83

POSTANOWIENIE Z DNIA 9 CZERWCA 2006 R.
WO 7/06

W sytuacji, w której po wniesieniu prośby o ułaskawienie prawomocny
wyrok skazujący wydany w postępowaniu w stosunku do nieobecnych (rozdział
42 Kodeksu postępowania karnego z 1969 r.) stracił moc (art. 12a przep.
wprow. k.p.k.), a więc przestał istnieć przedmiot postępowania o ułaskawienie,
sąd pozostawia wniesioną prośbę bez rozpoznania, jako niedopuszczalną z
mocy ustawy (art. 560 § 2 k.p.k.).

Przewodniczący: sędzia SN J. Steckiewicz.
Sędziowie SN: W. Błuś (sprawozdawca), M. Buliński.
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk J.
Balcerak.

Sąd Najwyższy w sprawie ppłk. rez. Tadeusza W., oskarżonego o popełnienie
przestępstwa z art. 304 § 3 k.k. z 1969 r., na posiedzeniu w Izbie Wojskowej w
dniach 9 maja i 9 czerwca 2006 r., w związku z prośbami oskarżonego i jego
obrońcy o ułaskawienie, po wysłuchaniu wniosku prokuratora

p o s t a n o w i ł : prośby ppłk. rez. Tadeusza W. i jego obrońcy o ułaskawienie
pozostawić bez rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e :

Wyrokiem b. Sądu Marynarki Wojennej w G. z dnia 16 czerwca 1983 r.,
wydanym w postępowaniu w stosunku do nieobecnych, ppłk rez. Tadeusz W. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 304 § 3 k.k. z 1969
r. i za to skazany na karę 15 lat pozbawienia wolności oraz karę dodatkową
degradacji. Postanowieniem Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 19
października 2004 r., na mocy przepisów ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii
(Dz.U. Nr 64, poz. 390) złagodzono karę pozbawienia wolności do 10 lat.
Prośby o ułaskawienie skierowane do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
wystosowali ppłk rez. Tadeusz W. oraz jego obrońca. Wojskowy Sąd Okręgowy w
P. postanowieniem z dnia 9 marca 2006 r. wydał negatywną opinię o ułaskawienie
autora prośby.
W dniu 10 marca 2006 r. ppłk rez. Tadeusz W. zgłosił się do dyspozycji sądu i
doręczono mu wówczas odpis wymienionego na wstępie wyroku. Jednocześnie
złożył on wniosek o wyznaczenie terminu rozprawy. Termin ten został wyznaczony
zarządzeniem Prezesa Wojskowego Sądu Okręgowego w P. na dzień 18 maja 2006
r.
Sąd Najwyższy, w toku posiedzenia w przedmiocie wydania opinii o
ułaskawieniu, w dniu 9 maja 2006 r. postanowił je przerwać i zwrócić się z
pytaniem do Sądu pierwszej instancji o informację, czy wówczas jeszcze skazany
stawił się w wyznaczonym terminie na rozprawę. Jak wynika z pisma Prezesa
Wojskowego Sądu Okręgowego w P., które wpłynęło do Sądu Najwyższego w dniu
26 maja 2006 r ppłk re
Tade s W sta ił się
nac on m terminie na
rozprawę główną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Ppłk rez. Tadeusz W. został skazany prawomocnym wyrokiem, wydanym w
postępowaniu w stosunku do nieobecnych, na podstawie przepisów Kodeksu
postępowania karnego z 1969 r. Osobiście zgłosił się do dyspozycji sądu.
Doręczono mu odpis orzeczenia zapadłego w jego sprawie. W terminie 14 dni od
doręczenia tego wyroku, na wniosek skazanego, wyznaczono termin rozprawy. W
terminie tym ppłk rez. Tadeusz W. stawił się na rozprawę. Przedstawiony wyżej
ciąg zdarzeń ma decydujące znaczenie dla sytuacji prawnej autora prośby o
ułaskawienie, bowiem zgodnie z treścią art. 12a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. -
Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze
zm.) wydany wyrok stracił moc z chwilą stawienia się skazanego na rozprawę. Tak
więc, zostały unicestwione wszystkie skutki wynikające z prawomocnego wyroku
skazującego, wydanego wobec ppłk. rez. Tadeusza W. Jest on w chwili obecnej
osobą oskarżoną o popełnienie przestępstwa z art. 304 § 3 k.k. z 1969 r., co
oznacza, wobec brzmienia art. 5 § 1 k.p.k., że jest on niewinny, dopóki wina jego
nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Sytuacja ta ma
również decydujące znaczenie dla dalszego biegu postępowania o ułaskawienie.
Postępowanie to umieszczone zostało w dziale XII Kodeksu postępowania karnego
zatytułowanym: ,,Postępowanie po uprawomocnieniu się orzeczenia". Tak więc,
przedmiotem podejmowanych czynności musi być orzeczenie spełniające
dodatkowo warunek prawomocności. W rozpoznawanej sprawie mamy do
czynienia z sytuacją, w której brak jest, jak wykazano wyżej, w ogóle orzeczenia, a
zatem nie można też mówić o jakiejkolwiek prawomocności.
W tym stanie sprawy brak jest przedmiotu postępowania o ułaskawienie, a zatem
niemożliwe jest rozpoznanie przez sąd próśb o ułaskawienie.
Z tych powodów Sąd Najwyższy postanowił pozostawić prośby o ułaskawienie
bez rozpoznania.