia w życie przepisów
przed ich zmianą.
W konkluzji przedstawionych rozważań należy stwierdzić, że zawierający ele-
menty definicji pojęcia "środki własne" przepis § 7 rozporządzenia Rady Ministrów nie
ma mocy wstecznej i z tego powodu nie stanowi samoistnej podstawy do weryfikacji
decyzji administracyjnych, które stały się ostateczne przed wejściem w życie tego
rozporządzenia. Stwierdzenie powyższe nie czyni bezprzedmiotowym dokonywanie
ocen co do zgodności z prawem decyzji administracyjnych wydanych na podstawie art.
2 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. do dnia 10 kwietnia 1993 r. Oceny te
oczywiście mogą być dokonywane we właściwych trybach, z tym że punktem
odniesienia dla sprawdzenia legalności zawartych w określonych decyzjach interpretacji
pojęcia "środki własne", powinny być przepisy obowiązujące w dniu wydania tych
decyzji.
Z omówionych przyczyn, zagadnienie prawne przedstawione we wniosku Pre-
zesa Naczelnego Sądu Administracyjnego należało rozstrzygnąć jak w sentencji
uchwały.

========================================