POSTANOWIENIE Z DNIA 16 WRZEŚNIA 2008 R
WZ 54/08

Artykuł 13 k.k.w. nie ma zastosowania w postępowaniu przed sądem
dyscyplinarnym dla sędziów sądów wojskowych określonym w ustawie z
dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z
2007 r. Nr 226, poz.1676 ze zm.).

Przewodniczący: sędzia SN E. Matwijów.
Sędziowie SN: M. Pietruszyński, W. Maciak (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy w sprawie ppłk. M. L., po rozpoznaniu w Izbie Woj-
skowej na posiedzeniu w dniu 16 września 2008 r. zażalenia ppłk. M. L. na
zarządzenie Przewodniczącego Wydziału I Izby Wojskowej SN z dnia 13
lutego 2008 r., w sprawie wniosku ppłk. M. L. o rozstrzygnięcie wątpliwości
co do wykonania orzeczenia,

zażalenia n i e u w z g l ę d n i ł .


U Z A S A D N I E N I E

Uchwałą z dnia 23 listopada 2007 r., Sąd Najwyższy - Izba Wojsko-
wa, działając jako Sąd dyscyplinarny drugiej instancji, uchylił uchwałę Woj-
skowego Sądu Okręgowego - Sądu Dyscyplinarnego w W. z dnia 8 paź-
dziernika 2007 r., którą zezwolono na pociągnięcie do odpowiedzialności
karnej sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. ppłk. M. L. oraz
zawieszono go w czynnościach służbowych od dnia 9 października 2007 r.
i zawieszono płatność połowy uposażenia, przekazując sprawę wymienio-
nego sędziego do ponownego rozpoznania Sądowi dyscyplinarnemu
pierwszej instancji.
W dniu 28 stycznia 2008 r. do Sądu Najwyższego - Izby Wojskowej
wpłynął wniosek sędziego ppłk. M. L. o rozstrzygnięcie, w trybie art. 13 § 1
k.k.w., wątpliwości co do wykonania powołanej wyżej uchwały Sądu Naj-
wyższego - Izby Wojskowej z dnia 23 listopada 2007 r.
Zarządzeniem z dnia 13 lutego 2008 r., sędzia SN pełniący obowiązki
Przewodniczącego Wydziału I Izby Wojskowej Sądu Najwyższego, odmó-
wił przyjęcia wniosku jako niedopuszczalnego z mocy ustawy w postępo-
waniu dyscyplinarnym.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł sędzia ppłk M. L., który wywo-
dząc, iż art. 13 § 1 k.k.w. ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie,
wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie ppłk. M. L. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnie-
nie.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że przewidziane w rozdziale 5 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych postępo-
wanie przed sądem dyscyplinarnym dla sędziów wojskowych, w oparciu o
które Sąd Najwyższy - Izba Wojskowa, występując jako Sąd dyscyplinarny
drugiej instancji, podjął uchwałę dotyczącą wnioskodawcy, nie zalicza się
do postępowań wymienionych w art. 1 § 1 k.k.w.
Zasadnie też podkreślono w zaskarżonym zarządzeniu, że do stoso-
wania w postępowaniu dyscyplinarnym art. 13 § 1 k.k.w. nie upoważniają
zarówno przepisy ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych, czy też
przywołane przez art. 70 § 1 tej ustawy przepisy ustawy - Prawo o ustroju
sądów powszechnych, ani też mające zastosowanie w kwestiach nieuregu-
lowanych (art. 128 u.s.p.), przepisy Kodeksu postępowania karnego.
Postępowanie dyscyplinarne jest postępowaniem samoistnym i auto-
nomicznym i jako takie powinno być prowadzone w oparciu o przepisy
ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych, czy poprzez art. 70 § 1 tej
ustawy, na podstawie wymienionych tam przepisów, w oparciu o regulacje
zawarte w ustawie - Prawo o ustroju sądów powszechnych, a wymieniony
już art. 128 u.s.p. pozwala jedynie w sprawach nieuregulowanych i wyjąt-
kowo (por. s. 384, J. Gudowski red.: Komentarz do Prawa o ustroju sądów
powszechnych, Warszawa 2002), na korzystanie jedynie (podkr. SN) z
przepisów Kodeksu postępowania karnego. W żadnym z przepisów w wy-
mienionych wyżej ustawach ustrojowych nie wymienia się, by w postępo-
waniu dyscyplinarnym można było posiłkowo korzystać z regulacji praw-
nych określonych w Kodeksie karnym wykonawczym, zaś zawarta w zaża-
leniu próba interpretacji art. 1 § 1 k.k.w., w ocenie Sądu Najwyższego, jest
zupełnie dowolna, bowiem nie ulega wątpliwości, że w przepisie tym jest
mowa o wykonywaniu orzeczeń w postępowaniu karnym (podkr. SN), a
próba przejścia, poprzez art. 1 k.p.k. i art. 128 u.s.p. do postępowania dys-
cyplinarnego, stanowi niczym nie popartą i niedozwoloną interpretację roz-
szerzającą tych przepisów przez autora zażalenia.
W tej sytuacji, w ocenie instancji odwoławczej fakt, że Przewodniczą-
cy Wydziału I Izby Wojskowej, który wydał zaskarżone zarządzenie, wydał
również zarządzenie o przesłaniu kserokopii sentencji uchwały Sądu Naj-
wyższego - Izby Wojskowej z dnia 23 listopada 2007 r., nie ma żadnego
znaczenia w przedmiotowej sprawie, bowiem przyjęcie wniosku ppłk. M. L.
w postępowaniu dyscyplinarnym, było niedopuszczalne z mocy ustawy.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy - Izba Wojskowa, jako in-
stancja odwoławcza w postępowaniu dyscyplinarnym, orzekł jak na wstę-
pie.